Fálkinn - 25.06.1943, Blaðsíða 9

FALKINW
9
— ÞaS mun tíminn sanna.
— Þaklca þjer fyrir liluttekn-
inguna, sagði hún ögrandi.
— HvaS ætlast þú eiginlega
til aS jeg geri . . kalla á lög-
regluna .... eSa hrunaliSiS.
— Þykistu vera fjmdinn?
Nú hló hann eins og brellinn
strákur. — Vertu viss um, aS
þú finnur festina aftur — eig-
um viS veSja um þaS?
Hún varS æ reiSari. — Þú
heldur auSvitaS eins og vant er,
aS jeg sje hirSulaus, og láti dót-
iS mitt iiggja á víS og dreif . .
þú heldur aS jeg finni festina
einhversstaSar, til dæmis i
skápnúm ?
Hann leil upp: — Nei, ekki
voru þaS mín orS.
— En þú meintir þaS samt . .
Og hjer gekk jeg um í sárum
kvíSa og vissi ekki hvernig jeg
ætti aS koma orSum aS því aS
segja þjer þaS. Nei, jeg er erki-
hjáni! Hún hratt stól til hliS-
ar frá sjer.
— ViS skulum láta þaS golt
heita, þó aS þú sjerl reiS viS
mig, en stólgarmurinn hefir víst
ekki gert þjer mein, sagSi Jean
ávítandi.
Ilún staSnæmdist andspænis
honum í vígahug. — Jeg fer aS
þreytast á skósunum þinum!
Ef til vill er jeg ekki eins greind
og sumt fólk i þinni ætt ....
— Vertu elcki að blanda fólk-
inu mínu inn í þetta mál; þaS
er festinni óviSkomandi.
Ilann stóS augnahlik og
horfSi á blaSiö, sem liann v.ar
meS í liendinni og sagSi svo:
— Á jeg aS segja þjer livar fest-
in þín er?
— Nei.
— Eins og þú vilt . . Hvenær
eigum viS aS borSa?
— Á venjulegum tíma.
— ÆttirSu þá ekki aS fara
aS hugsa um aS hafa fataskifti?
— Jeg kæri mig ekki um aS
fara neitt út, sagSi hún hæSi-
lega.
— Er þaS út af festinni?
— BæSi út af henni og ýmsu
öSru, sagSi hún kuldalega.
Jean þagSi viS þessu og nú
rann straumurinn af ásökunum
upp úr henni. Gamlir og löngu
gleymdir smámunir komu upp
úr kafinu, hún misti gersam-
lega stjórnar á sjer — fimm ára
smámunir ruddust upp úr henni
eins og árstraumur, svo aS viS
lá aS orSin rækist á.
Hann sat og horfSi í gaupnir
sjer á meSan, án þess aS líta
upp eSa hreyfa legg eSa liS.
Alt í einu þagnaSi hún, hún var
orSin máttlaus — heilinn i
henni var þurausinn. En hann
þagSi áfram, og þá fór hún aS
verSa óróleg. Hún hafSi víst
sagt miklu meira, en hún eig-
inlega vildi.
— ÞaS þurfti þá ekki annaS
en eina týnda hálsfesti til þess
aS ......
— Jeg er aS segja þjer, aS
henni hefir veriS stoliS .... jeg
setti liana sjálf á sinn staS!
Nú þraut hann loksins þolin-
mæSina. — Ekki eru neinir
þjófar hjer. ÁSur en maSur ber
fram svona ákærur leitar maS-
ur .... bíSur átekta ....
Hún lijelt enn, aS hann væri
aS dylgja meS liirSuIeysiS í
henni og sagSi: — Jeg véit aS
jeg setti festina á sinn staS.
— Já, og jeg liefi boSiS þjer
aS segja þjer hvar hún sje, en
þú hefir ekki viljaS hlusta á
mig. HeldurSu aS Valentine hafi
hirt djásniS þitt? ESa Adele,
gamla og trúa eldhússtúlkan
foreldra þinna?
— Þær eru ekki þær einu,
sem ganga hjerna um húsiS.
— Hverjir ganga hjer um
fleiri — yiltu segja mjer þaS?
Hann var svo sjálfsviss, aS
hana langaSi til aS lækka í hon-
um drambiS, en ljet sjer þó
nægja aS muldra: — Gleymir þú
ekki neinum?
— HvaS í dauöanum áttu viS?
Þú grunar einhvern sjerstalcan,
og jeg heimta aS fá aÖ vita hver
þaS er.
Aldrei hafSi hann talaS svo
harSneskjulega til hennar nje
horft jafn fjandsamlega á liana.
Þetta átti hún líka upp á hann
mág sinn; nú hafSi maSurinn
hennar orSiS reiÖur viS hana,
lians vegna. Hann vissi vel aS
André hafSi komiö í gær; þeir
höfSu talaS saman undir fjögur
augu í nærri klukkutíma, liún
hafSi heyrt aS maSurinn henn-
ar var gramur viS hann; en
hann haföi ekki minst neitt á
þetta viö hana. En í dag átti
hún aö líöa fyrir þaS ....
— Nú er mælirinn fullur,
sagSi hún og lá viS gráti; þaS
þarf ekki annaS til, en jeg nefni
hann bróSur þinn ....
— BróSur minn. ÆtlarSu aÖ
gefa í skyn, aS hann hafi stol-
iS festinni?
I rauninni fanst henni fráleitt
aS mágur hennar gæti gert sig
sekan um slíkt; en hann liafði
jafnan hagaS sjer þannig þar
á heimilinu, að hana langaði til
aS gera athugasemd við þaS.
Hún vildi ekki láta undan, en
ljet nægja að ypta öxlum og
segja: — Þú tekur altaf svari
Andrés ....
ÁSur en hún gat haldið lengra
áfram tók hann fram í, stutt en
ákveÖið: — Hættu nú. Þetta er
aóg í dag. Jeg veit nú, að þú ert
skelfing ógæfusöm, jeg hefi þig
útundan, og' sýni þjer enga nær-
gætni ....
í sama bili barði Valentine á
dyrnar og kom inn meS lítinn
böggul. Jean tók viS honum og
x’jetti hann konu sinni, undir
eins og stúlkan var farin út.
Hann sagði ekkert, en andlits-
di’ættirnir voru svo þi'eytulegir
aS lienni hnykti viS.
— Jean, muldraði liún, —
mjer þykir þetta leitt, jeg sver
þjer þaS ....
Hann hafði sest aftur og tek-
iS báðum höndum um höfuð
sjer, en hún færði sig aS lamp-
anurn til þess aS sjá betur til, og
leysti handið utan af bögglin-
um, sem hún vonaði aS myndi
hinda enda á þi-ætuna milli
hjónanna. í pappírnum var
hlátt saffíanshylki, alveg eins
og heirnar eigið, en dálítið
stærra. Hendui'nar skulfu þeg-
ar hún þrýsti á lokuna. Á livítu
silkifóðrinu lá liálsfestin henn-
ar — og armhand í sama stíl.
— Æ, Jean — festin mín ....
Loks leit hann upp og sagöi,
hægt og dapurlega: — Jæja,
sjei’ðu nú, það er jeg sem er
þjófurinn. Jeg ætlaði að láta
þetta koma þjer á óvart ....
„n þú vildir elcki hlusta á mig . .
Hún liafði sett öskjuna á borð
iö; það var eins og hún vildi
ekki snerta á djásnunum —
eins og hún ætti ekkei’t í þeim
— Bara að jeg hefði vitaÖ þetta
---— en hvernig gat mig grun-
að ....
— Mig ekki heldur, sagði
hann biturt, svo að hana lcendi
til fyrir hjai'tanu.
Aftur var barið, og nú kom
Valentine inn með blómvönd,
parmafjólur, ásamt nafnspjaldi.
Hún las: „Bestu óskir frá vei’sta
mági í heimi“.
— Þetta er frá André, en
hvað.það var fallegt af honum!
Hún hjelt blómunum upp að
andlitinu — hara að hún þyrði
að gráta, jafn ólukkuleg og hún
vaxj! Hún reyndi að hai’ka af
sjer, en augun voru full af tár-
um, þegar hún leit aftur á Jean.
— Ilmurinn af þeim er svo
yndislegui’, sagði hún auðmjúk
og í'jetti blómin að lxonum.
Hann var nú orðin vinalegri
en áður og sagði: — Jeg finn
engan ilm af þeim. Og svo bætti
hann við, enn alúðlegar: — Nú
ættirðu aS fara og hafa fata-
skifti!
Hún hjelt fjólunum í annari
hendi og rjetti hina út eftir gjöf-
inni. — Jeg hefi elcki einu sinni
þakka þjer fyrir, sagði hún hik-
andi.
— Þykir þjer það fallegt?
— Hvei’nig spyrðu? Þetta er
einmitt það, sem mig hefir svo
lengi langað í. Hún gat ekki
sagt rneira, en fór að hágráta
og ljet fallast á hnje viS einn
stólinn. — Mjer líður svo illa!
Jeg á svo hágt, kjökraði hún.
Skömmu síðar fann hún, að
hann laut niður að henni og
strauk lienni háriS. — Reyndu
nú að gleyma þessu, góða mín.
Reyndu að vei’Sa í-óleg aftur!
Og við ástúðaroi'S hans og við
raunirnar af sjálfri sjer fann
hún, að liún hafði upplifaö at-
vik, senx hún mundi aldi'ei geta
gleymt.
/VlV>V(V<VlV/V(V/VlV>VlVlWlVlV/V)V/V IV/W/V/V/V/V/V
Svfar smiða kafbðta.
Kockum skipasmíðastöSin í Malmö
hefir nýlega afhent sænska flotan-
unx nýjan kafbát, sem „Nácken“
heitir. Er hann fyrstur af þremur
600 smálesta kafbátum, sem stööin
smíðar fyrir sænska flotann, en þess-
ir kafbátar geta lagt tundurdufl-
um. Hinir tveir kafbátarnir eru
hlaupnir af stokkunum og munu
fara reynsluferðir sinar bráðlega.
Síðan striðið hófst hefir sænski kaf-
bátaflotinn verið aukinn mjög að
smáum og miðlungsstórum kafbát-
um, sem allir eru gerðir eftir sænsk-
um teikningum og ætlaðir til sigl-
inga í heimahöfum. Sanxkvæmt þvi
sem best er vitað eiga Svíar nú um
30 kafbáta, en mangir eru í smið-
um.
Öresund-smíðastöðin í I.andskrona
hefir nýlega afhent 800 smálesta
skip, smíðað fyrir eimskipafjelagið
Svea. Er þetta skip bygt sem ísbrjót-
ur öðrum þræði og ætlað til sigl-
inga með ströndum fram að vetrar-
lagi-
Skrifstofumaður einn hafði stolið
af húsbónda sínum, og liann leitaði
ráða hjá kunningjum sínum um,
hvernig hann ætti að haga sjer i
málinu.
— Rektu hann undir eins! sagði
Englendingui-inn.
— Láttu liann lialda áfram og
dragðu stolnu peningana frá kaup-
inu hans, sagði Skotinn.
— En upphæðin, sem hann liefir
dregið sjer, fer langt fram úr kaup-
inu lians, sagði húsbóndinn.
— Hækkaðu þá við hann kaupið,
sagði írlendingurinn.