Fálkinn - 25.06.1943, Blaðsíða 11

F Á li K I N N
11
KYRRAHAFSLEIDANGURINN IV.
Vjelin lendir hjá okkur.
Vjelin tók beina stefnu og lenti
varlega á dimraum sjónum. Sem
betur fór var hann kyrr, að öðru
leyti en því, aÖ lágar og langar öld-
ur voru á honum. Þegar vjelin hafði
runnið nokkra metra slökti flug-
maðurinn á hreyflinum. Jeg rjeri
og náði i annað flotlmldið. Loft-
skeytamaðurinn kom niður til að
lijálpa mjer. Svo kom flugmaðurinn.
Jeg minnist þess hve hreinir og fall-
egir þeir voru, og hve það gladdi
mig að þeir skyldu vera landar
minir.
Þeir kyntu sig — Iiadie (W. F.
Eadie frá Evanston, 111.), og Boutte
loftskeytamaður (L. II. Boutte frá
Abbeville, Louisiana). Eadie sagði,
að varðbátur væri á leiðinni til að
sækja okkur. En hann sagðist ekki
vilja senda fleiri ljósmerki, því að
Japanar gætu verið í grendinni. Svo
að harin taldi best að sigla áleiðis
til stöðvarinnar, sem var 40 milur
undan.
Jeg sagði flugmanriinum, að við
yrðum að gera dálítið fyrst. Kvöldið
fyrir, ‘eftir að iiinir bátarnir voru
skildir við okkur hafði jeg gert þann
samning við Ádamson og Bartelt,
að á þeirri stundu sem okkur yrði
bjargað skyldum við skifta á milli
okkar öllu vatninu i björgunarvest-
inu. Þeir áttu að fá góða vatnið úr
öðru liólfinu, en jeg það óhreina úr
hinu. Með því móti fjekk jeg h'elm-
ingi meira’, en þeir voru ánægðir
með skiftin.
Jeg opnaði vestið og helti hreina
vatninu i austurlrogið. handa Adam-
son og Bartek. Þeir fengu um hálfan
lítra hvor. Meðan þeir voru að
drekka skrúfaði jeg hettuna af hinu
hólfinu, bar stútinn upp að vörun-
um og drakk i botn. Það var dálít-
ið saltbragð af þyí, en jeg hefði
drukkið það þó að það hefðu verið
'ilrim lítrar.
Á meðan sagði Eadie okkur góðar
frjettir af fjelögum okkar. Cherry
hafði sjest kvöldið áður, um 25 míl-
ur frá okkur, úr gæsluflugvjel, sem
Fred E. Woodward frá Davenport
stýrði. Með lionum hafði verið sarni
loftskeytamaðurinn, sem nú var með
Eadie, og hann liafði orðið fyrri til
að sjá bátinn.
Cherry var svo heppinn að varð-
bátur var þar skamt frá. Hann vissi
ekki í hvaða átt okkur mundi hafa
rekið um nóttina og gat þvi ekki
gefið nema óljósar bendingar um
hvar ætti að leita okkar. Nú voru
allar tilkippilegar flugvjelar sendar
af stað, en þegar leitin stóð sem
hæst liafði komið loftskeyti frá ann-
ari eyju ekki langt frá, þess efnis,
að innfæddir menn þar hefðu sjeð
þrjá skipbrotsmenn i fjörunni á ó-
bygðri eyju þar skamt frá. Enskur
trúboði liafði sent þessa frjett, með
ofurlitlu senditæki er hann átti.
Þarna mundi vera um að ræða Whit-
taker, De Angelis og Reynolds. —
Hafði læknir verið sendur til þeirra
með flugvjel.
Við vorunm sannarlega liepnir.
Um nóttina hafði bátinn okkar rek-
ið gegnum eyjaklasa og út í rúmsjó.
Næsta landtaka var mörg hundruð
mílur undan. Vitanlega er ógjörn-
ingur að giska á hve langt okkur
hefir rekið þennan 21. dag. Jeg giska
á 400—500 mílur. Án þess að vita
af hafði okkur rekið yfir dagsetn-
ingarlíriuna og á þann hátt höfðum
við mist einn dag. Samkvæmt okkar
almanaki fundumst við miðviku-
daginn 11. nóv., en samkvæmt al-
manaki flugmannsins fimludaginn
12. nóv. Voru þá liðnir nokkrir tím-
ar betur en 21 sólarhringur, siðan
við urðum að neyðlenda.
Eftir að við höfðum drukkið út
vatnið tyflu þeir Eadie og Boutte
Adamson, upp í vjelina. Á>ar var að
eins rúm l'yrir einn farþega og jeg
gekk að því vísu að Eadie mundi
ikilja okkur Bartek eftir. Sagði jeg
]iá við hann: „Hafið þjer nokkuð á
móti því að bíða þangað til varð-
báturinn kemur? Jeg vildi ógjarn-
an, að hann færi á mis við okkur
í dimmunni.“
Eadie svaraði rólega: „Þið koin-
ið með okkur líka, Eddie kapteinn.“
Jeg leit ofan í flugmannsklefann.
„Hvar?“ spurði jeg. Hann brosti og
sagði: „Á vængjunum"
Eadie var sterkur eins og Her-
kúles. Þeir Boutte drógu Bartelc upp
á vinstri vænginn Iyftu lionum yfir
flugmannsskýlið og lögðu liann á
hægri vænginn, þannig að fæturnir
lijengu fram af brúninni. Svo bundu
þeir hann kyrfilega. Jeg var lagður
í sömu stellingar á hægri vænginn
og buildinn. Jeg var stórhrifinn af
þessum ungu flugmönnum flotans.
Þeir vissu hvað þeir áttu að gera
og spurðu engra flónslegra spurn-
inga. Við gátum ekkert sagt nema:
„Þetta er dýrðlegt!“ — „Guði sjeu
þakkir“ og „Guð blessi flotann“.
Jeg veit ekki hve lengi vjelin bruri-
aði áfram á sjónum — líklega svo
sem hálftíma. Það var koldimt og
jeg sá lítið frá mjer fyrir úðanum
frá skrúfunni hvort sem var. Loks
sást skugginn af varðbátnum beint
fram undan. Eadie Stöðvaði vjelina
og ljet reka skamt frá skipinu. Eftir
að skipstjórinn, Eadie og jeg liöfð-
um rætt málið, var það ákveðið að
við Bartek færum um borð, en að
Adainson hjeldi áfram í flugvjelinni,
svo að honum yrði hlíft við nýju
linjaski.
Mjer var ekki nauðugt að skifta
um pláss. Jeg vissi að í varðbátn-
um mundi vera bæði matur og vatn
— umfrám alt vatn. Þeir ljetu mig
og Bartek ofan i bátinn og svo var
róið að varðbátnum. AS stiga fót-
unum á amerískt þilfar var það besta
sem jeg gat hugsað mjer, næst þvi
að vera koíninn heim. Skipshöfnin
hrópaði húrra fyrir okkur, en við
áttum það ekki skiliö, þó að okkur
þætti vænt um það. Það var lítill
heiður að því að reyna að bjarga
sjálfum sjer.
Nú var búið um okkur á beddum
með værðarvoðum. Bartek sofnaði
undir eins, en jeg var i svo miklum
liugaræsingi, að það hjelt fyrir mjer
vöku. Og salta vatnið, sem jeg hafði
drukkið, hafði þau áhrif á innyflin,
að jeg varð tíðförull á náðhúsið. Jeg
var stirður í fótunum eftir margra
daga setur, en samt komst jeg þang-
að sjálfur.
Loksins nóg vatn.
Vatn var það eina, sem jeg gat
hugsað um. Einn skipverjinn fór
með mig inn í klefann, þar sem jeg
slokaði í mig fjórar könnur af vatni
í striklotu. Skipstjórinn, sem var
lielmingi yngri en jeg, varð hrædd-
ur. „Haldið þjer ekki aÖ þetta sje
of rníkið?1 spurði liann. Jeg játti
því, það gæti verið varhugsavert að
drekka of mikið vatn. Svo fjekk jeg
tvær könnur af ananassafa og könnu
af heitu kjötseyði í ofanálag.
Nú vorum við komnir að stöðinni
og ferjubátur var kominn að skips-
liliðinni. Ofursti okkar, Fuller að
nafni, var í bátnum ásamt hjúkrunar
mönnum með tvennar sjúkrabörur,
sem við Bartek liigðumst á, og vor-
um við svo bornir ofan í bátinn.
Fáeinum mínútum síðar urgaði nnd-
an bátskilinum, er hann nam við
fjörusandinn. Við vorum bornir upp
úr fjörunni og eftir vegi, undir feg-
urstu pálmum, sem jeg hefi nokkurn
tíma sjeð. Tunglið óð í skýjum, loft-
ið var heitt —- þetta var yndislegt
kvöld.
Þeir fóru með okkur i svolítinn
einlyftan spitala; þar voru átta eða
tiú rúm í cinni stofu. Fuller sagði
að þetta skýli væri nýbygt, og að
við værum fyrstu sjúklingarnir. Föt-
in min fóru bókstaflega i tætlur
þegar þeir voru að hátta mig. Und-
ir eins og jeg var kominn' í rúm-
iö heimtaði jeg vatn. Fuller sneri
sjer að hjúkrunarmanninum og sagði
lionum að gefa mjer tvær únsur af
yatni annanhvern klukkutíma. Jeg
sagðist vilja fá vatn i fölum en ekki
í dropatali. „Ef þjer drekkið of mik-
ið,“ sagði læknirinn, „gæti það haft
mjög alvarlegar afleiðingar.“ Jeg
sagði honum livað jeg hefði fengið i
varðbátnum. „Þess þá heldur,“ sagði
hann. „Tvær únsur annanhvern
klukkutima.“
Það var alt og sumt, sem jeg fjekk
fyrstu nóttina, og jeg logaði bókstaf-
lega af þorsta. Mig þyrsti meira en
inig liafði nokkurntima gert á bátn-
um. Salta vatnið, sem jeg liafði
drukkið, átti eflaust sinn þátt i
þessu.
Jeg svaf illa. Brunasárin á úlf-
liðum, hálsi og andliti, viðbjóðs-
legu sárin á fótleggjum og lærum
höfðu verið smurð og plástruð, en
mig sveið meira í þau nú en nokk-
urn tíma áður. Gamli draumurinn
minn endurtók sig, en nú endaði
liann með martröð. Jeg var á ný i
fina liúsinu hjá vini mínum og át
og drakk af bestu lyst. Svo lauk
draumnum og jeg vaknaði með skelf-
ingu; mjer fansl báturinn hossast
og liristast undir mjer og tunglskin-
ið á glugganum lijelt jeg að væri
þoka.
Um morguninn lirökk jeg upp við
hamarshögg og hávaða. Mjer var sagt
að verið væri að smíða nýjan spitala
skamt frá. Þann dag var komið með
Cherry og daginn eftir komu þeir
Whittaker og De Angelis. Eftir að
jieir fundust höfðu þeir verið teknir
um borð í vistaskip hjá flotanum.
En Reynolds veslingurinn hafði ver-
ið svo bágur, að þeir urðu að skilja
hann eftir. Læknar þorðu ekki að
flytja hann, svo veikur var hann.
Jeg komst að raun um, að jeg liafði
ljest um 40 pund i leiðangrinum.
Adamson og Cherry, sem báðir voru
þyngri en jeg fyrir, höfðu Ijest um
55 pund hvor.
Whittaker og De Angelis höfðu
frá sögulegum atburði að segja. —
Morguninn eftir að þeir skyldu við
okkur sáu þeir hylla undir pálma-
skóg í fjarska i norðurátt. Whit-
taker sagðist hafa róið tímunum
saman. En þarna var livergi hægt
að komast að landi fyrir kóral-
skerjum, sem brimið gnauðaði á.
Loksins hleyptu þeir á brimgarðinn
og komust upp í fjöru. Þeir voru
svo máttfarnir, að þeir gátu ekki
gengið upp úr flæðarmálinu, en
skriðu og drógu Reynofds á milli
sín.
Þegar þeir höfðu komið Reyn-
olds fyrir undir pálma fóru þeir að
leita sjer að æti og vatni í lágskóg-
inum. Skamt frá fundu þeir háll’-
slníðaðan kofa og háifsmíðaðan ein-
trjáningsbát, skorinn úr bol af kók-
oshnotutrje. Talsvert af vatni liafði
safnast fyrir í holinu á bátnum. Þeir
veiddu ofan af þvi dauðar flugur
°g veggjalýs og drukku _ kviðfylli
sina. 1 ruslabingnum var krökt af
rottum. Þeir gátu komist i færi og
drepið eina, og átu han'a hráa. Síð-
ar komu innfæddir menn á báti og
fóru með þá í aðra ey, nokkrar míl-
ur frá. Þar annaðist enskur trúboði
um þá þangað til að læknar komu
frá sjóhernum.
Síðdegis þennan dag kom fiug-
bátur með tvo lækna frá Samoa -—
Jacobs kaptein úr Marine Corps og
Durkins úr sjóhernum. Þeir rann-
sökuðu okkur alla ítarlega og sögðu,
að við gætum flogið með þeim til
Samoa, allir nema Bartek. Hann var
enn veikari en svo að liann mætti
við flutningi. Hvað Reynolds snerti
þá var talið ráðlegast að hann yrði
áfram í vistaskipinu. Adamson hafði
ekki náð sjer eins fljótt og við hinir
og læknarnir voru í vafa um hvort
ráðlegt væri að hreyfa hann. Loks
ákváðu þeir að hætta á það, því að
spítalinn á Samoa var miklu betur
útbúinn og gat veitt lionum betri,
hjúkrun en sá, sem við vorum á.
Það fór vel að þetta var gert. Hefðu
þeir skilið Hans Adamson eftir, er
jeg viss um að liann liefði dáið áð-
ur en önnur vika var liðin.
Við hjeldum nú af stað á þremur
flugbátum snemma ú mánudags-
morgni. Mjer þótti ósköp vænt um
að vera kolminn af slað, en þótti
lika leitt að yfirgefa vini mína á
eyjunni. Þeir höfðu gerl okkur svo
ósegjanlega mikið gott. Jeg kunni
svo vel við skapferli þeirra og hve
þeir störfuðu markvisst, og dáðisl
að live vel þeim tókst að smiða spít
alann. Þetta voru nær all inenta-
menn, meðal annars lyfjafræðingar,
en fæstir þeirra vissu nokkur deili
á smíðum. En þeir reistu nýja spít-
alann á þremur dögum. Þeir fóru
á fætur fyrir dögun og unnu fram í
myrkur. Það var engin 40 stunda
vinnuvika á þeirri eyju.
Framhald í nœsta blaði.
r
Drekklfl Egils-ðl
______i