Fálkinn - 07.03.1947, Blaðsíða 9

FÁLKINN
9
ir. Þið munuð ef til vill segja
að ekki hafi verið annar vand-
inn en að fara til lögreglunn-
ar. Eg viðurkenni að það er
gott að hafa lögreglu, jafnvel
í morðmálum, og það virtist
liggja nærri að nota hana. Sér-
staklega í þessu tilfélli, þegar sá
sem átti að myrða var lögreglu-
þjónn. En það sund var nú
lokað. Þetta var sem sagt fjandi
snúið mál, en enn snúnara varð
það vegna þess að andúð ínln
á morðum varðaði ekki aðeins
þetta lögregluþjónsmorð lieldur
líka alla þá, sem við þetta voru
riðnir, nefnilega Bauer, Jenk-
ings smyglara og sjálfan mig.
Ef ég'skyti á Bauer, samlcvæmt
áætluninni þá væri það mörð.
Morð á lögregluþjóninum,
framið af mér.
Skyti ég hann ekki heldur
hjálpaði honum að losna, eins
og mig langaði mest til, þá
væri það morð.
Morð á Jenkins, framið af
lögregluþjóninum Bauer.
Óg skyti ég hann elcki, lield-
ur aðvaraði starfsbræður hans
innan lögréglunnar, þá yrði
það morð.
Morð á mér, framið af Jen-
kins eða einhverjum öðrum i
klíkunni.
Svo að ekki sé minnst á að
það siðasta hefði orðið óþægi-
legast fyrir mig, fannst mér
enginn kosturinn góður af þess-
um þremur.
— Hvað gerðuð þér þá?
spurði bankastjórinn.
—- Ja, sagði verksmiðustjór-
inn, — með því að ég liefi ný-
lega sent beiðni í bankann til
yðar og af því að ég sit liérna
fyrir framan yður, getið þér
séð að ég kaus ekki síðasta kost-
inn.
— En hvað gerðuð-þér þá?
— Eg tók engan kostinn. Nú
skal ég‘ segja ykkur hvernig
þetta fór.
Við ókum af stað, mjög hægt,
með leyfilegum hraða, til þess
að umferðarlögreglan færi ekki
að abhast við okkur — okkar
eigin lögregla sat bundin og með
bitil í munni við hliðina á mér.
Við ókum út úr borginni, út í
sveitina, og þar var tilbreyting-
arlaust og leiðinlegt, hálsar og
lægðir og grenislcógar, en varla
nokkurt hús, sem fólk var í.
Við ætluðum að fara talsvert
lengra — 'það varð að gera
þetta vel og hafa góðan frágang
á því, svo að ekki yrðu nein-
leiðindi að því eftir á.
Nú nálguðumst við aftökustað
inn. Að sleppa Bauer þorði ég
ekki, skjóta hann vildi ég ekki,
en hann mátti heldur ekki
skjóta Jenkins, og Jenkins mátti
auðvitað heldur ekki skjóta
mig. Þetta var sannarlega vanda
samt mál. Loks komst ég þó
að niðurstöðu, með þvi að
byrja á öfugum endanum. Eg
hallaði mér fram til Jenkins, er
sat við stýrið, og sagði við hann
að í flýtinum áður en við fórum
af stað hefði ég fengið óhlaðna
skammbyssu og skot af skaklcri
stærð. Jenkins trúði því. Það
hefir alltaf verið eitthvað salc-
leysislegt við mig, og hefi ég
oft haft gagn af þvi. Jenkins
fékk mér skammbyssuna sína,
sem var hlaðin. Bauer lögreglu-
þjónn var grænn í andlitinu.
Bifreiðin nam staðar uppi á
hól, sem var alvaxin unggreni
og háum furutrjám. Það var
farið að skyggja svolítið og það
var úðarigning; það var liðið
talsvert á vorið. Eg dröslaði
Bauer út úr vagninum, hann
gat gengið, en ekki hreyft hand-
leggina. Veslings maðurin skalf
eins og espilauf. Hann vissi
á hverju hann átti von. Jenk-
ins, sem var fremur treggáfað-
var talsvert harðleikinn við
Bauer til að vekja ekki grun.
— Skjóttu hann þarna inn á
milli grenitrjánna,“ sagði Jenk-
ins, sem var fremur trggáfað-
ur eíns og margir stórir og
sterkir menn. — Þá losnum við
við að draga líkið. Þetta mun
hafa hljómað notalega í eyrum
veslings fórnarlambsins. Eg
sagði „All right!“ eins kaldrana-
lega og ég gat og svo bölvaði
ég Bauer í sifellu meðan ég var
að hrinda honum á undan mér.
Við gengum noklcur skref, en
svo sagði ég á þýsku við mann-
greyið: — Vertu rólegur, Bau-
er, ég ætla ekki að drepa þig,
lcomdu bara með ;mér, gerðu
svo vel. Honum virtist hægja
við þetta. Jenkins kunni ekki
þýsku, og svo gat hann ekki
heldur heyrt til okkar, því að
við vorum komnir langt frá
veginum, en hann sat í bílnum
og tottaði pípuna sína. Sem sagt,
Jenkins er feitur maður og ró-
lyndur.
Þegar komið var inn í kjarr-
ið skar ég böndin af Bauer með
hnífnum mínum. Gagnstætt
skammbyssum tel ég hnífinn
vera nauðsynlegan hverjum
karlmanni.
— Sjáðu nú, Bauer, nú ertu
frjáls. Eg skýt tvö skot upp í
loftið. Hérna er skammbyssan
mín, en gerðu nú samt ekki
neina vitleysu, hún er ekki hlað-
in. Patrónurnar liggja þarna,
og sjálfur hefi ég skammbyssu.
Gerðu enga vitleysu, það er ég
sem skýt fyrst.
Svo skaut ég og það heyrðist
lágur hvellur.
— Nú bíðurðu bara hérna.
Jenkins heldur að ég sé búinn
að drepa þig, og nú fer ég. Eg
tel víst að Jenkins liafi verið
skipað að líta eftir að þetta
ræri forsvaranlega gert, þetta
morð, sem eklcert varð úr. --
Hann um það. En hann er var-
kár maður, og liann hefir líka
hlaðna skammbyssu.
Það var lygi, eins og þið vit-
ið, því að ég hafði skamm-
byssuna hans, en þið verðið að
viðurkenna að þetta var saklaus
lygi-
Bauer skildi mig og þakkaði
mér af hrærðum hug. — Við
Evrópumenn eigum best sam-
an, sagði hann og fór að tala
eitthvað um Danmörku, sem
ég ekki heyrði, því að ég flýtti
mér til baka til Jenkins. Hann
sat ennþá í bílnum og var hinn
rólegasti, það rigndi og liann
vildi ekki vökna meira en þörf
var á.
— Jæja, sagði hann, — ertu
búinn að afgreiða þorparann?
— Þei, sagði ég, — við verð-
um að tala fallega um þá látnu.
Eg viðurkenni að ég skalf dá-
lítið, því að það var vogunar-
spil þetta og mitt eigið líf í
veði. Hver veit nema bófinn
hefði skammbyssu til vara. Líf
mitt var kannske ekki mikils
virði — og er það ekki heldur
nú, en ég á nú ekki nema þetta
eina.
— Eg lofaði forstjóranum
og líta eftir að þetta væri for-
svaranlega gert. Þú mátt ekki
reiðast af því Hansen, ég trúi
þér svo sem, en þetta er sagt
sem skipun.
— Fyrir alla muni, svaraði
ég. Það er1 alls ekki ástæða til
að kippa sér upp við þótt Jenk-
ins efaðist um að ég væri morð-
ingi. Skotið hafði liann heyrt.
Hann fór af stað inn í skóginn
en ég fór inn í bílinn, og það
var ekki nema eðlilegt, því að
það var rigning.
— Hann liggur 20 skref héð-
an í rétt horn frá veginum, sagði
ég. Þegar liann var kominn
inn á milli grenitrjánna á skurð
bakkanum, kallaði ég til hans:
— Jenkins, bíddu augnablik!
Hann leit við og góndi á mig.
— Hann er eklci skotinn, hann
stendur þarna balc við stóra
furu, og hann hefir skammbyss-
una mína í hendinni, og það
eru skot í lienni.
Jenkins bölvaði hræðilega.
Hann hafði fengið mér sína
eigin skammbyssu, og sem bet-
ur fór var það sú eina, sem
hann hafði á séi’. Eg athugaði
að hreyfillinn væri i gangi, svo
fleygði ég skammbyssu Jenk-
ins í áttina til hans.
Ilafið þið nokkurntíma þvegið þil-
far á skipi? Það er ekki skemmti-
legt verk og því síður létt, \>ó að
þilfarið sé öllu minna en á flug-
vélaskipi. í enska fotanum er nú
mikið farið að nota vélar til þilfars-
þvotta, og vinnur hver vél minnst á
við tiu menn. Myndin sijnir breskan
sjóliða með eina slíka vél.
— Þökk 'fyrir lánið kallaði
ég til hans, — það er best að
þú hafir hana með þér þegar
þú hittir Bauer, annars gæti
farið illa fyrir þér.
Og svo steig ég á gasið og
þaut áfram veginn.
----- Það var þögn um stund.
— Komust þér undan? spurð-
ixm við.
— Það hlýt ég að liafa gert.
Eg hafði 1000 dollara í vasan-
um og hifi-eiðina skildi ég eftir
í Toledo. Eins og þið sjáið er
ég nokkurnveginn óskaddaður,
enda eru mörg ár siðan þetta
var.
Svo vai’ð aftur þögn.
— Segið þér mér, spurði
bankastjói’inn, — hversvegna
létuð þér þennan smyglbófa fá
skammbyssuna ?
— Það skal ég segja yður,
sagði húsbóndinn. Ef ég lxeíði
sagt ykkur allt sem ég hugsaði,
hefði sagan mín bara orðið
lengri, en ekki belri. En ég
get hætt því við að hvort Bauer
skaut Jenkins eða Jenkins Bau-
er, þegar báðir voru vopnaðir,
kemur mér alls ekki við. Best
að lofa þeim að bítast. Það var
lieiðarlegt, og það var ekki
morð! Og það eru morðin, sem
ég get ekki þolað....
Nú er liætt að rigna herrar
mínir. Eigum við ekki að koma
út og líta kringum okkur.
Við litum kringum okkur, og
allt var eins gott og saga Hans-
sens.
Við fengum matai’bita á eftir,
og þá spurði bankastjórinn: —
Segið þér mér, var annai’hvor
bófinn skotinn?
— Það veit ég ekkert — ég
skipti mér ekkert af því — og
fái ég bara lánið þá stendur
mér alveg á sama um 'hitt.
Hann fékk lánið.