Fálkinn - 28.01.1944, Blaðsíða 8

8
F A L K I N N
STROKIN
ROSEMARY ER
Saga eftir Octavus Roy Cohen
— Vegna ástarinnar gleymdi hún
fortíð sinni, En Verner sýslumaður
hafði engu gleymt
ÍFYRIRSÖGNUM allra blaða i
ameriku var sagan sögð svona,
i stutlum dráttum: „Átta stúlkur
stroknar úr sveitafangelsi ríkisins.“
—• „Rósemary Walsh horfin.“ —
„Hjúlcrunarkonan Rosemary Waisli,
sem dæmd var fyrir hrjóstgæða-
inorð komin undan.“ — og svo fram-
vegis i sama dúr.
Lýsingin á sjálfum flóttanum var
ekki sjeriega spennandi. Stúlkurn-
ar liöfðu verið að vinna úti á akri,
rólegar eins og þeirra var vandi, og
þegar fór að skyggja, liöfðu þær
gengið inn í skóginn og ekki komið
aftur. Líklegt þótti að þær hefðu
1‘engið utanaðkomandi hjálp. Ein-
hver hlaut að liafa sótt þær inn í
skóginn og komið þeim undan. En
enginn vissi neitt tii lilítar. Þessi
kyrláti flótti úr ríksfangelsnu hefði
als ekki vakið neina athygli, ef
Rosemary Walsh iiefði ekki verið
með i hópnum. En málssóknin gegn
hinni ungu hjúkrunarkonu liafði
vakið athygli landsendanna á milli,
þegar hún var á döfinni. Hún hafði
hjúkrað gamalli konu. sem þjáðist
af ólæknandi sjúkdómi og læknar-
ir höfðu alveg gefist upp viö. Eng-
inn gat sagt um live lengi hún liefði
getað lifað, kanski voru það nokki
ar vikur, kanski nokkrir mánuðir,
þangað til hún fengi hvíldina. Og
sífelt var hún sárþjáð. Loks hafði
Rosemary ekki lengur þolað að
horfa á hana kveijast lengur. Hún
liafði gefið henni sterkan skamt af
morfini, svo að hún svaf sig inn
í dauðann. Hegningin hafði orðið
fimm ára fangelsi, en almenningui
hafði deilt mjög um þennan dóm,
með og á móti.
Hún liafði samúð alirar þjóðai
innar, en eftir að dómurinn var
kveðinn upj) hafði fólk gleymt hoimi
Og það var áreiðanlega ekki ein
eiasta manneskja i almeiiningsv&gn
inum frá Palmetto, sem rendi grun
j, að þessi laglega'Og látlausa slúlk'a
sem sat þarna og var að lesa, væri
sama stúlkan og Rosemary Walsh.
Það liafði verið óveuju lieitt
þennan dag, og flóttinn liafði reynt
talsvcrt á taugarnar. Þessi hraðfara
fataskifti i skóginum og svo akstur-
inn til Palmetto — henni fanst liann
líkastur draumi. Hún var liljúg og
kviðandi. Og í hvert skiflrsem ein-
hver leit á liana hrökk hún við af
ótta. En nú, úr því að hún var kom-
in inn i stór járnbrautarvagninn
hafði lienni loksins fnrið að liægj i
Hún tók upp bók og fór að lesa.
En hana syfjaöi undan þessum sí-
felda söng frá lueyflinum. Augun
lokuðust og bókin datt ofan í keltu
hennar.
Ekki vRsi hún hvað hún hafði
setið svona lengi og dottað. Hún
vissi aðeins að hún hafði vaknað
við brak og bresti, og að hún þeylt-
ist úr sæti sínu í niðamyrkri. Svo
varð óbugnanlega liljótt eitl augna-
blilc, en þá kváðu við ój) og’ harma-
kvein.
STÓRI VAGNIN lá á hliðinni..
Glugginn, sem Rosemary liafði
setið við var heint yfir höfði liennar
og stóra rúðan farin i mjel. Rose-
mary var ringluð og hana verkjaði
og sveið í allan kroppinn. En eftir
talsverða fyrirhöfn tókst lienni að
komast út um gluggann og niður á
jörð. Vagninn hafði rekist á slein-
vörðu á brú, sem lá yfir djúpa gjá,
og það gekk kraftaverki næst að
hann skyldi ekki lcnda ofan i gjánni.
Nú kom maður bröltandi upp um
annan glugga og lioppaði ofan af
vagninum. Blóðið rann niður and-
litið á honum úr stórum sárum á
enninu, og liann stóð þarna grafkyrr
og starði athafnalaus á vagninn.
Kona, sem liafði kastast út á veginn,
settist upp og fór að gráta.
Rosemary var alveg róleg'. Hún
leit á sárið á maniiinum og sá að
það var ekki liættulegt, og' þegar
hún liaf'ði komist a'ð raun um, að
konan sem grjet var heldur ekki
hætlulega særð, sagði hún í skipunar
tón: „Við verðum að reyna að hjálpa
hinu fólkinu að komast út.“
Þetta var erfitt starf. Þá, sem að
mest voru meiddir var erfitt að fást
við vegna þess að þeir gátu ekkert
iijáipað til sjálfir. Og þeim, sem
minna voru meiddir var lika erfitt
að hjálpa, því að þeir voru í svo
mikilli geðshræringu. Það var Rose-
mary, sem stjórnaði þessari fyrstu
lijálp, og það var hún, sem stöðvaði
litla tveggja manna bílinn, sem bar
þarna að, og' spurði annan manninn
sem í lionum var: ,Hve langt er til
næsta sjúkrahúss?"
„Nálægt fimm mílur,“ sagði hærri
maðurinn í bifreiðinni.
„Viljið þjcr gera svo vel að sima
þangað eftir lijálp, eins lljótt og
þjer getið,“ sagði Rosemary. „Við
þurfum sjúkrabifrei'o og tvo lækna
að minsta kosti og fjórar hjúkrun-
arkonur. Hjer er um iif margra að
tefla, svo að þjer verðið að flýta
yður.“
Hái maðurinn heröabreiði snjeri
sjer að hinum. „Akið þangað sem
næst er i sima, George — jeg ætla að
verða hjerna á meðan og vita hvort
jeg get ekki gert neitt gagn,“ sagði
hann. Svo snjeri hann sjer að Rose-
mary: „Til livers getið þjer notað
mig?“
„Þjer getið hjálpað mjer til að
koma særða fólkinu út úr vagnin-
um,“
„Ilefir nokkur farist?“
„Já, jeg hafi fundið þrjú lik lil þessa
en það eru þeir sem lif:: sc.
ver'ðum að hugsa um.“ Þau klöngr-
uðust inn í vagninu. „Á enginn læknir
heima lijerna nálægt?“ spurði Marv
„Jú, einn á lieima við skógarás-
inn þarna.“
„Stöðvið fyrstu bilreiðina, sem
ber hjer að og sendið hana eftir
honum. Segið að hann verði að koma
þegar i sta'ð og hafa með sjer mor-
fin og umbúðir — koma með allt,
sem liann hefir.“
Hún hjelt áfram að tína burt gler—
brotin. Sá lierðabreiði klifraði út
úr vagninum aftur og stöðvaði fyrstu
liifreið sem kom á fleygiferð.
Maðurinn við stýrið lieilsaði
„Gott kvöld sýslumaður!“
Verner sýslumaður kinkaði kolli
og skýrði með fáum orðum frá því
hvernig í öllu lá. Og loks sagði hann:
„Viljið þjer aka til Carey læknis
eins hratt og þjer getið og biðja
hann um aö koma hingað með nauð-
synleguslu deyfímeðul, umbúðir og
verkfæri.“
„Sjálfsagt sýslumaður.“ Maðurinn
snjeri bifreiðinni og þaut af stað.
sömu leiðina og liann liafði komið,
en Verner sýslumaður hvarf aftur
að slysavagninmn.
DOSEMARY starfaði markvist, —
enda var hún þaulæfð hjúkrun-
arkona. Hún gaf ákveðnar, glöggar
fyrirskipanir, og aðsloðarfólk henn-
ar framkvæmdi þær eins vel og það
gat. — Að eins tíu mínútum síðarkom
maðurinn, sem hafði ekið til lækn-
isins. Og alveg á hælana á honum
kom Carey læknir í sinni eigin bif-
reið.
Rosemary liorfði sem snöggvast á
hinn háa, ilökkliærða marín og spurði:
„Eru þjer læknirinn?"
„Já.“
Hún benti á fjórar mannverur,
sem lágu hreyfingarlausar við veg-
arbrúnina. „Viljið þjer gera svo vel
og sinna þessum fyrst, læknir. Jeg
liefi gerl það sem jeg gat.“
Carey læknir hafði með sjer mor-
fín og fjekk henni nú sprautu, og
meðan hann var sjálfur að sinna
þeim, sem verst höfðu orðið úti,
gekk Rosemary á milli hinna og gaf
þeim sprautu til að lina þjáningar
þeirra. Þau unnu þarna bæði af
kappi og viðstöðulaust þangað til
sjúkrabifreiðin kom og tók hina
slösuðu burt. Og það var ekki fyrr
en sá siðasti af þeim var kominn inn
í sjúkrabifrei'ðina að þau gátu sest
niður og kastað mæðinni eftir allt
erfiðið.
Carey læknir liorfði á slituppgefna
unga hjúkrunarkonuna og sagði:
„Þjer hafið unnið þrekvirki, systir."
Verner sýslumaður kom til þeirra.
„Jeg fer á eflir þeim til Karnak.
Þakka þjer fyrir hjálpina, Steve,“
sagði hann.
Hann settist inn i bifreiðina og ók
af stað.
Steve tólc um liandlegg Rosemary.
„Komið þjer!“ sagði hann vingjarn-
lega.
Hún fór með honum án þess að
svara einu orði og ljet liann hjálpa
sjer inn í bifreiðina. Og það var
ekki fyr en þau höfJ'u ekið lengi
að hún spurði: „Hvert eru þjer að
fara með mig?“
„Heim til mín. Jeg á bústað fyrir
handan ásinn þarna. Jeg heiti Steve
Carey.“
Rosemary hugsaði sig um augna-
blik. „Og jeg. .. .“ byrjaði hún.
„Þjer lieitið Rosemary Walsh,“
sagði hann rólega. „Jeg heyrði lýs-
ingu á yður i útvarpinu í dag.“
Hún var þreyttari en svo að liún
kendi nokkrurar furðu eða ótta.
Hún spurði aðeins: „Hversvegna *
farið þjer með mig heim til yðar,
Carey læknir?"
„Hvað ættuð þjer annars að gera >
af yður?“
„Það veil jeg ekki.“
Hann sat þögull slundarkorn. Og
þegar liann tók til máls aftur var
röddin glaðleg og vingjarnleg. —
„Jeg er eiginlega bóndi,“ sagði hann
„Skömmu eftir að jeg lauk embættis
prófi erfði jeg jörð eftir frænda ininn,
svo jeg tók það fyrir að fara að
búa og líkaði það miklu betur en
jeg hafði búist við. Þa'ð er búskap-
urinn sem jeg lifi á —læknisstörf-
in hefi jeg i hjáverkum. Það er að
segja —-jeg hefi mikið af sjúkling-
um, cn þeir eru allir svo bláfátæk-
ir, að læknisstarfið gefur ekkert í
a'ðra liönd. Hversvegría strukuð þjer
úr fangelsinu, ungfrú Walsh?“
Rödd hans var var svo róleg' og
alúðleg aó Rosemary gat svarað jafn
rólega: „Eiginlega var þa'ð mjer
þvert um geð a'ð vera með í strok-
inu. Mig langaði ekkert til að strjúka
því að jeg bjóst við að verða náðuð
þá og þegar.“
„En þjer strukuð samt?“
„Já, þa'ð vildi svo til a'ð jeg var
i sama vinnuflokki ög hinar sjii,
og svo þorðu þær ckki að skilja mig
eftir. í skóginum komu einhverjir
menn til okkar i bifreið. Þeir höfðu
með sjer föt banda okkur öllum.
Jeg fjekk þessi sem jeg er í, og svo
dálítið af peningum.“
„Hvernig finnst yður að vera orð-
in frjáls manneskja aftur?“
„Það er yndislegt, en jeg kunni þó
ekki fyllilega við mig. Mig langaði
mest lil að snúa við og fara aftur í
fangelsið og verða þar þangað til
náðunarumsóknin yrði veilt. En
jeg vissi að enginn mundi trúa mjer
ef jeg segði að jeg hefði strokið
gegn vilja minum, þessvegna var
mjer nauðugur einn kostur að láta
skeika að sköpuðu."
Carey læknir beygoi inn á mjóan ’
skógarstíg, fullan af liolum.
„Þjer haldið víst að bærinn minn
sje niðurnítt greni þegar þjer sjáið
þepnan veg,“ sagði hann og brosti
En jeg fer þessa slóS til að stytta
mjer leið. Aðalvegurinn liggur liinu
megin við ána. En það er nokkuð
afskekt þarna hjá okkur. — Jeg bý
þarna einn en hefi gömul svertingja-
hjón í vist og þau liugsa um mig.“
Það var bersýnilegt að hann sagði
þetta til að gera lienni rórra, svo að
hún skyldi ekki verða kvíðin við að
hitta fólk.
„Þetta er ákaflega vel boðið, læluiir
en þjer ættuð ekki að gera néitt mín
vegna, sem þjer ættuð ekki að gera,“
sagði hún.
„Það er enginn sem skiftir sjer af
þvi hvað jeg geri cða læl ógert,“ svar
aði Carey læknir. „Jeg ætlaði aðeins
að skýra yður frá hvernig lieimilis-
ástæðurnar eru hjá mjer.“
„Já, en — liversvcgna?“
„Vegna þess að jeg vil gefa yður
næði til að jafna yður og hugsa ráð
yðar fyrir framtíðina.“
Rosemary vöknaði mn augmi. Það