Fálkinn - 25.05.1945, Blaðsíða 13

FÁLKINN
13
KROSSGATA NR. 541
Lárétt skýring:
1. Vopnið, 12. mann, 13. áningar-
staðir, 14. hreinsar, 1G. fum, 18.
gin, 20. flani, 21. tónn, 22. fugl, 24.
í munni, [).f., 2G. upphafsstafir, 27.
braka, 29. verkfæri, 30. tími, 32.
skemmtistaður, 34. söngfélag, 35.
ræða, 37. upphafsstafir, 38. sund-
kennari, 39. söngfélag, 40. liryggir,
41. borða, 42. hrylla, 43. fara með,
44. umbrot, 45. tveir eins, 47. upp-
hafsstafir, 49. kveikur, 50. greinir,
51. gata i Reykjavík, 55. tveir eins,
56. hlífir, 57. olía, 58. lagarmál, G0.
veiðistað, 62. félag, 63. tveir saman,
64. blóm, 66. mann, 68. dreg úr, 69.
skeyta, 71. fiskur, 73. ungviði, 74.
notað í mat.
Lóðrélt skýring:
1. Blása, 2. mæli, 3. frumefni, 4.
frið, 5. rifrildi, 6. rýkur, 7. missir,
8. ending, 9. á fæti, 10. nudda, 11.
kona, 12. notað í stríði, 15. her-
mannafötin, 17. þjóðflokkur, 19.
fuglar, 22. meiðsli, 23. efnið, 24.
ágætur, 25. sjór, 28. samtenging, 29.
upphrópun, 31. leikari í Hollywood,
33. hamur, 34. siðferði, 36. tindi
39. hjartfólgin, 45. pestin, 46. skepn-
ur, 48. borðaðir, 51. þrep, 52. korn,
53. export, 54. svar, 59. fuglar, 61. á
fuglum, 63. dauði, 65. sjá, 66. lang-
borð, 67. eldavél, 68. kvenkenning,
70. leikur, 71. tónn, 72. í sólargeisla,
73. félag.
LAUSN KROSSGÁTU NR. 540
Lárétt ráðning:
1. Harmóníkuspil, 12. slut, 13.
bónus, 14. snær, 16. jór, 18. tal, 20.
NNA, 21. óð, 22. elg, 24. þró, 26. af,
27. ósært, 29. frami, 30. ÁF, 32. stór-
fræga, 34. fa, 35. tjá, 37. ið, 38. LI,
39. fag, 40. Rask, 41. UU, 42. ÓD,
43. baun, 44. yst, 45. Hr., 47. óm,
49. uss, 50. GA, 51. gæsahamir, 55.
TS, 56. fágæt, 57. auðir, 58. IH, 60.
tal, 62. Ras, 63. að, 64. not, 66. frá,
68. æti, 69. Gróa, 71. kræla, 73.
aðan, 74. fataræflarnir.
Lóðrétt ráðning:
1. Hlóð, 2. aur, 3. RT, 4. Ob, 5.
nót, 6. inar, 7. kul, 8. US, 9. PS, 10.
inn, 11. læna, 12. sjóvátrygging, 15.
rafmagnssoðin, 17. ólæti, 19. kragi,
22. ess, 23. gróðursæl, 24. þræl-
dómur, 25. óma, 28. TR, 29. Fr, 31.
fjasa, 33. fá, 34. Faust, 36. ást, 39.
fau, 45. hægar, 46. KH, 48. miðar,
51. gát, 52. at, 53. AA, 54. ris, 59.
horf, 61. kræf, 63. atar, 65. tóa, 66.
fræ, 67. áll, 68. æði, 70. at, 71. Kr,
72. AA, 73. An.
styrjuhrognin og glóðarsteiktu hanakamb-
arnir .... Það er gott að þokan helst ....
Engan grunar neitt, því annars værum við
dauðadæmdir. Þeir mundu kyrkja oklcur
umsvifalausl ef j)á grunaði nokkuð. Eftir
þrjá stundarfjórðunga eiga að fara fram
vaktaskifti og fyrir þann tíma þurfum við
að hafa lokið okkur af hér um borð. Það
sér enginn „snekkjuna“, hún flýtur eins
og hnetuskurn við hlið „The Eagle“. Allt
liefir gengð samkvæmt áætlun. Og á meðan
þokan umlykur okkur, getur enginn yfir-
bugað okkur. En ef það kæmi fyrir ....
Á þessari stundu streymdu hinir 1100
fyrstu farrýmisfarþegar inn i hinn geysi-
stóra borðsal sem tók yfir mikinn hluta
af miðju skipsins. Hljómsveitin lék pólskt
danslag eftir Chopin. Hlæjandi og með
spaugsyrði á vörum gengu þessir skraut-
klæddu hópar inn í hinn hátílabúna, upp-
Ijómaða risa-borðsal, sem sindraði í hvít-
um og gullnum litum.
Konurnar voru afar prúðbúnar og dem-
antarnir leiftruðu á nöktum örmum og
hvítum liálsum.
Stocklon majór fanst það fögur sýn. Hið
rauðbirkna andlit lians var venju fremur
rautt þegar hann steig yfir þröskuldinn.
Og í svörtum augum hans, sem voru eins
og kol, var svipur ekki ólíkur þvi að hann
hefði tekið nokkuð djúpt í flöskuna.
Ungfrú Westinghouse kom út úr saln-
um og mætti honum i dyrunum. Hún var
óeðlilega föl og majórinn komst ekki hjá
þvi að veita athygli hinum áliyggjufulla
svijj í yndislegum augum hennar.
— Eruð þér að fara, ungfrú? spurði hann
og hneigði sig auðmjúkur. Get ég i nokkru
verið ýður hjálplegur.
— Þakka yður fyrir, lierra majór, svar-
aði hún og brosti þreytulega. En ég lield
ég sé ekki lijálparþurfi. Eg er ekki vel
frísk í kvöld og ætla því að sleppa mið-
degisverðinum.
— Yðar mun verða saknað mikið.
— Varla. — En segið mér majór, er ekki
þungt loft hérna inni, mér finst það vera
svo þungt, eða er það aðeins ég sem ekki
er frísk .... Það er eins og eitthvað þrengi
að hjartanu .... alveg eins og einhver
skelfilegur atburður væri i aðsígi. Mig
dreymdi svo hræðilega í nótt.
— Enginn veit hvað fyrir kann að koma,
svaraði majórinn kuldalega. — Og ég vil
ráðleggja yður að fara ekki upp á þilfar-
ið, andrúmsloftið er hættulegt þar í nótt
.... Mér finst ég lika liafa það á tilfinn-
ingunni að; eittlivað muni koma fyrir.
Unga stúlkan greip um höfuð sér eins og
liún væri að þvi komin að falla í ómegin,
en hún hristi af sér ónotin og gekk hnarr-
reist áfram.
Majórinn horfði á eftir henni og yppti
öxlum.
— Það býr meira i þessari stúlku, en
nokkur heldur, tautaði hann. Skaði að hún
skuli þurfa að deyja svo ung. Svo gekk
liann að einu borðinu sem stóð næst dyr-
unum og settist þar. En það leit ekki út
fyrir að matarlyst majórsins væri sérlega
góö, því hann drakk aðeins eitt stórt glas
af rauðvíni og rétt nartaði í ristuðu hana-
kambana.
Það var eins og eyru hans væru spert
jeftir einu eða öðru hljóði og fingurnir á
smáum höndum hans ýmist krepptust eða
réttust upp eins og af taugaóstyrk. Þá
vældi flauta skipsins allt í einu, snöggt,
þrisvar sinnum og samstundis var öllum
hurðum horðsalsins skellt harkalega aftur.
Úti á ganginum var skifst á nokkrum
skammbyssuskotum og við allar útgöngu-
dyr skaut allt í einu upp grímuklæddum
mönnum, með langar riddarabyssur í hönd-
unum og girtir skammbyssum.
Flestir slóðu upp skelfingu lostnir.
Hljómsveitin þagnaði. Og þrumandi rödd
heyrðist í hátalaranum: — Heiðursmenn
og frúr — upp með hendurnar!
VIII. Ránið.
Það var eins og risavaxin hönd hefði
dregið tjaldið til hliðar, frá einhverri ó-
þekktri skelfingu. Það var eins og allir i
hinum stóra sal, sem geislaði af fegurð og
auði, væru lamaðir af hinni skerandi, bjóð-
andii rödd og glampandi riddara- og skamm-
hyssuhlaupunum, sem var beint út yfir
fólkið.
ITljómsveitin, sem bafði verið byrjuð á
eldfjörugum marsi eftir Soussa og nú bis-
aði við angurbliðan þrileik, varð algjörlega
ráðalaus. Hvert hljóðfærið eftir annað
þagnaði. Hljómsveitarstjórinn, hlægilega
siðhærður náungi, sem hvorki sá eða heyrði
annað en rugl, sem rauðklæddir hljóðfæra-
leikarar lians suðu saman, veifaði í ör-
væntingu sinni bæði höndum og fótum.
Hann minti á druknandi mann, sem er að
kveðja veröldina. Þarna sviku líka bassa-
fiðlurnar! Þá hlaut djöfullinn að vera í
þvi öllu saman! Og þessi aumingja sið-
liærði og söngnæmi maður lét hljómstaf-
inn síga, og hné niður á stól, á milli flaut-
anna og klarinettanna.
Þá stóð liár maður upp úr sæti sínu, og
af gömlum vana varð honum þreifað til
rassvasans, en óánægjulegt glott, sem birt-
i-st á skarpleitu, skegglausu andlitinu sýndi
að hann fann ekki það, sem hann leit-
aði að.
— Heyrið þið mig nú, heiðursménn,
sagði hann hárri og bjóðandi röddu. Eig-
um við að láta bjóða okkur svona lagað,
án þess að bera hönd fyrir höfuð okkur?
Erum við ekki menn?
llingað og þangað í salnum, stóðu hinir
kjólklæddu herrar upp einbeittir á svip.