Fálkinn - 07.03.1947, Blaðsíða 8

8
FÁLKINN
Við höfðum setið og verið að
ræða um síðustu morðfréttina,
sem blöðin höfðu prentafó á
fyrstu síðu ásamt myndum af
öllum, sem við þetta voru riðn-
ir nema einum mikilsverðum
aðila, nefnilega morðingjanum
sjálfúm, sem lögreglan hafði
ekki íundið enn, og þeir böl-
sýnu töldu víst að hún mundi
aldrei finna.
Það rigndi, við vorum fjórir,
og mikilsverðasti maðurinn í
þessum litla hóp, bankastjórinn,
sem átti að útvega peningana
í verksmiðjuna, sem við allir
höfðum hug á að koma á fót,
spilaði aldrei bridge. Þessvegna
gátum við ekki gert það heldur.
Við sátum og töluðum saman,
og biðum eftir að rigningunni
slotaði. Verksmiðjan var langt
frá bænum, og við áttum ekki
nema um eitt að velja, að drepa
timann.
Og svo drápum við tímann
með því að tala um morð. Það
er ágætt umtalsefni, og það er
ekki refsivert.
Verksmiðjustjórinn var lang-
ur en íturvaxinn maður, sem
var nýkominn heim frá Banda-
ríkjunum. Hann talaði um morð
af sérþekkingu. En við hinir
hlustuðum á.
— Ja, þið hafið víst aMrei
verið viðriðnir neitt morðmál?
Ekki höfðum við verið það,
nei.
— En það hefi ég, sagði hann
og kveikti sér i nýjum vindli,
og nú skal ég segja ylckur sög-
una eins og hún geklc.
Húsbóndinn stóð upp og fór
að fást eitthvað við viskíflösku.
— Mér finnst að þið æltuð
að fá ykkur glas áður, þetta er
gott viskí, — kanadiskt — ég
hefi vit á viskí.
Meðan við vorum að hella á
hjá okkur, sagði húsbóndinn: —
Þegar ég segi að ég hafi vit
á viskí og sérstaklega kanad-
isku tegundinni af þessum hálf-
guðadrykk, þá lýg ég engu í
því. Eg var í heilan ársfjórðung
meðal fremstu leynivínsalanna
í Detroit, Michigan. Bootleggers,
vorum við kallaðir. Það kemur
Eftir Palle Rosencrantz
Ð
af því að fyrrum var bannað
að selja Indíánum áfengi. Þess-
vegna földu landnemarnir á-
fengið í stígvélabolunum sínum.
Þaraf kemur nafnið, og Indíán-
arnir lærðu að meta keiminn,
sem áfengið fékk af leðrinu.
Jæja, ég var atvinnulaus og
þetta var um vetur, ég var ung-
ur og andbannraaður at sann-
færingu. — Þessir bootleggers
borguðu vel, og þetta var frem-
ur áhættulítið — ég átti að stýra
vélbát, hlöðnum öli og viskí
og víni frá kanadiska bakkan-
um yfir til Detroit yfir vatnið,
sem greinir bretsku paradísina
með frjálsu áfengi, frá Michig-
an-fylki í USA, þar sem bannið
var.
Eg get ekki hugsað mér að
bankastjórinn neiti mér um lán-
ið þó að ég hafi siglt með á-
fengi hinumegin á hnettinum.
Bankastjórinn hló og vætti
varirnar. Viskíið var mjög gott.
— Well, hélt verksmiðjustjór-
inn áfram. — Eg var sem sagt
sprittsmyglari og felldi mig ve'
við það. Við vorum ráðnir upp
á hlut, og stundum var ágóðinn
mikill, því að Bandaríkjamenn-
irnir vildu nú fá spritt, hvað
sem það kostaði. Það var stund-
um skotið á okkur í myrkrinu
á nóttinni, stundum lenti í
stympingum og fjórum sinnum
lenti ég í klakavatni í öllum
fötunum. En það er ekki meira
en hraustir menn hafa gott af.
Og það er gaman að hugsa til
þess eftir á, þegar maður situr
svona notalega eins og við ger-
um núna. Finnst ykkur það
ekki? Viskíið er gott!
Þetta gekk allt vel um sinn.
Svo bættist lögreglumaður í
hópinn — innfluttur Þjóðverji
sem hét Bauer; hann var auð-
vitað jafnframt starfsmaður i
Detroit og mesti fyrirmyndar-
maður. Hann stöðvaði bæjar-
búa, án minnsta manngrein-
ingarálits, þegar þeir óku of
hratt. Með því þjónaði hann lög-
unum. Og hann stöðvaði meira
að segja útsendara bannmann-
anna, þegar þeir óku of hratt
á eftir vögnum smyglaranna,
sem voru hlaðnir áfengi. Með
því þjónaði hann okkur og
fékk tvöfaldan ágóða. Þetta
var dugnaðarmaður, og mér lik-
aði vel við hann. Við sögðum
hvor öðrum margar sögur, þeg-
ar við sátum saman og nutum
lífsins í frítímanum, eins og
við gerum hérna núna.
En nú átti að skjóta Bauer.
Hann hafði orðið ósáttur við
Jenkins, sem var einskonar for-
maður á bækistöð okkar í De-
troit. Við höfðum ágætan stað
með bryggju við fljótið, þar
sem við gátum skipað vörunum
á land.
Bauer og Jenkins höfðu orð-
ið ósáttir út úr stelpu. Það var
ekkert sérstakt við hana, en
maður á aldrei að deila um
smekk manna. Jenkins barði
Bauer, en hann var sterkur eins
og björn og sór að hefna sín.
Við misstum tvo brennivíns-
farma og einn af oklcar mönn-
um var skotinn en einn drukkn-
aði. Svona gat alltaf komið fyr-
ir, og við tókum það með í
reikninginn. En það lá hundur
grafinn bak við þessa atburði,
og bossinn okkar - eða foring-
inn, skiljið þið, sem ég nefni
ekki af ásettu ráði, því að hann
er þingmaður í Washington, og
ég vil ekki koma manninum í
bölvun, þvi að hann er dugnað-
armaður í allan handa mála
—komst að því að Bauer hafði
gerst svikari við okkur. Við-
skipti okkar voru þess eðlis,
að ekki var hægt að komast hjá
að skjóta manninn, úr þvi að
svona var komið. Meðal smygl-
ara eru jafn strangar reglur
um heiðarleik eins og í banka-
málum, annars væri ekki hægt
að reka smygl. Jæja, forstjór-
inn kallaði mig til sín og sagði
bara: „Á morgun farið þið
Jenkins í ökuferð með hann
Bauer, og þegar þið eruð komn-
ir nokkrar mílur út úr bænum
þá setjið þið hann út úi' vagnin-
rnn og skjótið hann.“
Mér var nú ekkert um þetta
og sagði, að ég væri ekki not-
andi til þess. Því að ég hefði
aldrei lært þetta þegar ég gekk
í barnaskólann í Danmörku,
þó að alþýðumenntun væri á
mjög háu stigi þar, og kostaði
skattborgarana ærna peninga.
En liann sat við sinn keip;
hann skildi ekki gaman, þó að
hann væri allra besti maður
í allan lianda máta, eins og
ég hefi sagt.
„Þetta dæmist á þig,“ sagði
hann. „Við verðum að gegna
okkar skyldum, og þegar minnst
varir getur maður fengið reikn-
inga gerða upp hjá lögreglunni
með bráðu andláti. Það er ekki
hægt að gera greinarmun á
mönnum í félaginu, að undan-
teknum foringjanum, og það er
ég. Nú ert það þú,‘sem átt að
gegna skipun. Þú liefir grætt
1000 dollara á slcömmum tíma,
án þess að hafa mikið fyrir því.
Eða livað finnst þér? Hér stoða
engar undanfærslur. Annars
verður farið með þig eins og
svikara.“
Þetta var það versta sem fyr-
ir mig gat komið í þeim félags-
slcap. Eg stalck upp á að við
skyldum láta Jenkins vinna
þetta skítverk, en forstjórinn
vildi ekki heyra á það minnst.
Þá liti það út eins og þetta væri
hefndarverk frá lians hálfu, og
það kom í bága við frumregl-
urnar. Eins og þið hafið hevrt
hafði hann líka sínar frumregl-
ur, þó að ég fyrir mitt leyti sé
nú helst á því að ástæðan hafi
verið sú, að Jenkins var eftir-
lætið hans, og að hann hafði
ógjarnan viljað sjá hann steikt-
an í rafmagnsstólnum, ef illa
færi. En ég var ekki annað en
vesæll útlendingur, og þeir voru
aldrei í háu gengi.
Það átti að vera ég. Og það
varð ég. Bauer kom daginn eftir
til að sækja ágóðahlutann sinn
eftir síðustu viku. Jenkins sló
hann í rot og svo bundu þeir
hann og fleygðu honum inn í
bifreiðina, þangað sem ég sat
í baksætinu. Þeir höfðu fengið
mér skammbyssu. Eg hefi aldrei
átt skammbyssu — þessliáttar
verkfæri geta valdið slysum —
voðaskotum eða sjálfsmorði, en
af því að ég átti að stjórna
ferð lögregluþjónsins í annan
heim varð ég að liafa skotvopn,
og það fékk ég. Ekki langaði
mig nú til að drepa mann, en
það var liður í því starfi, sem
ég hafði tekist á hendur.
Með öðrum orðum var ég
morðingi. Maðurinn sem ég átti
að murka lífið úr hafði verið
gripinn aftan frá og var for-
svaranlega bundinn. Svo að
hann get ekki gert neitt. Og
Jenkins félagi minn var með
mér; hann stýrði bifreiðinni
sem við sátum í, og hafði skam-
byssu líka.
Eins og þið munuð skilja
langaði mig mest til að ekkert
yrði úr morðinu. Maður verð-
ur að hafa þá skoðun sem mað-
ur vill. Ef ég hefði bundið mig
við það eitt, að vilja ekki sjálf-
ur drýgja morðið, þá hefði ef
til vill verið hægt að finna eitt-
hvert úrræði, en sannast að
segja þá getur verið skap í
mér þegar svo ber undir, og
ég vildi helst að maðurinn yrði
ekki myrtur, hvorki af mér né
öðrum. I þvi lágu örðugleikarn-