Fálkinn - 15.10.1943, Blaðsíða 13

F Á L K I N N
1S
Hinar langfleygu Liberator-sprengjuflugvjelar hafa reynst
skæðar í viðureigninni við kafbátana og leita j)á uppi á þeim
svæðum, sem eru svo langt undan landi, að aðrar flugvjelar
ná ekki til þeirra. Er nú svo komið að kafbátar Þjóðverja eru
hvergi óhultir á Atlantshafi og veldur þar miklu um, að Banda-
menn hafa fækkað kafbátunum mjög. Hefir mjög dregið úr
aðgerðum kafbátanna í sumar, og meira eyðilagt af þeim en
ngkkurntima áður. Hjer sjest Liberator-vjel vera að kasta
sprengjum að kafbáli. — Liberatorvjelarnar eru 34 metra breið-
ar og 19 metra langar. Þær hafa fjóra 1200 hestafla hreyfla
og geta flogið 4500 km. (hvora leið) með yfir 500 kílómetra
hraða á klukkustund og borið 4 smáleslir af sprengjum.
LIBERATOR-VJEL GERIR ÚTAF VIÐ KAFBÁT.
SUNLIGHT - NOTENDUR-
HJER.ÉR RÁÐ TIL ÞESS AÐ LATA
Sunl ight Sápuna
YÐAR ENDAST
TVÖFALT LENGUR
I staö þess að löSra allnn
þvottinn yÖar í sápu, eins
og þjer geiið venjulega,
þá strjúkið sápustykkinu
aöeins um óhreinu blettina.
Við þaö myndast nægilegt sápulööm til að þvo allt
stykkið, án þess at> bæta við meiri sápu. A þann hátt
spari'Ö þjer helminginn af sápunni, sem þjer notið
venjulega. Og fataplögg,
sem þvegin eru úr Sun-
light sápu, endast lengur
vegna þess að hinir við-
kvæmu þræðir verða ekki
fyrir sliti af hörðu nuddi.
Þessar tvær myndir sýna
yður hverning Sunlight
ver fatnaðinn vðar og
sparar yður á þann hátt
peninga.
Stcekkuö Ijósn iynd af þvotti
BHMi Bif.
ÞVEGNUM 0 R ódVrri, VONDRt SAPU Aflciöing rangrar |> vot taaóf c röar. Ljereftió skeiul, þræöirnir slitnir. ÞVEGNUM ÚR SUNLIGHT l-ullkorain afleiöing Sunlight-þvottar. Ljcrcftiö sem nýtt. þráðurinn óskemtlur.
SUNLIGHT
sparar vinnu
sparar peninga
X-S 1349/5-151
LEVER-íramlP.ios]?

* Allt með íslenskum skipum! *
DREKKIÐ EBIL5-0L

„Já, jeg hefði gaman af að líta þangað
upp.“
Þetta gaf Maigret tækifæri til að svipast
um í húsinu. Stigarnir voru allir dúklagðir
og dúkurinn svo gljáborinn, að fara varð
gætilega til þess að renna ekki.
Þegar kom upp úr stiganum tóku við
þrennar dyr. Margurite og Joseph höfðu
orðið eftir niðri. Anna fór á undan gestun-
um, og Maigret tók eftir að hún vaggaði dá-
lítið í mjöðmunum, þegar hún gekk.
„Mig langar til að fá að tala nokkur orð
við yður,“ sagði Machére.
„Undireins.“
Þeir komu upp á efra loftið. Þar höfðu
öðru megin verið innrjettuð þakherbergi,
en hinn helmingurinn, með berum sperr-
unum, var notaður til geymslu. Machére
varð að brölta yfir margra kassa til þess
að komast að þaklúkunni.
„Hafið þjer nokkuð ljós?“ spurði Maigret.
„Vasaljós ....“
Hann var ungur og andlitið kringlótt og
glaðklakkalegt. Auðsjáanlega ódrepandi
dugnaðarvíkingur. Maigret fór ekki með
honum upp á þakið, en horfði á hann upp
um lúkuna. Vindurinn var svipóttur. Maig-
ret gat heyrt niðinn frá ánni og sá glamp-
ana af ljósunum hinsvegar árinnar á öldu-
brotunum í ánni.
Til vinstri, á múrbrúninni stóð 2000 lítra
geymir úr galvanhúðuðu járni, ætlaður til
þess að taka á móti rigningarvatni. Machére
stefndi bqint þangað.
Hann gægðist ofan í geyminn, en varð
auðsjáanlega fyrir vonbrigðum því að hann
sneri þegar frá. Svo gekk hann eina eða
tvær mínútur um þakið, og beygði sig alt
í einu til þess að talta eitthvað upp.
Maigret leit aftur fyrir sig og sá að Anna
beið þar þolinmóð. Að vörmu spori sást
á fæturnar á Machére, og síðan búkinn og
hausinn.
„Mjer hafði ekki dottið þetta í hug fyrr
en í kvöld, þó að jeg vissi að fólk drykki
rigningarvatn hjerna .... En líkið er ekki
hjer.“
„Hvað var það, sem þjer tókuð upp þarna
á þakinu?“
„Vasaklútur. — Kvenvasaklútur.“
Hann breiddi úr honum og skoðaði hann
við vasaljósið en gat ekki fundið neitt fanga
mark á honum. Klúturinn var velktur og
liafði auðsjáanlega legið lengi þarna uppi
á þakinu.
„Við verðum að atliuga þetta,“ sagði
Machére og sýndi á sjer fararsnið.
Þegar þeir komu aftur inn í heita stofuna
sat Joseph þar á píanóstólnum og var að
lesa auglýsinguna, sem Margurite hafði
sýnt honum. Hún stóð þarna fyrir framan
hann, fallega klædd og hin kvenlegasta.
„Vilduð þjer verða mjer samferða?“
spurði Maigret lögreglumanninn.
„Hvar dveljið þjer?“
„Á Hótel de la Meuse,“ svaraði Anna.
„En ætlið þjer að fara strax, fulltrúi? ..
Jeg var að vona, að þjer borðuðuð mið-
degisverð hjá okkur. En vitanlega* .. ekki
vil jeg vera að leggja að yður ....“
Maigret fór fram í eldhúsið og frú Peeters
horfði forviða á hann.
„Eruð þjer að fara?“
Hvað gamla manninn snerti, þá virtist
elcki vera hægt að lesa neina skynjan úr
augum hans. Ekki noklcurn neista. Hann
hjelt áfram að totta sæfrauðspípuna sína,
og hugsaði ekki um annað, ef hann þá
hugsaði nokkurn skapaðan hlut. Hann virt-