Fálkinn - 25.05.1945, Blaðsíða 10

10
F Á L K I N N
YNGftll
&l#&NftyRNIN
Sagan um túlipanana
Nú sk;il ég segja þér sögu, sem
þú þekkir víst ekki. En þú þekkir
túlípana — og finnst þér þeir ekki
vera fallegir?
En einu sinni í gamla dag voru
þeir ekki nærri eins fallegir og nú.
Þeir voru ekki stærri en holtasól-
ey, þó að þeir væru marglifir —
bæði gulir, grænir og mislitir.
í þá daga var fullt af álfum hér
á jörðinni, og þeir áttu svo annríkt
við að hugsa um öll blómin, sem
þeim liafði verið trúað fyrir.
Ein af álfameyjunum hét Lukka,
og hún liafði svo gaman af að gera
öSrum gleði og liugga þá, sem hrygg-
ir voru.
Einu sinni þegar álfarnir voru
skriðnir ofan í blótnabikatana og
farnir að sofa, heyrði Lukka að
klukkublómið hringdi svo rauna-
lega.
„Hvað ertu að segja? spurði hún
Og hlustaði.
„Þetta er svo raunalegt!“ svaraði
klukkublómið. — „f litla liúsinu
niður við ána er lítil telpa, sem
er svo góð við alla. Hún heitir Elsa.“
„Er það nokkuð raunalegt?"
spurði Lukka.
„Nei, en nú kemur það,“ sagði
klukkublómið og hringdi áfram.
„Manuna hennar er veik — hún
liggur í rúniinu og kemst ekki á
fætur af þvi að þær eru svo fátæk-
ar.“
„Eg skil ekki þetta,“ sagði Lukka.
„Jú, það er ekki nema einn lækn-
ir, sem getur læknað móðurina,
hann á heima langt i burtu, og ef
hún á að komast til hans verður
hún að fá vagn, sera gctur ekið
með hana langar leiðir — og hvar
á hún að fá peninga til þrss?
„Eg ætla að sjá hvort ég get ekki
hjálpað,“ sagði Lukka undit eins,
og svo fór hún niður að ánm til
að gá að livort þar væri ekkert,
sem hún gæti siglt á.
Pílviðurinn óx á árbakkanum og
liún tók eitt af löngu, mjóu blööun-
um af bonum og lagði það á vatn-
ið. Svo hljóp hún út á blaðið og
sigldi af stað, eins og þetta væri
besti bátur.
Gullsmiður flaug með til að sýna
henni hvar húsið var, og hún kom
þangað í tunglsljósi.
„í nótt get ég víst ekki gert neitt!“
sagði Lukka. Þakka þér fyrir fylgd-
ina, Gullsmiður minn, nú ætla ég
að reyna að sofna.“
En það var hægar ort en gert,
því að hún sá ekkert blóin til að
sofa í. Þau voru öll svo lítil. En
lienni datt nokkuð i hug.
Hún tók töfrastafinn sinn og snerti
við einum túlípananum, svo að hann
fór að vaxa, þangað til blómið var
orðið svo stórt, að hún gat vel lagst
fyrir i því. Þar lagðist liún svo
fyrir og svaf ágætlega.
Morguninn eftir vaknaði Elsa
litla og leit út, nei, en hvað veðrið
er gott! Það var bara svo leiðin-
legt að hún marnrna hennar skyldi
liggja í rúminu, og geta ekki kom-
ið út i blíðuna, sér til hressingar!
„En ég ætla nú út og tína blóm,
mikið af blómum og setja inn til
mömmu!“ hugsaði Elsa með sér
og stökk fram úr rúminu. „Þá verð-
ur það nærri þvi eins og mamma
sé í garðinum.“
Hún tíndi prímúlur og áriklur,
páskaliljur og livítasunnuliljur, og
svo rak hún augun í túlípanana.
„Hvað er nú þetta?“ sagði liún
forviða. „Svona stóra túlípana liefi
ég aldrei á æfi minni séð!“
Lukka hafði nefnilega stækkað
marga, til þess að geta valið um
og séð í hverjum væri best að sofa.
„Eg má til að taka þennan túlí-
pana og sýna henni mömmu!“ sagði
Elsa. Og svo tók hún nokkra af þeim
stóru.
Lukka litla lá enn og svaf í túlí-
pananum sínum — hún vaknaði
loks við mannamál. „Mikið eru
þeir fallegir!“ sagði móðir Elsu.
„Hvar náðirðu i þetta, telpa?“
„Þeir voru niðri í garði — og það
eru fleiri þar,“ svaraði Elsa.
Lukka lá grafkyrr og þótti vænt
um að blómbikarinn var ennþá al-
veg lokaður, svo að mæðgurnar gátu
ekki séð hana — fólk verður stund-
um svo hissa þegar það sér álfa!
„Settu blómin þarna á borðið
við gluggann," sagði móðirin, og
Elsa setti þau i glas, svo að móðir
hennar og fólk, sem gekk fyrir glugg-
ann gat séð öll fallegu blómin. —
Þegar Elsa var farin i skólann
og móðir hennar tólc að blunda,
flaug Lukka upp úr túlípananum
og faldi sig bak við lauf á vínviðn-
um, semi óx upp við húsvegginn.
Rétt á eftir gekk kona framhjá.
Henni varð litið inn í gluggann:
„En hvað þetta er stór túlípani!“
sagði hún. „Hvaðan skyldi hann
vera?“
Margir fleiri gengu hjá og allir
furðuðu sig og sögðu: „En hvað
þessir túlípanar eru stórir og fall-
egir! Hvaðan skyldi konan hafa
fengið þá?“
Ein af konunum fór inn, og spurði
móður Elsu, livort hún vildi selja
sér stóru túlípanana. Þá var Elsa
komin heim úr skólanum; hún varð
glöð þegar hún heyrði að konan
vildi kaupa blómin.
„Yið eigum fleiri úti í garðin-
um!“ sagði hún, „kotnið þér bara
og sjáið!“
Konan fór út í garðinn og klapp-
aði saman lófunum af undrun þegar
hún sá alla fallegu, stóru túlípan-
ana, innan um algeng blóm.
„Eg vil selja blómin en ekki lauk-
ana,“ sagði Elsa þegar fólk kom
og bað um blómlauka. Og hún gætti
þess vel að enginn skyldi ná í þá.
Nú fréttist um þessi sjaldgæfu blóm
og margir komu og vildu kaupa,
en Elsa vildi nauðug selja.
Undir eins og fólk sá, hve sjald-
gæf og dýr þessi blóm voru, varð
það enn sólgnara i að ná í þau,
og ríkur maður bauð mömmu Elsu
svo mikla peninga, að þær gátu lifað
á þeim í mörg ár.
„Þá seljunt við blómin, mainma,"
sagði Elsa. „Og þú ferð til læknis-
ins fræga sem getur læknað þig!“
En þess þurfti ekki. Því að frétt-
in barst og frægi læknirinn kom
sjálfur til að kaupa blóm.
Og nóg var til. Þvi að Lukka var
alltaf í garðinum, og snerti við nýj-
um túlípönum um leið og þeir
sprungu út, svo að þeir urðu stórir.
Nú lofaði læknirinn að hann skyldi
lækna ntóður Elsu, ef hún gæfi sér
tvo túlipana. Þá fékk hann strax
og hann hjálpaði níóðurinni til heils
unnar. Hún lcomst á fætur og gat
sjálf farið út í garðinn sinn. Og nú
voru þær glaðar.
En þetta áttu þær að þakka lienni
Lukku litlu, sem hafði látið stóru
túlípanana vaxa einmitt í garðinum
þeirra.
— — Og nú veistu, hvernig það
vildi til, að túlípanarnir eru svona
stórir og fallegir.
Adamson dustar gólfteppi.
I-------------------------------’
S k r í 11 u r.
. . ! —. ■ . ... ........I
Stúdentinn (að ljúka við bréfið):
„Eg sendi þér hérmeð þessar fimtiu
krónur sem ég slculda þér, en nú
er ég þvi miður búinn að loka bréf-
inu.
og raimvera.
mér eldspýtu, Billi.
— Gerðu svo vel.
— Hvaða skrambi! Eg hefi gleymt
sígarettunum mínum heima—.
— Láltu mig þá fá eldspýtuna
aftur.
— Þadí stendur á þessu sjóveikis-
meðali að maður eigi að taka það
inn eftir mat svo að þú verður
að flýta þér ofan og borða fgrst.