Fálkinn - 07.03.1947, Blaðsíða 13

FÁLKINN
13
KROSSGATA NR. 623
Lárétt skýring:
1. Neitun, fornt 4. hreysi 10. knýja
13. kvendýra, 15. peningar, 16.
gengis, 17. rándýr, 19. skaða, 21.
brak, 22. leiði, 24. kindanna, 26.
forfeðurna, 28. tími, 30. mann, 31.
kona, 33. einkennisstafir, 34. gtuna,
36. flana, 38. friður, 39. jurta, 40.
piltur, 41. ósamsíæðir, 42. svar, 44.
þrír eins, 45, ósamstæðir, 46. mjúk,
48, mannsnafn, 50. sendiboða, 51.
vegalengdunum, 54. sár, 55. hljóms,
56. greinir, 58. vinkonur, 60. þýtur,
62. op,‘ 63. spurði, 66. þóttu gott,
67. afitaug, 68. makkaróna, 69. virð-
ing.
Lóðrétt skýring:
1. .Bókslafur, 2. peninga, 3. mann,
5. sjór, 6. sérhljóðar, 7. hljóðfæra-
leikara, 8. hlóðstafir, 9. huggun, 10.
mannsnafn, 11. lióta, 12. flýtir, 14.
smjörlíki, 16. karlkenning, 18. kóngs-
börnin, 20; glensfullir, 22, skyld-
menni, 23. kvika, 25. vö'ntun, 27.
staurar, 29. trjátegund, 32. sýnir
reiðimerki, 34. vitskerta, 35. ryk-
korna, 36. flana, 37. ferðast, 43. ó-
framfærinn, 47. híbýli Njarðar, 48.
mannsnafn, 49, kvæða, 50. tunnun-
um, 52. sléttað, 53. kunnum við, 54.
glaði, 57. fæða, 58. þrir eins, 59.
skáldverk, 60. hlé, 61. kona, 64. ó-
samstæðir, 65. fangamark.
LAUSN Á KROSSG. NR. 622
Lárétt ráðning:
1. Rim, 4. skóvarp, 10. Óli, 13.
áðan, 15. úðaði, 16. ólin, 17. Malaga,
19. skrafa, 21. rasa, 22. aða, 24.
rata, 26. rallgcfnari, 28. Nói, 30.
all, 31. Reo, 33. al, 34. ýra, 36. TTT,
38. ís, 39. raftana, 40. fámennt, 41.
KF, 42. ami, 44. rif, 45. Du, 46. asa,
48. ætt, 50. kal, 51. goðafræðina,
54. Baku, 55. táp, 56. lána, 58. mal-
urt, 60. elrinu, 62. sker, 63. Ólafi,
66. inar, 67. mig, 68. klárinn, 69.
arg.
Lóðrétt ráðning:
1. Rám, 2. iðar, 3. malari, 5. kúa,
6. óð, 7. varðeld, 8. að, 9. is, 10.
ólatir, 11. lifa, 12. ina, 14. Nasa, 16.
órar, 18. galdramaður, 20. kraft-
mikill, 22. aga, 23. afl, 25. snarkar,
27. postuli, 29. Ólafs, 32. einda, 34.
ýta, 35. ani, 36. tár, 37. tef, 43.
strákar, 47. agaleg, 48. æft, 49. tæp,
50. kanina, 52. okur, 53. nári, 54.
baki, 57. anar, 58. MSM, 59. tól,
60. ein, 61. urg, 64. lá, 65. F.I.
— Hvsr var fórnarlambið?
— Eg veit það ekki. Það er satt. Brady
kallaði hann bara „senatorinn.“
Nú heyrði „Haukurinn“ glamra í disk-
um. Iiann gekk til ,dyra og opnaði. Ungfrú
Norton köm upp stigann með körfuna og
gekk inn án þess að lita á „Haukinn“
„IIaukurinn“ gekk inn og settist aftur á
stóra stólinn og svo mun liann liafa blund-
að um stund. Hann liafði haft margt að
hugsa í dag, en aðeins tveggja tíma svefn.
Ilonum fannst sem nálægt tvær mínútur
mundu hafa liðið þegar ungfrú Norton tók
saman diskana aftur og fór út úr herberg-
inu. Clare lá í rúminu með augun aftur,
— Líður yður betur núna? spurði hann.
— Talsvert betur. En mér væri lcært að
komast héðan burt. Þessi hjúkrunarkona
fer í taugarnar á mér. Veit hún með hvaða
hætti ég er komin hingað?
Eg liefi ekki hugmynd um hve mikið
hún veit.
— Ef ég liefði haft eitthvað að fara í
þá held ég að ég hefði dregist á fætur og
hypjað mig héðan.
— Það er gott að yður finnst þér vera
svo liress, því að við verðum ekki liérna
lengur en við nauðsynlega þurfum.
Eftir dálitla stund kom hjúkrunarkonan
aftur og læknirinn með lienni. Læknirinn
var með tösku í hendinni.
—- Eg verð víst að liafa umbúðaskifti á
yður, sagði hann.
— Það er gott, læknir. Eg fer niður á
meðan.
,„Haukurinn“ hafði ekki setið í dagstof-
unni nema nokkrar mínútur þegar Sarge
kom inn.
— Það v.ar gott að fá mat, húsbóndi,
sagði liann. — Hvernig líður kvenmann-
inum ?
— Hún hefir fengið meðvitundina. Lækn-
irþxn og hjúkrunarkonan (jru að ganga
frá henni undir nóttina.
— Hafið þér séð hjúkrunarkonuna?
— Já. Og mér list ekkert á hana, Sarge.
Og Clare kann ekki við hana heldur.
— Clare?
— Nú fyrirgefið þér. Eg hefi víst gleymt
að segja yður að stúlkan heitir Clare La-
fare. Hafið þér bifreið hérna?
— Eg ók tvísetanum í skýlið. En ég
befi stóra bílinn hérna niðri Fá götunni. Haf-
ið þér hugsað yður að nota hann?
— Nei, en mér datt í hug, að það væri
kanske ekki heppilegt að ungfrú Norton
mætti yður einmitt núna. Getið þér séð
þennan glugga frá bílnum?
— Já.
— Þá held ég að þér ættuð fremur að
sitja í bílnum og liafa augun á glugganum.
Ef ég lyfti gluggatjaldinu ofurlitið og dreg
það síðan alveg upp og niður aflur, þá
skuluð þér hafa bílinn viðbúinn til að fara
af stað.
— Það er víst ekkert ljótt á seyði?
— Það er það, sem ég ætla að reyna að
ganga úr skuga um.
Þegar Sarge var farinn kom læknirinn
ofan stigann með töskuna í hendinni.
Hann staðnæmdist 'vandræ>5alega fyrir
framan Haukinn.
— Það er dálítið, sem ég þarf að benda
yður á, herra Gate, áður en það er um
seinan! En nú verð ég að fara út í læknis-
vitjun. Allt er í besta lagi þarna uppi, og
ungfrú Norton ætti að duga.
— Vissulega, læknir. Farið þér bara!
Læknirinn tvísteig enn. Það var eins
og honum lægi eitthvað á hjarta, sem
hann þyrði ekki að stynja upp. Og meðan
hann stóð svona, sást til ungfrú Norton
uppi í stiganum. Allt í einu fór læknii-inn
að tygja sig, tók hatt sinn og frakka og
svo hvarf hann. Ungfrú Norton sneri við
og livarf inn í sjúkraherbergið aftur.
Haúkurinn fór að litast um í húsinu.
Úr dagstofunni voru dyr fram í viðtals-
stofu lælcnisins. Þar var umliorfs lílct og
á öllum læknastofum, en sjá mátti að
þessi stofa hafði ekki verið notuð um
Iiríð. Á skrifborðinu var ekkert nema ein
bók.
— Hvað skyldi hann hafa haft fyrir
stafni líérna, hugsaði Haukurinn með sér.
Hann gekk áfram, inn i borðstofuna og
eldhúsið. Allt var þar í röð og reglu, en
hvorki eldhúsgögn né annað hafði verið
notað lengi.
Úr eldliúsinu voru dyr út í portið. Hurð-
in var aflæst en lykillinn stóð í. Húsið stóð
á götuhorni og var útgengt i báðar göt-
urnar.
Haukurinn gekk varlega upp stigann og
inn í sjúkraherbergið, án þess að drepa á
dyrnar. Ungfrú Norton sat í djúpum stól
og var að lesa í blaði, sem hún reyndi að
fela þegar liann kom inn. Það var blaðið
sem liann liafði fleygt frá sér.
—- Sefur sjúklingurinn? spurði hann.
— Já, og hún sefur víst vært í alla nótt.
Hjúkrunarkonan fór að hagræða sæng-
urfötunum.
Ilvað skyldi hún talca fyrir ef hún héldi
að hún væri ein nálægt Clare? hugsaði
Haukurinn með sér. Og í sambandi við
þetta datt honum noklcuð í hug.
— Heyrið þér, ungfrú Norton, — ég
kom bara til að segja yður, að ég ætla að
bregða mér frá í svo sem stundarfjórð-
ung.
— Jæja, herra Gate, svaraði hún án
þess að líta á hann.
Hann fór niður og slökkti á öllum ljós-
um nema lampanum yfir simanum. Svo
opnaði hann útidyrnar og skellti þeim
aftur. Og svo skaut hann sér bak við
dyratjöldin í dagstofunni.
Hann var varla fyrr kominn i felustað-
inn en liann heyrði fótatalc í stiganum.
Hjúlcrunarkonan fór út að dyrunum til
að sannfæra sig um að þær væru læstar.