Fálkinn - 07.03.1947, Blaðsíða 10

10
F Á L K I N N
YNBSVW
LES&NbURHtR
Steinolía handa úlföldum
Þú hefir víst oft heyrt talað uni
„baráttuna um olíuna“, Stórveldin
leggja meira kapp á aS ná undir sig
olíulindum en nokkru öðru, þvi að
olían er afl þeirra liluta sem gera
skal. Bensínið þykir orðið ómiss-
andi þjóðum, sem eiga í stríði. Ef
bensínið vantar stöðvast bifreiðarn-
ar og flugvélarnar geta ekki lyft sér.
En stundum heyrist talað um, að
olíulindir veraldarinnar verði þurr-
ausnar innan skamms, og er það sist
merkilegt, þegar litið er á hvílík
ógrynni af olíu notuð eru í heimin-
um, ekki síst síðan flugið færðist
i aukana og farið er að kynda olíu
í stað kola í skipum.
Hefirðu lesið um landkönnuðinn
Marco Polo — það kom bók út um
hann á íslensku fyrir nokkrum ár-
um. í einni ferð sinni kom hann í
héruðin við Kaspíahafið og fann
olíulind. Hann slírífar um þetta i
dagbók sína: „Hér er mjög stór olíu-
lind, sem hægt er að ausa úr hundr-
uðum skipsfarma i einu. Það er
ekki hægt að nota olíuna í mat
en hún brennur vel, og er góð til að
bera á úlfalda, þegar þeir hafa
kláða.“
Það var ekki fyrr en undir miðja
19. öld, sem menn gerðu sér ljóst
hve mikils virði olían var til lýsing-
ar og orkugjafar. Árið 1859 var
fyrst borað eftir olíu — í Pennsyl-
vaníu í Ameríku. — Það var ekki
vandalaust verk að bora eftir olíu,
en sumstaðar er þrýstingurinn á
henni svo mikill, að hún gýs um
100 metra upp úr liolunni. Svona
lindir eru kallaðar „sprautur' og
^UF,
Skógur af olíuturnum.
þær geta gosið allt að 1.800.000 1.
af olíu á sólarhring. En smámsam-
an rénar þrýstingurinn, bunan verð-
ur minni og hverfur að lokum, en
samt er lindin ekki tóm. Nú verður
að dæla oliunni upp úr lindinni, og
sé hún góð þá endist hún í 5 ár.
*****
Eisenhower hershöfðingi komst á
snoðir um það, skömmu áður en
hann ætlaði að heimsækja Culzean
Castle i Ayrsliire i fyrrasumar, að
viðreisnarnefndin hefði fengið uin-
sókn um ýmislegan efnivið til að
skreyta staðinn, í tilefni af því
að hann ætlaði að dvelja þar tiu
daga. Hann símaði þegar: „Mér er
kærara eð sofa í svefnpokanum
minum í Culzean Castle en seinka
endurreisninni i Skotlandi.“
Adamson er raatmaður.
— Láttu þaff renna svolttiff leng-
ur svo aff þaff verði almenniiega
kalt og svalt.
— Mundu nú, að hún mamma
aðvarar þig um að gera þetta aftur!
Afrikanska hauskúpan.
7. Smith reyndi að hjálpa mér,
en nú sá ég að hann náfölnaði, og
hann sleppti mér og synti þessa
5-6 metra, sem voru til hólmans.
Eg reyndi að ná i trjábolinn, en
hann var slípaður og háll, svo að
ég missti af honum og sökk hvað
eftir annað. Eg sá að Smith komst
á þurrt og heyrði hann kalla: „Kró-
kódíllinn! Slepptu bolnum og syntu
hingað!“
8. Eg leit við og sá gríðarstóran
krókódil stara á mig, og varð laf-
hræddur. Eg fór að reyna að synda
en það tókst báglega og inér miðaði
lítið áfram. Krókódillinn góndi á
mig en ekki réðist hann á mig enn-
þá. Kannske hefir hann verið svo
saddur, að hann hefir ekki nennt
því.
9. Þegar Smith sá í hvílikri hættu
ég var staddur, filcraði hann sig
á maganum út eftir trjábolnum og
þegar hann var kominn svo langt.
að hann náði til mín með hend-
inni, dró hann mig í land. Um leið
rak hann upp öskur, sem krókó-
dilnum hefir víst þótt fallegt, því
að hann hvarf í sömu andránni.
Og nú vorum við báðir á ofurlitl-
um hólma, votir inn að skinni og
það var orðið svo áliðið dags, að
næturkuldinn var væntanlegur þá.
og þegar.
10. Við lyppuðumst niður örmagna
af þreytu' eftir allt bjástrið, en allt
í einu kallaði ég: „Komdu fljótt
með eiturflöskuna!“ Hún var í vasa
'.Smiths. Iiann rétti mér hana í flýti
iog eftir stutta stund lá næturfiðr-
aldið hjá mér. „Eg sé ekld betur
en þetta sé Afríkanska hauskúpan,“
sagði ég fagnandi. Við athuguðum
tfiðrildið nánar. Alveg rétt! Kol-
svartir vængirnir með hvítum díl-
aim. Verulega sjaldgæft fiðrildi. Þeg-
ar við stóðum upp, flögraði svartur
dill upp úr grasinu.
Rtax spennandi myndaframhaldssaga