Fálkinn - 12.05.1944, Blaðsíða 10

10
F Á L K I N N
YHSftll
U/fiHMfMIÍll
Eplakjarnin kynjafulli
GarSyrkjumaSurinn lijet Grefill
Grefilsson og það var gott nafn,
sém hæfði lionum vel. — Þvi að
garðyrkjumaðurinn verður að vera
við að grafa jörðina, sagði hann,
annars er ekkert gagn í honum.
Vitanlega verður hann að kunna
margt annað, en hann verður þó
fyrst og fremst að kunna að grafa.
Grefill var kunnandi garðyrkju-
maður í allan máta, og liann var upp
með sjer af því. Nú hafði hann
eignast stóran garð, og i einum út-
jaðri garðsins stóð fallegt hús, sem
hann hafði byggt sjer. Það var ekki
sjertega stórt, en livað átti liann við
stórt hús að gera? Það var nógu
stórt handa honum og henni Maríu,
konunni hans.
En það var bara eitt við hann
Grefil, sem ekki var honum til liróss
— liann leit dálítið stórt á sig. —
Hann þóttist alltaf vita betur en
allir aðrir.
— En þetta er nú líka eini gall-
inn á honum, livað hann er ánægð-
ur með sig, sagði María við góða
vinkonu sína. — Ef jeg gæti bara
vanið hann af þvi þá væri ekki
hægt að hugsa sjer betri mann.
— Hmm, já, ætlarðu að reyna að
venja hann af því? spurði vinkonan,
sem vissi jafnlangt nefi sínu, og
svolítið lengra. — Hver veit nema
jeg geti hjálpað þjer — en jeg
er ekki viss um að þú fellir þig
við aðferðina, sem jeg ætla að nota.
Svo töluðu þær betur um þetta,
María og vinkonan, og þegar María
kom heim til mannsins sins liafði
hún þrjú epli meðferðis
— Þú skalt smakka á þessum epl-
um sagði María. Þau eru svo Ijóm-
andi góð.
Grefill smakkaði á þeim og sagðist
aldrei hafa smakkað betri epli. Sig
langaði til þess að eignast epla-
tje af þessari tegund, svo að hann
gæti fengið nóg af svona góðum
eplum.
— Það er svo sem Iiægur vandi
fyrir þig að eignast það, sagði Maria
— en það er dálítið sjerstakt, sem
þarf til þess að rækta þau. Ef þú
tekur kjarna og setur liann í mold i
jurtapotti og lætur hann vera þar
i rrránuð, þá verður hann að fall-
egu trje, sem þú getur gróðursett
í garðinum hjá þjer að vori og svo
færðu epli af trjenu á næsta ári.
—■ En lijerna eru þrír kjarnar —
einn í hverju epli, sagði Grefill —
Jeg get gróðursett alla kjarnana
þrjá.
— Nei, það er nú einmitt vanda-
málið. Ef þú gerir það, þá skeður
dálítið, sern þjer er ekki vel við —
jeg get ekki sagt þjer hvað það er,
en það er alls ekki skemmtilegt.
Garðyrkjumaðurinn hló og sagði:
— Vertu nú ekki svona mikill bjáni,
María mín. Þegar einn kjarninn
verður að einu trje þá verða þrír
kjarnar að þremur trjám. Það get-
ur hvert barnið skilið.
Konan reyndi að gera lionum skilj-
anlégt að það væru galdrar í þessu,
en Grefill var nú ekki alveg á þvi
að láta undan, og þegar hann hafði
etið eplin þrjú, tók hann urtapott
og setti kjarnana í liann. Svo setti
hann pottinn í gluggakistuna áður
en hann fór að hátta, og hlakkaði
til þegar hann sæi koma upp af
fræunum.
— Það er spretta í þessu, sagði
hann ánægður og lagði sig.
Morguninn eftir kom hann niður
í stofuna og varð forviða þegar
hann sá að komið var dálítið trje
í pottinn, ineð blöðum og blóm-
hnöppum.
— Tarna var skrítið, sagði Grefill
og klóraði sjer í linakkanum. Þetta
kallar maður nú vöxt.
En María hristi höfuðið og sagði:
— Bara að þú iðrist ekki eftir þetta
Grefill. Mjer finnst það svo kynlegt.
En nú ætla jeg fram í eldhús og
steikja flesk. Þau steiktu sjer nefni-
lega fleskbita á hverjum morgni og
fengu sjer svo kaffi á eftir.
En hún var varla komin fram
í eldhúsið þegar eplatrjeð tók nýjan
fjörkipp. Blómhnapparnir urðu að
blónnim, þau visnuðu og duttu af,
en litil græn epli komu í staðinn,
og trjen óxu og greinarnar stækkuðu
svo að trjein fyltu alla stofuna.
Grefill hafði farið upp á loft. En
nú heyrði liann að brast og brakaði
i öllu húsinu, og svo sá hann grein
með hálfþroskuðum eplum koma
upp úr gólfinu. Eplatrjeð var orðið
svo stórt, að það var að sprengja
húsið utan af sjer. Eplin stækkuðu
og stækkuðu og greinarnar urðu
lengri og gildari, og nú lyfti trjeð
þakinu af liúsinu, og þó togaði
Grefill í það eins og hann gat.
María hjelt pönnunni fyrir utan
húsvegginn, svo að ekki skyldi koma
múrdust i matinn. Hún hristi höfuð-
ið og sagði: — Atti jeg ekki von á
þessu? Þetta kunni aldrei góðri
lukku að stýra.
Loksins hætti trjeð að vaxa,
en það var fjöldi af fullþroskuðum
eplúm á þvi. En húsið var gereyði-
lagt.
Grefill æddi um og tautaði og
veinaði. Hvar átti hann nú þak
yfir höfuðið, úr þvi að trjeð hafði
eyðilagt húsið?
— Jeg sagði þjer að þú ættir að
gera eins og jeg vildi, sagði María.
— Viltu riú játa, að þú liafir verið
of einþykkur?
Já, nú viðurkendi hann það loks-
ins, og upp frá þessu mundi hann
þetta í hvert skifti, sem hann ætlaði
að gera eithvað, sem aðrir rjeðu
honum frá. Honum tókst að koma
sjer upp nýju liúsi — og hann gróð-
Vinur: — Þeir segja að nýfæddi
strákurinn sje líkur þjer?
Faðir: — Eini svipurinn, sem
jeg sje er sá, að við erum báðir
sköllóttir.
Vngur faðir (í morugunmálið, við
koun sína) : — Það hlýtur að vera
kominn fótaferðatími.
Frúin: — Af hverju lieldur þú
það, elskan mín?
Faðir: — Af því að barnið er
sofnað.
— Er' barnið yðar farið að læra
að tala, frú?
— Nei, við erum sem stendur að
kenna ]>ví að jiegja.
Skólastjórinn var að kenna börn-
unum, að þau ættu að hugsa áður
en þau töluðu. Hann sagði þeim,
að það væri góð regla að telja upp
að fimtíu, áður en þau segðu eitl
hvað rjett og vel hugsað, en upp að
hundrað, ef að það væri sjerstaklega
mikilsvert, sem þeim dytti í hug.
Svo var það daginn eftir, að hann
stóð í kennslustofunni, beirit fyrir
framan beran arineldinn, og var að
tala við börnin og fræða þau. Þá
tók liann eftir þvi, að börnin voru
ÖII að bæra varirnar samtímis, og
flýttu sjer. Og svo kvað aljur fjöld-
inn upp úr:
— Nítulíu og átta — niutiu og níu
— hundrað. Það er kviknað í frakk-
anum yðar kennari.
Gjaldkeri einn í sveitaþorpi vestur
í Ameriku, hafði áður verið „dóm-
ari þar á staðnum" eins og segir í
„Æfintýri á gönguför" — eða með
öðrum orðum birkidómari. En nú
var hann fjehirðir í sparisjóðnum
í Núpaskyttuhreppi — þar vestra.
Og svo kemur þarna einhver fram-
andi, vaðandi inn í sparisjóðinn, á
skítblautum skinnsokkum.
—■ Þessi ávísun sem þjer sýnið,
er i lagi, sagði aurahöfðinginn við
aumingja sveitamanninn. — En þjei
verðið að sýna sönnun fyrir þvi
hver þjer sjeuð, því að annars má jeg
ekki horga út peningana.
Gesturinn veit vitanlega undireins
hver þessi bankagjaldkeri var. Og
hann svaraði: — Jeg hefi sjeð yður
hengja mann á minm sönnunar-
gögnum, herra dómari.
— Það getur vel verið, svaraði
dómarinn. En þegar við innleys-
um ávisanir, sem eru stórar, og
erfiðar að borga, verðum við að vera
varkárir.
ursetti fjölda af nýjum eplatrjám
af kjörnunum, sem liann fjekk úr epj-
unum. En nú gætti hann þess vel,
að gróðursetja aldrei nema einn
kjarna á sama stað. Því að liann
langaði ekki til þess að verða fyrir
óhöppum aftur.
Negrinn kom á íundarstað, og
ætlaði að halda guðrækilega ræðu.
En áður en liann byrjaði sagði hanri:
— Bræður og systur. Jeg hefi með
mjer þrjár ræður. Ein þeirra kostal-
fimm dollara, önnur tvo og sú þriðja
einn. Nú ætlar meðlijálparinn að
ganga á milli ykkar með samskota-
diskinn, svo að jeg geti sjeð hverja
af rœðunum jeg á að halda.
Spánverji, Ameríkumaður og Skoti
sátu sarrian og ræddu um, hvað bei'-
mundu gera, ef þeir vöknuðu við það
einn góðan veðurdag að j>eir væru
orðnir milljónamæringar.
Spánverjinn sagðist mundu byggja
hringleikahús fyrir nautaat.
Amerikumaðurinn sagðist mundu
fara til París og skemta sjer.
Skotinn sagði að hann munrii
taka sjer blund aftur, og reyna
livort hann hefði ekki grætt nýja
miljón þegar hann vaknaði næsta.
—
ítalskur bananaræktunarmaður
hafði sótt um borgararjettindi í
Bandaríkjunum og var að ganaa
undir yfirheyrslu þá, sem þessu fylg-
ir. Fyrsta spurningin, sem lögð var
fyrir hann var þessi:
Hve mörg fylki eru í Bandarikj-
unuin?
— Jeg veit það ekki, herra dóm-
ari, svaraði ítalinn. — Nú spyr jeg
yður: Hve margir bananar eru í ein-
um klasa? — og þjer vitið það ekki.
Þjer þekkið yðar starf og jeg þekki
mitt.
Vinurinn: — Þetta iagast allt.
Þú gleymir henni bráðum.
Svikinn elskhugi: — Nei, mjer
er ómögulegt að gleyma henni. Þú
ættir að vita hve margt jeg liefi
keypt lianda henni - upp á af-
borgun.
— Þú segist ætla að giftast stúlku,
sem hefir 50.000 dollara árstekjur
af eigum sínum, og svo ætlarðu að
telja mjer trú um, að þetta sje
sprotlið af ást?
— Já, vist er það. -— Jeg elska
peninga.
Hann var ungur og angurblíður
og hafði lengi þjáðst af vonlausri
ást — hætti að horða og liætti að
sofa, varð fölur og stúrði.
— Hvað gengur að þjer drengur
minn? spurði faðir lians einn dag-
in n.
— Jeg get varla sagt þjer það,
svaraði pilturinn hikandi. -— Je- je-
jeg bað hennar loksins — og fjekk
hryggbrot. Og svo grjet hann.
— Ursum, sursum, svaraði faðir-
inn hughreystandi. — Þetta fer allt
vel áður en lýkur. Þegar stúlka segir
nei, ]>á meinar hún ofl já..
— Það getur verið, sagði sonur-
inn, og þurkaði sjer um augun. —
En hún sagði ekki nei. Hún sagði:
Farðu til helvítis, rökkurinn þinn.