Fálkinn - 28.01.1944, Blaðsíða 9

var svo langl síðan hún hafði mætt
vinsemd og samúð. „Jeg liefi ekki
yfir neinu að kvarta," sagði hún.
„Jeg var sek um þaö, sem jeg var
dæmd fyrir.“
Hann kinkaði kolti. „Jeg veit það
en mjer liefir aldrei dottið í Jiug
að' áfellast yður fyrir það. Jeg skil
hversvegna þjer gerðuð það og jeg
liafi ávall liaft samúð með yður, þó
að mjer sje Jjóst aö þjer áttuð elcki
að gera þetta. Engiu hefir leyfi til
að ráða Jandamærum lifs og dauða
ekki einu sinni við læknarnir, jafn-
vel þó að við vitum að engin von
sje um hata.“
Hann leit ofurlítið lil hliöar og
brosti. „Hvaða nafn munduð þjer
nefna ef þjer væruð spurðar að
heiti?“
„Ann Roherls."
„Gott og vel Ann Roberts nú
erum við bráðum komin heim.“
Bærinn stóð á hæð og kyprus-
viður óx allt í kring, og stórar,
gamlar eikur. Þegar bifreiðin nálg-
aðisl, kom gamall svertingi út úr
einum dyrunum.
„Við höfum fengiö gest, Sam,"
sagði læknirinn. „Þetla er ungl'rú
Ann Roberts. Hún verður hjerna
nokkra daga. Biðjið Söru um að
laka til í gestalicrbcrginu.“
„Já, herra.“
„Og Sam — segið Söru, að liún
þurfi ekki að minnast á það við
nokkurn inann að við höfum ges'.
hjerna.“
„Það skal jeg gera, herra,“ sagði
gamli Sam.
Rosemary liugsaði mest um að fá
að koinast sem fyrst í rúmið, og
Sara gamla hafði varla boðið góða
nótl og lokað hurðinni, þegar Rosc-
mary var sofnuð.
"IV/f ORGUNINN eftir vaknaði liún
við að einhver kom varlega
við handlegginn á henni. Og þegar
hún opnaði augun stóð Sara við
rúinið með mjallhvíta svuntu. og á
náttborðinu stóð girnilegur morgun-
verður og rjúkandi lcaffi.
„Nú verðið þjer að borða mikið,
ungfrú....“ Svarta andlitið á Söru
tjómaði af góðvild og atúð.
Rosemary seltist upp i rúminu
og át með bestu lyst. — Fyrir u'an
gluggann skein sólin á gömlu eik-
urnar. Ljettur sumarblærinn bar
með sjer eilitinn rósailm og koni
gluggatjaldinu til að hlakta.
Hjer andaði allt kyrrð og friði,
og Rosemary varð ósjálfrátt að óska
þess, að liún mætti vera hjer um
aldur og æfi. Fánýt .ósk! Hún þekkti
Garey lækni sama sem ekki neitt.
Steve bauð lienni góðan daginn
og brosti gtaðlega. „Jeg þarf að
bregða mjer til Palmetto einhvern
daginn,“ sagði hann. „Og þá skal
jeg kaupa einhvern fatnað handa
yður.“
Einlivern daginn, sagði liann! Það
láknaði að hann liafði liugsað sjer
að láta hana vera kyrra nokkra daga
enn. Rosemary dró andann djúpt en
liikaði.....
„Jeg hefi verið að lnigsa um,
hvernig við gelum komið þessu best
lyrir,“ hjelt hanu áfram. „í öllu
uppnáminu þarna í gær var það
enginn, sem tók eftir livað orðið
hafði af yður. Svo að jeg sting upp
á að þjer verðið hjerna fyrst um
sinn.“
Framkoma tians var svo eðlileg,
að eigi var hægt að finna annað en
að hún vœri velkominn gestur, en
F A L lí I N N' 9
ekki flóttakona, sem liann væri að fela.
Og liin meðfædda alúð hans olli
þvi að lienni veiltist ekki erfitt að
njóta gestrisni lians.
Morguninn eftir sýndi liann henni
blöðin, bæði frá Paletto og frá höf-
uðbórginni. Slysið var efni fremstu
blaðsíðu alsstaðar, en ekki var þess
getið einu orði að Rosemary Walsh
hefði verið meðal farþeganna. í
einu blaðinu aðeins stóð greinarkorn
um hana á öftustu síðu: „Rosemary
Walsli gengur enn taus. Ekkert nýlt
i strokumálinu.“ Það var allt og
sumt.
„Þarna sjáið þjer,“ sagði Garey
læknir og brosti. „Það er um það
bil verið að gleyma yður.“
Og þannig atvikaðist það að Rose-
mary Watsh varð Ann Róberls.
í fyrstu óttaðist liún að verka-
mennirnir á bænum mundu fara
að stinga saman nefjum um hana.
En þegar lnin mintist á það við
Steve hristi liann höfuðið og full-
vissaði liana um, að hún þyrfti ekk-
ert að óttast.
„Ef þjer færuð að l'ara í felur
hjerna og kæmuð ekki út, jiá mundi
þá kanski fara að gruna að eitl-
hvað væri griiiisainlegt,“ sagði liann
„En þjer eigið ekki að fara i felur.
Þjer eigið að fara í útreiðar með
mjer og veiða og koma með mjer i
sjúkravitjanir, alveg eins og þjci
væruð gestur minn í raun og veru."
„En setjum svo að einhver kæm-
ist að því uð þjer hjeldið hlífiskyldi
yfir mjer.“
„Þjer skuluð ekkerl liugsa um það.
Annars getur enginn sannað að jeg
jeg viti að þjer sjeuð Rosemary
Walsli. Þjer getið verið hjújkrunar-
konan, sein jeg hefi ráðið mjer lil
aðsloðar. Og jeg þarf ekki að vila
annað en þjer sjeuð Ann Roberts.“
Rosemary vissi að þetta var nú
ekki svona mikill haögðarleikur,
ef yfirvöldin færi að gruna eitthvað.
En hún var einstæðingur og hún
þurfti á vini að halda, svo aö hún
sættist á að vera kyrr.
Aldrei á æfi sinni liafði liún ver-
ið jafn sæl og þarna á þessum gamla
fallega bæ. Þau riðu langar ferðir
sanian, óku smana sjúkravitjanir og
laguð.u sig í ánni. Og Rosemary
Imgsaði ekkert um framtiðina.
Dagarnir liðu eins og í draumi
og allt i einu varð lienni Ijóst að
hún liafði verið þarna i tvo mánuðú
Steve hafði verið inni í bænum þann
daginn og þegar hann kom heim tók
hann eflir að hún var svo einkenni-
\ fjarliuga.
Þegar þau liöfðu matast kveikt'
hann i pípunni siiini og spui ði livorl
þau ættu ekki að setjast út á sval-
irnar.
Þau settusl þar hlið við lilið í
lágasófann með rósafóðrinu og sátu
lengi þegjandi. Rosemary liorfði
á hann og varð órótt. Hafði eittlivað
leiðinlegt koið fyrir, eitthvað, sem
hann vildi ekki segja lienni?
Alt i einu laut liann fram og tók
í höndina á hcnni. „Jeg er heimsins
mesti klaufi. Mjer datt ekki i liug
að það væri svona erfitt að segja
ungri stúlku að jeg elski liana.“
Rosemary hjelt niðri i sjer and-
aiium. Aldrei hafði lienni dottið í
hug að hann hæri sama hug til lienn-
ar og liún til hans. Hún hafði einsett
sjer að hann skyldi aldrei fá að
vita um ástina, sem hafði orðið
sterkari og sterkari með liverjum
degi síðan þau sáust fyrst.
„Áttu erfitt með að svara Ann?“
spurði hann liljóðlega. „El' svo er
þá skal jeg aldrei minnast á þetta
framar.“
„Já, Steve —“ Hún þrýsti liönd
lians. „Það er erfitt fyrir mig að
svara — al' því að jeg er svo sæl.“
Síðustu orðin sagði liún svo lágt
að liann gal varta greint þau.
„Er þjer alvara, Ann?“
Hún kinkaði kolli með augun futt
af tárum og þegar liann þrýsti henn.
að sjer hvislaði luin: „Jeg liefi elsk-
að þig frá þvi fyrsta, Steve — síðan
þú ókst mjer liingað heim i bifreið-
inni þinni.“
Og eins og i draumi heyrði hún
hann segja: „Við kaupum leyfisbrjef
á morgun og giftum okkur.“
Rosemary gat varla truað þessn.
Það var draumi líkara að hún
ætti að giftast Steve og eiga að l'á
að vera um aldur og æfi á þessum
yndislega stað.
„Við Törum til Karnak í fyrra-
niálið.“
Eitthvað í rödd hans vakti athygii
hennar. „Hvað frjettir þú i bænum
í dag, Steve?“ sagði liún.
„Ekkert,“ svaraði liann. En hún
vissi að hann sagði ekki satt.
„Þú verfíur að segja mjcr það,
Steve.“
„Já, en, Ann...,“
„Við megum ekki byrja með þess-
um liætti, Steve. Ef það er eitthvað
mjer viðvíkjandi þá segðu mjer það.
Jeg þoli þó komið sje við mig.“
„Fólk er farið að stinga saman
nefjum.......“
„Grunar það eitthvað?"
„Nei, ekki að þú sjerl Rosemarj
Walshi Það talar um Ann Roberts,
Jeg hefi ekki liugsað út i að jiað
var kanski rangt af nijer að biðja
þig að vera hjerna. Jeg hefi gert þig
að skolspæni sögusmettanna án þess
að vita það. Fólki finnst það ósæmi-
legl að ung stúlka luii hjá karlmanni
og gömlum negralijónum, á afskekt-
um bæ. Jeg heyrði ýmsar dylgjur
í dag sem jeg kunni ekki við. Og
þegar fólk fer að verða forvitið þá
veit enginn tiverju það kann að taka
upp á.“
„Hverju mundi það breyta ef við
giftum okkur, Steve?"
„Þá mundi forvitnin liverfa. Fólk
ið nnindi aldrei liugsa neitt um frú
Ann Carey. Þá væri allt.gott og sóma
samlegt, og það sem gotl og sóma-
sainlegt er, er aldrei spennandi.“
Rosemary iiorfði lengi á liann og
loks sagði liún lágt: „Þessu hefði
jeg mátt búast við af þjer, Steve“
„Hverju?“
„Að þú býðst til að giitast mjer,
til þess að vernda mig.“
„Nei, hiddu nú hæg', Ann . .. .“
„Lofaðu mjer að tala úl, Steve.
Mjer þykir enn vænna um ]iig af
þvi að þú baðst mig um að giftasl
þjer. Það var göfugmannlcgt. En
jeg er lirædd um að þaít sje ekki
hægt.“
„Göfugmannlegl en það orð,
Ann. Jeg sem....“
„Hvaða bull, elskan mín." Hann
kysti liana. „Jeg nnmdi giftast þjer
livað svo sem þú hefðir gert, þvi að
jeg elska þig. Og þjer þýðir ekki
að reyna að slrjúka frá mjer. Jeg
mundi elta þig livert a land sem er
og' ekki liætta fyr en jeg liefði fund-
ið þig. Nú skilur&u kanske að þegar
jeg er að biðja þín, þá er það al'
eintómri sjálfselsku.“
Og morguninn eftir fóru þau til
Karnok — beint i ráðhúsið. Á vigsl-
staðnúm voru ekki aðrir viðstaddir
en fulltrúinn. Itann opnaði bók og
fór að rita i liana svörin við spurn-
ingunum. Hann skrifaði: Garey,
Steve. Aldur 30 ár — fæddur í Kar-
nak. Nafn föður: Jim Steve og svo
framvegis.
Svo snjeri liann sjer að Rosemary
og spurði: Fullt nafn?
„Rosemary Walsh,“ svaraði hún
og röddin var róleg og einbeitt.
Steve starði á hana fullur angisl-
ar og tók í hendina á henni. En
hún leit ekki á hann. Hún horfði á
fúlltrúann. Hann sat þarna steini
lostinn og glápti á hana.
„Afsakið þjer jeg lield........“
stamaði liann.
„Jeg sagði Rosemary Watsh,“ end-
urtók liún rólega.
Það var augljósl að hann vissi
alla söguna. Því að cftir að hann
■liafði liugsað sig um augnablik bað
hann Jiau að bíða og flýlti sjer úl
úr stofunni.
Steve og Rosemary litu hvorl á
annað. Þeim var báðum Ijóst hvað
i húfi var. Eftir nokkrar mínútur
koin fulltrúinn aftur og með honuni
hár og herðibreiður maður. Rose-
mary fanst liún þekkja liann. Loks
gekk það upp fyrir henni. Þetta
var maðurinn, sem lniii hafði stö'ð-
vað bifreiðina hjá kvöldið sem slys-
ið varð, og sem háfði verio svo
duglegur að lijálpa henni Verncr
sýslumaður!
Hann heilsaði og gekk að skr.if-
borðinu með fulltrúanum lil þess
að lita á skjölin.
„Lítið þjer á, þau vilja gil'tast."
hvíslaði fulltrúinn og benti á nafnið:
Rosemary Walsli.
Verner sýslumaður kinkaði kolli
og gekk til þeirra. „Jæja, svo að þú
ætlar að giftast, Steve,“ sagði liann.
„Þessari ungu stulku?"
Steve Carey kinkaði kolli, en sýslu-
maðurinn hnyklaði brúnirnar.
„Jeg er hræddur um að þú veroir
a'ð doka við, Steve. Jeg verð að ná
í landsímann fyrst."
Steve þrýsli að hendinni á Rose-
mary.
„Hel'ðuð þjer beðið í tvo daga þá
hefði jeg komið og talað við yður,"
sagði sýslumaður og snjei-i sjei’ að
Rosemary.
„Hversvegna?" spurði Rosemar\
hásum rórni.
„Til þess að flytja yður gleðilíð
indi. Þjer voruð náðuð fyrir tveim-
ur dögum, ungfrú Walsh. Fylkisstjór-
inn ætlaði að undirskrifa náðunina
á morgun, en ef jeg liringi tit hans
hngsa jeg að liægt sje að ganga frá
þessu undir eins.“
„Hvernig liefir þetta atvikast?“
spurði Steve.
„Með náðunina? Jeg liefi verið að
vinna að henni á hverjum degi í
siðustu tvo mánuðina, Steve. En
slíkt tekur tíma, því að þetta l'er í
hendur ótal nefnda. En mjer tókst
að lokum að fá þá lil að lita minum
augum á málið. Og jeg lield að þegar
ung stúlka getur afrekað það, sem
ungfrú Walsli al'rekaði kvöldið s*gla
]iá eigi lnin virðingu allra skitið."
Nú var það Rosemary sem rak
upp stór áugu. „Vissuð þjer þá að
jeg var Rosemary Walsli?“
Yerner sýslumaður brosti. „Já, það
liefi jeg alltaf vitað.“ Hann sló á
öxlina á Sleve. „Hún hefði gjárnan
mátt strjúka mín vegna, Steve,"
sagði liann hlæjandi. „Það voru ekki
lögin, sem jeg var að hugsa um. En
mig langaði til að vera viss um að
hún stryki ekki frá þjer!"