Fálkinn - 11.06.1943, Blaðsíða 8

8
F Á L K I N N
Rnby M. Spankie:
Alveg dæmalaust
'P RÚ POTTS opnaði dyrnar
í Carling Street nr, 6 með
lykli, sem hún hafði fengið í
því augnamiði, enda var henni
trúandi fyrir lyklum. Hún var
ein af þessum áreiðanlegu
morgunverkakonum, sem hægt
var að treysta.
Hún læsti dyrunum á eftir
sjer og fór þrönga ganginn inn
í eldhúsið, sem var einstaklega
lítið. Hún tróð sjer milli gas-
ofnsins og eldhúsborðsins að
vaskinum með slíkri fimi, að
það var auðsjeð að hún kunni
að snúa sjer við í eldhúsinu í
Carling Street. Hún andvarpaði.
— Iijer hefir verið samkvæmi,
tautaði hún.
Samkvæmi! Diskar og glös,
bollar og undirskálar, sem
höfðu verið notaðar sem ösku-
hikarar, var þarna í einum
hrærigraut. Alt á tjá og tundri.
Diskarnir höfðu ekki einu sinni
verið lagðir hver ofan á annan.
Hnífar og gafflar ekki verið
teknir saman. Öllu hafði verið
fleygt eins og verkast vildi.
Frú Potts andvarpaði; svo
hengdi hún hattinn sinn og káp-
una upp á nagla, sem eiginlega
var ætlaður steikarapönnunni,
setti á sig krullaða svuntu og
helti vatni á ketilinn.
• Meðan vatnið stóð á gastæk-
inu og hún var að raða saman
leirtauinu, hugsaði liún um
samkvæmi — samkvæmi frú
Garratts og annara frúa ....
og um sín eigin samkvæmi.
Fyrstu árin, sem hún hafði
verið gift hafði hún haft mjög
gaman af samkvæmum — sjer-
staklega á jóladaginn — þó að
aldrei hefði hún haft efni á að
hafa gesti á hverjum sunnudegi
eins og frú Garratt. En ekki
mundi hún greinilega eftir öðr-
um samkvæmum sínum en því
síðasta. Það var þegar Ernie
litli hafði fengið flauelisföt í
fyrsta gsinn.
Og nú voru vfir tuttugu ár
síðan.
— Frú Potts! — Frú Potts!
heyrðist kallað veikri og skræk-
ri röddu innan úr ganginum.
— Eruð það þjer?
— Já, frú Garratt, það er jeg!
svaraði frú Potts og tróð sjer á
ská fram úr eldhúskytrunni og
stakk hausnum inn í svefnher-
bergisgættina.
— Góðan daginn, frú Garratt!
Frú Garratt lá i rúminu;
dökka, hrokkna hárið hreidd-
ist út yfir koddann. Þarna í
svefnherberginu var líka frem-
ur illa um gengið; blúndukjóll-
inn hennar frú Garratt lá á
stól; á snyrtiborginu var farða-
skúfurinn og askjan með and-
litsduftinu stóð opin. Það eina
í herberginu sem var i lagi var
rúm húsbóndans. Það var um-
búið, eins og frú Potts hafði
gengið frá þvi á laugardags-
morguninn.
Frú Garratt tók eltir augna-
ráði frú Potts.
- Garratt fór til Liverpool
í kaupsýsluerindum, sagði hún.
- Þjer þurfið ekki að búa til
neinn morgunmat. Jeg vil ekki
neitt að borða, en ... hevrið
þjer frú Pötts, hafði þjer vatn
yfir eldinum?
— Já, það er alveg að sjóða.
— Æ, viljið þjer þá ekki gefa
mjer bolla af tei, frú Potts.
Þegar hún liafði búið til teið
fór hún að þvo upp. Frúnum,
sem hún gerði húsverk hjá, kom
saman um, að hún væri fljót i
verkum sínum.
Síðast þurkaði hún glösin.
Það var gaman hvað fólk var
farið að gera mikið að því að
drekka öl upp á síðkastið i
kvöldsamkvæmum.Nú var þetta
tíska. Frú Potts hafði lesið um
það. Ö1 og smurt brauð var svo
móðins núna. Og ef alt átti að
vera í lagi urðu einhverjir lista-
menn að vera viðstaddir og
skemta, og í kunningjahópi frú
Garratt voru nokkrir listamenn
.... en .... frú Potts var dá-
lítið í nöp við þessa listamenn.
Hinsvegar kunni liún einstak-
lega vel við Garralt. Hann var
kaupsýslumaður fram í fingur-
góma, jú, það var liann sannar-
lega! Augun i honum voru grá
og' góðleg og hrukkurnar i
augnakrókunum voru brosandi.
Þetta minti hana dálítið á aug-
un í honum Jóa gamla En vit-
anlega var þetta ekki rjett sam-
líking. Garratt og Jói gamli
voru sitt livað.
Síminn í svenherbergi frú
Garralt hringdi og af því að
hurðin stóð opin komst frú
Potts ekki hjá því að heyra
hverju frú Garratt svaraði.
Ó, ert það þú! Jú, auðvit-
að gat jeg heyrt það! Já, víst
er það. Nei, hvað segirðu? Það
hefi jeg ekki heyrt .... Ef til
vill á morgun .... Nei, maður
sem hefir mikið að gera um
lielgar gefur sjer ekki tíma til
að skrifa. (Það var talsverður
hiti í röddinni). — Hann átti
að hitta einlivern skiftavin, sem
er nýkomiim til Liverpool frá
Ameríku. Jeg er alein .... Já,
skelfing leiðinlegt! Jú, en hvers
vegna kemurðu þá ekki? Já.
Ágætt. Við borðum klukkan eitt.
Hún lagði frá sjer heyrnar-
tólið og augnabliki siðai’ kom
frú Garratt fram ganginn í
hælaháum skónum sinum og
vafin í bláan kínverskan morg-
unslopp með gullnu flúri. Frú
Potts fanst liún líkjast kátri,
ungri telpu, með þessa hroklcnu,
svörtu lokka og litla rjóða
munninn. Enda var hún líka
ung. Það varð maður að hafa
í minni .... annars hefði mann
stundum þifotið þolinmæðina
])egar hún átti í hlul ....
— Heyrið þjer, frú Potts.
Gætuð þjer ekki verið svolítið
lengur í dag en venjulega og
búið lil hádegisverð. Hádegis-
verð handa tveimur. Herra
Marling kemur hingað.
— Jú, frú Garratt, jeg get vel
gert það, svaraði frú Potts. Að
eins góður huglesari hefði get-
að lesið meininguna í þessum
orðum, en frú Garratt var eng-
inn lmglesari. — Huglesarinn
mundi hafa lesið út úr orðun-
um: „Jeg gef ekki túskilding
fyrir smekkvísina yðar þegar
þjer eruð að velja yður fjelags-
skap.“
— Þakka yður fyrir. Gætum
við ekki borðað kótelettur. Jeg
ætla að bringja til slátrarans
meðan þjer eruð að undirbúa
baðið lianda mjer. •
Svo trítlaði hún inn í svefn-
herbergið, en inn í baðhe.rberg-
i'ð þrömmuðu skórnir með
gömlu gúmmísólunum.
Vatnið bunaði ofan í hvítt
baðkerið. Frú Potts lauk við
eldhúsverkin og fór svo að taka
til i svefnherberginu og síðar
í dagstofunni. Morguninn leið
áður en vai’ði. Frú Potls þótti
vænl um að vera dálítið fram
yfir í dag,„það þýddi meiri borg-
un, sem alt af var vel þegin . .
og svo var það líka dálítið ann-
að, lxugsaði frú Potts.
Frú Potts fanst einhver breyt-
ing orðin á frú Gai’ratt, sem
hún gat ekki áttað sig á.
Hún óskaði, að þessi Mai’ling
gæti ekki komið. Frú Potts gat
ekki um aixnað hugsað exx Marl-
ing, allaxx moi'guninn.
— Hann er ekki góður — nei,
hanxx er ekki góður! heyrðist
iienni snai’ka í kótelettununx á
pönnunni, þegar hún beygði sig
yfir þær. „Við kærum okkur
ekkert mxx liann.“
Marling konx rjett fyrir klukk
an eitt.
Frú Potts þótti skrítið að mað-
ux’inn var alt öðru vísi útlits,
en hún hafði hugsað sjer lxaxxn.
Hann var mjög alvarlegxxi’, og
skömniu síðar sá frú Potts, sem
tók eftir öllu, án þess að hlusta
eða hlera, að tíðindin, sem hann
hafði flutt fi’ú Gari-att höfðu
alls ekki verið henni gleðiefni.
Klukkutíma síðar var dvra-
bjöllunni hringt og frú Potts
lauk upp.
Við dyrnar stóð sexxdill með
símskeyti. Frú Potls tók við því
og flýtti sjer iixn til frú Garratt
með það.
Hjei’na er skeyti til frú-
ai’innai’, sagði hún flumósá.
Til mín! Það hlýtur að
vera frá Gex-ald! Þökk fyrir!
Hún tók við skeytinu og Marl-
ing gekk út að glugganum og
*hoi’fði út.
SendiIIinn þarf ekki að
taka neitt svar, sagði frú Garr-
att, er hún hafði lesið skéytið;
rödd hennar var þreytuleg, er
hún bætti við — i söxnu svif-
um og' dyrnar voru að lokast
eftir frú Potts —Gerald kem-
ur heim i kvöld!
Frú Potts lagði aldrei í vana
sinn að hlera, og' þess vegna
heyrði hún ekki svar Max’lings,
.en henni fanst hjartað í sjer
hvísla: — Sem betur fer.
Frú Garratt kallaði á hana.
Hún virtist glaðlegi’i núna. —
Jeg vei’ð ekki lieima um mið-
degisverðarleytið, fi’ú Potts,
sagði hún. — En maðui’inn
minn vérður heima. Hann kem-
ur heim klukkan hálf átta. Jeg
veit ekki hvort jeg verð heinia
um það leyti. Hún virtist óstyrk.
— En þjer lxafið lykla sjálf.
Gætuð þjer ekki steikt kótelettu
eða eitthvað svoleiðis handa
honunx?
Veslings mr. Garx-att! Hví-
lík meðferð á öðrum eins gæða
manni!
Og fi-ú Gai-ratt yrði farin út,
þegar hann kæmi lieim. Kóte-
lettu eða eitthvað svoleiðis! Dá-
íagleg heimkoma! Að hugsa sjer
þetta, að frúin nenti ekki að
leggja á sig að vera heima og
sjá um að maðurinn liennar
fengi boðlegan miðdegismat! En
hann skyldi nú fá ágætan bita
samt — það skyldi frú Potts
sjá urh, að sjer lieilli og lifandi.
Hugui’inn hvarflaði til ann-