Fálkinn - 12.05.1944, Blaðsíða 13

F Á L K I N N
13
KROSSGATA NR. 497
Lárjett skýring:
1. Þræll, 7. áhalcl, 11. fönn, 13.
duft, 15. snös, 17. dægur, 18. mikil,
19. tengjng, 20. skrökva, 22. ein-
kennisstafir, 24. hljóÖ, 25. rúm, 2G.
ganar, 28. skildmennið, 31. grugg,
32. ílát, 34. leðja, 35. endir, 3G. strá,
37. næði, 39. söngfjelag, 40. nytsöm,
41. áburður, 42. jning, 45. lieims-
skautafari, 4G. Alþingism. 47. mjólkur
49. reigingsleg, 51. biblíunafn, 53.
veiða, 55. forskeyti, 5G. þarfnast, 58.
skökk, 00. elska, Gl. kvak, G2. síma-
mál, G4. þyt, 05. þingdeild, GG. gagns,
08. slegin, 70. efnafr.skst., 71. ránn-
sökuð, 72. ilátið, 74. mannsn. ef.,
75. næst fyrstur.
Lóörjett skýring:
1. Eldfjall, 2. undir skjölum, 3.
sjór, 4. nautnameðal, 5. liratt, G.
bæjarnafn þf., 7. skagi i Evrópu, 8.
drykkur, 9. þröng', 10. jurt, 12. dögun
14. skemd, 10, heimþrá, 19. kvenm.n.
21. spjó, 23. bær í Noregi, 25. endir,
27. einkennisstafir, 29. eignast, 30.
til aðgreiningar, 31. upphrópun, 33.
ufl, 35. bæjarnafn, 38. skelfing, 39.
mælgi, 43. ódyggð, 44. bein, 47.
galdrar, 48. skafla, 50. skst., 51.
frumefni, 52. tveir eins, 54. titill,
55. brodda, 5G. gigur, 57. sonur, 59.
skessa, 01. bæjarnafn, 63. liúða, 6G.
veitingastaður, G8. liratt, G9. bók,
71. skst., 72. dulnefni.
LAUSN KR0SS6ÁTU NR.496
IArjett ráðning:
1. Sko, 4. brons, 7. æfa, 10. sjúk-
ur, 12. tosaði, 15. mó, 1G. trín, 18.
fart, 19. gl, 20. óðs, 22. gný, 23. aum
24. væl, 25. uml, 27. draup, 29. kot,
30. frýja, 32. auk, 33. vonar, 35.
gára, 37. fala, 38. at, 39. króaður,
40. GG, 41. plat, 43, mild, 46. tjáir,
48. rák, 50. narta, 52. arð, 53, bör-
ur, 55. kór, 5G. Ása, 57. Sef, 58. sel,
00. get. G2. sk., 03. ekil, 64. klók,
GG. gá, 07. makleg, 70. lausav'. 72.
rúg, 73. teppa, 74. lúr.
Lóðrjett ráðning:
1. Sjóður, 2. kú, 3. okt. 4. brind,
5. Ok, G. staup, 7. æst, 8. fa, 9. að-
gæta, 10. smó, 11. urg, 13. orm, 14.
iII, 17. nýra, 18. fauk, 21. smýg, 24.
vona, 20. ljá, 28. aurasár, 29. kol, 30.
§(. S
//
bs
<!Y
flaut, 31. arkar, 33. varin, 34. regla, kusk, 51. tregar, 53. beigt, 54. rclla,
3G. art, 37. fum, 41. pára, 42. lið, 44. 56. Ásm. 57. ske, 59. lóa, 01. tár, 03.
lak, 45. dróg, 47. jaskar, 48. röfl, 49. elg, 65. kul, 08. kú, 69. óp, 71. .sú.
daglegri lýgi, þjer verðið að liefja liana og
vður sjálfan í hærra veldi. Levfið Carmen
að fara og lntgsið um hana sem hjartfólginn
látinn pn.
Je.g hefi ekki afl til þess. En jeg skal
hjálpa yður, því að um leið frelsið þjer
mig frá smán og örvæntingu. Jeg mun end-
urgjalda yður með því að elska yður og
virða, sem hróður og vin. Hugsið til móðir
vðar og systur. Hafið meðaumkvun med
Carmen, móðir liennar og mjer.
— Á jeg þá aldrei framar að hitta hana?
Jú, seinna, þegar hafrót hugans hefir
lægt, og þjer getið kinnroðalaust lagt liönd
vðar í hennar og hún mun þakklát þrýsla
hana.
Hann svaraði ekki, og lnin hjelt áfram:
— Robert d’Alboize, höfuðsmaður, þjer
berið heiðursmerki á hrjósti yðar, jeg krefst
af yður fórnar í nafni fjölskyldulieiðursins.
Ef óvinaher brytist inn i landið á morgun,
vfirgæfuð þjer, án þess að hugsa yður um,
eiginkonú, harn og móður, vegna þess að
lieiður yður krefst þess. Er ekki sama máli
að gegna hjer?
Hann leit upp. Svipur lians var sársauka-
þrunginn og augu lians rök.
— Þjer krefjist þungrar fórnar, frú, en
jeg mun gera eins og þjer viljið. Jeg elska
liana svo heitt, að jeg vil heldur, að hún
gleymi mjer en verði óhamingjusöm.
Segið henni að ást mín hafi aldrei verið
heitari en á þessari stundu, segið lienni. . . .
Gráturinn ætlaði að yfirbuga hann, en
liann reyndi að stilla sig og hjelt áfram:
Brjefin frá henni eru ekki hjer og jeg
get’með engu móti farið lijeðan strax, en
jeg skal senda lienni þau á morgun með
söniu utanáskrift og vant er.
— Þakka yður fyrir, sagði Helena hrærð.
- Jeg mun aldrei framar liilta liana, en
segið henni, að þegar hún frjetti dauða
minn — og jeg mun deyja með sæmd —
j)á megi hún vera j)ess fullviss að jeg hafi
dáið með nafn hennar og barnsins okkar
á vörunum.
Helena rjelti höfuðsmanninum höndina.
Minnist j)ess hvað sem fyrir kemur,
að tvær systur hugsa stöðugt til yðar og
hlessa yður og frá þessari stundu á sonur
yðar tvær mæður.
Höfuðsmaðurinn bar hönd Helenu upp
að vörum sjer og kysti hana með lotningu.
Svo fylgdi hann lxenni út að vagninum,
sem ók í slcyndi til Tours.
Rohert horfði á eftir vagninum, sem fór
í burt með siðustu vonina hans, svo kallaði
hann á þjón sinn.
— Brisquet, jeg þarf að senda þig, söðl-
aðu liest þinn og flýttu þjer til Tours.
—- Já, herra höfuðsmaður.
Þegar Helena kom til gistihússins, fjekk
hún að vita hjá dyraverðinum, að næsta
lest til Parsar færi eftir tvær klukkustund-
ir. Hún settist inn herbergið sitt og sökkti
sjer niður í hugsanir sinar.
Ilún var ofsalega glöð. Carmen var borg-
ið„ hún liafði bjargað henni. Hún gleymdi
næstum að systir hennar var sek, og hún
skyldi vel að hún hefði orði ástfangin af
þessum manni. Henni þótti leitt að þau
skyldu ekki hafa kynnst fyrr, meðan J)æði
voru frjáls.
Ilún lmgsaði um hve hamingjusamt
lijónaband liennar með Ramon de Mont-
laur var, j)ó að þau liefðu nú verið fjar-
vistum i næstum tvö ár. Hann var að brjóta
sjer l)raut sem verkfræðingur við Panama-
skurðinn, sem j)á var fyrir skömmu farið
að grafa.
Hún tók upp lítið nisti og liorfði á mynd-
ina í því. Það var síðasta mynd af Ramon.
Meðan hún liorfði á myndina sótti á liana
sú ójiægilega tilliugsun, livernig liún ætti
að gefa slcýringu á ferðalagi sínu lil Tours
og ástæðurnar til þess, þegar hún slmfaði
lionum næst. Þetla var í fyrsta slíifti, sem
liún þurfti að dylja mann sinn nokkurs.
Jýamon sem var strangur og siðavandur,
hafði oft látið í ljós fyrirlitningu sína á
ótrúum eiginkonum. Hann mundi taka j)að
mjög sárt að mágkona lians væri ein j)eirra.
Þessvegna mátti hann fyrir engan mun
fá að vita sannleikann.
Nú var Carmen úr allri liættu og á morg-
un fengi hún brjefin og brenndi þeim,
eins og Helena liafði brennt brjefinu sem
liafði komið upp um systur liennar.
Nú varð Helenu liugsað til litla drengs-
ins síns, sem þau kölluðu með gælunafni
Taufan.
Hún hafði orðið að senda drenginn, til
ömmu sinnar, de’Montlaur greifafrúar í
Bretagne, til j)ess að láta hann styrkjast
í hinu lieilnæma loftslagi þar. En nú átti
hún bráðum að fá að sjá liann liraustan
og rjóðan og bæta sjer upp öll þau blíðu
atlot og ltjass, sem liún liafði verið án svo
lengi.
Ilún var svo djúpt sokldn í liugsanir sín-
ar, að hún lirökk við, j)egar barið var að
dvrum:
Þjer verðið að hafa liraðan á, frú, ef
þjer ætlið með liraðlestinni til Parísar.
Vagninn er að fara til stöðvarinnar.
Þegar Helena var að setjast í sporvagn-
in lieyrði liún óp og köll eldd langl í burtu.
— Hvað gengur á? spurði einn af farþeg-
unum.
Hermaður fjell af hestbaki.
Meiddi liann sig?
— Já, j)að er greinilegt. Þeir leggja liann
á börur. Þeir geta eldvi reist liestinn upp.
I’essir hermenn fara svo ógætilega, sagði
eldri maður. Þeir hleypa hestunum á stein-
lögðum götunum i stað j)ess að láta þá fara
fetið.
Vesalings maðurinn, sagði Helena,
honum hefir kanske verið fyrirskipað að
flýla sjer og hann hefir verið að rækja
skyldu sína.
Sporvagninn fór af stað og farþegarnir