Fálkinn - 22.09.1944, Blaðsíða 13

F Á L K I N N
13
KROSSGATA NR. 514
Lárjett skýring:
1. Karlfugls, 6. tengda, 12. betra,
13. deyða, 15. knattspyrnufjel., 16.
helmingur, 18. ökumann, 19. Kínv.
mannsnafn, 20. hár, 22. hleSsluna,
24. ljett, 25. slæSa, 27. máttvana, 28.
veSfje, 29. lýsingin, 31. átt, 32. vita,
33. gælunafn, 35. offur, 36. fagnaSar-
læti, 38. smækka, 39. Grikki, 42.
ómenni, 44. for, 46. krafli, 48. sproíi,
49. gluggi, 51. ríki, 52. ný, 53. masar,
55. elska, 56. á fæti, 57. draug, 58.
ferSist, 60. tveir ósamstæSir, 61.
angaSi, 63. hræSileg, 65. tala, 66.
fer aftur.
Lóð'rjett skýring:
1. Snöggan blett, 2. á fæti, 3. hress,
4. pældi. 5. kann ekki, 7. greiSast,
8. illúSug, 9. mjög, 10. tveir ósam-
stæSir, 11. ; smiSjunni, 12. amlóSi,
14. iengra, 1'. töluorS, (danska), 18.
glóS, 21. i: , 23. taka rangt eftir,
24. uppgötv. :,i, 26. söng, 28. skraut,
30. gras, 32. mynt, 34. forföSur, 35.
framkoma, 37. kjöltu, 38. listamann,
40. meiSa, 41. lika, 43. árbókar, 44.
flöskur, 45. eiginleiki, 47. spil, 49.
rit, 50. sópar, 53. ata, 54. borg í Evr.
57. sjór, 59. kveikur, 62. tveir sam-
hljóSar, 64. tónn.
LAUSN KR0SSGÁTU NR.513
Lárjett ráðning:
1. Hljóma, 6. aftans, 12. kjóana,
13. raunar, 15. rá, 16. gæra, 18. vals,
19. lo, 20. oss, 22. moShaus, 24. att,
25. séla, 27. narts, 28. flan, 29. stafs,
31. lin, Í2. fölna, 33. patt, 35. bana,
36. ljósgræn, 38. flan, 39. stig, 42.
sálin, 44. opa, 46. snara, 48. troS,
49. fliss, 51. apar, 52. ant, 53. sollnar,
55. auk, 56. na, 57. máli, 58. anar,
60. si, 61. aS fara, 63. snákaS, 65.
sætari, 66. bannaS.
Lóðrjett ráðning:
1. Hjáset, 2. ló, 3. jag, 4. ónæm,
5. Maron, 7. fraus, 8. tals, 9. aus, 10.
N.N., 11. saltan, 12. krossa, 14. rotaS,
17. aSal, 18. vatn, 21. slap, 23. hring-
spil, 24. alla, 26. áfalliS, 28. fönnina,
30. stjan, 32. fanst, 34. tón, 35. bæs,
37. ostana, 38. flot, 40. gaps, _41.
hrkiS, 43. árnaSs, 44. olli, 45. asna,
47. rausaS, 49. folar, 50. sansa, 53.
sára, 54. raun, 57. mat, 59. Rán, 62.
fæ, 64. K. A.
ins. Hann hlýddi graungæfilega á frásögn
hennar og horfði á hana rannsakandi aug-
um gegnum hiáleit gleraugu. Hann sá strax
að konan sagði satt. Hann furðaði sig raun-
ar ekki á hinni hræðilegu hefnd eiginmans
hennar, því að liann var ýmsu vanur í
starfi sínu. Hann vissi hve grátt ástríðurn-
ar höfðu leikið margan manninn.
— Jeg óttast að maðurinn yðar hafi fram-
kvæmt hótun sína. Æ»að er leitt• að veik-
indi yðar hafa seinkað komu yðar svo mjög.
Nú sje jeg ekki mikla von til þess að hafasl
muni upp á barni yðar. Sá, sem var beðinn
fyrir það, hefir á einhvern hátt aflað sjer,
skilríkja fyrir það, annað hvort hjer í
Frakklandi eða nýlendunum. SenniJega
er drengurinn nú svo hreyttur að hann er
lítt þekkjanlegur. Samt mun jeg gefa út
skipun um að leita allstaðar og senda vður
tilkynningu, ef leitin ber árangur, sem jeg
hefi því miður litla von um.
En Helen hafði eins og fleiri óbifandi trú
á getu og dugnaði lögreglunnar.
Þó að embættismaðurinn væri ýmsu van-
ur komst hann við og sagði: — Móðir hefir
rjett til að vona, að tilviljunin sje henni
hliðholl, þegar hún leitar barns sins.
Vonarneisti tendraðist í hjarta hennar
við þessi orð og nú hóf hún langa leit meðal
úrhraks Parísarborgar. Hún geklc í góðgerð-
arfjelög og hún, sem áður var svo fín og
glæsileg heimskona, hætti sjer nú niður
í hinar skuggalegustu krár og knæpur. Hún
leitaði allstaðar sem sem henni gat til hug-
ar komið.
Dag einn sagði fangelsisstjórinn, sem hún
heimsótti alloft:
Við Moiselles hefir verið sett á stofn
hæli fyrir vandræðabörn. Þjer ætuð að fara
þangað ef til vill hefðuð þjer gagn af því.
Helena fór þangað og var vel tekið af
heldra fólkinu í bænum. Henni var meira
að segja boðið til hádegisverðar hjá borgar-
stjóranum. Hana langaði ekki þangað'en
hún hugsaði með sjer, að þar kynntist hún
ef til vill fólki, sem gæti hjálpað lienni.
Ilún tók eftir því á meðan á máltiðinni
stóð, að ungur maður, sem sat slcamt frá
henni, starði stöðugt á hana. Hann hjet
Poul Vernier og var póstmeistari í bænum.
Poul Vernier var frá Lótringen. Hann
hafði lagt stund á höggmyndalist í List-
háskólanum og var þar i miklu áliti. 1870
fór hann ásamt fjelögum sínum i stríðið.
Við Graveiotte fjekk hann kúlu í handlegg-
inn, þar sem hann stóð með fánann, sem
hann hafði tekið af hinum fallna fánabera.
Kúlan eyðilagði ekki einungis handlegg
hans, heldur einnig framtíðarstarf hans.
Hann var sæmdur heiðursmerki og fjekk
stöðu, sem póstmeistari i þessum bæ.
Þegar miðdegisverðinum var lokið sett-
ust gestirnir inn í dagstofuna. Þar var leik-
ið á hljóðfæri.
Helena var beðin að spila. Hún gerði
það. Fingur hennar liðu yfir nóturnar og
hún spilaði ósjálfrátt írskt smálag, sem
rifjaði upp fyrir henni, þegar hún liafði
spilað það í fyrsta sinn á Penhöet, þegar
hún var ung stúlka.
Greifafrúin hafði setið í stólnum sínum
og lagt frá sjer hannyrðir sínar, til þess að
heyra betur. Carmen var föl og hallaði sjer
upp að hljóðfærinu. Þegar hún var hætt að
spila, kom Ramon til munaðarlausu stúlk-
unnar og sagði hrærður: — Þökk.
Það kvöld sat hún lengi uppi og Ijet sig
dreyma dagdrauma.
Síðan bað Ramon hana oft að spila þetta
lag, sem hafði í för með sjer svo hugljúfar
endurminningar.
Á þessari stundu gleymdi Helena öllu
umhverfis sig. Gestirnir fundu ósjálfrátt
að hjer lá eitthvað undir og sátu þöglir og
hrifnir
Lofinn ætlaði aldrei að linna, þegar hún
hafði lokið leik sínum.
Einungis Poul Vernier stóð þögull.
— Hamingjan góða, sagði forstöðumað-
ur hælisins, gamall uppgjafa höfuðsmaður.
Þetta væri galnan fyrir drengina okk-
ar. Vilduð þjer ekki vera svo góðar og
spila fyrir þá á sunnudaginn. Þeir eru
ekki eins vondir og þeir sýnast. Þeir eru
í rauninni hjartagóðir og'verða fljótt snortn
ir.
Helena tók fram í fyrir honum: — Mjer
er sönn ánægja að spila fyrir drengina.
Jeg skal koma strax á sunnudaginn og
spila undir sönginn.....
Þannig hófust kynni Helenu af hæli
vandræðabarnanna.
Það hafði djúp áhrif á hana að sjá hin
vanræktu börn. Andlit þeirra flestra báru
vott um niðurlægingu þeirra.
Helena sá það strax og hún hugsaði með
skelfingu:
— Sonur minn er ef til vill sokkinn í
þetta forað.
En hún fann brátt að hjer hafði hún
verk að vinna, sem mundi veita henni aftur
sálarfrið, að svo mildu leyti sem það væri
unnt.
Helena lagði sig alla fram við börnin og
þau kölluðu hana sin á milli „hjartagóðu
konuna“.
Hún tók að sjer hóp barna og hún varð
brátt viðfræg fyrir góðsemi sína. Henni var
sýnt mikið þalcklæti og velvild, það bætti
henni að nokkru leyti þá ástúð, sem hún
fór á mis við sem móðir.
Hún sat oft við höfðalag litlu barnanna,
þegar þau tóku síðasta andvarpið og báðu
um síðasta svaladrykkinn
Og er hún sá þakklætið ljóma úr augum
þeirra, fannst henni aðrir hljóta að vera
iiennar barni góðir. Það var henni mikil
huggun.
Forstjórinn leit á hana sem dýrling og
sagði á hermannamáli sinu:
— Ef einhver dirfist að segja annað slæ
jeg hann niður.
Slík viðurkenning hlaut þrétt fyrir góðan
tilgang, að vekja öfund, afbrýðisemi og
hatur. Helena fann þetta, sjer til mikils