Fálkinn - 11.06.1943, Blaðsíða 5

F Á L K 1 N N
Sumir hinna syntu tímunum saru-
an í sjónum tii þess a'ð verjast hit-
anum. En þeir guldu þessa svölun
dýru verði, því að þeir sólbrunnu
enn þá ver þegar þeir komu upp úr,
og sviðinn var mikill undan selt-
unni. Jeg liefði sloppið ver, ef jeg
hefði ekki liaft vasaklútana mína.
Jeg batt þá yfir niðurandlitið, eins
og innbrotsþjófur og var hlifð i því.
En ekkert var til að hlífa augunum.
Sjórinn endurvarpaði biljónum af
skörpum geislum, svo að á sama stóð
í hvaða átt var litið. Doði færðist i
alla. Við sátum máttlausir með liaus-
inn dinglandi niður á bringu og liálf-
opinn munninn. Það var hræðilegt
að sjá Reynolds vegna sársins á nef-
inu á honum. Vegna sólarinnar gat
það ekki byrjað að gróa. Hann varð
að þvo af sjer blóðið með sjó, en alt
af fór að blæða aftur útyfir andlitið,
þornaði þar og varð að rauðri skán.
Bartek þjáðist líka mikið af sárunum
á fingrunum. Hann var að bera á
þau joð úr ferðaapótekinu, en sjáv-
arseltan át það burt.
Á daginn þráðum við næturkuld-
ann og á nóttunni þráðum við sól-
ina. En jeg hataði næturnar. Á dag-
inn gat jeg sjeð fjelaga mína og sjó-
inn og máfana — tákn lifsins. En á
nóttunni færðist óttinn nær okkur.
Þá var altaf köld, þjett þoka kring-
um okkur. Gufan rauk úr fötunum
okkar og við þrýstum okkur saman
til þess að lialda betur á okkur hita.
Stundum, þegar þokan var jjjettust,
sáum við ekki hina bátana. Ef sjór-
inn var lygn og slakt á snærinu þá
reis jeg stundum eins og upp af mar-
tröð og dró inn línuna þangað lil
bátarnir komu fast að; þá sá jeg að
þeir voru þarna ennþá. Stundum
heyrði jeg'urg og uml, óp og bænir.
Eins og tveir menn í baðkeri.
Það sem okkur kom verst var að
við gátum aldrei rjett úr oklcur. Ein-
hverntíma liitti jeg njanninn, sem af-
rjeð, að þessir bátar skyldu bera
ýmist tvo menn eða fimm. Þegar jeg
geri það þá verður liann annað hvorl
að breyta um skoðun eða reyna bát-
ana í langri ferð, við aðstæður, sem
jeg ætla að ákveða. Adamson vóg
yfir 200 pund og jeg var litlu ljett-
ari. Á okkar fimm manna báti vor-
um við, ásamt Bartek, á plássi, sem
var 6 fet og 9 þuml. á lengd en 2’4”
á breidd. Þegar skáflöturinn á brún-
unum er talinn með, cn upp á hann
gat inaður lagt fæturna og látið þær
liggja í sjónum, var hátstærðin 9x5
fet.
Við Bartek ljetum Adamson eftir
annan endann, vekna þess að hann
var svo þjáður. Við Bartek Iágum
á ská þversum yfir bátinn og sner-
um bökum saman, og með fæturna
útbyrðis. Eins var það í bát Cherrys.
En ennþá ver fór um Alex og De
Angelis í litla bátnum, þó að þeir
væru minstir vexti. Þeir urðu að
sitja andspænis hvor öðrum, annar
með fæturnar á öxlum hins en liinn
með fætur andbýlingsins í armkrik-
unum, eða þeir sneru bökum sam-
an og höfðu fæturnar í sjónum. —
Stundum lá de Angelis endilangur og
ljet Alex liggja ofan á sjer. Hugsið
ykkur tvo menn í sama baðkerinu,
og þá sjáið þið rjetta samlíkingu.
Hvenær sem einliver sneri sjer
þurfti nágranninn að gera eins. Það
tók okkur marga daga að læra hvern-
ig plássið yrði sem notadrýgst, en
þetta kostaði miklar þrautir. Ef
maður hreyfði liönd eða fót átti
maður á hættu að ýfa opin sár á
fjelaga sinum.
Þó væri rangt að segja, að næt-
urnar hafi verið samfeldur kvala-
tími. Jeg vakti mikið á nóttunni
i þeirri von að lieyra i skipi. Þeg-
ar jeg starði upp i þokuna þessar
kyrru nætur, sá jeg skýin taka á sig
svo nauðalíkar myndir af ýmsu, sem
jeg hafði áður sjeð — fíla, fugla,
kastala, fagrar konur, villigelti. Jeg
hjelt að þetta væri ímyndun ein, en
þriðju nóttina vakti jeg Adamson og
benti honum á þetta. Hann sá það
sama og sagðist aldrei hafa ímynd-
að sjer að skýjamyndirnar gætu ver-
ið svona merkilegar. Meðan Adám-
son hjelt sæmilegum þrótti var hann
oft að segja mjer ýmislegt um stjörn-
urnar á suðurhvelinu. Hann þekti
talsvert til þeirra.
Hvernig ekki á að veiða.
Fjórða inorguninn skiftum við
annari appelsínunni. Höfðum við þá
verið án matar og drykkjar í 72
tíma, að undantekinni fyrstu appel-
sínunni, sem skift var annan morg-
uninn. Fiskur var alt í kring um
okkur, við sáum hann í hundraða
tali rjett hjá bátnum. Við Cherry
vorum að reyna að veiða á appel-
sínubörk. Jeg lánaði meira að segja
lyklahring Adamsons, sem var gljá-
andi og ællaði að reyna að nota
hann sem agn. Fiskurinn kom með
nefið að lionum, sperti sporðinn en
beit aldrei á.
Bátarnir virtust ekki hreyfast neitt
úr stað þessa sex fyrstu logndaga.
En með þvi að atliuga úrin okkar
sáum við að okkur rak; þvi að sólin
kom altaf dálítið síðar upp í dag
en i gær. Það sýndi að okkur rak
til suðurs og vesturs. Við vorum
endalaust að ræða um hvar við vær-
um, en það kom 'á daginn að við
Cherry höfðum á rjettu að standa.
Við höfðum farið fram lijá eyjunni
X, og ef svo var þá áttum við ekk-
ert land nær en 400—500 mílur í
burtu; það voru eyjar, sem Japanar
höfðu hernumið. Jeg skoðaði kort-
ið 2—3svar á dag og stakk því svo
altaf i innvasa minn til þess að verja
það vætu, en samt voru litirnir í
því farnir að blotna.
Cherry byrjaði að skjóta Ijós-
merkjunum aðra nóttina. Við höfð-
um átján og ákváðum uð nota þrjú
á nóttu, hið fyrsta eftir sólarlag,
annað um miðnættið og þriðja undir
morgunn. En af þeim þremur, sem
við skutum fyrst, var eitt alveg ó-
nýtt og annað brann að eins örfáar
sekúndur. Það þriðja brann með
sterku, rauðu tjósi í liálfa aðra min-
útu. Þá ákváðum við að nota aðeins
tvö næstu nótt, en annað þeirra var
ónýtt. Var þá afráðið að senda ekki
ljósmerki nema einu sinni á nóttu
framvegis.
Eftir að ljósmerkin t sloknuðu
starði jeg ávalt iipp í myrkrið í
þeirri von að sjá Ijós til svars —
ljós, sem væri reikulla en stjörnurn-
ar. Það var auðsýnt, að ef við fengj-
um ekki bráðlega mat eða vatn,
eða að liitanum linti, þá mundu ein-
hverjir okkar bíða bana. Adamson var
feitlaginn og þoldi hitann ver en
við hinir. Reynolds var magur fyrir,
enda varð liann fljótt eins og beina-
grind. En Alex var verst kominn.
Munnur hans var skorpinn og
freyddi úr munnvikunum; hann var
altaf að hrópa á vatn. Hann var að
eins 22 ára. Jeg svaraði honum með
harðneskju til þess að reyna að vekja
liann til meðvitundar. Þá fjekk jeg
að vita orsökina til þess hve aum-
ur hann var. Það voru ekki nema
þrjár vikur síðan hann hafði leg-
ið á spitala. Auk þess hafði hann
fengið varasjúkdóm. Þess vegna
hafði hann verið veikari fyrir frá
byrjun en við hinir, og sjórinn,
sem hann drakk þegar livolfdi undir
honum, hafði ekki bætt um.
En því miður var jietta ekki eini
sjórinn, sem hann hafði drukkið.
Eina nóttina vaknaði De Angelis við
að hann liafði hallað sjer yfir borð-
stokkinn og var að slolca í sig sjó.
Játaði Alex þá að hann hefði gert
þetta hvað eftir annað. Þetta var
skýringin á þvi að hann var altaf
að hrópa á vatn. „Jeg reyndi að
stilla mig um það,“ sagði Alex, „en
jeg varð að gera það. Jeg varð að
fá eitthvað vott.“
Þannig var ekki nema timaspurn-
ing með Alex veslinginn. Hann sökk
dýpra og dýpra í óráð, tautaði
Maríuvers og aðrar katólskar bæn-
ir. í vasabókinni hans var mynd af
ungri stúlku, unnustunni hans: hann
talaði við hana og baðst fyrir. Loks
gat hann hvorki sofið nje legið fyr-
ir. De Angelis reyndi að skýla hon-
um fyrir sólinni, en hvergi var
skuggi. Og hann brann meira og
meira. í tunglsljósinu á nóttinni sat
liann uppi og hríðskalf. En aldrei
kvartaði hann, nema hvað hann
hrópaði á vatnið.
Við lesum í Biblíunni.
Bartek var með Nýja testamentið.
Jeg sá að liann var að lesa í því og
datt þá í hug, að við gætum allir
liaft gott af því sama. Jeg er enginn
trúmaður, en jeg liafði lært Faðir
vor við linje móður minnar og geng-
ið á sunnudagaskóla. En jeg hafði
altaf vitað að Guð var til.
Við höfðum morgun- og kvöldbæn-
ir og studdumst við Testamentið.
Þá voru bátarnir dregnir sainan, svo
að þeir mynduðu þríhyrning. Svo
lásum við stutta ritningargrein, liver
eftir annan. Meðal annars lásum við
altaf þetta:
„Segið bví ekki áhyggjufullir:
Hvað eigum vér að eta? eða: Hvað
eig.um vér að drekka? eða: Hverju
eigum vér að klæðast? Því að eftir
öllu þessu sækjast heiðingjarnir, og
gðar himneski faðir veit, að þér
þarfnist alls þessa. En leitið fyrst
ríkis hans og réttlætis, og þá mun
alt þetla veitast yður að auki. Verið
því ekki áhyggjufullir rnn morgun-
daginn, því áð morgundagurinn
mun hafa sinar áhyggjur; hverjum
degi nægir sín þjáning“.
(Mattheus 6, 31—34).
Einn eða tveir af okkur urðu
gramir vegna þess að svarið var svo
seint að koma, en hinir hjeldu áfram
að biðja, i trú og von. Við vanrækt-
um hinsvegar ekki að gera það sem
í okkar valdi stóð til að hjarga okk-
ur. Whittaker reyijdi að gera sjer
spjót úr einni aluminiumárinni, með
því að ydda árarblaðið. Hann rak
það i bakið á hákarli, sem synti
meðfrain bátnum, en skrápurinn var
sterkari en spjótsoddurinn. Eftir
nokkrar tilraunir var oddurinn orð-
inn bitlaus. Þá fleygði Whittaker
vopninu ofan í kjalsogið. Honum
hafði .ekkert orðið ágengt en skemt
eina ári.
Og Cherry sat allan daginn með
skammbyssuna í hendinni til þess
að reyna að komast í færi við máf.
En enginn kom nógu nærri. Hann
opnaði byssuna 2—3 sinnum á dag
og njeri hana með fitu úr nefinu
og undan eyrunum á sjer. En honum
tókst ekki að afstýra að hún ryðg-
aði af sjónum. Hún ryðgaði saman
og þá lienti Cherry henni í sjóinn.
Við eyddum appelsinunum fljótar
en ráðgert var, til þess að reyna að
halda lífinu i þeim, sem verst voru
haldnir. Sú þriðja fór fimta niorg-
uninn og sú síðasta þann sjötta. Þær
síðustu tvær voru hlaupnar saman,
eins og vökvinn hefði gufað upp úr
þeim, og sú síðasta var farin að
mygla. Meðan snefill var eftir af
appelsínunum kvartaði enginn und-
an sulti. En nú fór löngunin i mat
og drykk að ofsækja okkur.
Kókomalt og mjólk.
Reynolds talaði um hve mikið af
isrjómasóda hann skyldi drekka
það sem eftir væri æfinnar. En
Cherry talaði altaf um isrjóma með
súkkulaði. Þegar jeg var að hlusta á
þetta hjal milli bátanna datt mjer
altaf í hug kókomalt í mjólk. Jeg
fann beinlinis bragðið af því í
munninum. En það skrítna var að
jeg hafði ekki smakkað þennan
drykk i 25 ár.
Áttundi dagurinn var heitúr og
blæjalogn. Það lijálpaði maganum
ekki neitt þó að við sæjum i'sjónum
höfrunga og feitan makríl, 12—18
þumlunga langan og þúsundir af
smærri fiski. Þann dag las Cherry
hænina og hina venjulegu tilvitnun
úr Mattheusar guðspjalli. Hjerum-
bil klukkutíma siðar sat jeg og mókti
með liattinn niðri í agum. Kom þá
máfur fljúgandi og settist á hattinn
minn.
Jeg veit ekki hvernig þetta atvik-
aðist eða hvernig jeg vissi að hann
var þarna. En jeg vissi það strax,
að ef jeg misti jþennan þá mundi
aldrei máfur setjast á liattinn minn
framar. Jeg laumaði hægri hendinni
upp, hægt og hægt og náði í liann.
Jeg sneri hann« úr hálsliðnum,
reitti hann, skar hann í bita og
skifti ketinu jafnt, en lijelt aðeins
innyflunum eftir til beitu. — Við
bruddum meira að segja beinin og
svelgdum þau. Enginn setti það fyr-
ir sig að ketið var hrátt. Okkur
fanst það gott. Þegar Cherry hafði
lokið við bitann sinn beitti jeg öng-
ul og rjetti honum. Við höfðum
hring Whittakers fyrir sökku, og
naumast var færið koniið i sjóinn
fyr en lítill makrill beit á og var
dreginn inn. Jeg rcndi hinu færinu
með sama dásamlega árangrinum,
nema hvað jiað var sjóaborri, sem
jeg dró.
Allur þessi matur á fáeinum mín-
útum gladdi okkur meira en orð
fá lýst. Við átum annan fiskinn áð-
ur en fór að skyggja en geymdum
hinn til næsta dags. Þorstinn virt-
ist einnig minka, sennilega við að
tyggja kaldan og safamikinn fiskinn
og bryðja beinin. Alex og Adam-
son átu sinn hlut og jeg var svo
bjartsýnn að halda að þeim hefði
skánað. Jeg segi það satt, að jeg
hjelt altaf að við mundum komast
lifs af, en undir 8. nóttina þóttist
jeg sannfærður um, að við mundum
endast til eilifðar nóns. Sjórinn var
fullur af fiski og við gátum veitt
hann.
Frh. á bls. 14.