Fálkinn - 25.05.1945, Blaðsíða 12

12
F Á L K I N N
Pierre DecourelU: 46
Litlu ílakkararnir
um í faðmi sér og ill örlög höfðu svift hon-
um burt í annað og ef til vill síðasta
skifti.
Hyldýpi það er liann var sokkinn í
sleppti ekki svo auðveldlega bráð sinni.
Jafnvel Paul Vernier sem hafði þótt svo
innilega vænt um drenginn, var þeirrar
skoðunar að hann hefði leitað aftur til
fyrra lífernis.
Hún mátti ekki til þess hugsa. Þetta var
þó barnið hennar. Hvað sem fyrir kynni að
koma var hún ávalt reiðubúin að opna
faðm sinn fyrir þvi.
Helena var i þessum hugleiðingum, þegar
stúlkan kom inn og sagði:
— Paul Vernier langar að tala við yður.
— Biðjið hann að bíða augnablik, sagði
Helena hissa og glöð í senn.
Hún var alltaf fegin, þegar hinn tryggi
vinur heniiar kom i heimsókn. Hann mundi
telja í tiana kjarkinn. Hann mundi finna
ástæður fyrir þögn þeirra hjónanna.
Hann kom inn og henni brá i brún, þeg-
ar liún sá live fölur liann var og sorgbit-
inn.
— Hvað gengui' að yður, vinur minn?
sjjurði hún lirædd.
Hann hrosti og sagði að sér liði vel.
— Eg kem til að fæx-a yður gleðitíðindi.
Það er að vísu ekki nema von, en ef til
vill leiðir liún okkur á rétta braut.
— Fréttir af syni mínum?
— Já, ef til vill?
t— Þér vei-ðið að segja mér nánar frá
þessu. Þér megið ekki láta mig vera lengi
í óvissu.
— Eg get ekki sagt yður það fyrir víst,
en ég kom í hús í gær og: frétti þar um
barn, sem tiafði verið tekið til fósturs og
týsingin gat vel átt við son yðai'.
— Höldum þá fljótt af stað. Guð minn
góðui', ef þetta væri nú hann.
— En þetta er nokkuð langt í burtu. Við
tökum vagn.
— Hvar á liann lieima?
— Við Coui'bovoie.
—Nú, klukkan er tæplega sjö. Við kom-
umst þangað á hálfum öðrum tíma. Er
nokkur ókurteisi að koma á þeim tíma?
— Nei, það er það ekki, en ....
— En hvað?
— Ef mér skjátlast nú einu sinni ennþá?
— Alveg saixxa, ég vil gera allt sem ég get
til að finxxa son minn aftur. Viljið þér
sækja vagninn ég ferðbý nxig á meðan.
—- Já, sagði Paul, nú fer ég.
Hann flýtti sér út. Helena var svo djúpt
sokkin í hugsanir síixar að henni datt
ekki i hug að ökufei-ð lxennar með Paul
kynni að vera lögð út á versta veg. Hún
liugsaði eingöngu um barnið sitt.
Nú var vagninn kominn. Þau stigu inn
og óku af sað. Helena tók ekkert eftir
því, livert þau fóru. Hún var með allan
lxugann við barnið. Hún sagði upp úr þurru
við Paxd.
— Vitið þér hvar bai'nið fannst?
— Á götunni.
— Það liefir ef til vill verið veikt og
svangt ?
— Eg veit ekki betur en því líði ágætlega.
— Hanxingjunni sé lof, en hve Guð
er góður.
Þau óku gegnum skóg, hún vissi ekki
livar þau voi’u. Svo fann hún að vagn-
inn beygði til liliðar og ók nú gegnum
trjágöng.
Paul Vernier rétti henni höndina og
hjálpaði henni út.
Hún stóð í garði, sem var enskur í
útliti. Paul leiddi hana upp steinþrep.
Enginn konx á móti þeim. Hún hafði
ákafan hjax'tslátt.
IJún lagði við hlustirnar. Hún lxeyrði
greinilega írska smálagið, sem hún hafði
svo oft sungið til minningar um liina
fyrstu ást sína.
Hún þrýsti hönd Pauls fastai'.
Var þetta tilviljun eiix. Nú heyi’ði hún
greinilega orðaskil.
Paxd Vernier opnaði hurðina. Helexxa
stóð þarna oi’ðfaus af undrun. Hennfi
fanst liún þekkja stofuna. Lagið bai'st
til hennar úr innri stofunni.
Svo opnaðist önnur liurð. IJún stóð
í dagstofunni á fyrsta heimili þeirra. —
Allt var eins og áðui'. Cai'inen lék á
hijóðfærið. Ranxon stóð við arininn og
las í blaði eins og i ganxla daga. Hann
Það lxeyi’ðist glaðlegur hornablástur frá
salnunx miðskipa. Það var merki um að
geixgið yrði til hoi'ðs til miðdegisverðar.
Hái maðurinn tók af sér gleraugun og
brosti kuldalega. Það var liið loðna pró-
fessorsandlit James Mortons. Augu lians
ljómuðu af æðislegi-i gleði.
—- Þetta er dásamlegt, hvíslaði liann að
þreknum manni sem stóð við hlið hans.
Hér reikar allt og allir í blindni nxóti ör-
lögum sínum og við erunx sjálf örlögin.
Og hafið þér veitt því athygli Sullivan
talaði við Robert. Fanfaxx sat við boi'ðið
og skoðaði stóra myndabók. Henni fannst
hún ekki liafa vei'ið nema stutta stuixd
fjarvistum við þetta fólk. En hvei-svegna
voru allir svona fölir?
Helenu varð svo nxikið um þessa sjón
að liún i'iðaði og lá við falli.
Ilanion liljóp til liennar og tók hana
í faðm sinn, og Fanfan kom þjótandi
og vildi líka fá að faðma nxóður sína.
Þetta var hátíðleg stund. Helena var
fi’á sér numin af fögnuði, liún faðmaði
og kyssti ástvinina, senx lxún hafði hugsað
unx öllunx stundunx.
— IJelena koixan íxxíix, stundi Ramoxx
loksiixs upp. — Hvex-nig gastu gleynxt
og fyi'ii’gefið.
— Með því að hugsa unx hina liamingju-
i’íku fortíð og setja traust nxitt á franx-
tíðina.
— Eg er ykkur báðum mjög þakklát,
sagði liún við Carmen og Robert.
— Þú skalt ekki þalcka okkur, sagði
Carixien og benti á Fanfan. -— Ramon
mun segja þér hverjum þú útt liamingju
þína að þakka.
— Fanfan.
— Já, sagði Ranxon, andlit lxans ljómaði
af hamingju.
— Fanfan liefir bjargað nxér frá bráð-
unx lxana og liætt til þess lífi sínu. Haixxx
hafði upp á bréfunum, seixi sviftu skýl-
umxi frá augum ixiínuixx.
— Það er eimx nxaður sem við nxegunx
ekki gleyma, sagði Helena, — sá xxxaður
liefir reynst nxér vinur i raun. Ranxon
vertu vixxur hans. Eg ábyi’gist, að Iiamx
sé þess vex'ður.
Ramon sneri sér að Vernier og sagði:
— Þér lxafið átt drjúgan þátt í þvi,
að ég fann konuna mina aftur. Og bið ég
yður því hér eftir að skoða yður, sexxx
einn af fjölskyldu minni.
Endir.
skipstjóri, hvað rauða þokaxx gerir íxxanixi
glall í geði. Mér dettur í hug, að hún líkist
misti'uðu sólsetri í landi miðxxætui'sólar-
innai'. Eitt af því sem allir í heiminum
sækjasit eftir að sjá. áður en þeir deyja
.... Jú þetta er lxátíð rauðu gleðinnar
.... Nú ganga þeir til borðs þarna niðri.
Eg hefi séð matseðilinn. Þá nxun ekki
skorta neitt. Ekki einu sinni hinn beiska
fyrirmat sem Cerani nxun bera á boi'ð
fyrir þá. Hinn lostæti „liors d’æuvre“ nxun
vissiulega falla þeim eiixs vel í geð og
Övve