Fálkinn - 22.09.1944, Blaðsíða 6

6
F Á L K 1 N N
- LITLfl SflBfln -
Kona lístamannsins
Jóhann Scheving þýddi
Mireille var af fátæku bergi brot-
in og átti enga arfs von. En hún var
fögur sem engill, og hefði getað
fengið næstum hvaða mann, sem var
ef undan væru skildir aðalsmenn og
auðjöfrar.
En hún valdi Lucien. Hann var
efnalaus, og Mireille elskaði hann
og snilligáfur þær er hún var viss
um að í honum byggju. Hún liafði
fegurðina hann gáfurnar, og upp
á þetta giftust þau. Þau unnu hvort
öðru heitt. En líf þeirra var sultar-
líf. Þau liöfðu tæplega til hnífs og
skeiðar. Aldrei fjekk liún nýja kápu
og sjaldan nýjan kjól. Langir tímar
liðu án þess hún fengi skó eða hatt.
Þá kom henni stundum í hug kaup-
mannssonurinn, er var í búðinni þar
sem hún fyrr oft hafði verslað sem
ungiingur. Hún vissi að hann var
skotinn í henni. Nú var liann orðinn
ríkur kaupmaður. Hjá honum hefði
hún fengið nóg af öllu, mikið af
fínum fötum. En hún unni Lucien,
þó var erfitt að búa við þesa fátækt.
Veðráttan í París var Mireille ekki
holl. Hún hafði alltaf hósta. Og vegna
hans var það, að hún fór sjaldan
út úr ibúð sinni á Montmarlre,
nema þegar hún fór til að kaupa i
matinn. S,vo leiddist henni að láta
sjá sig í gömlu kápunni. Lucien
gerði allt sem í hans valdi stóð til
þess að afla þeim meiri tekna. Hann
seldi nokkrar vatnslitamyndir og
teiknaði myndir af nokkrum ferða-
mönnum á hressingarskálanum á
Montparuasse. En þetta var aðeins
fyrir fæði. Svo þurfti all mikla pen-
inga fyrir ljereft og liti, og það sem
viðkom málaralistinni. Mireille vildi
láta Lucien kaupa allt fyrsta flokks
hvað þetta snerti. Hún kvað hann
mála til eilífðar frægðar. Trú hennar
á list hans var ódrepandi. Lucien
var góður við hina heilsuveilu, fögru,
konu sína og fór að vilja hennar í
hvívetna.
En eitt haust varð Mireille svo
veik að læknirinn sagði Lucien að
hún þyrfti betra loftslag. „Þjer verð-
ið að fara með hana til Canarieyja
eða suður á Riviera.
Lucien sá enga möguleika til þess
að svo mætti verða. Nú hafði hann
í fyrsta sinn komið litlu mál-
verki á hina stóru sýningu.
Það var málverk af Mireille. Mál-
verki þessu var nokkuð hælt af kunn-
áttu mönnum í þessari list. Hann var
vongóður og áleit að pantanir mundu
koma margar um að mála myndir.
Hann mælti við Mireille: „Eftir
nokkra mánuði förum við til Riviera.
Lucien kraup á knje við rúm konu
sinnar og skýrði frá þvi hve yndis-
legt væri þar að vera, og hve það
mundi bæta heilsu hennar að koma
þangað.
En hann vissi að þetta voru loft-
kastalar og skýjaborgir er hann var
að lýsa.
Nú kom pósturinn með brjef til
Lucien. Hann las það upphátt fyrir
Mireille. Hún var föl og mögur en
hamingjan ljómaði i augum hennar.
Brjefið var svoliljóðandi:
Herra Lucien Despoirl
Jeg hefi skoffaff yffar úgæta mál-
verk á sýningunni, og þar sem jeg í
tilefni af afmæli konu minnar vil
fá málaða mynd af henni í blóma-
garffinum haldandi i sinn Pekings-
hund, sný jeg mjer til yffar. Jeg þarf
aff fá málverk af konunni minni
eins og jeg hefi sagt. Stærff þess
skal vera 3x2 metrar, og skal jeg
borga yffur 1000 franka fyrir fer-
meterinn. Alls 6000 franka, auk þess
borga jeg tjereft, liti og annaff er
meff þurfa þykir til þesa málverks.
Vœnti svarst svo 'fljótt sem viff
verffur komiff.
Jerome („Banhommte")
Mireille reis upp í rúminu og
mælti með ákefð: — Loksins, Lucien
getum við farið að lifa eins og
mönnum sæmir — Loksins!
Hún þagnaði og brá vasaklútnum
fyrir munninn. Og er hóstakviðan
var búin, braut hún klútinn saman,
svo blóðið ekki sæist er i hann kom.
Hún vildi gleyma öllum óþægind-
um. Riviera — höll alsnægtir, við
það vildi hún gleðja sig.
Lucien svaraði um hæl að hann
tæki að sjer verkið.
Frúin, er hann átti að mála kom.
Hún var glæsileg og vingjarnleg.
Uppkastið af málverkinu varð Lucien
að gera heima hjá sjer, þar sem hann
gat ekki yfirgefið konu sína. Hví-
líkur munur á Mireille og hinni
hraustu frú með hundinn. MireiIIe
þoldi ekki hávaðann í þeim. Hund-
urinn gellti, konan hló. Lucien gerði
fáeina frumdrætti, svo ljet hann
frúna fara.
Er Lucien kom inn i herbergi
konu sinnar var mjög af henni dreg-
ið. Hann sá að það var ástæðulaust
að tala um þetta næsta vor, nýtt líf
hjer á jörð eða frægðarvonir. Mir-
eille var að kveðja þennan heim.
Hún sagði lágt: „Vertu sæll litli
góði Lucien“. Svo hvarf sál liennar
á braut út í óvissuna, eilifðina,
eða......
Lucien varð hálfærður í bili. Hann
kraup við rúmstokkinn og hrópaði
hástöfum á konuna dánu er hann
unni hugástum. Hann hrópaði kjökr-
andi: „Mireille, Mireille! Elsku Mir-
eille! Þú ert ekki dáin! Ekki dáin
í sama augnabliki og framtíð okkar
var- tryggð. Komdu aftur til mín
Mireille, Mireille!“ Hann talaði og
kallaði á hana langa stund. Hann
var úrvinda af sorg og örvæntingu.
Hann reikaði um herbergið án þess
að vita i þennan lieim eða annan.
Hann opnaði dyrnar á vinnustofu
sinni. Þar var ljós. Hann hafði
gleymt að slökkva þegar frúin fór.
Hann sá i anda sig og Mireille i höll
við Miðjarðarhafið. Nú varð honum
litið á hið stóra ljereft er mynd frú-
arinnar skyldi málast á. Og nógir
voru litirnir. Hann greip málaraáhöld-
in. Hann fann að andinn var kom-
inn yfir hann. Listagyðjan hafði
heimsótt hann. Hann hrópaði: „Mir-
eille! Hvar ertu? Því kemurðu ekki?
Samstundis birtist Mireille bros-
andi, fögur, blómleg og undur fögur.
Hún var klædd í yndislegan kjól
auðsjáanlega frá Paquin.
Hún mælti: „Fer kjóllinn ekki vel?
„Þú ert ljómandi,, elskan mín,
svaraði Lucien. „Þú ert eins og ný-
útsprungin rós. Stattu þarna á svöl-
unum, snúðu nokkuð meir í áttina
til mín. Þetta er ágætt. Þín unga
fegurð. og hið eilífa bláa haf, það
á vel saman. Nú get jeg skapað lista-
verk. Listaverk sem aldrei fyrnist.“
— Tveimur dögum síðar brutust
nágrannarnir inn til hans. Og það
mátti ekki seinna vera. Lucien iá
meðvitundarlaus á gólfinu. En hann
hafði málað hið fræga málverk af
Mireille.
Hann var fluttur á sjúkrahús. Og
um margra vikna skeið var ekki hægt
að sjá hvort hann fengi sæmilega
heilsu aftur. En hann náði sjer
aðeins liið ytra. Kjarkur hans var
lamaður, frægðarlöngun hans horf-
in.
Er vorsýningin var opnuð sáu
allir að Lucien hafði málað meistara-
verk. Það var myndin af Mireille.
Myndinni liafði liann gefið lieitið
„Kona listamannsins“. Alltaf stóð
stór hópur sýningagesta fyrir fram-
an þetta málverk. Myndir af þvi
komu í fjölda blaða. Fyrsta sinn
á æfinni gat Mireille sýnt fólkinu
sjálfa sig klædda í yndislegan sum-
arkjól, er hún aldrei hafði eignast.
Málverkið „Kona listamannsins'*
var selt Luxemburgarsafninu fyrir
hátt verð. Peningana notaði Lucien
til þess að útbúa leiði Mireille og
setja minnismerki á það. i
Hann hætti að mála. Þegar hið
mikla tækifæri kom til að græða fje,
hafði hann enga ánægju af ]oví. Mir-
eille gat ekki notið þess með hon-
um og þvi var það honum enskis
virði. Hann vann aðeins fyrir lífs-
nauuðsynjum sínum og bjó í Mont-
martre og Montparnasse.
Er menn spurðu Lucien um það
hversvegna að hann hefði ekki hag-
nýtt snilld sína, svaraði hann með
því að hafa yfir erindi eftir Alfr^d
de Musset er byrjar þannig:
„’Beatrice Donato, etc.“
^/«//«//«//*/
Breskur gistihúsarekstrarskóli heldur' uppi þriggja ára námi fyrir mát-
sueina en tveggja ára skóta fyrir veitingaþjóna. Kenslan er aff miklu leyti
verkleg. Matsveinarnir verða aff kunna full skil á smúrjettum, súpum, fisk-
rjettum, ketrjettum og ábætirum, en þjónarnir að vita mismun á rjettum
ýmsra þjóffa og úr hvaöa landi efnin í þá koma; ennfremur að setja
saman matseðla, kunna aö dúka borff fyrir allskonar tækifæri. Á efri
myndinni er veriff aö kenna þjónalærlingum aff dúka borff — þeir eru
að læra að brjóta pentudúkana. En á þeirri neffri sjást ungir drengir vera