Fálkinn - 25.06.1943, Blaðsíða 10

10
F Á L K I N N
VHCS/W
U/fiNblNtHIR
„Best er heima“
Hjeramamma átti svo erfitt. Minsti
anginn hennar var svoddan einstak-
ur sóði.
„Komdu nú hjerna, Morri sagði
hún eitt laugardagskvöldið og kom
rambandi með bala með volgu vatni.
„Jeg ætla að þvo þjer, sóðinn.“
„Æ, jeg vil ekki láta þvo mjer,“
vældi Morri. „Jeg hleyp á burt.“
„Jæja„“ svaraði mamman og þreif
í eyrað á honum og njeri sápu fram-
an í hann. Veistu ekki, að þó að þú
hlaupir út i buskann, þá kemur þú
aftur, því að aitaf er best heima. Og
svo sagði hún honum þessa sögu,
meðan hún var að þvo honum:
"„Það er orðið svo langt síðan, að
jeg man ekki hvar það gerðist, en
svo mikið er víst, að kongurinn og
drotningin þarna i landinu, voru
einu sinni úti að ganga. Veðrið var
ljómandi, og heima í höllinni ætl-
uðu allir að kafna i hita, svo að þau
gengu langt og komu að húsi, þar
sem allar dyr stóðu opnar. Og út úr
dyrunum kom heil skrúðganga. —
Fremst kom pervisalegur maður
með klukku i annari hendinni og
poka í hinni, næst kom stór maður
með kommóðu í fanginu, en ofan á
henni var bali og þvottabretti, svo
komu tveir ósköp litlir menn, ann-
ar með diskahlaða og liinn með
stóra tösku, og svo komu miklu
fleiri.
„Hvað eruð þið að gera?‘ sagði
kongurinn forviða og nam staðar.
„Við erum að flytja búferlum!“
svöruðu mennirnir og flýttu sjer á-
fram. Þeir gáfu sjer jafnvel ekki
tíma til að svara konginum.
„Af hverju eruð þið að flytja?“
spurði kongurinn forvitinn og elti
hópinn.
„Af því að við viljum eiga heima
í öðru húsi,“ svaraði langi maður-
inn með gleraugun; hann var að
rogast með stóran kassa á bakinu
og þrífættan kollustól. „Allir flytja
upp í sveit á sumrin — vitið þjer
það ekki?“
Upp í sveit? Kongur og drotning
góndu hvort á annað— það höfðu
þau aldrei gert! En drofning var
altaf fljót að hugsa og svo hnipti
hún í manninn sinn og sagði:
„Komdu með mjer, góðurinn minn.
Við skulum flytja upp i sveit eins
og alt bitt fólkið gerir.“
Konginum datt i hug, að, gaman
væri að reyna þelta, og svo flýttu
þau sjer heim í höll, og litli prins-
inn og prinsessan urðu liiminlifandi
þegar þau heyrðu, að þau ættu að
fá að fara upp í sveit.
„En hvað það verður gaman!“
hrópuðu þau og klöppuðu saman
lófunum.
Nú fóru kongshjónin til að velja
sjer verustað og liöfðu krakkana með
sjer. Þau vildu vera þar, sem bæði
væru skógar og akrar og svo sjór-
inn rjett hjá, og krakarnir vildu að
þar væri hundur og köttur og
hænsni.
Þau voru orðin steinþppgefin,
þegar þau sáu lítið hús með rauðu
þaki, sem stóð í skógarjaðri. Fram
undan húsinu var litill garður og
akrar í kring, alveg niður að sjó.
Drotningurinni fanst þetta yndis-
legur> staður.
Svo flýttu þau sjer heirn og gerðu
orð eftir manni ti^að flytja.
„Jeg hefi mikið að gera núna,“
sagði hann, „því að allir vinnu-
mennirnir mínir eru að flytja fólk
i sveitina. En jeg get víst gert þetta
sjálfur, ef kongurinn hjálpar mjer
með jjað sem þyngst er, og svo get-
ur drotningin og krakkarnir borið
það ljettasta!“
Þetta fanst þcim ágætt, nema kong-
inum, því að hann var óvanur erf-
iðisvinnu og vildi ekki wreyna á
sig.
„Hvað er nú jjetta?" sagði hún,
þegar hún sá að þeir komu og rog-
uðust með hásætið á milli sín. „Á
það að fara í sveitina líka?“
„Vitanlega!" sagði lcongurinn. —
„Hver getur sjeð að jeg er kongur,
ef jeg sit ekki í hásætinu minu? Og
hvar ætti jeg annars að fá mjer mið-
degisblund? Þú veist að jeg hefi
sofið um miðjan daginn í honum,
öll þessi ár, sem við höfum veriö
gifl. Heldurðu að jeg geti notað
annan stól til þess? Þá býð jeg ekki
mikið í svefninn minn.“
„Jæja,“ sagði drotningin. „Bara
að við komum honum fyrir.“ Og það
var einmitt vandamálið, því að það
var ákaflega þröngt þarna í hús-
■inu.
Nú komu þau úl í húsið með kynst-
ur af húsgögnum, sem ekki virtist
fara mikið fyrir heima i stóru höll-
inni, því að þar var hver salur
stærri en þetla hús alt. Og húsgögn-
in reyndust ofviða húsinu.
„Hvernig eigum við að koma há-
sætinu inn?‘ sagði drotningin. Hún
hjálpaði konginum til að koma því
inn í forstofuna. Kongurinn bljes af
mæði og kórónan hafð: skekst á
honum við áreynsluna, en fluln-
ingsmaðurinn stóð bara og horfði
á.
„Farðu burt af dýnunni!“ sagði
prinsessan; hún hafði dottið á gólf-
ið og röndótt rúmdýna ofan á hana
og svo hafði hann bróðir hennar
farið að hoppa á dýnunni, svo að
telpan náði henni ekki ofan af sjer.
„Hásætið er fast!“ sagði kóngur-
inn loksins. Þau gátu livorki mjak-
að því fram eða aftur. „Hvað eig-
um við nú til bragðs að taka?“
Þau voru kófsveitt og sárþreytt,
rykug og soltin og þyrst. Þau voru
steinuppgefin og gátu ekki meira.
„Jeg vil fara heim,“ sagði prins-
essan grátandi. Hún hafði flumbrað
sig á hnjenu og rifið kjólinn sinn í
hengla.
„Jeg vil fara heim!“ sagði prins-
inn. Kórónan hafði oltið af honum,
hann var biksvartur í framan, af
þvi að hann hafði verið að athuga,
hvað væri inni i ofninum. Og svo
var hann að deyja úr hungri.
,Jeg vil fara heim!“ sagði drotn-
ingin. Hún þurfti að þvo sjer í fram-
an og fara í nýjan kjól, og henni
fanst mörg ár væri liðin síðan hún
fjekk kaffibolla síðast.
„Við förum heim!“ sagði kongur-
inn. Hann var jafn óhreinn og svang-
ur eins og konan og krakkarnir.
„Svo getur flutningsmaðurinn sjeð
um húsgögnin — hann getur sagað
hásætið í sundur til að losa það —
Hún: — Hjerna í blaðinu stendur,
að það sjeu hattarnir, sem gera karl-
mennina gráhærða.
Hann: — Já, hattar kvenfólksins.
Blaðamaðurinn (i viðtali við 100
ára gamlan mann): — Og liver hald-
ið þjer að sje ástæðan til, að þjer
hafið náð svona háum aldri?
Sá gamli: — Fyrst og fremst er
það af því, að jeg er fæddur árið
1843.
Móðirin: — Heyrðir þú ekki rödd
samviskunnar þinnar segja, að þú
mættir ekki gera þetta?
Litli Gúndi: — Jú, mamma, — en
þú hefir sagt mjer, að maður eigi
ekki að trúa öllu, sem maður heyrir.
Pjesi: — Heyrðu, pabbi. Kennar-
inn sagði í dag, að öll dýr fengi
nýjan loðfeld á hverjum vetri.
Pabbinn: — Hafðu ekki svona
hátt, drengur. Hún mamma þín er
inni í stofu.
Apvaz: — Jeg er að hugsa um að
fara til New York í sumar. Hvað
heldur þú að það kosti?
Gapvaz: — Ekki grænan eyri.
Apvaz: — Ekki grænan eyri. Ertu
genginn af göflunum, maður?
Gapvaz: — Nei, það kostar ekki
nokkurn skapaðan hlut að hugsa um
það!
Frú Gordon: — Hjónin hjerna á
móti unnast víst mikið. Hann kyssir
hana i hvert skifti, sem hann sjer
hana. Af hverju gerir þú það ekki?
Gordon: — Jeg þekki hana ekki
nógu vel til þess.
Gamall og siðavandur skoskur
bóndi rakst inn í betri stofuna hjá
sjer og brá heldur en ekki i brún, er
hann sá dóttur sína og unnusta
hennar sitja þar á sama stólnum.
— Jolin, sagði hann, alveg er jeg
hissa á þjer. Þegar jeg var að biðla
til konunnar minnar sat hún öðru-
megin i stofunni og jeg hinumegin.
— Jeg mundi gera alveg það sama
ef jeg væri að biðla til konunnar
þinnar, svaraði John.
mig gildir það einu, bara ef við
okkur og fengið eitthvað að borða.“
komumst heim og getum þvegið
Og svo löbbuðu þau af stað heim-
1/eiðis og sungu:
„Heima — heimal*
allar best er heima — heima!"
„Og þetta muntu syngja líka,
Morri litli ef þú lileypur að lieiman,“
sagði hjeramamma að lokum. Og
Morri ljet sjer skiljast, að liklega
væri þetta rjett.
Og svo var það skoski bíleigand-
inn, sem keypti sjer nákvæmlega
10% gallónu af bensíni fyrir 215
mílna ferð, því að honum var sagt
að vagninn kæmist ^O^mílur á hverri
gallónu.
Sjúklingur: — Bötnlangableðill-
inn er sagður vita þýðingarlaus fyr-
ir okkur. Við getum alveg eins lifað
án hans.
Læknir: — En við læknarnir gæt-
um það ekki.
— Af hverju ertu að gráta, Nói
litli.
— Bræður mínir eiga frí í skól-
anum, en jeg ekki.
— Hvernig stendur á því?
— Jeg er ekki farinn að fara í
skóla ennþá.
Gangastúlkan (er að vekja gestina)
— Á fætur! Hótellið er að brenna!
Aberdeenbúi: — Jæjaþá. En ef jeg
geri það, þá borga jeg ekki fyrir
rúmið, munið þjer það!
Kennarinn: — Hvernig stendur á
því, að þú getur aldrei lagt rjett
saman?
Strákur: —,Jeg veit ekki.
Kennari: — Læturðu einhvern
hjálpa þjer með heimadæmin?
Strákur: — Já, hann pabbi gerir
það.
Kennari: — Hvað er hann?
Strákur: — Þjónn.
Skoski rakarinn: (er að ráða sjer
svein) : — Jeg borga lægra kaup á
sumrin, því að þá er minna að gera.
Umsækjandi: — Menn láta ekki
síður klippa sig á sumrin en á vetr-
um.
Rakarinn: — Já, en á sumrin þarf
ekki að hjálpa nema svo fáum í
frakkann.
Skoti nokkur lá veikur í skarlat-
sótt: — Láttu lánardrotnana mína
koma til mín, hvíslaði liann, — loks-
ins get jeg gefið þeim dálitið.
Hafið þið heyrt um Skotann, sem
fann likþornaplásturinn og keypti
sjer undir eins of litla skó?