Fálkinn - 27.11.1942, Blaðsíða 9

F Á L K I N N
'J
ganginum, svo að liann tæki
undir handlegginn á henni, fast
og lilýtt eins og í gamla daga,
en hann gekk á undan og ljet
sem ekkert væri.
— Þú skrifar mjer vonandi,
muldraði hún þegar þau námu
staðar. Hvað á maður eiginlega
að segja, þegar maður vill segja
alt, og það verður að ganga
fljótt ..... áður en klukkan
hringir.
— Auðvitað skrifa jeg, Signa.
Jeg mun lnigsa oft til þín, vertu
viss um það. Um allar yndislegu
gönguferðirnar okkar — manstu
iivernig alt var öðruvísi í skóg-
inum og hve loftið og' fugla-
söngurinn var gjörbreytt, þeg-
ar við vorum saman. Þanúig
fanst nxjer það að minsta kosti.
Mjer finst einhvernveginn að
jeg sje að yfirgefa eitthvað,
sem jeg muni aklrei sjá aftur.
Hvað áttu við, Jolin?
Hún liafði tekið i jakkaerm-
ina hans, án þess að vita af því.
— Jeg' á ekki við annað en
jeg segi. Það er svo skritið að
hugsa til þess, Signa mín, að
þetta sje i síðasta skiftið sem
jeg sje þig . ; . . svona. Hann
strauk mjúkt um kinnina á
henni og sneri sjer undan, svo
að liún sæi ekki iive hrærður
hann var.
Siðasta skiftið. En þú ætl-
ar að koma aftur?
— Jú, en þá verður þú ekki
Signa nxín framar. sama alúð-
lega stúllcan, sem jeg' varð svo
ástfanginn af. Eftir eitt ár
kanske eitt missiri, ert þú orð-
in frú. Þá tilheyrir þú öðrunív
manni, erl komin í nýtt um-
hverfi, þú átt bifreið sjálf, spil-
ar tennis, riður út .... en jeg
ætla altaf að minnast þín eins
og þú ert núna.
Nú fór að fyllast af fólki
kringum þau. Ferðatöskur og
hattaöskjur rákust í þau. Klukk-
an á „Baldri“ hringdi í annað
sinn.
— Það er víst best að við
kveðjumst, Signa. Jeg óska þjer
alls góðs.
Ný, ókend tilíinning braust
fram i meðvitund hennar. Það
var eins og hún vaknaði eftir
áralangan svefn. Iljartað hárð-
ist fastar og harðar — var þetta
raunveruleg staðreynd að ....
Það var Jolmnie sem hún til-
heyrði — hann og enginn ann-
ar, sem hún átti samleið með!
..... Mikið hafði hún verið
blind, mikið hafði hún verið ó-
næm þegár hann bað hana um
jd-ið!
— Verðurðu lengi burtu
Johnnie Rödd hennar var
gerbreytt, og hún horfði á hann
eins og eitthvað hjartfólgið,
sem hún væri að missa.
Já, áreiðanlega í fimm ár.
Ef til vill sex eða sjö. Þetta er
stórt firma og' jeg hefi von um
að hækka í stöðum, ef alt geng-
ur vel.
— Ætlarðu ekki að koma
heim i sumarleyfunum?
— Je,g á ekkert heimili fram-
ar, Signa mín. Allir ástvinir
mínir eru horfnir mjer, pabbi,
mamma og' þú. Nú ætla jeg að
hugsa eingöngu um framtið
mína, liún er það eina, sem jeg
get lifað fyrir. Hvað hefi jeg
við frídaga að ,gera? Jeg' ætla
að lesa og' fræðast þann tim-
ann, sem aðrir nota til að hvíla
sig og vera með vinum sínum
og gleðjast. En farðn nú, Signa.
Og þakka þjer fyrir að þú vild-
ir sjá mig einu sinni enn.
Klukkan liringdi í þriðja sinn.
Piltur og stúlka slóðu hjá þeim
og hjeldust í liendur.
Jeg fer ekki í land, sagði
Signa. — Jeg fer með þjer.
— Klukkan hefir hringt í
þriðja sinn, og þú mátt ekki
gera að gamni þínu. Sjerðu, nú
eru þeir að taka landgangs-
brúna. Komdu nú! Hann tók
undir handlegginn á henni og
gekk hröðum skrefum með
henni niður landganginn. Svo
sleppir hann henni, grípur um
báðar hendur hennar og þrýst-
ir þeim upp að vörum sjer.
Afsakið, ætlið þjer ekki
með skipinu? Einn af hásetun-
um stendur við hliðina á hon-
um og kinkar kolli upp að skip-
inu. En þau eru bæði komin i
land.
— Nei, hann fer ekki! Það
liggur við að Signa þekki ekki
sína eigin rödd. Hann fer
með næsta skipi.
Alt i lagi, fröken!
Hásetinn gefur merki, og
landgöngubrúin er tekin niður
. — En — Signa, livað á þetta
að þýða? John Halle starir
undrandi á liana og' svo á skip-
ið, sem nú er komið svo sem
tvo metra frá bryggjunni.
Þú færð ekki að fara frá
mjer svona. Það er dálítið, sem
jeg þarf að segja þjer.
Já, en manstu ekki eftir
firmanu í Newcastle?
— Þú átt ekki að taka við
stöðunni fyr en þann fimtánda,
sagðirðu, svo að þjer liggur
ekkert á fyr en með föstudags-
skipinu.
— En hvað á, þetta að þýða.
Jeg botna ekkert i þessu.
Aumingja Johnnie, skil-
urðu þá ekki, að jeg vil ekki
sleppa þjer? Það ert þú, sem
jeg elska1.
— Signa! Er þetta alvara hjá
þjer?
Hann dró hana með sjer út
úr mannþrönginni á liafnar-
bakkanum, sem stóð og veifaði
vasaklútunum. Og svo tók hann
utan um hana.
— Getur þetta verið satt? Þig
órar ekki fyrir hve hamingju-
samur jeg er.
Þegar liann leit á iiana runnu
tvö stór tár niður kinnar henn-
ar.
Það var hver síðastur.
Hugsaðu þjer, ef jeg liefði ekki
komið til skips, þá hefðum við
máske aldrei sjest framar,
sagði hún.
Hann þurkaði tárin af kinn-
um hennar með klútnum sín-
um.
Og jeg sem hjelt að það
væri eitthvað milli ykkar Ei-
ríks Moe.
— Það hjelt jgg líka-----• —
þangað til ........ Hún leitaði
að orði.
- Þangað til .......?
Þangað til skipsklukkan
hringdi. Þá var mjer alt í einu
Ijóst, að það ert þú og jeg, sem
eigum samleið. Yið skulum
ganga upp í Ijæinn, Johnnie.
Taktu nú undir handlegginn á
mjer — og taktu fast.
—- En þið voruð mikið sam-
an, deildarstjórinn 'og þú?
— Já, og mjer þykir vænt
um það núna, því að annars
lief'ði jeg ekki kynst lionum til
fulls .... og þú hefðir farið.
Jeg heillaðist af honum, hann
var nærgætinn og kurteis, fór
með mjer á veitingahús, sem
jeg' hafði aldrei komið á áður,
hringdi á skrifstofuna til mín
á hverjum degi og' .... nei,
við skulum ekki tala meira um
það núna, Johnnie. Líttu við og
sjáðu .... þarna er „Baldur“
kominn langt út á fjörð.
— Á föstudaginn fer jeg' um
horð aftur, og þá fæ jeg víst að
fara?
— Já, og á je.g' að segja þjer
hversvegna? Vegna þess að þá
veist þú og' jeg og Moe og' all-
ur heimurinn að við erum trú-
lofuð. Jeg vil elcki láta dragast
einn einasta dag, að allir fái að
vita það.
— Sammála! Signa, hvernig
líst þjer á, að við lítum inn í
litla kaffihúsið þania uppi í
hliðargötunni, þar sem við liöf-
um komið svo oft áður, og' fá-
um okkur kaffibolla og vínar-
brauð, meðan við erum að
semj a trúlofunarauglýsinguna
i blöðin.
— Ágætt! Og svo á eftir . .. .
— Þei, þei, ekki eitl orð um
það. Nú ætla jeg' að ráða ferð-
inni. Á eftir ferð þú heim og
ferð í fallegasta kjólinn þinn,
og jeg fer í smokingfötin mín
—- og svo höldum við daginn
liátíðlegan — eigum við ekki
að segja á „Bristol".
— Ljómandi. En smokingföt-
in þín . . . . eru þau ekki í ferða-
koffortinu þínu, um borð í
„Baldur“?
— Alveg' rjett, — þá verðum
við að ......
— Þá hugsum við ekkert um
„Bristol“, en spörum peningana
og höldum veisluna heima í
herberginu mínu, vi'ð tvö ein.
Hann nam staðar og horfði á
hana með fögnuði.
— Mjer er ómögulegt að
þekja þig aftur, Signa, þú ert
svo glöð og svo frjáls, svo ....
heldurðu að nokkur taki eftir
ef við kyssumst hjerna á gang-
stjettinni?
— Það sjá okkur margir, en
einmitt þessvegna skulum við
gera það. Gerðu svo vel, tilvon-
andi forstjóri Halle. Hvort viltu
heldur kinnina eða munninn?
— Auðvitað munninn!
Þeg'ar John kvaddi Signu,
seint um kvöldið, laumaði liúii
hrjefi í lófan á hinum.
Honum datt ekki í hug að
líta á áskriftina fyr en hann
var í þann veginn að setja bréf-
ið í póstkassann.
„Herra deildarstjóri Eiriur
Moe“ stóð þai'. En livað það var
líkt Signu, að hún skyldi hafa
skrifað þetta brjef, undir eins
og hún kom heim frá skipinu.
Hún hafði ekki minst einu orði
á það. — Jæja, herra deildar-
stjóri, nú verðurðu a'ð svipast
um eftir nýrri stúlku, sem vill
gangast upp við nýju bifreið-
ina þína, silkisokkana og leggja-
löngu rósirnar. Hvað sem öðru
líður þá er Signa nú mín —
það geturðu lesið i blöðunum
á morgunn!
Er miðstöð verðbrjefaviðskiftanna.
Fálkinn flýgur
inn á hvert heimili

Egils ávaxtadrykkir