Fálkinn - 11.06.1943, Blaðsíða 12

12
F Á L K I N N
Æfintýri sjómannsins
Framhaldssaga eftir Philip Macdonald
15
Flösku var slengt á borðið; tappinn dreg-
inn úr henni; andartaksþögn; slokskvamp
er rent var í staupin og því næsl rödd
Toms, sem sagði: „Skál!“ Hinn svaraði
að eins með púi. Nú varð íbyggin þögn, er
Tom rauf með því að spyrja:
„Búinn? Viltu einn til?“
Enn lieyrðist skvamp, og nú gat liann
fyrst greint orðaskil hjá Rudd, sem sagði
í þessu: „Þú lilýtur að hafa frjett það. Það
er ómögulegt annað.“
Tom skríkti þetta með Watkyn-
kvensuna áttu við; jeg geri ekkert með
það, blessaður vertu.“
„En þeir hljóta að hafa sagt þjer það.“
Rudd bljes og púaði, liálf gramur að því er
virtist.
„ Sei, sei, jú .... þeir voru eitthvað að
þvaðra um, að það hefði verið gert út af
við einliverja kvenmansnóru.“ Rödd hans
lýsti megnustu ólund. „Fjandann ætli að
maður sje að hlusta eftir öllu, sem sagt
er. Á svona stöðum . . . .“
Setningin slitnaði við það, að rekið var
bylmingshögg á borðið, og púið í Rudd
breyttist í reiðilegt öskur. „Er jeg eklci
altaf að reyna að troða því í liausinn á
þjer, að hún var drepin? Það er ekkert
grín, lieyrirðu það? Höfuðið á henni var
slegið í klessu — með sleggju, segja þeir.
Taktu við því, kunningi. Og segðu svo, að
jeg færi þjer engar frjettir. Stattu við það.“
„Segirðu þetta satt?“ livíslaði Tom, og
sjómaðurinn gat ekki varist brosi, er hann
heyrði furðutóninn. „Ertu að .segja satt?“
livíslaði hann aftur; en skyndilega varð
rödd lians full af tortrygni. „Nei, þú færð
mig ekki til að trúa þessu. Þú ert að gabba
mig, bannsettur.“
„Þetla er heilagur sannleiki, kunningi,
heilagur sannleiki." Púið varð nú ísmeigi-
legt og leyndardómsfult til skiftis. „Það
var maður á ferð i morgun .... hann var
á hjóli, og það var hann, sem fyrstur kom
að henni svona .... liauskúpan mjelbrot-
in, já mikil skelfing. Þetta ekkisen lög-
regluhyski er eins og mý á mykjuskán um
alla sveitina í dag. Ekki stendur á því.“
„Herra trúr.“ Tom var öldungis forviða.
v,Ja, lierra trúr. Hver skyldi svo sem liafa
gert þetta, lieldurðu?“
„Hver, segirðu?“ Nú heyrðist blástur og
hávært hvísl. „Já, það væri nú frjett í
lagi. En jeg verð að láta aðra svara þeirri
spurningu.“
„Hvernig ættir þú líka að vita það, ræf-
illinn. Jeg ....“ Orð lians druknuðu i
áköfu livísli. „Jeg get samt frætt þig á einu.
Stelpan er stungin af. Algjörlega uppnum-
in, get jeg sagt þjer.“
„Stelpan?“ Tom var lengi að álta sig.
„Stelpan? Æ — já, hún. Hvers vegna held-
urðu að hún hafi horfið?“
„Hvers vegna lield jeg .... Jú, sjáðu til,
kunningi — min skoðun er þessi: annað
hvort hefir stelpan gert það sjálf, eða að
kjaftaði ekki frá .... verið beinlínis falin
einhversstaðar.“
,IJreint ekki fjarri sanni. Skarplega at-
hugað hjá þjer,“ sagði Tom með óherslu.
„. . . . þektirðu þá gömlu nokkuð?“
„Þekti jeg hana? Þekti jeg hana, spyrðu?
Já, jeg' befði nú haldið það — og betur en
flestir lijer í kring. Bill gamli Rudd getur
þakkað sínum sæla fyrir það, að hafa
verið staddur í Bwome og það geta margir
vottað .... að jeg var þar frá því í gær-
morgun og þangað til seinnipartinn í dag.‘
Nú heyrðist aftur skenkt í glösin. Því
næst kom málrómur Toms; hann var orð-
inn ísmeygilega loðmæltur. „Jeg get nú bara
rjett ímyndað mjer það — fyrst þið væruð
svona kunnug .... Hvernig var hún ann-
ars, sú gamla?“
„Hún var fjandi kræf .... fjandans ári
kræfur kvenmaður.“ Nú greip hann áköf
hóstahviða, samfara miklum blæstri og ræsk-
ingum. „Fjandi kræf,“ endurtók bann, „það
var hún“
Tom blístraði hástöfum og flissaði kjána-
lega. „Fáðu þjer annan dramm, Ruddie
vinur. Alveg rjett. Upp með glasið. Ska-ál!“
Nýtt hóstakast með tilheyrandi ósköpum.
„Þetta er liörkugott, lagsmaður. Skál fyrir
þjer!“
„Víst er það gott!“ Tom brýndi raustina.
„Vesalings kerlingin hún Watkyn . . Jæja,
var hún fjandi kræf, segirðu. Nolckuð mikið
fyrir fuglinn gæti jeg trúað!“
„He, lie .... þú átt kollgátuna .... Ekki
langaði mig í hana; maður er farinn að
eldast. En hún hafði alt af nóg, sú gamla
— jeg botnaði aldrei í því. Það var prest-
urinn og Ridgeway og . .. . “
Tom rak upp öskur mikið. „Presturinn!
Presturinn! Heldurðu að jeg láti hafa mig
að fífli? Presturinn! Ekki nema það þó!“
„Já, jeg sagði presturinn — og jeg stend
við það!“
Rudd gamli grenjaði nú einnig fullum
hálsi, svo að undir tók í kofanum. „Hann
heitir Pole og er prestur í Mallow ....“
Röddin sveik hann, því að nú skall á nýlt
hóstakast með ógurlegum hvin, svo að
hann stóð næstum á öndinni.
„Ekki svona æstur, góði — vertu elcki
svona æstur, góði!“ Tom haði lækkað róm-
inn. „Fáðu þjer einn dramm í viðbót. Það
var rjett. Svona, annan til? Þú verður að
afsaka, íjelagi . .. .“
„Ekkert að afsaka, ekkert að afsaka,
blessaður vertu. Rudd var búinn að jafna
sig .... „Já, hún Minna Watkyn, það var
nú kerling í krapinu, he, he! Heyrðu!“
Röddin varð að leyndardómsfullu, hásu
hvískri. „Komdu, jeg ætla að segja þjer
nokkuð.“
Nú færðust hvíslingarnar 1 aukana, svo
að-um munaði. Sjómaðurinn lagði við hlust-
irnar, en heyrði ekkert nema rámar rokur
og livissandi hljóð, rofið öðru hvoru af
henni hefir verið komið undan svo að hún bósta og ræskingum. Ilann varð allur að
eyra, en gat elcki með nokkru móti lieyrt
orðaskil. Hvískrið, hvissið og hóstakjöltrið
hjelt viðstöðulaust áfram og rann í eina
samfelda suðu fyrir eyrum hans. Honum
þótti sem hann hefði staðið í þessum óþægi-
legu stellingum, stirður og undinn, í alt að
því heila klukkustund, ja, ef ekki í tvær
— í það óendanlega, fanst honum. Hann
klæjaði svo óskaplega i nefið, að tilhugsun-
in um að mega hnerra virtist bámark allrar
sælu, og þar að auki óumflýjanleg stað-
rejmd. Hann afstýrði hættunni á síðasta
augnabliki með því að toga í efri vörina á
sjer. Enn hjelt suðan áfram óbreytt, nema
hvað annað veifið rumdi í Tom, eða það
heyrðist gutla á flösku, og smellurinn, er
tappi var dreginn úr annari.
Skyndilega datt alt í dúnalogn.Svo heyrði
hann málróniToms; hann var nærri óþekkj-
anlegur, dráfandi og þvoglulegur eins og
í dauðadruknum manni:
„Tjah, nú fæ jeg alveg nóg af því, lasm
Síðan kom blásturinn í Rudd: „Sagði jeg
þjer ekki — sagði jeg þjer kanske ekki,
að þú skyldir fá að heyra nokkuð krass-
andi, ha?“
„Þú stóðst við það, drengur minn ....
Fáðu þjer einn lítinn, einn agnarlítinn. .“
Nú skrönglaðist einhver upp úr sætinu,
völtum fótum; því næst heyrðist skellur;
það var stóll, sem datt; síðan örlítið glam-
ur, er flöskustúturinn snerti barminn á
tinkrúsinni. Alt í einu brýndi Tom raustina.
„Farðu nú að fara, Rudd! Jeg ætla að
fara að hátta .... Farðu út! Mig langar
að halla mjer .... Út með þig, segi jeg!
Þú getur tekið bokkuna með þjer, og farðu
svo!“
Nú kvað við nýr skellur, er hinn stóll-
inn valt um koll; óstöðugt fótatak, jafn-
vel enn reikulla, en hið fyrra.
„Olræt — olræt! Jeg er farinn!“ sagði
Rudd og sjómaðurinn heyrði hann skjögra
fram að dyrunum, fálma við hurðina, og
smellurinn, er lokan datl niður. Það marr-
aði dauft í hjörunum; Rudd steig út fyrir,
lirasaði um þröskuldinn og sjómaðurinn
heyrði dynkinn, er hann datt í grasið fyrir
utan og bölvaði með sjálfum sjer. Um síðir
varð all hljótt; þá lieyrði hann að hurðin
var lögð hægt að stöfum og lokunni hleypt
fyrir. Tom blístraði lágt og sagði:
„Erlu þarna, Stubbur?“
„Já, það geturðu bölvað þjer upp á!“
Hann hreyfði sig ekki. „Á jeg að koma upp?
Eða ætlar þú að koma niður “
„Komdu upp!“ kallaði Tom og smá-
skríkti.
Sjómaðurinn klifraði upþ um gatið. —
Hann deplaði augunum nokkrum sinnum
móti hirtunni frá olíulampanum, sem stóð
á borðinu. Ilann leit á flöskuna, er stóð
hjá lampanum og sagði:
„Var það einiberjabrennivín?“
„Já, það er metallinn hans, og hreint
ekki afleitur!“
Sjómaðurinn brosti. „Jeg er orðinn þur
í kverkunum af að hlusta á ykkur. Gef mjer
einn!“
„Hvort jeg skal!“ Tom rendi í lcrúsina.
„Ah-h!“ sagði sjómaðurinn. „Það er ó-
svikið, þetta.“ Ilann saup á aftur og setti
svo frá sjer krúsina. „Hvað segirðu þá,“