Fálkinn - 22.10.1943, Blaðsíða 12

12
F Á L K I N N
BEDRBE5 5IMEHDH i

| Flæmska BUÐIN
ist ekki taka nokkra vitund eftir Maigret.
Þeir voru nú komnir út í storminn, áin
riðaöi í eyrum þeirra og þeir heyrðu hvern-
ig prammarnir skeltust saman. Machére
gekk liægra megin við Maigret, er flutti sig
von bráðar hinumegin, til þess að taka
storminn af Maigret, sem hann taldi sjer
fremri mann.
„Haldið þjer að þau sjeu saklaus?“
„Jeg hefi ekki hugmynd um það. Eigið
þjer nokkurt tóbak?“
„Því miður ekki .... Jeg skal segja yður,
þeir hafa talað mikið um yður þarna í
Nancy. Og því er mjer raun að. Því að þetta
Peeters-fólk ....“
En Maigret hafði numið staðar og starði
nú á prammana á ánni. Vegna þess að
bátaumferðin hafði stöðvast virtist Givet
nú vera orðin stærðar höfn. Þarna voru
nokkrir stórir,' svartir stálskrokkar. Litlu
timburprammarnir norðan að virtust vera
eins og olíuborin leilcföng í samanburði
við þá.
„Jeg verð víst að kaupa mjer húfu,“
tautaði Maigret, sem mátti ekki sleppa
hendinni af barðinu á harða hattinum sín-
um.
„Hvað sögðu þau yður?“ spurði Machére.
„Auðvitað að þau væru sárasaklaus?“
Hann varð að lcalla til þess að láta lieyra
til sín. Þeir voru um 500 metra fyrir utan
bæinn, Givet, en Ijósin þaðan blikuðu eins
og stjörnuþoka í fjarlægð. En að balci þeim
var flæmska húsið við stormskýjaðan him-
inn, o.g lagði daufa birtu úr gluggunum
þar.
„Hvaðan er þetta fólk ættað?“
„Frá Norður-Belgiu. Gamli maðurinn er
fæddur einhversstaðar fyrir norðan Lim-
burg, skamt frá hollensku landamærunum
.... Hann er tuttugu árum eldri en konan
hans, og er kominn yfir áttrætt. Hann var
körfugerðarmaður og hafði fjóra menn í
vinnu, og hafði verkstæði bak við húsið
sitt. Það eru ekki mörg ár síðan hann hætti
því starfi. En hann gengur algerlega í barn-
dómi núna.“
„Þetta er efnafólk?"
„Svo er talið. Þau eiga húsið, og það
er vitað að þau hafa lánað prammakörl-
um, sem ekki áttu peninga, til þess að þeir
gætu keypt pramma sjálfir .... Þau eru
ekki samskonar fólk og við. Líta öðruvísi
út. Undir öllum kringumstæðum eiga þau
nokkur hundruð þúsund franka, en eigi að
síður selur gamla konan einiberjabrennivín
yfir diskinn. Sonurinn á að verða lögfræð-
ingur, auðvitað. Dæturnar leika á píanó og
önnur þeirra er yfirkennari í stóru klaustri
í Namur .... Það er meira en venjuleg
kennarastaða. Hún er einskonar menta-
skólakennari.“
Machére benti á prammana.
„Helmingurinn af mönnunum um borð
í þeim eru flæmskir. Og þenn er illa við
að þurfa að breyta háttum sínum, þó að
þeir komi í annað land, sjerstaklega að
því er drykkj arvenj ur snertir. Frönsku
prammakarlarnir ganga á krárnar niður
við brúna, en þeir helgisku vilja helst ekki
annað en belgiskt brennivín, ef mögulegt
er að fá það. Og þeir vilja helst versla við
fólk, sem talar þeirra eigið mál. Auk þess
getur Peeters Selt franskar og belgiskar
vörur jöfnum höndum, af því að húsið
hans stendur á landamærunum. Og það er
margra peninga virði. Stundum kaupa
prammararnir hjá honum vistir til heillar
viku eða lengri tima. Það eru viðskifti,
sem horga sig, skal jeg segja yður.“
Stormurinn þrýsti yfirfrökkunum þeirra
að fótunum. Það var svo hvast að sælöðrið
dundi á þilfarinu á hlöðnu prömmunum.
„Þau eru svo frámunalega sjervitur. Þeim
finst það gera mun, að þessi búðarhola
þeirra getur ekki beinlínis kallast drykkju-
krá. Hver sem vill getur fengið sjer í staup-
inu þar, en samt sem áður heitir þetta ný-
lenduvörubúð; og kvenfólkið fær sjer neð-
an í því líka, þegar það kemur að versla
.... Það er áfengisverslunin, sem borgar
sig best, þó að Peeters vilji aldrei viður-
kenna, að hann reki drykkjukrá.“
„En þetta Piedbæufsfólk?“
„Það er gjörólíkt hinu .... Hann er næt-
urvörður í verksmiðju. Dóttir hans var
skrifari í sömu verksmiðjunni. Og strák-
urinn vinnur þar líka.“
„Er eitthvað í hann varið?“
„Þvi er vandsvarað, en jeg efast um það.
Hann virðist ekki vera neinn iðjumaður, ef
marka má af þvi hve miklum tíma hann
eyðir á billiardstofunni í Café de la Maire
.... Hann er allra snotrasti piltur, enda
veit hann af því.“
„Og systir hans?“
„Germaine? .... Hún hefir verið með
fjölda af strákum í eftirdragi. Ein af þess-
um, sem oft eru að kyssa pilta í skúmaskot-
unum, skiljið þjer . . . . En hinsvegar er eng-
inn vafi á því, að Joseph Peeters á króann
hennar. Jeg hefi sjeð hann og enginn getur
annað sagt, en að haun sje líkur honum . .
Og svo ber vitanlega alt að sama brunni —
Germaine kom í flæmsku búðina að kvöldi
hins þriðja, og siðan hefir enginn sjeð
hana.“
Machére var elckert smeykur við að segja
það, sem honum bjó í brjósti.
„Jeg hefi leitað hátt og lágt. Jeg fjekk
meira að segja liúsameistara til að hjálpa
mjer og við gerðum uppdrátt af húsinu
eftir máli. Jeg gleymdi aðeins einu: þakinu
.... Undir venjulegum kringumstæðum
mætti að vísu ætla, að ekki væri fundið
upp á því að geyma lík uppi á þaki. En
af þessum ástæðum kom jeg aftur þangað
í kvöld .... Jeg fann vasaklútinn, en ann-
að ekki.“
„En hvað er um ána Meuse?“
„Einmitt! Jeg ætlaði að fara að minnast
á ána. Jeg býst við að yður sje kunnugt
um, að þegar fólk druknar í henni finnast
líkin nær altaf við stíflurnar. Þær eru tíu,
stíflurnar milli Givet og Namur. En svo
kom þetta flóð, og sumar stíflurnar flutu á
burt. Flóðið kom tveim eða þrem dögum
eftir að ,glæpurinn var framinn .... Það
væri tími til kominn, að þeir færu að gera
eitthvað í því máli, því að stíflurnar bila
nærri því á hverjum vetri. En þeta er
mergurinn málsins. Og ef Germaine Pied-
Haldiö áfram þessari FILMSTJÖRNLJ
FEG RUNAR-S NY RTINGU
Haldiö fast viö þá fegrunar-snyrtingu, sem byggist
á sápu og vatni. ems og kvikmyndadísirnar gera.
■Eörist ekki þó að stu-ndum sje erfitt að ná í Lux
handsápuna, því þjer getið gert hana tvöfalt
cndingarbetri en hingað til Hið ilmandi löður
þessárár sápu ei sv'o miklu ríkara cn venjulegra
sáputegunda, að þjer fáið nægilegt löður eftir
eina stroku með sapustykkinu, til þess að þvo
hcndur yðar og handléggi jalnvel þó'að vatnið
sjc hart E! vatníð er mjúkt ntegir þetta á
andlit og háls líka Forðist eyðslu—geymiö
Lux handsápustykkið þurt, og þá endisl það
miklu lengur
Walter Wanger-st|arnan
IOAN BENNETT
HANDSÁPAN
X-LTS 640 4-939
/./U’£/v-framleiösla