Fálkinn - 28.01.1944, Blaðsíða 13

F A L K 1 N N
13
KROSSGÁTA NR. 481
Lárjetl skýriiuj:
1. i'uyl, 5. fcrðalang, 10. lýs-
ingarorð,, 12 gælunafn, 13. stjórn,
10. dugleg, 18. innýfli, 20. jjennsla,
22. bil ef., 24. ending, 25. rúmfat,
20. skyldnienni, 28. unnarslóð, 29.
frumefni, 30. harmur, 31. umbúðir,
33. tveir eins, 34. frjett, 30. gælu-
nafn, 38. djásn, 39. skordýr, 40. á
litinn, 42. óviljaverk 45. ósljettur,
48. vann, 50. gefa hljóð frá sjer, 52.
hruðlar, 53. ull, 54. ójjrif, 50. fljót,
57. sig, 58. ávöxtur, 59. mett, 01.
notkun, 03. kaup, 04. hryllir, 00. ó-
hreinindi, 07. veitingahús, 08. ó-
þrifnaður, 70. borg, 71. orðflokkur.
72. óviti.
Lóðrjett skýrinf/:
1. sljórnara, 2. ungviði, 3. manns-
nafn, 4. tveir eins, 0. verkfæri, 7.
flæmi, 8. á höfði, 9. skaðræði í striði
11. lýsingarorð, 13. tál, 14. lands-
hluti, 15. óaðfinnanleg, 17. forfeður,
19. ending, 20. erta, 21. óhreinka,
23. lit, 25. tónsmiði, 27. kenning,
30. vitleysa, 32. smælki, 34. barði,
35. spendýr, 37. mynt, 41. birta, 43
tímatals, 44. ilát, 45. draugur, 47.
(jrðflokkur, 49. skemd, 51. venur,
52. málmur, 53. gælunafn ef., 55.
eldfæri, 58. flutti, 60. — asta'ðir,
02. grín, 03. liúsdýr, 05. borg, 07.
likamshluta, 09. tveir samhljóðar,
70. tveir samhljóðar.
LAUSN KROSSGÁTU NR.480
Lúrjett. Ráöniny.
1. Klára, 5. Órótt, 10. Harsl, 12.
Stóar, 14. Kvist, 15. Eva, 17. Rasar
19. Rís, 20. Andatrú, 23. Ksj, 24.
Osta, 20. Urrir, 27. Selá, 28. Slits,
31. Kanal, 32. Nyti, 34. Lens, 35.
Ódreng, 30. Strípa-, 38. Óðinn, 40.
Dáti, 42. Taminn, 44. Ala, 40. Salta,
48. Alur, 49. Slark, 51. Slóg, 52.
Gær, 53. kámugur, 55. Erl, 50. Stiga,
58. Ata, 59. Eyrir, 01. Ánaufi, 03.
Bilrir, (i4. Nanna, 05. Kýrin.
Lóórjett. Rádniny.
I. Kristindómurinn, 2. Las , 3.
Ásla, 4. Rl, 0. R. S„ 7. Ólrú, 8. Tóa
9. Taskenspilleren, 10. Kvísl, 11.
Óvarir, 13. Rasla, 14. Kross, 15.
I'.drú, 10. Atir, 18. Rjála, 21. Nú, 22.
R r, 25. Atyrðir, 27. Sanitas, 29.
Stein, 31. Kerás, 33. inn, 34. Ltd.,
37. Stags, 39. Flauta, 41. Vigur, 43.
Alæta, 44. Alma, 45. Arga, 47. Tórir,
49. Sá, 50. Ku, 53. Kaun, 54. Reyr,
57. Gaa, 00. Ili, 02. Ð n, 03. BS'.
og vesællegl, og alt útgrálið. Hún var ekki
vitund svipuð Önnu. Andlitið var smágert,
eins og móður liennar, en svo óreglulegt
að ómögulegt hefði verið að kalla Inma lag-
lega; Nefið var of langl og of bogið, nninn-
urinn langur en varirnar þunnar og hlóð-
lausar.
„Mjer þykir jjella leilt,“ sagði hún og
þurkaði sjer um augun með vasaklútnum
sínum. „Jeg veit að jeg er mesta kveif. Kn
tilhugsunin um að liggja svona í rúininu og
láta aðra.... Þjer eruð Maigret fulltrúi,
þykist jeg vita? Hafið þjer sjeð hróður
minn?“
„Jeg skildi við hann fyrir tæpum klukku-
tíma. Hann var lieima hjá Önnu og Mar-
guerite frænku yður.“
„Hvernig Jíður lionum?“
„Honum líður vel. Hann virðist vera hinn
hughraustasti.“
Ætlaði hún að fara að gráta aftur? Abba-
dísin leit örfandi augum á Maigret. Henni
fjell vel i geð þcssi kaldi myndugleikatónn,
sem hann lalaði í, og fann að hann var
gerður til þess að hughreysla sjúklinginn.
„Anna sagði mjer að þjer væruð að hugsa
um að gerast nunna. . . . “
Nú streymdu tárin á ný. María Imgsaði
ekkert um útlit sitl, og reyndi ekki að
dylja rauðu grátblettina undir augunum.
„Við höfum verið að vonast eftir þvi
lengi,“ sagði abhadísin. „María lievrir okk-
ur til en ekki heiminum."
Tilhugsuninn um þetta varð lil þess að
María fór að kjökra á ný. Brjóstið gekk
upp og niður, krampakippir komu í fæt-
urna og hún kreysti sængina milli handána.
„Nú sjáið þjer að við höfðum rjelt fyrir
okkur þegar við neituðum liinum mannin-
um um að koma inn til hennar.“
Maigret stóð en á miðju gólfi, eins og
klettur úr liafi eða bergrisi, i þykka frakk-
anuin. Hann liorfði á litla rúmið og stúlku-
garminn kjökrandi og kveinandi.
„Hefir læknirinn komið til hennar?“
,Já, hann segir að þetta sje ekkert alvar-
legt með öklann. Aðalmeinið er, að jjella al-
vik hefir haft svo mikil áhrif á taugarnar. .
Máskc væri rjettára ef við færum núna frá
henni það er að segja cf þjer hafið lok-
ið erindinu.... Hertu ujjjj liugann! Vertu
nú róleg, María! Jeg ætla að senda móðir
Julienne liingað og lála liana vera hjá þjer
um stund.“
Endurminningin sem Maigret hafði um
komu sína í sjúkraherbergið var: hvitt rúm,
slegið hár á kodda og augu sem störðu á
liann er hann gekk afturábak út úr herberg-
inu.
Þegar kom fram á ganginn fór abbadís-
in að tala við liann i hálfum hljóðum, með-
an þau gengu fram.
„Hún hefir aldrei verið hraustliygð, og
þetla raunalega morðmál hefir bókstaflega
gerl liana að aumingja. Það er vitanlega
taugaveiklun að kenna að hún datt þarna
á lestarþrepinu. . . . Hún blygðast sín fyrir
þelta, að bróðir liennar skuli liafa flækst í
svona mál, og hún hefir oftar en einu sinni
haft orð á því, að vitanlega gætum við ekki
tekið hana i klausturregluna, úr þvi að
svona sje komið. Iiiin þjáist ákaflega af
hugarvíli og horfir þá upp í lolt timunum
saman og neytir hvorki svefns nje matar. .
Svo skiftir alt i einu um og setur að henni
krampagrát. . . . Hún hefir fengið spraulur
stundum. .“
Þau voru komin á neðri hæðina.
„Hafið þjer nokkuð á móti þvi að jeg
spvrji yður hvaða álit þjer halið um morð-
málið, herra fulltrúi?“
„Öðru nær en því miður verður mjer
svarafált. . . . Sannast að segja þá veil jeg
ekki hvað jeg á að halda um það. . . . En á
morgun, ef til vill. . . . “
„Á morgun?“
„Og nú þakka jeg yður kærlega fyrir, og
bið yður að afsaka ónæðið, sem jeg liefi gert
yður. Máske levfisl mjer að hríngja og
spvrja um líðan sjúklingsins?“
Loksins komst liann út og andaði að sjer
hrollköldu (jg hráslaglegu loftinu. Vagn-
inn stóð skamt frá og hafði snúið i heima-
áttina.
„Til Givet aftur!“
Og nú hreiðraði hann aftur um sig i
aflursælinu og tróð makindalega í pípuna
sina. Við vegamót nálægl Dinant rak hann
augun í vegvisara:
HELLARNÍR í ROCHEFORT!
Hann bar svo fljótt framhjá vegmerkinu
að hann gal ekki lesið hve margir kílómetr-
ar væru þangað, en hann sá móta fyrir vegi,
sem livarf inn í mvrkrið. En þetta vakli
hjá honum umhugsun: umhugsun um fagr
an sunnudag, brautarlest þar sem krökt var
af skemliferðafólki og tvö ung pör: Jóseji
Þeeters <jg Germaine Þiedhæuf og svo
Önnu og Gerard.
Heitan sólríkan dag. Og ekki var það
vafabundið, að skemliferðafólkið var með
fangið fulll al' blómum á heimleiðinni.
Anna sat i lestinni, vfirkomin cn þó
löfruð, og slalst til að líta á manniiin, sem
hafði gerbreytt skilningi liennar á lífinu.
Og Gerard, skelfing ánægður með sjálfan
sig, masandi og bendandi í allar átttir, en,
Imgsaði ekki um alvöruhlið þess máls, sem
frá hans sjónarmiði var ekkerl nema glett-
ur.
Hafði þetta farið út um þúfur þá og
þarna? Eða hafði annaðhvort þeirra reynl
að endurnýja sambandið?
„Nei,“ sagði Maigret við sjálfan sig. „Anna
hlýtur að hafa skilið alt. Áður en dagur
var á lofti hefir öllum hennar tálvonum
verið eytt, og upp frá þeim degi hlýtur hún
að hafa forðast hann eins og jiestina.“
Og hann reyndi að ímynda sjer hana
eins og hún var þá, búandi vfir levndar-
málinu mikla í sífelldum ötta, mánuðum