Fálkinn - 28.01.1944, Blaðsíða 12

12
F Á L K 1 N N
5EDRGE5 SIRlEnOH
QT|
é Flæmska búðin
vildi ganga úr skugga um, hvorl María Peet-
ers hefði hráðgast um öxlina.“
„Jæja, og hvað svo?“
„Þær vildu elcki hleypa mjer inn, Nunn-
urnar litu til mín eins og' jeg væri villu-
dýr.“
„Sóttuð þjer ekki málið fast?“
„Vísl gerði jeg það. Jeg hótaði þeim öllu
illu.“
Maigret stillti sig um að brosa. Svo fór
hann inn á bilstöð við brúna og bað um
bifreið lil að aka með sjer til Namur. Það
voru nær fimmtíu kílómetrar þangað, og
vegurinn lá meðfram ánni Meuse.
„Ætlið þjer að koma með mjer?“
„Kærið þjer yður um að hafa mig með
yður?“ ...... En jeg segi yður það satt,
að þær lileyptu mjer ekki inn. Og svo er
þella, að úr þvi að þjer hafið fundið ham-
arinn.......“
„Gott og vel þjer getið þá gerl annað.
Fáið þjer yður bifreið sjálfur og farið á
bverja einustu stöð í 15 til 20 kílómetra
fjarlægð. Gangið úr skugga um, að Cassin
hafi ekki farið burt úr bænum í járnbrautar
lest.“
Maigret ók af stað. Hann bagræddi sjer
vel í aftursætinu og reykti í mesta ákafa,
tók ekkert eftir því, sem úti fyrir var, nema
ljósunum, sem brá fyrir með vissu milli-
bili á báðar hendur.
Hann vissi að María Peeters var yfirkenn-
ari í skóla, sem Orsúlununnurnar hjeldu.
Og liann vissi lika, að í fræðsluheiminum
voru þessar nunnur í álíka áliti og Jesúit-
arnir og höfðu tekið þá sjer til fyrirmyndar
um forustu unglingafræðlsu í kaþólska
heiminum. Vafalítið var að skóli þessi í
Namur mundi vera sóttur af börnum allra
fyrirmanna í bjeraðinu.
Og Maigret kitlaði við tilbugsunina um,
að Machére, sá ungi maður skyldi hafa
reynt að komast þarna inn, og meir að segja
haft í hótunum.
„Jeg gleymdi að spyrja hann um, hvernig
hann liefði ávarpað nunnurnar,“ hugsaði
Maigret með sjer og skríkti. „Líklega ma-
dame .......Eða kanski mábonne sæur. .“
Maigret var hár og herðibreiðUr, bústinn
og þrekinn, en þegar hann hringdi bjöllum
klausturins, við dyrnar út að litla stígnum,
sem var grasi vaxinn milli steinhnullung-
anna, virtist hin þjónandi systir, sem opnaði
dyrnar, ekki verða neitt skelkuð.
„Mætti jeg fá að tala við abbadísina?"
„Hún er i kapellunni. En undir eins og
guðsþjónustunni er lokið . .. .“
Og svo var honum vísað inn í biðstofu.
í samanburði við hana var stofan hjá Peet-
ers óhrein og sóðaleg. Það lá við að það
væri eins og að líta i spegil að horfa á gólf-
ið þarna inni. Og þó var það eftirtektar-
verðara að þarna var eins og liver einstakur
hefði staðið óhreyfður síðan í upphafi ei-
lífðar, eins og klukkan á hyllunni hefði
aldrei slansað nje gengið einni mínútu of
fljótt eða seint.
Ulan úr skrautlega flísalagða ganginum
heyrðist líðandi fótatak og hvísl við og við,
en ómur af orgeltónum í fjarska.
Starfsfólkið í yfirlögreglunni í París hefði
eflaust orðið hissa, ef það liefði sjeð Maigret
sinn þarna og liátterni hans. Þegar abba-
dísin kom inn hneigði hann sig djúpt og
virðulega, og þegar hann hóf mál sitt not-
aði liann þetta ávarp:
„Móðir mín. . . .“
Hún beið og spennti greipar innan í víð-
um ermunum.
„.Teg verð að biðja yður afsökunar á því,
að jeg ónáða yður en mig langar lil þess
að biðja yður leyfis til að heimsækja einn
af kennurum yðar. Að vísu er mjer kunnugt
um að það er á móti klaustursreglunum,
en af því að líf — eða að minsta kosti frelsi
— manneskju er í veði — þá dettúr mjer
í hug, að þjer munduð ef til vill. . . .“
„Eruð þjer frá lögreglunni líka?“
„Já, jeg geri ráð fyrir að þjer liafið feng-
ið heimsókn af leynilögreglumanni?“
„Það var maður, sem sagðist vera i lög-
reglunni. Hann var talsvert uppvöðslusam
ur og sagði þegar liann fór, að við mundum
lieyra hetur frá sjer áður en langt um liði.“
Maigret afsakaði framkomu lians. Hann
talaði rólega og kurteislega og meira að
segja gerðist liann lotningarfullur, og eftir
að liann hafði mælt nokkrar hátiðlegar
setningar með mildu orðskrúði, var þjón-
andi systir send til að tilkynna Mariu Peet-
ers að liún ætti von á heimsókn.
„Jeg geri ráð fyrir að þjer hafið mikið
álit á henni, móðir mín!“
„Já, mjög mikið. 1 fyrstunni var dálítið
hik á okkur að taka liana, vegna starfa for-
eldra liennar. Það var ekki vegna þess að
þau ræki verslun heldur vegna þess að þau
seldu áfengi. Loksins eyddum við þessari
mótbáru, og við höfum ekki iðrast þess eitt
augnablik síðan.... En fyrir slcömmu kom
hún haltrandi heim, — hafði misstigið sig
og brákað öklann er hún steig út úr járn-
brautarlestinni, og við ljetum hana undir
eins fara í rúmið. . . . Hún var mjög sár út
af þessu, þvi að ekkert vill hún síður en
að vera öðrum lil trafala. . . .“
Þjónandi svslir kom aftur. Maigret elti
liana gegnum óteljandi ganga. Á leiðini fór
hann. framhjá hópum lærimeyja; voru þær
allar eins klæddar, í felldum, svörtum treyj-
um og með lilátt silkiband um hálsinn.
Loks lcomu þau að hurð á annari hæð, og
er systirin hafði opnað dyrnar, spurði hún
hvort hún ætli að bíða eða ekki.
„Kanski cr rjettara að þjer farið rjett
á meðan, systir mín!“
Þetta var lítið herbergi, einstakléga fá-
breytilegt, veggirnir málaðir með olíulit
og hjengu þar steinprentmyndir, trúarlegs-
eðlis, í svörtum umgerðum, og ennféemur
stórt krossmark.
Rúmstæðið var úr járni. Þar lá horuð
stúlka og sást varla móta fyrir henni gegn-
um yfirsængina.
Hún hafði breitt upp yfir höfuð og ckki
mælti hún orð. Hurðin var látin aftur að
baki honum, og Maigret stóð þarna og beið
og var hinn fyrirmanlegasti, í þykka frakk-
anum og með haltinn í héndinni.
Loks lieyrði hann veikan ekka. En Maria
Peeters snjeri sjer enn lil veggjar og faldi
sig sem best undir sænginni.
„Anna syslir yðar hlítur að hal’a sagt yður
að þjer verðið að slcoða mig sem vin ýðar.“
En það var síður en svo að þessi orð liug-
hreystu hana, lieldur liöfðu þau áhrif til
liins verra. Líkami hennar hristisl allur af
ekkanum.
„Hvað segir læknirinn um þetla?.........
Haídið þjer að þjer þurfið að liggja léngi?“
Það eru vandræði að þurfa að tala við
ósýnilega manneskju. Einkum ef það er
manneskja sem maður liefir aldrei sjeð
áður.M*
En smátt og smátt dró úr ekkanum. María
reyndi sem hún gat af ná valdi á sjálfri
sjer. Hún snökti og greip hendinni lil vasa-
klúts undir sænginni.
„Hvað er það sem amar að yður? Vel-
æruverðug klausturmóðir yðar liefir verið
að segja okkur hve öllum þyki vænt um
yður.“
„Lofið mjer að vera ein,“ sagði hún biðj-
andi.
í sama augnabliki er barið á dyr og abba-
dísin kom inn, eins og hún liefði fundið
á sjer, að nú væri rjetti timinn lil að sker-
ast í leikinn.
„Jeg' vona að þjer afsakið, en jeg veit hve
viðkvæm vesalings Maria er.“
„Hefir hún alltaf verið svona?“
„Hún er ákaflega fíngerð í eðli sínu. . . .
Og undir eins og henni skildisl, að hún yrði
að liggja í nokkra daga, og' að einhver ann-
ar yrði að taka við kennsluni af lienni á
meðan, fjekk hún taugaáfall. . . . Lofaðu
okkur að sjá framan í þig, María.“
Stúllcan hristi liöfuðið ákaflega undir
sænginni.
Auðvitað vitum við alt um þetta leiðin-
lega tilfelli hjá fólkinu liennar, og um alt
þetta hræðilega, sem sagt er. Jeg hefi látið
lesa þrjár messur og beðið um að sannleik-
urinn megi koma í ljós. Og jeg var einmitt
að biðja fyrir þjer við guðsþjónustnua
áðan, María.“
Loksins leit María upp. Andlitið var fölt