Fálkinn - 22.09.1944, Blaðsíða 10

10
F Á L K I N N
\
VNGffll
kLf&N&HSINÍN
Hlaupahjólið.
Jeg hefi nú svo oft sagt ykkur
sitt af hverju um Lísu og Lása, eins
og þau eru venjulega köliuð, þó að
að þau heiti raunverulega öðrum
nöfnum, en þau eru miklu leugri
og erfiðari, svo að þið þurfið ekki
að muna þau. Og alltaf >;ru sögurnar
um eitthvað vitlaust, sem þau tóku
upp á.
— Yiltu ekki segja eitthvað fallegt
um okkur? spurði Lísa hjerna einn
daginn, þegar jeg kom til þeirra.
— Hvað ætti það nú að vera?
spurði jeg alveg hissa.
Lísa sat um stund og hugsaði sig
um — það var víst ekki hlaupið að
því að finna eitthvað fallegt um þau,
en loks datt henni nokkuð i hug.
— Þú ætir að skrifa um þetta með
hlaupahjólið, sagði Lási.
Og nú ætla jeg að gera það.
HJaupahjóið var -svo skelfilega
fallegt og stóð í búðinn hjá frú
Holm, en þar var hægt að fá margt
keypt, allt frá leikföngum og ullar-
garni og upp í brjóstsykur og smá-
kökur.
1 samfellda viku hafði hlaupa-
hjólið verið æðsta þrá tviburanna,
og á hverjum degi, þegar þau komu
úr skólanum, litu þau vonaraugum
inn í gluggann, þar sem hjólið stóð
i allri sinni dýrð.
— Það er leiðinlegt að við skul-
um vera tvíburar, sagði Lási einn
daginn, þegar þau slitu sig loksins
frá glugganum og hjeldu áfram heim.
— Hversvegna? spurði Lísa for-
viða. Henni hafði alltaf fundist
gaman að vera tviburi, og hafði aldr-
ei orðið vör við, að Lása þætti það
miður.
— Skilurðu það ekki, að ef við
ættum sinn hvorn afmælisdaginn
þá væri kanske ekki langt þangað
til að annaðhvort okkar ætti afmæli,
annaðhvort þú eða jeg.
— Og svo gæti jeg óskað mjer
hlaupahjólsins, og við gætum notað
það bæði, sagði Lisa áköf.
— Alveg rjett, sagði Lási. En nú
er svo skelfing langt þangað til við
eigum afmælisdag.
— Hversvegna safnið þið ekki
aurunum ykkar, úr því að ykkur
langar svona mikið til a'ð lignast
hjólið? spurði Kamma gamla.
— Hvað heldurðu að það stoði?
sagði Lisa gröm. Þessa smáaurn
sem við fáum í verðlaun fyrir eink-
anirnar okkar.
— Það er ekki annar vandinn en
að fá betri einkanir, sagði Kamma.
Tviburarnir sneru sjer burt —
hvað þýddi að vera að tala nm svo-
leiðis vitleysu? Nei, þá var skárra
að gera það sem hún digra Berta
bakarans stakk upp á.
— Ef þið hjálpið henni mömmu
ykkur með húsverkin, þá getið þið
kanske eignast aura fyrir það? \ið
hjálpum til í búðinni á laugardags-
kvöldum og fáum aura fyrir.
Þetta leist þeim vel á og næsta
dag ætluðu þau að gera út af við
móður sína með sífelldum spurning-
um um, hvort það væri ekki eitthvað
sem þau gætu hjálpað til með.
En þó að þau reittu arfa - mamma
sagði að vísu, að þau skildu arfann
eftir en tíndu gulræturnar burt, en
ekki gat Lísa gert að þvi — þetta
var óþekkjanlegt sundur! -- og
hlypu inn i bæ, þegar eithvað þurfti
að sækja, fengu þau enga peninga
fyrir, því að hún mamma þeirra
hjelt að þetta væri ekki nema hugul-
semi og að þau ætluðust ekki til að
fá neitt fyrir það.
— Tuttugu og sjö aurar, sagði
Lísa eitt laugardagskvöldið og horfði
'á dálitla hrúgu af koparpeningum,
sem hún hafði eignast alla vikuna.
— Þrjátíu og tveir! sagði Lási. —
Jeg keypti bara lakkrís fyrir fimm
aura, þessvegna á jeg fimm aurum
meira en þú.
En þessir 59 aurar, sem þau áttu
til samans, náðu skamt fyrir hlaupa-
hjólinu, og þau andvörpuðu við til-
hugsunina um, að það hlyti að líða
vikur og mánuðir þangað til þau
hefðu sparað nóg fyrir hjólinu. En
samt dró glugginn þau að sjer með
ómótstæðilegum krafti og þar stóðu
þau og horfðu á hjólið. En svo sagði
Lisa;
— Heyrðu þetta er skritið. Hurð-
in hefir ekki verið opnuð.
Nú sá Lási þetta líka. Hurðin var
læst, og þó var aldrei meira að
gera hjá frú Holm en einmitt á laug-
ardögum.
— Bara að hún sje þá heima? Eða
kenske að einhver hafi ráðist á
hana, sagði Lási, sem kunni mikið
af ræningjasögum.
En Lísa skautst inn um dyrnar
bakamegin. Þær stóðu opnar i hálfa
gátt og svarti kötturinn hennar frú
Holm mjálmaði óvær í eldhúsinu.
— Það er best að athuga hvað er
á seyði, sagði Lási, og svo fóru
þau inn. Þar sat frú Holm í hæginda
stól, náföl og tekin. Hún gat ekki
staðið upp, og allt var þarna á tjá
og tundri.
— Getum við hjálpað yður nokkuð,
fru Holm? spurði Lísa
— Eruð það þið, börn? Það var
gott að þið komuð — jeg vissi ekki
mitt rjúkandi ráð. Jeg hefi snúið á
mjer fótinn og meitt mig, svo að
jeg kemst ekki úr sporunum — og
mig langar svo mikið í tebolla, og
kisa þarf að fá mjólkina sína....
og svo er það búðin....
Haldið þið ekki að krakkarnir hafi
fengið nóg að hugsa um? Lisa var
ekki lengi að búa til te, en Lási
flýtti sjer til læknisins. Hann kom
eftir hálftíma, þtgar sjúklingurinn
hafði fengið teið og börnin hjálpað
henni í rúmið.
Lási opnaði búðina og var fimur
að afgreiða. Ef það var eitthvað,
sem hann vissi ekki um þá spurði
hann frú Holm, sem lá í stofunni bak
við. Hún brosti þegar liún sá hvað
hann var kaupmannslegur. Svo komu
þau líka daginn eftir og hjálpuðu
gömlu konunni, en á mánudaginn
kom systurdöttur frú Holm til að
annast sjúklinginn og búðina. En
næsta laugardag komu tvíburarnir
aftur til að vitja um frú Holm, sem
nú var orðin sæmilega hress og farin
að ganga um.
— Mikið hafið þið verið góð og
hjálpleg við mig! sagði hún. Ef þið
hefðuð ekki komið þá veit jeg svei
mjer ekki hvernig farið hefði fyrir
mjer. Jeg gat ekki hreyft mig.
— Okkur fannst rjettara að gá
hvort nokkuð hefði orðið að, úr því
að búðin var ekki opin, sagði Lási.
— Jeg sá að þig komuð hjerna
að glugganum á hverjum degi —
var það nokkuð sjerstakt, sem þið
voruð að horfa á í glugganum?
— Það var lilaupahjólið, sagði
Lísa.
— Þá er best að þið hafið það
með ykkur! Þið megið eiga það fyr-
ir hvað þið voruð hjálpleg og góð
við gamla ósjálfbjarga konu, sagði
frú Holm.
S k r í
/ Monte Carlo. — Fyrirgefið þjcr,
hvar getur maður fengið að spilc
langhund?
Bölsýnismaðurinn.
tl u r.
— Nú verð jeg að vekja hana.
Við erum þegar búin að aka tveimur
stöðvum of tangt.
Celloleikarinn: — Nit verðurðu
að Ijúka við að sanma þennan kjól,
Emma. Jeg má iil með að fara að
œfa míg.
Hlje.