Fálkinn - 25.06.1943, Blaðsíða 13

KALKINN
13
FLUGVJELARNAR FRÁ HYDERABAD.
Hyderabad er eitt af hinum kunnari ríkjum Indtands, þeirra
sem hafa heimastjórn og innlendan þjóöhöfðingja. Er furst-
inn eða „nizaminn“ í Hyderabad talinn ríkasti þjóhöfðingi i
Indlandi og er mikill Bretavinur. Ilydcrabad hefir meðal ann-
ars sýnt holliistii sína til Bretlands með því að gefa sveit
Hurricane-flugvjela til flughersins breska. Iljer sjást nokkrar
af þessum vjelum á flugi yfir borg einni í Norður-Afríku, en
flugmenn frá Indlandi tóku þátt í ófriðnum þar og gátu sjer
ágætan orðstir.
V ALENTINE-SKRIÐDREK ARNIR
voru mikið notaðir í eyðimerkurhernaðinum og þóttu einkum
koma að góðu gagni vegna þess hve vel þeir voru vopnaðir.
Ilöfðu þeir m. a. 25-punda fatlbyssu. Hjer cr Valentine-skrið-
dreki í eyðimörku Tunis, en í baksýn hæð, sem Bretar kalla
Grenadier Hill.
Sjómaðurinn brosti. „Jeg er alveg á sama
máli.“
Og þar við sát. Gátan var flóknari en
nokkru sinni áður; svör stúlkunnar hertu
aðeins á hnútunum, sein liann var staðráð-
inn í að leysa — og það sem verra var —
hann skildi livorki upp nje niður í sjálfum
sjer.
VIII. KAFLI.
Á ineðan að þessu fór fram i jarðhús-
inu var Tom á þönum uppi í kofanum.
Hann lagaði svo vel til og var svo fljótur
að því, að hann hefði hiklaust getað stað-
ist samanburð við livaða fyrirmyndar hús-
m'óður sem var.
Hann leit yfir verk sitt og gekk svo út að
dyrunum. Betty reis á fætur og ýlfraði í
ákafa. Tom opnaði og hleypti henni út í
steikjándi árdegissólskinið. Siðan fór hann
aftur inn og sótti ýmislegt, er hann liafði
keypt kvöldinu áður, og einnig dótið, sem
hann var vanur að hafa á vagninum. Hann
setti það alt rjett fyrir utan dyrnár og læsti
svo kofanum vandlega með stærðar lykli
skringilega útskornum og stakk lionum að
að svo húnu í vasa sinn.
Vagnkjálltarnir voru reistir upp við vegg-
inn, hægra megin við dyrnar. Tom fór úr
jakkanum og ýlti kerrunni þangað sem far-
angurinn lá. Svo blístraði liann einkenni-
lega, þrjá tóna. Þeir voru naumast hljóðn-
aðir, þegar Betty og asninn, sem kallaður
var Gihson, komu lallandi út úr skógin-
um, lilið við hlið. Tungan í tíkinni lafði
öðru megin út úr víður kjaftinum, eins og
rauð flónelsdula. Hún kastaði sjer niður í
sólvermt grasið og velti sjer hægt og nautna-
lega í hálfþornaðri dögginni. Asninn rölti
grafalvarlegur til húsbónda síns, sem beið
hans með spánýjan, stóran og mjúkhærðan
bursta í liendinni.
Og nú liófst morgunsnyrtingin. Gibson tók
burstastrokunum með innilegri velþóknun
en svipurinn og spert eyrun báru vellíðan
hans einnig vott. Er búið var að kemha hon-
um og leggja á hann aktýgin, stjáklaði hann
aftur á hak inn á milli vagnkjálkanna og
vaggaði spikuðum lendunum.
Litlu seinna stóð rauði og græni kofinn
yfirgefinn í sólskininu, en út um hliðið,
er sneri niður að þjóðveginum, mjakaðist
silaleg fylking. Fremst fór maður, tottandi
pípu sína; á hæla honum skokkaði ófrýni-
leg hundtík, en hnubbaralegur grár asni,
sem dró grænmálaða, fjörlega skröltandi
kerru, rak lestina.
Þeim miðaði drjúgum, þótt þau sýndust
fara sjer hægt. Er komið var út úr hliðinu,
heygðu þau til vinstri í átlina til Mallow
og hjeldu áfram jafnt og þjett upp á brekku-
brúnina, þar sem vegurinn beygði til hægri
handar eftir sljettri Derwick-öxíinni. Þann-
ig var haldið áfram uns lága, livita húsið
kom í Ijós, svo sem hundrað stikuin fyrir
neðan veginn. Fyrir utan “ girðinguna um-
hverfis trjágarðinn var röð af bifreiðum,
og hjá garðshliðinu stóð skuggalegur liópur
manna með lögregluhjálma á höfðinu og
í dökkum einkennisfötum. Á bak við þá
gnæfði stólpinn með auglýsingunni:
Te 1/6 — með ávöxtum og- rjóma 2/-
Gosdrykkir
Tóbak
Vindlingar
En maðurinn, bundurinn og asninn áttu
ekkert erindi i þetta hús. Skamt fyrir ofan
það lá mjór akvegur yfir heiðarflákann,
sem náði að rönd slcógarins, er umlukti
hvíta húsið á þrjá vegu. Þau hjeldu niður
eftir þessum stíg og inn um hlið og komu
þá brátt út úr skóginum hinum megin.
Þau voru nú stödd í sóðalegum, ferhyrnd-
um húsagarði, fyrir framan sveitabýli úr
rauðum sandsteini. Á miðju hlaðinu stóð
lágvaxinn þybbinn maður klæddur að liætti
Stöndugra smábænda; hann var að tala við
rytjulegan kvenmann í óhreinum kjól, og
með enn óhreinni svuntu framan á sjer.
Ilúsbóndi asnans stöðvaði hann með
stuttri skipun, svo að skröltið hljóðnaði
snögglega. Bóndinn leit upp og hvesti aug-
un á gestinn.
„Hafið þjer nokkuð smávegis handa
mjer núna, Ridgeway?“
Bóndinn muldraði eitthvað, og kvenmað-
urinn hafði sig burt. „Svo þú ert þá kom-
inn aftur, karlinn!“ sagði hann og þramm-
aði til þeirra. „Altaf á eilífu randi!“ Hann
hló grófum hlátri. „Er þröngt í húi hjá þjer
núna, Tom minn?“
„Við getum orðað það þannig,“ svaraði
Tom. Hann studdi olnboganum á makka
asnans. „Hvernig búnast yður, Ridgeway
bóndi?“
„0, þetta líkt og vant er . .“ Bóndi sló
stafnum, sem han lijelt á, utan í legglilíf-
arnar sínar. „Þetta lílct og vant er, herra
Tom, hvers-son-ert-þú-nú-aftur? ...... 0,
maður kemst af einhvern veginn.“
„Það er meira en margúr getur sagt . .
þurfið þjer ekki að láta dytta að einhverju
herra Ridgeway?"
Bóndinn horfði afundin á liann, og belgdi
út á sjer rauðar og feilar kinnarnar. —
„Hvernig ælti jeg að vita það? Farðu inn
og spurðu kvenfólkið, karf minn.“ Og alt
i einu brosti hann. Tom fanst eilthvað dular-
arfult við þetta bros, eins og það ætti sjer
leynileg upptök, sem enginn þekti nema
maðurinn sjálfur. Hann sagði
„Þá geri jeg það, herra Ridgeway ....
það er annars þokkalegt þetta sem gengur
á hjerna fyrir handan.“
„Ha?“ Bóndinn leit á hann og brosið
smá lijaðnaði á vörum hans.
Tom benli um öxl sjer með þumalfingr-
inum. „Kvenmaðurinn þarna — Watkyn,
lijet liún víst. Það er nú ljóta sagan!“