Fálkinn - 27.11.1942, Blaðsíða 12

12
F Á L K I N N
Louis Bromfield:
35
AULASTAÐIR.
♦
♦
♦
einnig undirritað meö nafninií, sem Sjana
hafði lesið fyrra hlutann af gegnum um-
slagið með Boston i)óststinipinum. Þegar
hann gekk burt af símstöðinni, var ein-
beitta hakan d&lítið venju fremur einbeitt
og stálgráu augun aðeins stálgrárri en
venjulega.
Síðan gekk hann vfir torgið og beint í
Búnaðarbankann, sem var i húsaþyrpingu
Dorta, og eftir tíu mínútna l)ið fjekk liann
áheyrn hjá bankastjóranum, sem var ekki
nærri eins altilegur og gjaldkerinn i liin-
mn hankanuní. Samtalið var ekki langt.
Hr. Ríkharðs tók upp peningaumslagið sitl
og lagði það á borðið fvrir framan sig, og
stundarkorni siðar gekk hann út með veð-
skjölin fyrir Aulastaði í vasanum og rúina
þrjú þúsund dali að auk.
Úr bankanum fór hann til Landons mál-
færslumanns. Landon var magur, vofuleg-
ur og guðhræddur maður og ekki þannig,
að hr. Rikharðs litist sjerlega vel á hann,
en liann var klókur la,gamaður og sóknar-
nefndarmaður í Baptistasöfnuðinum. Þess-
vegna var hann ekki hrifinn af Gasa-Mariu
og var ekki viss um nema bæði hún og
borgin hefðu best af því, að Maria dveldi
í Steininum. Það tók næstum tuttugu min-
útur að sannfæra Landon, en þá lók hann
hattinn sihn og gekk ásamt gesli sínum í
rjettarsalinn.
Dóinarinn, Flynn gamii, var ekkert hrií’-
inn af þessari heiinsókn. Alt frá þeirri
stundu er þeir settust, aftarlega i salnum,
misti liann öll tök á máhmuni, sem liann
hafð til meðferðar. í augum hans voru þess-
ir tveir aðkomumenn alls ekki neinir
venjulegir áheyrendui', sem kænni til þess
að lilusta á það sem fram fór, lieldur voru
þeir einhverjir náhrafnar. Og Ironum var
meinilla við þessa heimsókn, enda var hann
eins og óaldarflokkur Dórta yfirleitt
hræddúr, ]iessa dagana. Dómarinn liafði
lalsverða samvisku, þrátt fyrir fylgispekt
sína við Dorta, og hún batnaði ekki við
heimsókn höfuðandstæðinga hans.
Versl var þetta með trygginguna fyrir
Gasa-Maríu. Hann vissi, að liann liafði
farið ólöglega að, er liann neilaði henni að
setja tryggingu, og liann vissi líka, að Land-
on var, þrátt fyrir alla guðhræðshma sína,
einhver versti harðjaxl við að eiga. Já,
lionum líkaði ekki návist þessara tveggja
gesta. Fanta mátti altaf eiga við; Þeir
höfðu hver sitt ákveðna verð. En þessir!
Nei, ofsamenn voru altaf óútreiknanlegir,
ekki síður en brjálaðír menn. „Ilelviskur
asni gat jeg verið, þegar jeg gerði það fyr-
ir kerlingarskrattann að sleppa þessum
djöfli upp á æruorð.“ Hann skildi, að liann
sjálfur bar í rauninni ábyrgðina á öllu
þessii skurki, sem verið var að gera í mál-
um borgarinnar, og var nú á góðum vegi
að eyðileggja fyrir full og alt þessa vjel,
sem liann og' fleiri liöfðu bygt svo vand-
lega og var svo ábatasöm. Ef hann sjálfur
liefði ekki verið svona bölvaður asni, væri
þessi Ríkharðs nú að tæma sorpfötur í stað
Jiess að koma öllu i uppnám. Og það var
heldur ekki eins og Dorti liefði þagað yfir
þessari staðreynd, síðan krossferðin liófst.
„Vísað frá,“ heyrði liann sjálfan sig
segja. „Næsta mál!“
Það spáði engu góðu, að Lándon sjálfur
var kominn liingað, til ])ess að levsa Gasa-
Mariu út úr fangelsinu. Það þýddi það, að
bæði góðir og lakari borgarar liöfðu gert
bandalag gegn óaldarflokknum. Og Gasa-
María og sóknarnefndarmaðurinn Baptis-
anna voru óneitanlega skrítnir rúmfjelagar.
Þá gerði það homim ekki rórra, að rjelt
áður en hann fór inn í rjettarsalinn hafði
lögreglustjórinn sagt lionum, að tveir að-
komu-morðingjar væru í borginni með
byssur og önnur vopn sín. Flvnn gamli
vissi ekki, liver hafði útvegað þá, en hann
þóttisl fara nærri um það.
_ Þegar síðasta málið var útkljáð, sá hann
Ríkharðs og Landon kónia til sín. Hann
vissi vel, hvað þeir ætluðu. að segja, og
þeir sögðu það líka.
Ríkhars tók upp þrjá þúsund dalaseðla
,agði þá á borðið fyrir framan dómaia.iii
og sagði: „Við erum komnir til þess að
leysa liana Maríu út.“
Dómarinn gat ekki annað gert en taka við
veðfjenu og afgreiða málið, eins og'ekkert
hefði i skorist. Að þvi loknu, sagði Landon
sóknarnefiidarmaður, og svipurinn var eins
og á spámanni lengst aftur úr Gamla-
lestamentinu: „Það er rjett að taka það
l'rani, að verði María fundin sek, verður
dómnum áfrýjað, og ef þörf krefur, til
I læstrjettar Bandaríkjanna."
Flynn gamli, sem áruni saman var van-
astur |)ví að löðrunga smælingjana, tók
]>essu með niestu auðmýkt. Hann sagði að-
eins: „Lögin verða að liafa sinn gang.“
„Já, það ættuð þjer að láta þau hafa,“
svaraði Landon. „Það er gott að fá þetta
mál sem sýnishorn. Síðan kvöddu þeir
kumpánar og gengu úl úr salmim, en eftir
sat dómarinn í órólegu skapi og var að
hugsa uiTi, livað þessir menn gætu átl i
pokahorninu, sem gerði þá svona einbeitta.
María var ekki fyr koinin út úr fanga-
klefanum en bún sagði þeim fjelögum alt
af ljetta um Malla með svínsandlitið og fje-
laga hans. Hún kunni svo að scgja allar
ævisögur þessara stórglæpamanna, sem
höfðust við í borgúnum fram með ánni og
lá ekki á þeim fróðleik sínum, enda urðu
þeir steinhissa.
Að sögunni lokinni, sagði Baptistinn, sem
nú var orðinn náfölur og einbeittur á svip:
„Ekki nema það þó að flytja leigumorð-
ingja til Flesjuborgar! Hjer verður eitl-
livað að hafast að.“
„Það er ekki annað en hitta lögreglu-
stjórann," svaraði Ríkharðs, og síðan stik-
uðu þeir báðir áleiðis þangað, og kemdi
aftur af þeim.
Þegar Ríkliarðs kom á skrifstofu Gunn-
fánans, gekk liann inn í skonsu frúarinn-
ar, lokaði á eftir sjer og rjetti henni veð-
skuldabrjefið. Hún stóð með það í liend-
inni, án þess að vita hvaðan á sig stæði
veðrið og sagði:
„Hvað er þetta?“
„Það er skuldabrjefið fyrir Aulastaði.
Jeg leysti það út.“
„En hvernig?“
„Það er sama, hvernig; jeg sá fyrir því.“
„Já, en hvernig gátuð þjer það?“
„Æ, það er sainá, hvernig jeg fór að þvi.
Jeg skal útskýra það alt Sainan betur
seinna. Jeg lief svo mikið að gera uúna.“
Og liann skildi Ííana eftir með brjefið í
liendinni. Þegar lianii var farinn, atliug-
aði hún það gaumgæfilega, ekki at' þvi, að
hún skildi neitt í því, upp eða niður, held-
ur fanst henni einhvernveginn það eiga
við. Að þvi, er hún gat best sjeð, var brjef-
ið útleyst og hún laits við þennan refsivönd
og lienni varð í skapi eins og drukknandi
nianni, sem tekst að losa myllusleininn aí'
liálsi sjer. En gífeðin varð skammvinn, því
brátt greip hræðslan liana aftur, þó ekki
við neina hættu eða fjandskap, sem ógnaði
henni, heldur fór hún að hugsa um, livern-
ig lir. Ríkharð gæti þetta, og hina dásaní-
legu tilkomu lians inn í sögu blaðsins og
hennar sjálfrar. Ilver var hann eiginlega?
Hversvegna gerði liann svona mikið fyrir
liana? Ilvernig þorði hún, sem var af Lýðs-
ætlinni, að þiggja svona velgerðir af hendi
ókunnugs manns? Var það rjett gert af
henni? Hvað hefði .1. E. sálugi sagt um
þetta?
En þegar liann kom inn i skonsuna,
stundarkorni seiiiná og hún sagði við liann:
„Jeg get ekki látið vður vera að gera svoiia
fyrir mig, eins og þetta með veðskuldina,11
svaraði hann aðeins: „Við höfuni engan
tíma til að karpa um það núna. Og það er
ekkert víst að jeg sje að gera það fyrir
yður. Það gæti eins vel verið fyrir sjálfan
mig. Látið þjer þar við sitja i bili. Seinna
skiljið þjer það kanske betur.“
Svipurinn á andliti lians var hörkulegur
og í fyrsta sinn voltaði nú ofurlítið fyrir
óþolinmæði í röddinni. Henni fanst hann
næstum önugiír og því meir fann liiin lil
kvenlegs vanmáttar síns.
Þá sagði liann: „Þjer þurfið ekki að hafa
áhyggjur út úr pappírnum. Jeg er búinn að
ganga frá þvi lika.“ Og svo snerti haiin öxl
liennar svo blíðlega, að hún varð alveg
hissa, og sagði: „Gerið vður ekki néinar
áhyggjur, en lialdið hara áfram verki yð-
ar. Blysfararnefndin kemur hingað undir
eins og blaðið er tilbúið í pressuna, og jeg
hef margt að gera þangað til.
Frúin vissi ekekrt um leigumorðingjana,
fyr en Marta kom með hálfblautl blað i
hendinni, til hennar, klukkan fiinm. Þar
var sagan á forsíðu með stórkallaletri: