Fálkinn - 07.03.1947, Blaðsíða 11

FÁLKINN
11
ÞEGAR ÖLL SUND LOKUÐUST FYRIR HITLER
II. FÓnNABLilIB SKOTTULÆIÍNISINS
Hitler var orðinn skar, en trúði
á skottulækninn og lét fang-
elsa tvo samviskusama lækna,
er þeir sögðu honum sann-
leikann.
Það er auðvelt að gera sér í
hugarlund hvernig áhrif aSbúSin,
sem lýst vár i fyrri greininni, hafSi
á Hitler. Doktor von Hasseibach,
hinn áreiSanlegasti og glöggskyggn-
asti af læknum Hitlers segir, aS
„fram að 1940 hafði Hitler litið
út fyrir að vera yngri en hann var.
En eftir þaS eltist hann fljótt. Og
frú 1943 líktist hann gömlum manni.
SíSustu daga ævi hans voru komin
á hann elliglöp, segir Speer. Allir,
sem sáu hann i apríl 1945 lýstu hon-
um sem skari.
Þessi hnignun heilsufars Hitlers
hefir oft verið talin afleiðing sam-
særisins, í júli 1944, en það er rangt.
Sárin, sem hann fékk voru lítil og
greru fljótt. ÞaS' sem raunvedulega
bjátaði á siSustu mánuði ævi hans
var tennt: lifsvenjur hans, sem þeg-
ar hefir verið lýst, og læknar hans.
Eina líkamsveilán sem Hitler hafði
fyrir stríð, var í hálsinum. Árið
1935 var hann liræddur um að eitt-
hvað væri athugavert við raddbönd-
in í sér og lét sækja til sín sér-
fræðing, von Eicken prófessor, sem
fann æxli í raddböndunum og skar
það burt. AS undanteknu því að
Hitler hafði hlustarverk við og við
og hætti til að fá magakrampa, var
heilsa hans góð til 1943. Hann hélt
að vísu sjálfur að hann væri lijarta-
bilaður, og eftir 1938 forðaðist hann
göngur og aðra likamlega áreynslu.
Hann byggði kastalann Kehlstein
uppi á fjallstindi og þaðan var hægt
aS sjá yfir Bayernalpana, en brátt
hætti hann að koma á þennan stað.
Loftið var þunnt og hann fékk ó-
þægindi fyrir brjóstiS og kenndi
það hjartabilun. En læknarnir fundu
engin merki liennar og hugguðu
sig við þetta, eins og magakramp-
inn væri ímyndun ein.
Það voru þrír læknar sem stund-
uðu Hitler: Brandt, von Hasselbach
og Morell. Brandt var ekki í tölu
bestu skurðlækna, og það er erfitt
að tala um Morelí með liógværum
orðum. Hann var skottulæknir. Þeir,
sem sáu hann eftir að Ameríkumenn
höfðu tekið hann fastan áttu bágt
með að skilja hvernig þessi maður
gat fundið náð fyrir augum Hitlers,
því aS bæði var hann sóSalegur,
skriðdýrslegur í framgöngu og virtist
enga sómatilfinningu hafa. Þeir
töldu að fólk, sem annars átti úr
litlu að velja, mundu ekki hafa
trúað Morell fyrir lífi sínu fyrr en
í fulla iinefana. En Hitler tók hann
ekki aðeins til reynslu heldur hafði
hann fyrir lækni í níu ár og kaus
liann fremur en alla aðra og trúði
loks honum einum fyrir lífi sínu,
þrátt fyrir aðvaranir mætra manna.
Mammon var guð Morells. Honum
stóð alveg á sama um allt sem heitir
sannleikur og visindi. Morell þurfti
ekki aS hafa fyrir því að verja
sig gegn árásum. Afstaða sú, sem
liann náði gagnvart Hitler, var af-
leiðing af geðveilu hins síðarnefnda,
en ekki af dugnaði hins. Hitler var
mjög hneigður til dultrúar, á sama
hátt og hann elskaði stjörnuspár og
svefngöngu-opinberanir. Hann trúði
á einskonar dularlyf, segir einn
læknirinn.
Þegar Morell, sem hafði sest að
i Berlin, sem kynsjúkdómalæknir
léttúðarkvenna af listræna taginu,
kom til Berchtesg^den í nauðsynleg-
um erindum til Hoffmanns (einka-
ljósmyndara Hitlers), var hann ekki
iengi aS höndla hnossið. Morell fór
að setja upp efnagerðir og fram-
leiða „patentlyf“. Hann var orðinn
líflæknir Hitlers og þá var ekki að
því að spyrja að vörunar seldust.
Stundum fékk hann því til leiðar
komið, að sala á undralyfjum lians
var fyrirskipuð í öllu Þýskalandi.
Samkvæmt skipun frá Hitler var
t. d. hið „rússneska lúsaduft" Mor-
ells notað i hernum. Og liverju
sem tautaði var Morell alltaf látinn
ganga fyrir öðrum með byggingar-
efni þegar hann þurfti að reisa
nýja verksmiðju. Eitt af lyfjum
Morells, sem hét „Ultraceptyl“ og
framleitt var i Budapest, var bann-
fært af lyfjafræðingastofnuninni
vegna þess að það væri beinlínis
skaðlegt fyrir taugarnar. Skýrsla
stofnunarinnar var lögð fyrir Hitler,
en hann stóð á sínu. Morell fékk
að auka framleiðsluna frá því sem
veriS hafði.
Ekki er rétt að segja, að Morell
léti lyf sín fara á markaðinn án
undangenginnar reynslu. Hann hafði
sitt tilraunadýr til þess að reyna
sullið á, og tilraunadýrið var —
Hitler sjálfur. Gerður hefir verið
nær fullkominn listi yfir lyfin, sem
Morell notaði við Hitler, saminn
eftir „journal“ þessa undralæknis,
og eru á honum 28 mismunandi lyf,
þ. á. m. „UHraceptyl" og fjöldi
svákalyfja. Æsingalyf og dáleiðslu-
lyf eru ekki talin með.
Dr. Brandt hefir lýst því hvernig
Morell notaði lyfin: „AS lokum var
hann farinn að gefa þau í spraut-
um eingöngu. Hann gaf sprautur
með drúfusykri, hormónum, fjör-
efnum o. s. frv. þannig að sjúkl-
ingnum leið betur fyrst í stað á
eftir. Hitler virtist liafa álit á þessu.
Þegar hann fann að hann var að
kvefast, lét hann sprauta sig 3-6
sinnum á dag. Þegar hann átti
að halda ræðu fékk hann sprautu
daginn áður, samdægurs og daginn
eftir. Þegar stríðiS hófst fannst
Hitler liann vera ómissandi sjálfur,
og öll stríðsárin lét hann sprauta
i sig lyfjum í sífellu. Morell gaf öll-
um í herforingjaráði Hitlers lyf, aS
Jodl undanteknum.“
ÞaS er eingöngu vegna þess að
Hitler var hraustur að upplagi, að
hann þoldi þessa meðferS jafnlengi
og raun bar vitni. En 1943 fór liann
aS fá skjálfta í útlimi, sérstaklega
vinstri handlegg og vinstri fót. Ilann
dró á eftir sér vinstri fótinn og fór
aS ganga álútur. Sumir læknarnir
héldu aS þessi skjálfti stafaði af
því að hann liefði fengið svonefnda
„Parkinsons-sýki“. Aðrir liéldu að
það væri móðursýki. En hvað sem
þvi líður þá stafaði skjálftinn ekki
af áfalli við júlí-sprenginguna, eins
og ýmsir hafa viljað halda fram.
Skjálftinn hafði verið sýnilegur áð-
ur og gefið Göbbels tilefni til sam-
úðarkenndrar afmælisræðu, er hann
hélt fyrir Hitler i apríl 1943. Þar
lýsti liann Hitler sem „goðinu At-
las sem ber allan hnöttinn á herð-
um sér.“ Sannleikurinn er sá, að
allir læknar sem til þekkja, segja
aS skjálftinn, sem löngum fór si-
versnandi, hafi algerlega hætt dag-
inn, sem sprengingin varð. En síðar
byrjaði liann aftur í nýrri mynd
og verri en áður.
Þegar Hitler hafði náð sér eftir
hin beinu meiðsl af sprengingunni
— eftir fjórar vikur, og tók til
venjulegra starfa á ný, hafði hann
afar langan vinnudag, og vinnu-
staðurinn var jarðhús í hinu raka
og ólieilnæma loftslagi Austur-Prúss-
lands. Hann liætti sér aldrei út úr
liíSi sínu því að samsærishræðsla
hans fór sívaxandi. Hann forðaðist
hreint loft, hræddist alla hreyfingu
og sá liættur á liverju leiti.
í september og olctóber kom dr.
von Eicken til hans til aS gera aS
igerð í kjálkanum; þá hafði hann
líka bólgna liálskirtla. í október
var en tekið æxli af raddbandi í
honum. Um það leyti hafði Hitler
að staðaldri magakrampa og höfuð-
verk, sem Morell var að lækna með
lyfjasulli sínu. En nú gerði dr. Gies-
ing, eyrna- og neflæknir, eftirtektar
verða uppgötvun.
Morell hafði í tvö ár gefið Hitler
pillur, sem nefndust „Dr. Koestlers
Antigas-pillur“, og i þeim var bæði
striknín og belladonna. Hitler fékk
tvær eða fjórar pillur með hverri
máltíð, þrátt fyrir það að ekki þykir
forsvaranlegt að gefa sjúldingi nema
8 stykki á dag í mesta lagi, af þess-
um pillum. En þó var það ekki
það versta. Morell skammtaSi honum
ekki pillurnar sjálfur heldur lét
Hans Linge, þjón Hitlers, hafa þær
undir hendi. ÞaS var í skúffu Lings
sem dr. Giesing fann pillurnar, af
tilviljun.
Dr. Giesing brá í brún og ræddi
þegar um þetta viS dr. Brandt. Þeim
kom saman um að Morcll seigdræpi
Hitler á eitri, og að þessi eitur
væru ástæðan til iðrakvala Hitlers
og jafnframt skýring á því, að hör-
undslitur hans var orðinn svo grár.
Þeir Brandi og Giesing fóru þvi
til Hitlers og sögðu honum, að
liann léti Morell spilla heilsu sinni
með þrotlausri eitrun. Hitler þagði
um stund en svo kom þruman. —
Brandt var sviptur öllum pólitískum
trúnaðarstörfuni (hann var m. a.
„Reichskommisar heilbrigðismála),
von Hasselbach varð honum sam-
ferða í fördæminguna, og 16. apríl
1945, þegar liarðstjórinn lirópaði á
meira blóð áSur en það yrSi um
seinan, var Brandt handtekinn og
dæmdur til dauða. En um þær
mundir gerðust mörg tíðindi i senn
og vinum Brandts tókst að tefja af-
tökuna fram yfir fall Þýskalands.
Síðustu ævidaga sina var Hitler
þannig orðinn að aumingja 'likam-
lega þó að hann þjáðist ekki af
neinuin sérstökum sjúkdómi. Allir
sem sáu hann segja að andlitið hafi
verið grátt og úttaugað, ög tala um
live álútur hann háfi verið, hve
mikið hann hafi skolfið -og hve
sljór hann var til augnanna.
EÍTtvö skapferliseinkenni sín átti
hann enn. Hitler hafði haft dáleið-
andi augu, sem gat svift fjöldann
tilfinningu og skynsemi og kúgaS
hann til aðdáunar. Þessu persónu-
lega segulmagni hélt hann til þess
síðasta. Og blóðþorsti hans var sam-
ur og áður eða óx jafnvel með
hverri plágunni og ósigrinum. Þó
að liann þyldi illa að sjá blóð æst-
ist hann og eitraðist við tilhugsun-
ina um blóð. Honum stóS á sama
hverjum blæddi.
í herferðinni til Póllands hélt
Halder hershöfðingi því fram að
engin nauðsyn væri á að eyðileggja
Varsjá, bærinn mundi gefast upp,
þvi að pólski herinn væri kominn
á tvístring. En Hitler hélt fast við
að Varsjá yrði lögð í rúst. Hann
lýsti þeim ánægjulegu atburðum, sem
gerast mundu: himininn myrkvast,
milljón smálestum af sprengjum rign
ir niður, fólkið drakknar í blóði.
Annar liershöfSingi lýsir hvernig
Hitler tók fregninni um það að líf-
varðarsveit lians hefði beðiS stór-
tjón i Rússlandi. Reichenau hers-
liöfðingi reyndi afsakandi að skýra
frá því hversvegna manntjónið hefði
orðiS svona mikið. Hitler tók fram
í: „Manntjón geta aldrei orðið of
mikil, þau sá sæði hinnar komandi
stórveldisaldar“, sagði hann sigri
hrósandi.
Siðustu dagana kemur hann fram
scm einskonar mannætugoð, sem
gleðst yfir falli sinna eigin mustera.
Ein af siðustu fyrirskipunum hans
var um aftökur, fangar skyldu brytj-
aðir niður, mágur lians tekinn af
lífi, allir svikarar slcyldu deyddir,
án þess að ákveðnir menn væru
nefndir. Hann óskaði mannblóta við
gröf sina. Það var rökrétt og tákn-
ræn afleiðing af stefnu Hitlers, að
hann sliyldi sjálfur brenndur til
ösku í lok byltingar eyðileggingar-
innar. Framhald.