Fálkinn - 22.10.1943, Blaðsíða 10

10
PÁLKINN
Æfintýri Buffalo Bill
Lesendur eru beðnir að atliuga,
að sögur þessar af Buffalo Bill eru
liver um sig sjálfstæð og ekki allar
í beinu samhengi. Athugið einnig
að Vilti-Bill í upphafi þessarar sögu
er ekki Buffalo Bill, heldur vinur
hans, sem þið munið eftir úr sög-
unni af Buffulsreiðinni.
Hinn ungi bandamaður
Vilta Bills.
Það var suð og hávaði í þorpinu
Abiline eins og í býkúpu þar sem alt
væri á ferð og flugi.
Ef maður horfði á þorpið hátt úr
lofti mundu íbúar þess án efa hafa
litið út eins og ský og býflugum,
þar sem þeir þutu að einum vissum
stað úr öllum áttum, staðurinn var
markaðstorgið fyrir framan Occi-
dental hótelið. Flestir mennirnir
voru fótgangandi, þeir höfðu skilið
liesta sína eftir í stórum hópum við
iiina mörgu hestageymslustaði, þar
sem hestagreyin stóðu nú stappandi
niður fótunum og sveiflandi taglinu
til að losna við hin eiiífu óþægindi
af flugunum, sem sveimuðu óaflát-
anlega i kringum þá.
Aðrir menn voru enn á hestbaki
til að sjá betur yfir höfuðin í hópn-
um og Ijetu heldur illa, æptu upp
eða skutij út i loftið til að undirstrika
orð ræðumannsins, sem talaði til
mannfjöldans af óheflhðu pílviðar-
arborði.
Þessu borði hafði verið draslað
undir laufgaða trjákrónu eikur einn-
ar, eins af hintim fáu trjám, sem
Abjline gat státað af, og yfir þykkri
grein hjekk reipi. Annar endi reip-
isins var í hönduin þriggja skugga-
legra kúreka, en hinn var með
lykkju, sem brugðið var utan um
háls lireyfingarlausrar mannveru,
sem stóð fast við hlið mannsins á
borðinu.
Þessi mannvera var aðeins ung-
ur drengur, stuttklipptur, frekknótt-
ur með uppbrett nef, árvökur blá
augu og stór eyru, sem stóðu langt
út í loftið. Hann var særður á enn-
inu. Hann var í blárri skyrtu, geit-
arskinnsbuxum og gæruskinnshúfu
með hnjestígvjel á fótunum, sem
sterkir sporar voru festir við.
Allur þessi búningur virtist vera
óhentugur fyrir hann að vera i og
var nokkrum númerum of stór, aug-
sýnilega af fullorðnum manni og
illa breytt til að hæfa drengnum.
Drengurinn gat varla verið orð-
inn fjórtán ára, en hinn alvarlegi
og rólegi svipur hans, ásamt hinum
stóra búningi hans gáfu honum ein-
kennilegt sambland af dverg og
manni i útliti.
„Trúið mjer, piltar,“ æpti ræðu-
maðurinn, „það verður að stoppa
þennan nautgripaþjóf. Viku eftir
viku hefir það veriÖ sama gamla sag-
an frá einum bæ til annars, hest-
unum stolið, nautgripunum dreift i
allar áttir, menn skotnir saklausir
hrönnum saman eða bæirnir brend-
ir, þar til við geium varla kallað
einu sinni okkar eigin líkama okkar
cign.
Meira en helmingur tíma okkar
fer í það að 'ðltast við þessa þrjóta
eða skepnurnar, sem þeir stela. -—-
Þelfa er óþolandi ástand og við
verðum að binda enda á það. Við
erum mintir á stjórnina, en livað
er unnið við það. Hún gerir ekkert,
og mjer virðist hún ekkert hafa á-
lcveðið að gera lieldur i framtíð-
inni. Nú, hvað eigum við þá að
gera? Setjast niður og láta þetta
haldast við? Nei, vinur minn! Jeg
hefi ekki liugsað mjer það og jeg
geri ráð fyrir að þið hafið ekki
hugsað ykkur það lengur!“
Mannfjöldinn rak upp óp til sam-
þykkis.
„Við sjáum um þetta mál sjálfir!"
„Við skerum upp herör á hendur
þessum fjendum. Við byrjum á þess-
um!“
Svona voru ópin, sem fjöldinn
rak upp og liið síðasta var borið
fram háværast og endurtekið al' öll-
um hópnum aftur og aftur.
Bæðumaðurinn rjetti upp hend-
urnar.
„Já, piltar," hjelt hann áfram.
„Svoleiðis á það að vera. Það eru
margir hlutir, sem mæla á móti þvi
að hengja dreng eins og þennan. En
nú er enginn tími til að vera með
neinar veikgeðja grillur. Þegar rottu-
pest kemur yfir okkur, þá drepum
við þær allar, rotturnar, ungar sem
gamlar. Ungu rotturnar eru engu
betri, en þær gömlu. Eins er þetta
með mennina. Ef við tökuin þenn-
an strák til dæmis. Við náöum hon-
um á búgarði nokkrum eftir að
hann hafði skotið Curley Royd í
fátinu, drepið hesta fyrir tveim
öðrum og var lagður af stað með
nautgripahjörðina. Hann er að vísu
ungur, en ekkert nema þrælmenskan
frá hvirfli til ilja. Þess vegna för-
um við með hann eins og hvern
annan af þessum eiturnöðrum. Það
er aðeins eitt, sem getur bjargað
honum. Við gefum honum tækifæri
lil að bjarga lífi sinu, þótt við mynd
um aldrei gefa gamalli nöðru það.
Tillaga mín er sú, að ef hann segir
okkur núna strax hvar fjelagar hans
hafast við, svo að við getum upp-
rætt þá fyrir fult og alt, þá slepp-
um við honum frjálsum til að fara
hvert sem hann vill. En ef hann er
nógu vitlaus til að neita, þá fær
liann að gjalda verknaðar síns eins
og hinir.
Finst ykkur ekki jeg gel'a lionum
gott tækifæri til frelsunar?“
Hópurinn rak enn upp öskur iii
samþykkis og byssurnar geltu eins
og þeim væri þegar bejnt að fang-
anum. En drengurinn lireyfði sig
ekki þrátt fyrir það, hvorki í andlit-
inu eða skrokknum, sem sýndi að
hann hafði heyrt ógnunina um lif-
lát hans.
Ræðumaðurinn gekk fast að hon-
um og hristi axlir hans.
„Þú heyrðir hvað jeg sagði,“
Iireytti hann út úr sjer. „Nú geturðu
valið urn í siðasta sinn. Nú segir þú
okkur annaðhvort hvar óaldarflokk-
urinn heldur sig eða þú verður
hengdur upp. Fljótur nú!“
En liann hefði alveg eins getað
talað til trjágreinarinnar, sem reip-
ið lá yfir. Ekki svo mikið sem titr-
ingur á augnalokunum sýndi að
drengurinn liafði heyrt til hans.
„Þá er komið til ykkar kasta!“
æpti ræðumaðurinn æstur, „látið
hann nú finna hvað mjótt reipi get-
ur verið sterkt, piltar. Takið á!“
Lykkjan kiptist saman með titr-
ingi miklum, sem lyfti fanganum
hátt upp í loft. Þá glumdi alt í einu
skot frá ytri brún mannsafnaðar-
ins, sem sneyddi sundur reipið, og
skelti drengnum á jörðina með há-
vaða miklum. Mannfjöldinn leit
óttasleginn við.
Loftárásirnar á Berlin gerast nú tiðar, þá að enn liafi höfuð-
borg Þýskalands ekki sœtt jafn þungum búsifjum og ýmsar
þýskar stórborgir aðrar, svo sem Hamborg eða stóriðnaðar-
borgirnar i Ruhrhjeraðinu. Það eru einkum Mosquito-flugvjel-
arnar, sem notaðar eru til árásanna á Berlin, og hjer á mgnd-
inni sýnir teiknarinn hvernig hann hugsar sjer að svona árás
líli út. Fram að 2. sept. hafði 6000 smálestum verið varpað
gfir Berlin á þessu ári, en síðan hafa nokkrar loffárásir bæst
við.
VINNUKONHJAL:
— Hann Frank sagði, að jeg liti
svo vel út.
— Hvenær?
— í dag.
— Nei, jeg meina — hvenær leistu
vel út?
*_____
Prófessorinn: — Skelfing finst
mjer bragðið að ábætinum skrítið í
dag.
Frúin: — Er það furða. Þú hefir
troðið pönnukökunni undir hökuna
og ert að jóðla á pentdúknum.
Frúin: — Heyrið þjer, Ella. Þjer
hafið sett fingraför á hvern einasta
djsk og bolla.
Ella: — Þarna sjáið þjer. Sýnir
jietta ekki, að jeg hefi ekki slæma
samvisku.
llans: — Getur hún unnusta þin
þagað yfir leyndarmáli?
Krans: — Já, því máttu trúa,
Hans. Við vorum trúlofuð i tvær
eða þrjár vikur, áður en jeg vissi
nokkurn skapaðan hlut af því!