Fálkinn - 22.09.1944, Blaðsíða 12

12
F Á L K 1 N N
Pierre Decourelli: 19
Litlu ílakkaramir
og fús til að gera okkur smágreiða. Við
lyftum þjer upp í glugga, sem er fyrir ofan
dyr. Síðan lætur þú þig síga niður, flytur
slána til hliðar og opnar hurðina. En þú
mátt ekki gera hávaða. Verki þínu er þar
með lokið og þú mátt lilaupa burtu. Þú bíður
okkar við endann á þessari götu. Skilurðu
mig?
— Hvað ætlið þið að gera á meðan, spurði
drengurinn.
— Við ætlum auðvitað inn í húsið, en
þig varðar ekkert um það. ,
— Ætlið þið að stela?
— Hvað kemur þjer það við?
— Jeg vil ekki hjálpa ykkur til að stela.
— Hvað segirðu?
— Jeg vil það ekki.
— Jeg segi þjer einu sinni ennþá, að þú
átt að skriða inn og opna.
Skipstjórinn varð svo ófyrirleitlegur á-
sýndum og rödd hans svo ógnandi, að Gal-
gopinn gat ekki á sjer setið að segja:
— Gerðu að minsta kosti út af við hann
hjer.
— Nei, ekki hjer, en fyrir framan húsið,
ef hann ekki hlýðir.
Hann dró upp langan beittan liníf. Fan-
fan stóð þráðheinn. Hann titraði af geðs-
hræringu og nasavængir hans þöndust út.
Hann var að kafna, en hann hvikaði hvergi,
þó að hann sæi hnífinn, því að hann vissi
að hann liafði á rjettu að standa, liann var
ekki hræddur.
— Annað hvor hlýðir þú, eða — gættu
þín, sagði skipstjórinn.
Hann greip í hönd drengsins og dró hann
að sjer. Þeir höfðu farið úr skónum og
læddust hljóðlega inn i bæinn.
— Hjer er það, sagði Galgopinn litlu sið-
ar og benti á hús nokkurt.
Skipstjórinn athugaði allar aðstæður.
— Komumst við hvergi annarsstaðar inn?
Galgopinn beygði sig niður og skipstjór-
inn stökk fimlega upp á bakið á honum.
Hann náði upp í gluggann . Hann var enga
stund að skera rúðuna úr og þrýsta lienni
inn. Það gekk eins og í sögu.
— Nú kemur að þjer, sagði skipstjórinn
og stökk niður.
Hann gekk til Fanfan og tók hann upp.
— Nú lyfti jeg þjer upp, sagði hann stutt
lega — og svo skriður þú inn, en gætu þess
að gera ekki hávaða.
— Jeg er búin að segja ykkur að jeg
geri það ekki.
— Þú gegnir og gerir það strax.
— Nei, nei, slepptu mjer, ef þið meiðið
mig, hrópa jeg á hjálp og kem upp um
ykkur.
Drengurinn hækkaði rödd sína og ætlaði
að framkvæma hótun sína.
Hann fjekk hnefahögg í andlitið, og Gal-
gopinn flýtti sje að vefja sjalinu um höfuð
honum, svo að óp hans heyrðust ekki og
hratt um leið skipstjóranum til hliðar. Hann
gekk ósjálfrátt að einum gluggahleranum.
Hann varð fljótt rólegur aftur. — Þetta
er hundaheppni, sagði hann, - gluggahler-
inn er laus.
— Getur það verið?
— Já, þeir hafa gleymt að loka honum.
Láttu drenginn eiga sig og við skulum hafa
hraðan á að skera úr rúðurnar, svo skríð
jeg inn.
— Hefirðu lyklana?
— Já.
— Mundu að skrifborðið stendur til
vinstri í stóra herberginu, þegar þú gengur
inn.
— Já.
— Þú mátt gera hvað sem þú vilt við
gamla manninn, en alls ekki drepa hann.
Það er of mikil áhætta.
— Jeg skal gera mitt besta. Líttu nú eftir
drengnum og gættu þess að hann æpi ekki.
Fanfan lá hrejdingarlaus. Hann var ekki
meðvitundarlaus. Hann fann hvernig blóð-
ið vætlaði úr nefi lians niður í munninn.
Svo heyrði liann óljósan hávaða, stutta
viðureign, hálfkæft óp og svo korraði í ein-
hverjum. Síðan var allt hljótt.
— Hver skollinn, hvað var þetta, hvíslaði
Galgopinn.
— Flýtufn okkur í burtu, þetta er í lagi,
hvislaði skipstjórinn.
Drengurinn fann að honum var lyft upp,
og þeir hentust áfram yfir stokka og steina.
Eftir klukkustund köstuðu þeir mæðinni
svolitla stund.
— Jæja, sag5;i Galgopinn.
— Hann er dauður.
— Hvert þó í logandi.
— Jeg gat ekki annað, fjelagi sæll. Jeg
fór hljóðlega að öllu og lyklanir gengu að.
— Nú og hvað svo.
— Rjett i því kom gamli heimskinginn
og truflaði mig. Hann hafði byssu í hend-
inni. Jeg neyddist til að verja mig, það
skifti engum togum, þá sat hnífurinn á
kafi í hálsi hans. Þetta bragð kenndi
vesalings Bamboula mjer í Cayenne, það
korraði varla í honum. Þetta var meistara-
lega hitt.
— Náðirðu nokkru?
— Já, það er í vasa mínum. Það er mest
allt í reiðu peningum. Yið getum svei mjer
lifað kongalífi um stund.
— Það var verst að þetta skyldi koniu
fyrir, sagði Galgopinn aftur.
— Hugsaðu ekki meira um það.
Þorpararnir náðu heim til sín fyrir dög-
un.
Zephyrine brenndi blóðugu fötin og stráði
sandi á gólfið.
Karlmennirnir sváfu.
Fanfan lá fölur með galopinn augu, hann
var íárveikur.
XIV. Hjartagóða konan.
Helena hafði komið til Penhöet buguð á
sál ogdíkama. Böndin sem tengdu hana við
lífið virtust geta brostið þá og þegar.
Moutlaur greifafrú hafði viðurkennt sak-
leysi hennar, en hún hafði aldrei kraft til
að segja hin örlagaríku orð, sem færðu
henni mann hennar aftur.
Nú var öllu lokið, hin kalda hönd dauð-
ans hafði lokað að eilífu vonunum, sem
sannað gætu sakleysi hennar.
Samt hjelt liún dauða lialdi í vonina um
að kraftverk mundi gerast.
Brjefin, sem d‘Alboise hafði lofað að
senda henni, komu ekki. Hún afrjeð þvi að
skrifa hinum unga liðsforingja. Hún liafði
fengið vitneskju um að hann væri eklci
lengur í Tours, en liafði verið sendur í
sjerstökum erindagerðum til nýlendunnar
Cayenne.
Brjefið var sent á eftir honum, en ekkert
svar kom. — Reyndar var svar frá hon-
um ekkert þýðinarmikið sem sönnunargagn
í málinu.
Hún frjetti ekkert frá Carmen eða
Ramon.
Hún skrifaði þeim einu sinni ennþá, en
brjefin voru send aftur.
Þá leitaði hún til lögfræðings síns. Hann
sagði henni, að Moutlaur liefði búist við
dauða móður sinnar á hverri stundu og
hefði því gert allar nauðsynlegar ráðstafan-
ir.
— Hefir honum þá ekki verið tilkynnt
lát móður sinnar?
— Jeg hefi að minsta kosti ekki gert það,
þvi að jeg hefi enga hugmynd um dvalar-
stað hans.
— En máglcona min og Saint-Hyrieiz, þjer
hljótið að hafa skrifað þeim. Hafa þau ekki
heldur svarað?
Hann hugsaði sig um stundarkorn, og
svipur hans bar þess vott að hann hafði
sorgarfregn að færa.
— Ilafið þjer ekki frjett það? spurði hann
loksins og leit í blaðahrúgu.
— Jeg hefi ekkert brjef fengið frá mág-
konu minni.
— Hræðilegir atburðir hafa gerst í Cay-
enne og ef þjer viljið vita nánar um þá
getið þjer lesið grein í þessu blaði.
Hann rjetti Helenu blaðið og benti henni
á greinina. Hún hafði ekki lesið blöð í langr
an tíma og fylltist skelfingu er hún las frá-
sögnina um uppreisnina. Nöfn hinna föllnu
voru í blaðinu og þar á meðal Firmin de
Saint-Hyrieiz og kona hans.
Hún yfirgaf lögfræðinginn hrygg i bragði
vegna hinar sorglegu frjettar. Verðskuldaði
hún svona þunga refsingu, livað hafði hún
brotið af sjer? Nú var Carmen dáin, sem
befði getað bjargað henni með einu orði.
Greifafrúin er einnig dáin. Hún hafði sann-
færst um sakleysi hennar á dauðastund-
inni. Nú var öll von úti.
Ramon hafði sagt við hana:
— Þú getur leitað lians i fangelsum.
Hún átti því að leita barns síns meðal
úrhraksins.
Hjer hafði hún nægilegt verk að vinna,
til þes að lífið yrði henni ekki eins óbæri-
legt.
Hún fór fyrst á fund yfirmanns fangelsis-