Fálkinn - 27.04.1945, Qupperneq 6

6
F Á L K I N N
Cerani og laut áfram fullur
eftirtektar.
Övvq
ekki, muldraði Morton og gretti
sig. — Fullkominn fyrirmyndar
drengur. Við livað skemmtið þér
yður eiginlega?
Cerani stóð upp.
— Blóð, svaraði hann þung-
búinn. Og —
— Það gleður mig, tók Morton
fram í fyrir honum, allt að því
alúðlega. Þér skuluð fá að sjá
eins mikið rautt og yður langar
til. .. . Setjið þessi gleraugu á
yður..........
ítalinn gerði eins og honum
var hoðið og Morton liallaði
sér aftur á hak í stólnum og
kveikli i vindli og hlés þykkum
reykjamekki upp í loftið.
—Ilvað sjáið þér nú? spurði
hann.
— Furðulegt, muldraði ítal-
inn. Það er eins og hylgja af
glitrandi endurskini dansi fyr-
ir augum mínum, svo undar-
lega skýr......
— Sjáið þér reykinn frá vindl
inum mínum, spurði Morton
æstur.
— Nei, svaraði Cerani, undr-
aiuli. Allt blandast saman í eina
gagnsæja, rauðleita.....
— Já, tók Morton fram í fyrir
honum. Það er síðasta furðu-
verk veraldarinnar. Rauða þok-
an.
III. Rauða þokan.
— Nú jæja, hvað álítið þér?
spurði Morton og rétti fram
höndina, til þess að taka við
þessum undarlegu gleraugum.
ítalinn yppti öxlum og skaut
fram neðri vörinni.
— Fallegt leikfang, tautaði
hann.
Morton leit með andúð en þó
reiðilaust á starfshróður sinn.
— Eg hélt að þér væruð skarp
skyggnari, sagði liann rólega.
— Gott og vel, ég skal útskýra
þetta allt fyrir yður. En fyrst
verð ég að fá mér whisky. Haf-
ið þér peninga á yður? Eg er
búinn með þá, sem ég liafði.
Cerani lagði nokkra dollara-
seðla á borðið og Morton hrifs-
aði þá og stakk þeim kæru-
leysislega í vasa sinn. Svo hall-
aði hann sér yfir borðið að ít-
alanum.
— Getið þér útvegað mikið af
peningum? spurði hann.
— Ilvað mikið?
— Okkur vantar hundrað
þúsund dollara, sagði Morton
hugsandi. — Eg liugsa að það
dugi. Með þeirri uppliæð mun-
um við geta náð okkur í nokkr-
ar miljónir á örstuttum tíma.
Cerani leit livasst á mann-
inn hinumegin við borðið.
— Eg liefði sagt hverjum öðr-
um, sem kom með svona uppá-
stungu að fara til lielvitis, sagði
liann hlátt áfram. En ég veit
hver þér eruð. Og án þess að
skjalla sjálfan mig, held ég að
mér sé óhætt að segja að ég sé
góður starfskraftur í þágu
stjórnleysisstefnunnar. — Og
menntun mín er ekki af lakara
taginu, ég liefi marga góða og
örugga þræði i liendi mér. En
ég held mig við jörðina. Það
er — eins og þér segið — ekki
mikið hugmyndarflug í hausn-
um á mér, það er ég fús
til að viðurkenna. En svo
mikið vit liefi ég, að ég sé að
það eru hugsjónir, sem reka allt
áfram í heiminum. Og það er
ekki eilífl líkamlegt strit og
erfiði, heldur kjarni stærstu
hugsjóna mannanna, sem mark-
ar áfanga framþróunarinjnar.
Þér, James Morton, eruð maður
hinna miklu hugsjóna. Eg hefi
lesið bækurnar yðar „Siðfræði
afbrotanna“ og „Undirstaða
sjálfsálitsins“. Þær eru orðnar
Biblían okkar, sem erum utan
við mannfélagið..... Jæja, við
skulum láta yður liafa þessa
100.000 dollara.
— Hvenær?
— Þeir eru nú ennþá í ein-
hverjum banka eða skartgripa-
verslun. En þér skuluð fá þá.
Eg á kunningja niðri á Bowery,
sem geta ráðið ]já þraut.
— Það er golt. En svo þarf
ég líka þrjátíu stálábyggilega
menn, lielst kunnuga og vana á
sjó.
Cerani hleypti brúnum.
— Það er nú verri sagan,
sagði hann. Áhyggilegir menn
vaxa ekki á trjánum nú á dög-
um. Auðvitað gæti ég týnt þá
saman, laglegan hóp af ofstæk-
ismönnum, sem liafa lnigrekki
til að þegja og deyja i þágu sam
ábyrgðarinnar, en í þá verður
að ná í ýmsum löndum. Það
mun taka að minnsta kosti
eina tvo mánuði að safna þeim
saman.
— Það er ágætt, tautaði Mor-
ton. Hundrað þúsund innan 14
daga og þrjátíu menn innan
tveggja mánaða. Síðan sat hann
þögull i nokkrar mínútur. Það
var eins og liann hefði gleymt
öllu í kringum sig. Varir hans
bærðust án afláts og livöss augu
lians flöktuðu af einu og á ann-
að. Það var eins og hann gerði
yfirlit yfir þægilegar og yfir-
gripsmiklar liugsanir.
— Það hlýtur að heppnast,
sagði hann .skyndilega. Það er
enginn efi á þvi. Svo hallaði
hann sér að Italanum og rödd
hans var hörð og liás.
— Þér töluðuð um leikfang.
Já, . . James Mortons-leikfang
er nytsamt leikfang. En ég er
ekki viss um að saga afbrot-
anna vilji samþykkja þann dóm.
Nú skuluð þér heyra. . . . Eg var
á Nýfundnalandi í sumar við
rannsóknir á ljósbrotum í þoku.
Það er mín sérgrein. Og mér
er óhætt að segja, að ég fór
þangað einungis í þágu vísind-
anna. Dag nokkurn gerði ég
tilraunir með þennan nýja
málm, sem Ramsey fann 1919
og þær sýndu alveg undraverð-
an árangur. Við viss skilyrði,
sem er mitt leyndarmál, öðlast
þessi málmur kraft til að rjúfa
alla ljóstáhnun. Hann myndaði
geisla, sem minntu mann á
gammageisla Birkelands, en
þeir liöfðu annan eiginleika, er
gerðu mig undrandi. Það kom
í Ijós að þessir geislar lýstu
tálmunarlaust gegnum þoku og
reyk.
— O-lió! Nú skil ég, tautaði
— Þessir nýju geislar geta þó
ekki alveg eytl reyk og gufu,
hélt Morton ál'ram, heldur
breyta þeir öllum ljóstálmunum
í ljósrauða þoku, sem er gegn-
sæ. Eg gæti náttúrlega útskýrt
málið fyrir yður, en þér
munduð samt sem áður ekki
skilja það. En þér munuð nú
])egar fara nærri um, að upp-
finningin er dásamleg. Mér varð
það allt í einu Ijóst að ég gæti
orðið einn af mestu velgjörðar-
mönnum mannkynnsins, en ég
skifti fljótt um skoðun. Það
situr ekki á James gamla Mor-
ton að vera mannvinur og
heiðursborgari í New York. . . .
Þá venti ég mínu lcvæði í kross
og leit á málið frá annari hlið.
Og þá birtust mér hræðilegar
fjarsjónir — fjarsjónir, fjand-
samlegar þesari veröld, Cerani,
sem við lifum og öndum í. . . .
Hlustið þér nú á! Þokan er enn
ein af bölum sjófarenda, liún
er jafnvel verri en stormar og
ís. Ilún hylur stærstu hafskip
i hinni þvölu ógn sinni.. Hvað
rnundi nú gerast ef dag nokk-
urn kæmi bátur, sem á væri
áhöfn, sem sæi í gegnum svört-
ustu þoku.... Jú, þessi bátur
mundi geta leikið sér að þess-
um stóru risurn, sem fálmuðu
sig pípandi áfram á liægagangi.
IJann mundi geta ruglað þessa
voldugu hryndreka með fölsk-
um merkjum og fengið þá til að
stansa. ... Já, og hann múndi
geta rænl þá tommu fyrir
tommu, án þess að þeir gætu
lireyft hönd sér til hjálpar. .. .
Hafið þér séð þokuna á Ný-
fundnalands-miðunum. — Hún
grúfir þar yfir hérumbil helm-
inginn af árinu og getur verið
svo svört, að sá sem stendur
við stýrið, sjái ekki á áttavit-
ann á stjórnpallinum. Skiljið
þér nú af hverju ég vil ná í
liraðskreiða snekkju og þrjá-
tíu óða djöfla, sem ekki liræð-
ast vald nokkurs djöfuls í ver-
öldinni.
Augu Ceranis ljómuðu.
— Jæja, sagði hann snöggt.
Þér eruð mikill maður. Þetta
eru áform, sem liæfa yðar snilli
gáfum. En hvað ætlið þér svo
að gera við risann, þegar þér
hafið rænt hann?
Morton brosti. Það var grimd-
arlegt og illilegt bros, gular og
hvassar úlfstennur hans sáust
í gegnum það. Hann stóð á fæt-
ur og benti með þumalfingrin-
um til jarðar, eins og róm-
versku keisararnir gerðu þegar
þeir dæmdu skylmingamenn frá
leiksviðinu til dauða.