Fálkinn - 15.10.1943, Blaðsíða 12

F Á L K I N N
1 i
GE0RSE5 SIMEnon
tn
Flæmska búbin
Svo sneri hún sjer að Maigret. „Þetta er
hún frænka mín.“
Grannri, hanskaðri hendi var stungið i
stóra lófahramminn á Maigret. Hún brosti
feimnislega.
„Já, Anna sagði mjer að það væri von
á yður.“
Marguerite var eiukar kvenleg stúlka.
Andlilið smágert og fallegt, undir fögru,
hrokknu hári.
„Mjer er sagt að þjer leikið á píanó.“
„Já, jeg hefi meira gaman af músík en
nokkru öðru .... sjei’staklega þegar illa
liggur á mjer.“
Manni duttu í hug falleg andlit á auglýs-
ingamyndum er hún brosti, varirnar teygð-
ust ofurlítið fram, augun blíðleg og and-
litið aðeins hallandi fram.
„Er María ekki komin?“
„Nei. Lestinni hlýtur að hafa seinkað.
Maigret sat á lappagrönnum stól, sem
hrikti í þegar hann krosslagði fæturna.
„Um livert leyti komuð þjer hingað
kvöldið 3. janúar?“
„Núlægt klukkan hálfníu. Við borðum
altaf snemma á kvöldin, og í það skiftið
átti faðir minn von á gestum til að spila
hridge eftir matinn.“
„Hvernig var veðrið?“
„Það var rigning og mjög kalt. Það
rigndi alla þá viku.“
„Var kominn vöxtur í ána þá?“
„Hún var óðum að vaxa. En stíflurnar
höfðu ekki verið teknir upp þá, og pramm-
arnir fóru upp og niður ána.“
„Ofurlítið meiri tei'tu, fulltrúi? .... Er-
uð þjer viss um að þjer viljið ekki meira?
.... En vindil, þá?“
Anna rjetti fram stokk með belgiskum
vindlum, og sagði:
„Þeir eru ekki tollsviknir. Helmingurinn
af húsinu er í Belgíu en helmingurinn 1
Frakldandi, skiljið þjer!“
„Meðan jeg man: þeir geta ekki flækt
hróður yðar inn í þetta mál? Hann hefir
verið í Nancy, geri jeg ráð fyrir?“
Anna lxleypti brúnum. „Jeg er hi'ædd
um, að það sje ekki svo einfalt mál. Hjerna
um daginn kom drykkjrútur til lögregl-
unnar og sagði henni, að hann hefði sjeð
mótorlijólið hans Josephs aka eftir liafn-
ai'bakkanum. Eins og hann gæti munað
þetta alveg upp úr þurru hálfum mánuði
síðar! .... Þetta er einn af höfuðórum
Gérards — hann er bróðir Germaine Pied-
bæuf. Þetta er það eina, sem hann hefir
fyi'ir stafni, að flækjast milli manna og
reyna að Ijúga upp ákærugögnum á okkur.
Piedbæufsfólkið gerir sjer mikinn mat úr
þessari sögu. Mjer er sagt með sannindum,
að það ætli að ki-efjast þi’ú hundruð þús-
upd franka af olckur í dótturbætur.“
„Hvar er barnið?“
Þau heyrðu að frú Peeters flýtti sjer úr
eldhúsinu fram í búðina, en þar hafði
bjallan hringt einu sinni enn. Anna stakk
tertunni inn í skenkinn og setti kaffikönn-
una á ofninn.
Rám rödd heyrðist framan úr búðinni.
Prammakarl, sem var að biðja um glas af
einiberjabrennivíni.
IL kapítuli: „L’ETOILE POLAIRE“.
Marguerite Van de Weei't var að róta í
handtöskunni sinni með titrandi fingrun-
urn. Hana langaði auðsjáanlega til að flýta
sjer að sýna eitthvað.
„Þú hefir víst ekki sjeð Echo de Givet,
hefirðu það?“
Hún rjetti Önnu blaðaúrklippu og ofur-
litið bros ljek um varir hennar á meðan.
„Hver gaf þjer þessa hugmynd?“ spui'ði
Anna.
„Enginn. Mjer datt þetta alt í einu í hug
sjálfri.“
Anna rjetti Maigret úrklippuna. Þetta var
bara auglýsing.
AUveruleg þóknun veröur greidd, ef mótor-
hjólamaðurinn, sem ók um Meuseveginn
að kvöldi 3. janúar, gefur sig fram i versl-
un Peeters, í Givet.
„Jeg þorði ekki að setja nafnið mitt und-
ir auglýsinguna, en hjelt . . . .“
Maigret virtist Anna líta dálítið ólundar-
lega á frænku sína, um leið og hún muldr-
aði í hálfum hljóðum:
„Auðvitað .... Þetta var ráð . . En eng-
inn mun gefa sig fram.“
Veslings Marguerite, sem hafði gert sjer
von um að fá skjall og vekja fögnuð, með
þessu úrræði sínu.
„Því skyldi enginn gefa sig fram? Hafi
einhver farið hjerna fram lijá á mótorhjóli
— því skyldi hann þá ekki gefa sig fram?
Við vitum, að það var ekki Joseph . .“
Stofudyrnar stóðu opnar, og það heyi'ð-
ist suða í katlinum frammi í eldhúsinu,
þ,ar sem frú Peeters var að hugsa um mið-
degismatinn. Og svo heyrðust líka raddir
fi-aman úr búðardyrunum. Báðar stúlkurn-
ar fóru undir eins að sperra eyrun.
„Komdu inn fyrir, gerðu svo vel. Ætli við
höfum ekki dálítið að segja þjer, en . .“
„Joseph!“ stamaði Margurite og stóð upp
úr sætinu.
Það var frekar ákefð en ástúð, sern skein
út úr rödd hennar og breytti henni. Hún
stóð þarna, augsýnilega milli vonar og ótta,
og beið þess að unnusti hennar kæmi inn.
Og það mátti sjá af látbragði liennar og
svip, að búast mætti við meirú en meðal-
manni — við ofurmenni.
Rödd hans heyrðist nú aftur, í þetta skifti
framan úr eldhúsinu:
„Gott kvöld, mamma . . . . “
Og svo ókunnug rödd: „Jeg vona að þjer
afsakið frú, en jeg þurfti að tala ofui’lítið
við ykkur, og þegar jeg sá hann son vðar
ganga hjá . . . .“
Gestirnir tveir voru nú komnir inn í stofu-
dyrnar. Þegar Joseph sá Mariu iileypti
hann brúnum lítið eitt.
„Komdu sæl, Marguerite,“ sagöi hann með
uppgerðar blíðu, sem virtist vera honum
óeðlileg.
IJún tók báðum höndum um höndina á
hönum,
„Ertu ekki skelfing þreyttur, Joseph? . .
Þú mátt ekki láta þetta draga þig niður.“
Anna, sem var skapfastari, hafði snúið
sjer að hinum manninum.
„Þetta er Maigi’et fulltrúi. Kanske þjer
hafið kynst honum?“
„Machére,“ sagði gesturinn og kynti sig.
„Er það satt að þjer .... ?“
Fólkið var alt hálf vandræðalegt, þarna
sem það stóð i bendu milli dyranna og
borðsins.
„Jeg er hjer als eklci í opinberum erind-
um,“ tautaði Maigret. ‘„Blessaðir látið þjer
eins og þjer vitið ekki af mjer.“
Hann fann að komið var við handlegg-
inn á honum.
„Þetta er Joseph bróðir minn .... Og
Maigret fulltrúi.“
Joseph rjetti fram langa, kalda og beina-
mikla hönd. Hann var hálfu höfði liærri
en Maigret, þótt sá síðarnefndi væri fimm
fet og ellefu þumlungar.. En hann var svo
grannvaxinn, þrátt fyrir tuttugu og fimm
ár að baki, að hann virtist líkastur hálf-
stálpuðum unglingi. Ilvast nef. Þreytuleg
augu með dökkum rákum undir. Ljóst
hár, snoðklipt. Augnveikur hlaut hann einn-
ig að vera, því að liann var alt af að depla
augunum, eins og hann þyldi ekki birt-
una.
„Gleður mig að kynnast yðnr, herra full-
trúi ... .“
Það var jafnvel ekkert snið á honum.
Þegar hann fór úr olíublettaðri regnkáp-
unni sást að hann var í illa sniðnum gráum
fotum, sem eiginlega var ekki hægt að lýsa.
„Jeg sá til hans á brúnni,“ sagði Machére,
lögreglumaðurinn. „Og svo bað jeg liann
um að lofa mjer að sitja aftan á hjá sjer.“
Síðan sneri hann sjer að Önnu og ávarp-
aði hana eins og hún væri eiginlega hús-
móðirin á lieimilinu. Frú Peeters var
frammi í eldhúsi hjá bónda sínum, sem
hafði ekki’hreyft sig hálfa spönn úr strá-
slólnum sínum við eldstóna.
„Jeg geri ráð fyrir, að lijer sje stigi upp
á þakið?“ sagði Machére.
Þau systkinin og Marguerite litu hvert
til annars.
„Já, í litlu lúkunni í loftinu,“ svaraði
Anna. „Viljið þjer komast þangað?“