Fálkinn - 12.05.1944, Blaðsíða 12

12
F Á L K I N N
Pierre Decourelli:
Litlu flakkaramir
slík framkoma mundi leggja í gröfina og
systur sem elcki þyldi þá smán. Þessvegna
kemur hún ekki.
Robert var staðinn á fætur, augu lians
skutu gneistum.
—Svo að hún kemur ekki, endurtók
hann.
— Nei.
Þar þvoði hún af sjer ferðarykið og bað
síðan um miðdegisverð.
Svo hripaði liún nokkrar línur á blað og
setti í umslag. Utanáskriftin var: Hr. höfuðs-
maður d’Alboize, Ivongsgötu 16.
Hún bað sendilinn fyrir brjefið. Stundu
síðar barði þjónn að dyrum og sagði að
hermaður vildi ná tali af frúnni.
Konunni fannst undarlegt að lcoma d’Al-
boize höfuðsmanns væri boðuð þannig, en
sagði þó að lionum skyldi hleypt inn.
Þetta var ekki höfuðsmaðurnn, lieldur
óbreyttur hermaður, er heilsaði með mikilli
lotningu.
— Komið þjer frá d’Alboize? spurði hún.
— Þjer eruð auðvitað þjónn hans?
— Já, frú, jeg hefi þann heiður.
— Komuð þjer með svar við brjefi mínu?
— Nei, frú.
— Hversvegna ekki?
— Vegna þess að höfuðsmaðurinn er
ekki i Tours.
— Hvar er liann þá?
— Hann sagði, að hann hefði fengið skip-
un um að fara samstundis til skotfæraverk-
smiðju i Ripoult, til þess að líta eftir rekstri.
hennar. Hann lcemur ekki íjt en á morgun.
Þessi boð bað hann mig að færa konu, sem
kæmi með sömu lest og þjer komuð með.
Jeg geri rað fyrir að þjer sjeuð konan. --
Hann hefir beðið mig að flytja yður í íbúð,
sem liann hefir látið útbúa fyrir yður. .
, .Konan fann að hjarta hennar barðisx
ákaft. Höfuðsmaðurinn hafði þá verið svona
viss um að liún kæmi, og að hún mundi
hans vegna yfirgefa manninn sinn og flýjá
með hinum. — Hún tók strax ákvörðun.
— Er verksmiðjan langt hjeðan? spurði
hún.
— Nei, frú, aðeins nokkrar mílur.
— Ágætt, getið þjer strax útvegað mjer
vagn ?
— Já, frú, sagði hermaðurinn ög bar
höndina upp að húfunni, skelti saman
hælunum og fór út.
Þjónninn eyddi ekki timanuni til ónýtis.
Eftir tæpar tiu minútur kom sterldegur,
gamaldags vagn með tveimur liestum fyrir
og nam staðar fyrir utan húsið. Hermaður-
inn settist við hliðina á ökumanninum.
í Ripautt var aðeins eitl lítið gistiliús.
Þegar vagninn nam staðar, sást skugga
bregða fyrir í glugganum, svo voru slárn-
teknar frá hurðinni og hún opnaðist með
braki og brestum. Maðurinn, sem út koin
leiddi konuna innfyrir og hvíslaði: .-r— Car-
men.
Þá kom veitingarmaðurinn með ljós í
báðum liöndunum.
Og þegar hann sá að einn gesta hans tók
á móti konu, sem sveipuð var blæju, opnaði
hann hurð að litlum sal, þar sem inni var
borð og nokkrir körfustólar. Þar logaði eld-
ur í arni.
Hann setti kertin á borðið og sagði um
leið og hann gekk út:
Ef yður vantar eithvað, höfuðsmaður,
slculuð þjer bara kalla, því að jeg geng
ekki aftur til hvílu.
Hann hafði varla lokað hurðinnif þegar
konan lyfti blæunni.
— Frú Montlaur! hrópaði ungi maður-
inn hissa og varð náfölur
— Já, svaraði hún, — jeg er Helena de
Montlaur, mágkona ástmeyjar yðar. Jeg
veit alt og liefi ekki tiikað við að yfirgefa
heimili mitt og bjóða byrginil öllum hætt-
um ferðarinnar lil þess að frelsa heiður
og ef til vill líf ógæfusamrar konu.
Hún stóð fyrir framan arininn. Hjarta
h.ennar I)arðist ákaft, og hún náði varla
andanum. Hún starði á liðsforingjann til
þess að vita, hvorl hún fyndi hvergi snöggan
blett á andstæðingi sínum.
Þetta var sannkallað einvígi, einvígi milli
skyldunnar og ástríðunnar.
Helene de Montlaur var fögur, bjarthærð
kona. Hún var injög ungleg, þvi að hin bláu
augu liennar voru björt og' barnsleg og
rjóðar varirnar höfðu ekki misst æsku-
þokka sinn. En örlítil hrukka á enninu og
drættir í kringum munninn sýndu að hún
liafði grálið.
Robert d’Alboize var fallegur og karl-
mannlegur maður. Andlitsdrættir lians voru
reglulegir og svipur lians göfugmannlegur.
Rauðar varir hans og augu gáfu til kynna
að hann væri nokkuð blóðheitur.
Helena sá strax, að ekki væri auðvelt
að hafa áhrif á þennan maml.
Robert d’Alboize svaraði ekki strax.
Hónúm brá svo í brún og hann reyndi að
jafna sig áður en hann gat svarað. Rödd
hans titraði ofurlílið er hann sagði:
— Jeg skil ekki við hvað þjer eigið,
frú.“
— Jeg segi yður það aftur, að jeg veit
allt. Carmen liefir sagt mjer það. Á morg-
un, eða i síðasta lagi Jiinn daginn fer
hún til Guvana. Þjer viljið ekki að hún
fari.- Þjer viljið að hún fylgji yður. Og
ennfremur æskið þjer þess að hún skilji
við manninn sinn, fjölskyldu og skyldur,
vðar vegna. Er þetta ekki rjett?
Hefir hún sent yður liingað? spurði
Robert í mikilli geðshræringu, án þess að
svara spurningu hennar.
-— Já svaraði Helena cinbeilt, það er
hún.
Ungi maðurinn laut höfði og sagði:
— Er það hún. Hvernig getur það verið.
Hún elskar mig þá ekki lengur?
— Yður skjátlast, þó að ást hennar til
yðar eigi engan rjett á sjer, elskar hún
yður samt.
- — Hversvegna kemur hún þá ekki sjálf.
— Vegna þess að mitt i öllu þessu öng-
þveit-i man hún að liún á móður, sem
— En liún hefir svarið þess dýran eið.
Hún lætur náttúrlega ekki eiðinn buga
sig. Hún vili kanske ekki fara frá. mann-
inum síniun, sagði höfuðsmaðurinn hæðn-
islega.
— Ef til vill. Jeg veit að yður hefir
dottið í hug að. heyja einvígi við hann,
en það væri blátt áfram morð.
— Ástinni leyfist alt.
— Ekki að vinna ódæðisverk. Dauði
hans mun stöðugt standa eins og skug'gi
á milli ykkar.
— En barnið. . . . þjer vitið að við
eigum barn. Ætlar hún þá lílca að yfir-
gefa það?
— Það gerir hún ekki af fúsum vilja,
en mesta huggun hennar i sárustu sorg-
inni er að barnið verður lijá yður, sem
lifandi endurminniug yðui tii gleði og
ánægju.
— Jeg get ekki til þess lmgsað að hún
fari kanske að elska manniiin, sem hún
áður fyrirleit. Mjer liggur við að óska
að þau væru bæði dauð.
Robert settist út í horn og var á svipinn
eins og villt dýr í búri. Hann þorði ekki
að tala hátt og þessvegna urðu orð lians
ennþá meira ógnandi.
Helenu varð nú Ijóst að hún hafði tap-
að og með henni systir hennar.
—-■ Þjer eruð harðbrjósta, sagði lnin.
— Jeg er rjettlátur.
— Jæja, þá tala jeg ekki lengur í nafni
rjettlætisins. Jeg reyni ekki lengur að skír-
skota til skynsemi yðar, heldur kný jeg
á dyr hjarta yðar. Jeg kasta mjer fyrir
fætur yðar, og grátbæni yður um misk-
unn fyrir móður mina, okkur og fyrir
hana....
Ilelene kastaði sjer grátandi á knje
fyrir framan hinn unga mann. Robert
d’Alboize fann að honum rann reiðin
og í hennar slað fylltist liann blygðun
yfir að vera vitni að svo sárri örvænt-
ingu.
Hann vissi vel að konan sem lá í duft-
inn fyrir framan hann var ein hinna göf-
ugustu kvenna, þvi að Carmen liafði oft
talað um liana. Jafnvel i samkvæmislífinu,
þar sem allskonar orðsveimur gengur, var
nafn Helenu ætíð nefnt með aðdáun og'
virðingu.
Ilann reisti liana á fætur, og sagði: —
Það er jeg sem bið um miskun, J)vi að jeg
elska liana svo lieitt.
— Hún elskar yður líka, hún elskar yður
meira en sjálft lífið. Ilún getur heldur ekki
gleymt syni sínum, en sönn hamingja er
ekki til nema hægt sje að kannast við liana
fyrir guði og mönnum.
— Viljið þjer að jeg sleppi öllu tilkalli
til Carmen?
— Nei, þjer hættið ekki að elska hana,
en geymið ást yðar til hennar, sem helgi-
dóm í hjarta yðar. Nú sem stendur kemur
hún aðeins fram í lejmilegum kossum og