Fálkinn - 11.06.1943, Blaðsíða 13

F A L K I N N
13
KROSSGÁTA NR. 459
Lárjett. Skýring.
1. Barn, C. Vanstilt, 12. HáÖskir,
15. Tveir eins, 16. Höfuðbúnaður,
18. Syngja, 19. Frjetastofa, 20. Karl-
mannsnafn, 22. Kænu, 24. Eldiviður,
25. Mannsnafn, • 27. Glugga, 28.
Horfði, 29. Á í Evrópu, 31. Titill,
32. Ófríslc, 33. Veg, 35. Sjóntæki, 36.
Ófreskja, 38. Óákv. fornafn, 39. Mála,
42. Þvo, 44. Eiga, 46. Sínar, 48. Tón-
tgeund, 49. Op, 51. Eldur, 52. Göm-
ul mynt, 53. Slóðanna, 55. Hringrás,
56. Tónn, 57. Verkfæra, 58. Þrætu,
60. Einkennistafir, 61. Hernám, 63.
Yfirgefna, 65. Foringi, 66. Fallegra.
LóOrjett. Skýring.
1. Matreiðslumenn, 2. Tónn, 3.
Atviksorð, 4. Stefna, 5. meira, 7.
Þjóðar, 8. Glata, 9. Tröllkona, 10.
Fangamark, 11. Gekk, 12. Hagyrðing,
14. Glerið, 17. Hests, 18. Limur, ef.,
21. Ríki í Asiu, 23. Sjálfbjarga, 24.
Ull, 26. Koddi, 28. Þörf, 30.Verkfær-
in, 32. Guðspjallamaður, 34. Beyg-
ingarending, 35. Atviksorð, 37. Klaki,
38. Bæjarnefn, 40. Slóði, 41. Seðlana,
43. Helgirit, ef., 44. Kjána, 45. Kven-
mannsnafn, 47. Ána, 49. Tapa, 50.
Ilmar, 53. Bæjarnefn, 54. Manni. 57.
Mannsnafn, Jjf., 59. Metta, 62. Tveir
samhljóðar, 64. Beygingarending.
LAUSN KROSSGÁTU NR.458
Lárjett. RáÖning.
1. Kvarsi, 6. Granni, 12. Parruk,
13. Óregla, 15. Ar, 16. Skúm, 18.
Knít, 19. Ll, 20. Ppp, 22. Krufinn,
24. Mús, 25. Pars, 27. Krani, 28.
Magg, 29. írani, 31. Aga, 32. María,
33. Gæsa, 35. Vaka, 36. Hafurtask,
38. Móki, 39. Skar, 42. Skæli, 44.
51. Agar, 52. Ali, 53.Sýkilin, 55. Amt,
Haf, 46. Aníta, 48. Koll, 49. Falar,
56. Ru, 57. Eiki, 58. Snör, 60. Da,
61. ígildi, 63. drósin, 65. Arfinn,
66. Byrðar.
Lóörjett. Ráöning.
1. Karpar, 2. VR, 3. Ars, 4. Rukk,
5. Skurk, 7. Rónni, 8. Arin, 9. net,
10. NG, 11. Illugi, 12. Pappir, 14.
Alsgáð, 17. Mura, 18. Kina, 21.
Prag, 23. Fagurgali, 24. Mara, 26.
Snæhóll, 28. Makkana, 30. ísaki,
32. Maska, 34. Afi, 35. Vas, 37. Ósk-
ari, 38. Mæli, 40. Ríga, 41. vartan,
43. Koluga, 44. Haki, 45. Fals, 47.
Tamdir, 49. Fíkin, 50. Rindi, 53.
Sidi, 54. Nörr, 57. Elf-, 59. Roð,
62. Ir, 64. SA.
Tom spenti brýrnar, næstum því upp í
hvítar hársræturnar.
„Nú, heyrðiröu ekki hvað við sögðum?“
„Aðeins byrjunina, þegar þið koinuð að
kjarna málsins, ljetu samræður ykkar í
eyrum minum eins og Niagarafossinn í
gegnum útvarpið.“ Hann þagnaði. „Skárri
var það nú bölv.... hvíslingurinn, þessi
Rudd!“ sagði hann gremjulega.
Tom brosti í kampinn. „Sparaðu þjer
gremjuna. Mergurinn málsins rúmast í
örfáum orðum. Ekki svo að skilja, að hann
færi með tóman þvætting, síður en svo. Hann
gaf sem sje í skyn .... með berum orðum
.... að hún hafi mútað sjer til að njósna
um hina og þessa — og þá einkum og sjer
í lagi þennan prest og hann Ridgeway.
Sjerðu ekki hvað henni gelck til með því?“
„Sje jeg eklci .... hvað meinarðu?“
spurði sjómaðurinn hvatlega.
„Bíddu nú hægan, Stubbur! Jeg á við
það, bvort þú sjáir ekki að Minna Watkyn,
* það er að segja „frænka“ .... sjerðu ekki
hvaða brögðum hún beitti? Það sje jeg.
Hún hafði úl úr mönnum fje með hótun-
um; svoleiðis hafði hún það, sú gamla!“
Sjómaðurinn setti totu á munninn og
blístraði lágt. „Kemur heim, karl minn!
Stendur heima!“ Hann leit á gestgjafa sinn
og ljómaði af ánægju. „Þar hitti loka keng!
Hún berti og herti og herti á takinu, þang-
að til sá, sem hún þjarmaði mest að, send-
ir henni konfelctöskjuna. Hana grunar, að
það sje ekki sem heilnæmast, en liún er
ekki alveg viss um það .... ekki alveg viss
um það, hver þeirra stóð fyrir sending-
unni. Þá tekur hún upp á því að bjóða
þeim úr öskjunni á víxl, og veiða synda-
selinn á þann hátt, skilurðu? Og það er nú
trú mín, að hún hafi náð í hann. Sje það
svo, hefir hún verið nógu heimsk til að
ganga enn liarðar að honum, uns hann slepp-
ir sjer alveg og gerir út af við hana!“ Sjó-
maðurinn þagnaði og gekk yfir að borðinu.
Þar fjekk liann sjer aftur í krúsina og saup
á. Svo steig hann nokkur dansspor, Ijett og
fimlega eins og dansmær, þótt stórvaxinn
væri. „Gátan er ráðin! Gátan er ráðin!“
sönglaði hann kátur.
Tom horfði á liann brosandi. „Það er
naumast þú ert ánægður með þig! En senni-
lega hefir þú rjett fyrir þjer í þessu.“
„Rjett fyrir mjer! Jeg hefði nú haldið
það!“ Han liló og bætti við. „Fáðu þjer
sæti, karl minn. Við þurfum að skeggræða
þetta betur. Mér datt líka nokkuð nýtt i
hug.“
Þeir röbbuðu saman í nærfelt lieila
klukkustund. Þá reis Tom á fætur, teygði
sig og geispaði. Hann sagði í geispalokin:
„Við reynum þetta þá. En varaðu þig á
því. Þetta er fjári glæfralegt.“
„Það verður að hafa það. Við verðum
að reyna það, hvað sem tautar!“ Hann
geispaði. „Mig er farið að langa í kojuna.
Hvar geturðu látið mig sofa?“
„Það er alveg óhætt, að þú sofir hjerna.
Betty heldur vörð .... Hvernig leið Vallí
áðan?“
„Hún svaf, þegar jeg fór frá henni ....
Það er best jeg skreppi niður og færi
lienni vatn.“ Hann stóð upp, og áður en
varði var liann liorfinn á bak við rúmið
með eina af vatnsfötunum hans Tom i
hendinni. Eftir svo sem fimm mínútur
kom hann aftur; hann hafði hnýtt saman
reimarnar á stígvjelunum sínum og hengt
þau um hálsinn. Hann mælti í hálfum
liljóðum, eins og hann væri hræddur um
að vekja þá, sem um var rætt, þótt hvergi
væri hún nærri:
„Hún sefur ennþá! Rjett eins og fugl í
hreiðri!“ Annað sagði hann ekki; og það
voru ekki heldur orðin, lieldur raddblær-
inn, sem kom Tom til að sperra brýrnar
og skotra svörtu augunum rannsakandi til
fjelaga síns.
Sjómaðurinn ljet helluna falla yfir gat-
ið, ýtti rúminu á sinn stað og settist að því
loknu þegjandi á rúmstokkinn. Hann tók
ofan stígvjelin, er enn hengu um hálsinn
á hoiium, og byrjaði annarshugai* að fást við
hnútana, sem voru á reimunum. Hann sá
ekki hnútinn og tók alls ekki eftir því, hve
klaufalega fingur hans fitluðu við að leysa
hann. Hann var að rifja upp mynd, er ný-
verið blasti við augum hans, mynd af fín-
byggðum, grönnum líkama, glóbjörtu hári
með gullslikju og daufum roða á fölleitum,
skærum vanga. Hann hafði orðið snortinn
af þessari sýn, og undrast það með sjálfum
sjer. Annarlegar tilfinningar bærðust í
brjósti hans. Eða ef til vill voru þær ekki
annarle,gar, heldur virtust vera það vegna
þess, hve óvenjulegar þær voru. Djúp um-
brot bærðu á sjer í djúpi liugans, óákveðn-
ari en endurminning; eins og svipir ungra
og sárra geðshræringa, er liann haði aldrei
skilið og nú voru óskiljanlegri en áður.
Fyrir hugskotssjónum hans stóð aðeins
þetta, sem augu hans höfðu sjeð og ónot-
in, sem sýninni fylgdu. Og svo flaug hon-
um all í einu í hug önnur mynd, sem máði
þessa burt. Nú var liann staddur í lítilli,
lágri stol'u, nakinn niður að mitti og með
handklæði í hendinni, bíðandi þess að
dyrnar opnuðust. Og hann sá meira ....
Hann lifði upp aftur sjerhvert augnablik
þeirrar nætur; afgleymi liennar og unað;
hve óvenjuleg hún var, hve frábrugðin,
undarlega gerólík öðrum þess liáttar nótt-
um. Hann lifði upp aftur morguninn eftir
og hugsaði um muninn á honum og öðrum
slíkum morgnum, og liann var enn merki-
legri; liann liafði vefið svo magnþrunginn,
undarlegur og innfjálgur, svo afarólíkur
því, sem flestir hinir morgnarnir höfðu
verið með þreytu sinni, hæðni, stundum
viðbjóði, stundum kuldagáska. Hann reyndi
án þess hann vissi, að greiða úr þessu í
liuga sjer. Hann gat það ekki. Hann hefði
ekki getað fundið orð til að skýra það, sem
\