Fálkinn - 25.06.1943, Blaðsíða 8

8
fAlkinn
Jeanne Maxime-David:
Horfna djásnið
GABY kom heim fyrr en gert
hafSi verið ráS fyrir, og
kom aS tómum kofunum. AuS-
vitað gat maðurinn hennar ekki
verið kominn heim, því hafði
hún ekki búist við, þó að hann
hefði lofað að koma fljótt. En
stúlkurnar hefðu átt að vera
heima, sjerstaklega stofustúlk-
an, sem hafði ýmsan sauma-
skap, er hún átti að ljúlca við.
— Þetta er altaf eins.. liugs-
aði hún með sjer. Undir eins og
jeg fer eittlivað, þá eru stúlk-
urnar þotnar út í buskann.
Hún gekk milli herbergjanna
— nei, þarna var ekki nokkur
lifandi sál. |2n af því að hún
var ekki vön því að vera ein,
þá varð henni órótt, er hún
vissi, aö enginn var i húsinu
nema hún. Hún Ijet hurðina
standa i hálfa gátt, til þess að
heyra betur, og fór inn i svefn-
herbergið. Þegar hún leit á sig
í speglinum hugsaði hún með
sjer: — Þessi hattur fer mjer
verulega vel! Jeg held að jeg
verði með liann í kvöld. Hún
ætlaði sem sje út með mannin-
um sínum, vegna þess að það
var afmælisdagurinn hennar í
dag hafði hann pantað aðgöngu-
miða í leikhúsið. Og hver veit
nema hann byði henni meira
að segja á veitingahús á eftir.
Hann hafði að vísu ekki minst
neitt á það, en hann hafði það
fyrir sið, að láta altaf eitthvað
koma henni á óvart.
Gaby tók af sjer hattinn fór
úr kápunni og brosti framan í
sjálfa sig í speglinum. Þessi
græni kjóll hennar var veru-
lega fallegur. Alice hafði víst
alveg rjett fyrir sjer er hún
sagði, að liturinn á honum væri
í fullu samræmi við smaragða-
festina hennar. Annars væri
auðvelt mál að komast að hinu
sanna um það núna undir eins.
Jean hafði gefið henni smar-
agðafestina, þegar þau höfðu
verið gift í eitt áx’. En nú voru
liðin fimm ár siðan.
Hún opnaði skápinn. Maður-
inn hennar varð altaf ergilegur
þegar hann leit inn í hann. —
Hvernig ferðu að því að finna
nokkurn skapaðan hlut í öllum
þessum hrærigraut? sagði hann
altaf. Og í hvert sinn svaraði
hún, að fyrir hennar sjónum
væri þetta ekki neinn hræri-
grautur, hún vissi hvar hver
hlutur væri. En nú vai’ð hún
þó að viðui’kenna, að liann hefði
haft í’jett fyrir sjer. Hún hafði
snúið öllu upp og niður í gær,
þegar hún var að leita að háls-
klútnum sínum, sem hún hafði
alveg gleymt, að hún liafði sent
i hreinsun nokkru áður. En
askjan með smaragðafestinni
lá á sínum stað, innst i skápn-
um. Hún tók öskjuna, sem var
fóðruð með saffíanskinni, og
hugur hennar hvai’flaði til ýms-
ra tækifæra, þegar hún hafði
verið með þessa festi á hátið-
um og tyllidögum. Alt í einu
datt henni nokkuð í hug: Askj-
an var svo ljetfc! Hún fjekk
hjartslátt, er hún þrýsti á lás-
inn .... TÓm! .... Hvað var
nú þetta? .... Þetta hlaut að
vera einhver misskilningur. Hún
leitaði í flýti í skápnum. Ef til
vili hafði askjan ekki verið lok-
uð. Nei, nei, þai-na var hvergi
neitt.. Smaragðfestin var horf-
in!
Hvenær var það nú? Jú, hún
hafði vei'ið með smaragðfestina
síðast fyrir þremur dögum, þeg-
ar hún og Jean átu miðdegis-
verð hjá Antoines-hjónunum.
Hún mundi svo vel, að þegar
hún hafði tekið festina af sjer
seint um lcvöldið, hafði hún
sagt við manninn sinn, sem var
frammi i baðherberginu: Það
er eiginlega merkilegt. að þessi
festi er altaf í fullu samræmi
við tískuna! Og liann hafði
svarað: Því betra! Eftir það
hafði hún aldrei hugsað til fest-
arinnar sinnar — og hvað var
nú þetta, enginn hafði snert við
neinu öðru í skápnum. Alt í
einu hrölck hún við. Það var
einhver á gangi í húsinu!
— Hver er þetta? kallaði hún
hátt.
— Það er bara jeg, frú! kall-
aði Valentine.
En hvað hún var vitlaus að
hafa ekki látið sjer detta stofu-
stúlkuna í hug undir eins! Hún
var nú á leið inn i svefnhei’berg-
ið og frú Gaby flýtti sjer því
að fela tómu öskjuna inni í
skápnum og loka honum.
Henni virtist Valentine horfa
svo einkennilega á sig, þegar
hún kom inn og spurði.
— Var frúin að kalla?
En gagnstætt allri venju svar-
aði hún önug:
— Hvar hafið þjer verið? Bað
jeg yður ekki um að ljúka við
saumaskapinn ?
Svai'ið var rólegt og ekki laust
við kaldhæðni:
— Jeg skrapp út í efnalaug-
ina til þess að sækja hálsklút-
inn.
— Og þjer Ijetuð húsið vera
mannlaust eftir!
— Mannlaust?
— Já, svo að liver sem er gat
brotist inn!
— Bi'otist inn — um miðjan
dag?
— Já, annað eins hefir nú
komið fyrir. Og nú eru smar-
agðarnir mínir horfnir.
— Frúin finnur þá áx-eiðan-
lega aftur, sagði stúlkan án þess
að láta sjer hregða.
— Það getur verið, en þeir
eru nú horfnir samt, — jeg
hafði lagt festina hjerna! Hún
tók öskjuna fram úr skápnum,
en augnaráÖ stúlkunnar var
Ijótt, þegar hún sá að askjan
var tóm.
— Heldur frúin kanske ....
nú hefi jeg verið lijerna í fim-
tán ár og aldrei ....
— Hver er að saka yður um
þetta? Festin er horfin og verð-
ur að finnast Hefir nokkur kom-
ið hjerna inn síðustu dagana?
Rafmagnsmaður .... ?
— Nei, hjer hefir enginn kom-
ið, nema herra André, hann
kom snemma i gær og gekk
hjerna í gegn, til þess að þvo
sjer um hendurnar í baðher-
berginu.
— Þegar jeg spyr svona, þá
á jeg vitanlega ekki við neinn
af fjölskyldunni. En nú er víst
elcki um annað að gera, en að
bíða, þangað til maðurinn minn
kemur heim, og láta hann á-
kveða hvað gera skal.
Stúlkan fór út og Gaby varð
ein eftir. Henni kom ekki til
hugar að stúlkan væri sek, hún
hafði verið hjerna í mörg ár,
og aldrei hafði neins verið sakn-
að. En hvað hafði stúlkan átt
við, þegar hún sagði, að André
hefði verið þarna inni? Var það
ekki til þess að jafna yfir spor-
in, að hún nefndi yngri bróður
Jeans? Að vísu var hann nokk-
uð ljettúðugur, en samt......?
Hvað hafði hann að vilja inn í
svefnherbergið .. þvo sjer um
hendurnar? Ójú! En gat hann
ekki farið hina leiðina, inn úr
ganginum? Jean afsakaði altaf
bróður sinn, svo að hann þurfti
ekki að fara hjá sjer þar á
heimilinu. Var það ekki einmitt
hann, sem hafði átf sökina á
fyrstu rimmunni milli hjón-
anna? Aldrei gat hún glejnnt
því. Meðan hún var að hugsa
um mág sinn liafði hún alveg
gleymt tómu öskjunni, en nú
mintist hún hennar aftur. Hvað
skyldi Jeap segja? Hann yrði
ábyggilega reiður .... en ekki
var þetta henni að kenna. Hún
hafði sett djásnið á sinn stað
eftir að hún hafði notað það síð-
ast. Ósjálfrátt fór hún að færa
til ýmislegt smádót og gá í
skápnum, þangað til hún heyrði
smelliláslykli Jeans stungið í
skráargatið. Hvað átti hún að
segja? Hvað átti hún að gera?
Það gat ekki hjá því farið, að
einhver sem var kunnugur í
húsinu hefði tekið smaragðs-
festina.
Hún fór á móti manninum
sínum.
— Góðan daginn, þú sjerð að
jeg hefi flýtt mjer, kallaði hann
glaðlega.
— Það var indælt, sagði hún.
En rödd hennar var vist með
einkennilegum hreim, því að
hann leit spyrjandi á frú Gaby. v
En ekki gat hún farið að romsa
því upp úr sjer þarna á gangin-
um, að festinni hefði verið stol-
ið.
— Jeg er með aðgöngumið-
ana.
— Jæja, það var ágætt.
Þau gengu saman inn í stof-
una. Hann gekk að skrifborð-
inu og lagði þar blöðin, sem
hann hafði komið með, en hún
stóð kyrr við dyrnar á meðan,
fyrst milli vonar og ótta, en svo
tók hún í sig kjark og sagði alt
í einu:
— Smaragðönum mínum hef-
ir verið stoliö.
— Ekki annað?
Hún sá að hann trúði henni
ekki, og hjelt áfram í talsverð-
um æsingi:
— Jeg er ekki að gera að
gamni mínu — þeir eru 'horfnir.
Hann horfði enn efandi á
hana og sagði rólegur:
— Þú finnur þá aftur, sann-
aðu til.
— Áreiðanlega ekki.
— Jú, áreiðanlega. Vertu viss
um það.
— Það er ómögulegt. Jeg
lagði festina í öskjuna kvöldið
sem við vorum hjá Antoine . .
— Og hefirðu ekki notað fest-
ina síðan? Þá getur hún ekki
verið glötuð.
— Ætli þú getir þá sagt mjer
livar liún er?
Hann braut sundur blaðið og
sagði rólega: