Fálkinn - 30.06.1944, Síða 12

12
F Á L K I N N
Pierre Decourelli: 7
Litlu flakkararnir
Hún fjekk honum brjefið.
Hann varð steinhissa.
— Frú Helen de Mountlaur. .. . ? OrSin
dönsuSu fyrir augum hans.
— Helen de Mountlaur, endurtók haun
og skyldi hvorki upp nje niSur.
Carmen starSi án afláts á hann. Þau
stóSu svona stundarkorn. Hún var skelfd
yfir þeim hræSilega glæp, sem sprotíinn
var af lágum hvötum. Hann var agndofa
af undrun.
Gat þetta veriS til Helenu, setn var
svo mikiS dyggSaljós, engill hjer á jörS.
Helena meS sakleysissvipinn.
Carmen sá á augnaráSi hans. hvernig
lionum var innanbrjósts.
— HvaS hugsar þú um hana Helenu?
spurSi hún næstum upphátt, þvi aS nú var
hún orSin alveg róleg aftur. Þetta er ekki
í fyrsta slcifti sem'jeg sæki hrjef fyrir
hana. Þau eru víst varSandi emhverja
góSgerSarstarfsemi. Hún vill heklur gera
gott svo lítiS beri á .
Saint-Hyrieiz horfði fast á liana, eins
og hann vildi lesa leyndustu liugsanir
hennar. Hún IiorfSi einarSIega á móti.
ÞaS ljetti af honum þungu fargi
— Gat þetta veriS? Þá hefSi þessi auS-
virSilegi rógberi annaShvort logiS eSa þá
veriS ,sjálfur á villigötum. Carmen var
saklaus og hún mundi eftir sem áSur verSa
dýrlingur í hans augum.
Hann bjó sig til þess aS rjetta Carmen
brjefiS.
En hún var svo áköf aS ná i þaS í ofsa-
fenginni gleSi sinni aS grunur vaknaSi
hjá honum á ný og liann sagöi:
— Ágætt, úr því aS brjefiS er til Helenu,
er best aS jeg fái henni þaS sjálfur.
Svo lagSi hann brjefiS í töskuna og
sagSi:
— Eigum viS aS vera samferða heim?
V. Eldingunni Iýstur niður.
— Jeg elska þig, sagSi Helena.
— Jeg elska þig, svaraSi Ramon.
— Jeg elska þig enn heitar en þegar
þú fórst, ef þaS er hægt.
— Og jeg elska þig eins heitt og þegar
þú fórst, því aS enginn getur elskað heit-
ar.
Þannig hjöluðu hin hamingjusömu hjón,
en þess á milli sátu þau þögul og nutu
hamingju sinnar i enn ríkara mæli meS-
an þau horfðust í augu. Helena hallaði
sjer að öxl Ramons og varir þeirra mætt-
ust.
Svo fóru þau að segja hvort öðru hvað
á daga þeirra hefði drifjið síðan þau
skildu.
Allt í einu heyrðu þau að vagn stað-
næmdist fyrir framan húsið. Carmen
og maður hennar voru að koma heim.
— Þau fóru að heiman saman og þau
koma aftur bæði i einu. Þetta er hamingju-
samt hjónaband, það má nú segja, sagði
Ramon, o,g brosti með sjálfum sjer við
þá tilhugsun.
Saint-Hyrieiz fór upp á herbergið sitt
með skjöl sín. Ramon fletti bólc með
myndum, sem hann þekkti svo vel frá
því í gamla daga.
Helena gekk til Carmen.
— En brjefin?
— Jeg fjekk aðeins eitt.
— Bara eitt?
— Já.
— Hvernig stendur á þvi?
— Hvernig stendur á því?
— Jeg veit það ekki jeg hefi ekki brjefið.
— Hver hefir það þá?
—MaSurinn minn.
Helen horfði á mágkonu sína, eins og hún
tryði ekki sinum eigin augum.
Hvernig átti hún að skilja það, að mágur
hennar sem aldrei hafði virst vera eins
hamingjusamur og áður, hafði undir hönd-
um brjef, er ljóstraði upp leyndarmálinu.
— Þú verður að skýra þetta nánar.
Carmen stóðst ekki hið spyrjandi augna-
ráð Helenu. Hún leit undan. Loks sagði hún
með erfiðismunum:
Fyrirgefðu mjer, elsku besta systir mín.
Enn þá einu sinni þarfnast jeg umburðar-
lyndis þins og fyrirgefningar.
— HvaS hefir komið fyrir, sagði Helena
og var orðin óróleg.
— Þegar jeg hafði skilið við manninn
minn, sem ætlaði i ráðuneytið, fór jeg á
pósthúsið til þess að athuga, hvort brjefin
væru komin. Jeg fjekk aðeins eitt lítið hrjef
Jeg ætlaði þá að rífa það upp, en þá sá
jeg mann standa fyrir framan mig. Það var
maðurinn minn, sem hafði elt mig.
— Guð minn góður það er úti um þig.
Haltu áfram.
— Þú skilur ekki, hvernig hann gat verið
svona glaður og ánægður, þegar hann kom
heim. ÞaS er einmitt þessvegna sem jeg
verð að biðja þig fyrírgefningar. Jeg þarf að
játa nokkuð fyrir þjer.
— Hvað er það, Carmen. Þú veist að þú
getur treyst mjer. Segðu mjer það sem þjer
liggur á hjarta.
— Já, já, sagði Carmen og leit undan,
þó að Helena væri svona blið, átti hún mjög
erfitt með að stynja upp játningunni. Þegar
maðurinn þinn var ekki heima, datt mjer
í hug að biðja d’Alboise að senda mjer
brjefið. ...
— Hvað svo?
— Undir þínu nafni.
— Mínu nafni?
—Já, og þegar Saint-Hyrieiz lcomst yfir
brjefið í dag, hjelt hann .....
— Að það væri til mín, að það væri jeg
sem......
— Nei, nei, flýtti Carmen sjer að segja,
henni fannst hvert orð sem ákæra. Nei,
þú mátt ekki halda það. Jeg sagði honum
að það væri varðandi góðgerðastarfsemi,
sem þú 'hefir áhuga fyrir. Það er síður en
svo að hann fyrirliti þig. Hann hefir enn
meira álit á þjer en áður.
— Þá bætist við ein lygin enn, sagði
Helena beisklega.
— Hvað átti jeg að gera?
— Nei, þú hefir rjett fyrir þjer.
— Vertu róleg kæra Helena. Þú hefir
bjargað mjer úr mikilli hættu.
— En hvar er brjefið núna? Hefir mað-
urinn þinn það ennþá?
— Já, hann hefir það og ætlar að fá þjer
það sjálfri, þú verður þá einu sinni ennþá
að reyna að koma ekki upp um okkur.
— Já, jeg liefi þegar gengið of langt, til
þess að hægt sje að snúa aftur. Og um leið
greiði jeg þjer þá þakklætisskuld, sem jeg
stend i við þig.
Þá var hringt til hádegisverðar.
— ViS skulum setjast að snæðingi, sagði
Saint-Hyrieiz, um leið og hann kom inn i
dagstofuna. —- Þetta er síðasta máltíðin,
sem við borðum saman um lengri tíma, en
við skulum ekki láta það á okliur fá.
Þrátt fyrir allar tilraunir voru þau dauf
í dálkinn við borðið, og þegar Ramon, í lok
máltíðarinnar, drakk skál ferðafólksins og
óskaði'þeim góðrar ferðþr voru augu þeirra
allra tárvot.
Tíminn er fljótur að líða, þegar búist
er til brottferðar, en samt fannst Carmen
hann óendanlega langur og hún sagði hvað
eftir annað lágt við Helenu:
—- Hvernfg gengur?
— Ennþá hefir ekkert gerst, svaraði hún.
Ramon og Helena ætluðu ekki að skilja
við hjónin fyrr en þau væru komin heilu
og liöldnu í hraðlestina og hún bljesi til
brottferðar.
Saint-Hyrieiz kom ferðaklæddur niður
stigann.
Mágkonurnar litu hvor á aðra.
— Heyrðu Ramon, sagði Carmen til þess
að leiða burt athygli hans. — Þú verður að
hjálpa mjer til þess að loka ferðakistunni
minni, jeg get það ekki.
— Kærar þakkir, Firmen, svaraði Helena
—jeg bið yður afsökunnar að jeg hefi kom-
ist á snoðir um góðgerðarstarfsemi yðar.
Og til þess að liljóta fyrirgefningu yðar vil
jeg ganga í lið með yður og bið yður að
þiggja framlag frá mjer líka.
Hann rjetti henni brjefið ásamt peninga-
seðli.
— Kæra þakkir Firmin, svaraði Helena
hrærð. — Jeg mun koma gjöf yðar áleiðis ^
til þeirra, sem á henni þurfa að lialda.
—Nú verðum við að halda af stað, sagði
Ramon glaðlega. — Við höfum talað allt
of mikið og getum hæglega orðið af lest-
inni.
Þegar þau komu á stöðvarpallinn, leiddi
Carmen Helenu með sjer meðfram lest-
inni, eins og þær væru að athuga, hvort
þær þekktu nokkurn meðal farþeganna i
hinum klefunum.
— Þú hefir fengið brjefið, er það ekki?
spurði liún fljótt.
— Jú, jeg skal láta þig hafa það.
— Nei, nei, hann gæti tekið eftir því,
hann er svo afbrýðissamur að það er óvíst