Fálkinn - 28.01.1944, Blaðsíða 10

10
F Á L K 1 N N
Æfintýri
Gody í klipn
Frli.
Hann brýndi raustina og talaði
hratt til Cody, l>enti honum á live
auðvelt vœri að drepa hann og hve
dauði hans yrði ægilegur.
Hunn fór fram á að Cody gæfist
upp og treysti á náð hinnar vold-
ugu Siouxþjóðar.
Buffalo Bill hló hátt að orðuni
Indiánans, meðan hugur hans var
að ákveða síðustu og örvæntingar-
fyllstu tilraunina til að höndla frelsið
Hann var þegar búinn að leysa af
sjer beltið, ákvörðun hans var, að
binda líkama sinn við trjástofnin
svo að hann mundi fylgjast með
trjenu, þegar það fjelli niður.
Vatnið fyrir neðan mundi ef til
vill bera trjeð og hina mannlegu
byrði þess á einhvern hægari stað,
þar sem honum heppnaðist að losa
sig. Þetta var sú vonlausasta af öll-
um vonlausum tilraunum, en Cody
fannst hann verða að grípa i siðasta
hálmstráið. Hann sendi ögrandi svar
til baka:
„Svarti úlfur hlýtur að lialda að
Pa-e-lias-ika sje bjáni ef hann heldur
að hann trúi lygum rauðu óvinanna“
Föla andlitið veit livaða náð bíður
lians í höndum þjóðflokks Svarta
Úlfs.
Það er víst best að Svarti Úlfur
skilji strax að Pa-e-has-ha gefur
Sioux-Indíánunum aldrei líf sitl,
hermenn jjeirra eru aBir bleyður."
Hann talaði í ögrandi tón og von-
aðist til að geta æst índíánana upp
i slíka reiði að þeir sendu sjer veí-
komna kúlu, sem bindi enda á líf
hans, ef þeir hættu að höggva sund-
ur trjeð.
Það væri þusund sinnum betra
en að lenda á pyntingarhælnum.
Björnin hreyfði sig dálítið eins
og liann ætlaði að færa sig nær hinu
fyrirhugaða fórnardýri, liann var
auðsjáanlega orðinn þreyttur á að
bíða.
Hann breytti nú samt um ákvörð-
un ogð settist aftur niður. Urraði að-
eins lítið eitt eins og til að sýna
hve mjög honum stæði á sama um
áframhald þessa æfintýris.
En strax á eftir urri bjarnarins
gullu við axarhöggin. Augljóst var
að hinir rauðu óvinir höfðu ákveðið
að veita sjer þá einstæðu skemtun
Buffalo Bill
að fá að horfa á el'tir honum sprild-
andi inn í eilifðina, heldur en að
skjóta hann án alls bragðbætis.
Einu sinni, tvisvar, þrisvar beit
hin hvassa egg í hið V-lagaða far
sem áður hafði verið liöggvið. Buffa--
lo Bill vann kappsamlega að því
•*' að fesla belti sínu við trjábolinn og
krækja fótunum svo fast að hann
lostnaði ekki frá. En áður en hann
næði að festa beltið heyrðist brot-
hljóð og —
Trjábolurinn sveiflaðist niður á
við með liinn mannlega líkama i
áttina að svörtu ólgandi vatninu,
fimm hundruð fetum fyrir neðan.
Á ÓKUNNUM SLÓÐUM.
Þegar trjábolurinn steyptist niður
á við greip Buffalo Bill með báðum
handleggjum utan um hann, klemdi
fæturna fasta og ákvað að liann
skildi aldrei sleppa fyrr en sálin
hefði yfirgefið líkaman.
Ilann logaði augunum og beið
eftir liinu ægilega höggi, sem hlaut
að koma, þegar trjeð lenli á vatn-
inu. Það virtist einkennilega langur
lími í fallinu, fannst honum; loksins
fór hann hægt og hægt að gera sjer
grein fyrir því að hann lijeldi sjer
föstum við trjeð í lóðijcttri stöðu
i stað lárjettrar áður. Og það sem
meira var: Fallið niður á við virtist
stöðvað.
Hann opnaði augun og leit upp
á við. Nú skildi liann hvað hafði
skeð. Rætur trjesins höfðu lialdið
fast, og bolurinn hafði aðeins sveifl-
ast niður á við eins og á hjörum.
Nú hjekk það við hliðina á dauðu
pílviðartrje, sem liafði fallið á lík-
an liátt.
Buffalo Bill gerði sjer fljótlega
Ijósar kringumstæður þær er hann
var í.
skyndilega skerptist athyglin. ltjett
fyrir ofan höfuð hans var annar
hellir líkur þeim hærri, sem hon-
um hafði verið hent út úr á svo
óskemtilegan liátt af birninum. Ef
liann gæti aðeins náð hellisnninn-
anuml
Reiðilegt urr bjarnarins bland-
aðist saman við vonsvikin öskur
Svarta-Úlfs og stríðsmanna lians.
Örvar og kúlur tóku aftur að hvína
um líkama hins hrausta njósnara.
„Það lítur helst út fyrir að jeg
gangi nú beina leið úr öskunni í
eldinn,“ hugsaði Buffalo Bill. „Jeg
verð dauður áður en langt um liður
nema því aðeins að jeg komist inn
i þessa holu. Rauðu djöflarnir geta
ekki látið mig sleppa að eilifu.“
Hann reyndi að klifra hærra upp
Irjábolinn sem titraði enn, en sú
hreyfing olli því að bolurinn tók að
sveiflast fram og aftur jþó að til ann-
ars væri ætlast á þessari hættustund.
Cody hjelt sjer betur og notaði hitt
fallna trjeð sem stað fyrir annan
fótinn.
Ein drífan eftir aðra af örvuin
og kúlum kom frá Indíánunum, en
Buffalo Bill skeyti ekkert um það.
Meðan nokkur líftóra væri í líkamá
hans ætlaði liann að reyna að leika
á öskrandi óvini sína. Ef kúla eða
ör hitti hann — jæja, það yrði þá
endir á öllu að því er honum við-
vjeki.
Fingur hans snertu brún liellis-
munnans tvisvar sinnum og tvisv-
ar mishepnaðist honum að ná nógu
góðu haldi lil að draga líkama sinn
upp. Hann livíldi sig eitt augnablik
til að safna kröftum fyrir úrslita-
tilraunina.
Ör ein liitti gegnum kraga lians,
önnur tók liælin af öðru stígvjelinu
og fjell niður án þess að særa hann.
Kúla flattist út á trjábolnum milli
fingra hans en önnur rispaði hann
á kinninni!
Lúterskur prestur og kaþólskur
klerkur voru nágrannar og kom
bölvanlega saman. En þegar frá leið
kom þeim þó saman um að sættast
að gleyma gömlum væringum.
„Því að þegar alt kemur til alls,“
sagði sá lúterski, „erum við þó báð-
ir verkamcnn i víngarði drottins.“
„Alveg rjett, sagði sá kaþólski.
„Þessvegna skulum við vinna drotni
eftir bestu getu; þjer eins og yður
þóknast, og jeg — bætti hann við
og deplaði augunum, „eins og drotni
þóknast.“
—x—
Brúðguminn var að sálasl úr
feimni fyrir altarinu og þegar at-
höfninni var að ljúka livíslaði hann,
svo hátt að heyra mátti, að ]jrest-
inum:
— Er það venja að maður kyssi
brúðina, prestur?
— Nei, ckki strax — en bráðum,
svaraði presturinn.
FuUlriíiiin: — Jeg hefi verið hjer
tíu ár og unnið þriggjá manna verk
fyrir eins manns kaup. Nú krefsl
jeg þess að fá launahækkun.
Forsljórinn: — Jeg get ekki hækk-
að við yður launin. En mjer þætti
vænt um að þjer segðuð mjer hverj-
ir liinir tveir mennirnir eru, því að
þá vil jeg ekki hafa stundinni lengur.
—x—
Skrifarinn: „Það var hjerna mað-
ur áðan, sem spurði eftir yður.
Hann langaði til að biðja yður að
segja frá ástæðunni til þess, live vel
yður hefir orðið ágengt í lífinu.
Forstjórinn: „Var það blaðamað-
ur eða lögreglunjósnari?“
Hann tók að íhuga alvarlega,
hvort það væri nú eftir alt saman
þess virði að gera úrslitatilraunina.
Eitt vel hitt skot gæti ef til vill
rænt liann sigri sínum um leið og
hann drægi sig upp á brúnina! Það
gæti kanske verið betra að liætta
baráttunni og stilla sjer aðeins sem
skotmarki fyrir klunnalegar skylt-
urnar uppi fyrir.
En gamli baráttuhugurinn lians
snjeri aftur á rjettum tírna og hvatti
hann til nýrra dáða. Tennur hans
skullu saman, allar taugar líkamans
spentust og beindust að því marki
einu að koma líkamanum upp á
brúnina.
Mishepnað! .... Nei, liendur hans
spentust um skerandi brúnina ....
Upp!.... Hann var laus við trjeð
og lagði nú allan þunga likama síns
á handleggina eina saman . .. Fleiri
kúlur, fleiri örvar hvínandi í kring-
um hann .... Ilann sveiflaði fót-
unum og reyndi að ná feslu fyrir þá
einhversstaðar unr leið og hann
byrjaði að hefja sig upp .... Blóðið
lók að slíga honuin til höfuðs og
olli þvi, að hann sá ekkert nema
einkennileg ljós og litbrigði. Hann
sagði að verkið sein liann liefði
tekist á hendur væri of erfitt, og
því næst .......
Ungur skrifstol'umaður var kall-
aður inn til forstjórans. „Jeg hef
tekið eftir,“ byrjaði forstjórinn, „að
af öllu mínu starfsfólki hafið þjer
mestan áhugann fyrir starfinu. Yð-
ur finst aldrei of lengi unnið, og
þeir smámunir eru ekki til að þeir
fari framhjá yður.“
„Já, herra,“ sagði skrifarinn á-
nægður og varð upp með sjer.
„.... og þessvegna," lijelt hús-
bóndinn áfram, „neyðist jeg til að
segja yður upp starfinu. Það eru
ungir menn eins og þjer, sem lærið
hjerna og farið svo og setjið upp
verslun í samkepni við mig.“
—x—
Læknirinn er að rannsaka tauga-
veiklaðan sjúkling: — Talið þjer
nokkurntíma upp úr svefni?
Sjúklingurinn: — Nei, en jeg tala
upp úr annara manna hrotum.
—x—-
Fors'tjórinn: — Lílið þjer á, Hjerna
liafið þjer fært tekjulið undir gjalda
lið.
Skrifarinn: Afsakið þjer. En Jiað
stendur svoleiðis á að jeg er örf-
hentur.
—x—
Jeg leyfi mjer að tilkynna
söfnuðinum, sagði presturiiln að
lokinni stólræðunni, — að ef ein-
hver ætlar að óska lýsingar lil
bjónabands, þá gefi liann sig fram
við mig eftir að sunginn hefir verið
sálmurinn: „Nú bráðum vetrar byrj-
ar jel.“
—x—
Hvernig gat lögregluþjónninn
þekkt þig í kvennmannsfötum?
— Jeg gekk fram hjá gluggunum
hjá Haraldi án þess að líta í þá.
I--------------------------- -
S k r í 11 u r.
_-------------------------------1