Fálkinn - 07.03.1947, Blaðsíða 12

12
F Á L K I N N
DREXELL DRAKE: . '
xo
»HAUKURINN«
— Nei,
— Vilið þér það með vissu?
— Já.
— Vitið þér hvernig fór með Slim. —
Þann sem var með mér?
— Slim og Brady eru báðir drepnir.
— Ilvað er nú þetta. Þetta liefir verið
meiri slátrunin!
— Nú sldljið þér máske að þér þurfið á
hjálp minni að halda?
— Til hvers?
—Það vill þannig til að við þurfum að ná
í sama manninn, en hvort af sinni ástæð-
unni. *
— Viljið þér ekki segja mér hver hann
er?
— Ekki ennþá. Yður verður að batna
fyrst.
Eg skil. Það var kannske þessvegna, sem
þér voruð í „Hálfmánanum“?
— Hver veit.
— Þá þurfið þér ekki að nefna neitt
nafn. Uss! Hann!
„Haukurinn“ var lcominn nær ráðningu
ákveðinnar gátu en nokkurn tíma áður.
Hann hafði fengið staðfestingu á grun
þeim, sem hann hafði um hver stæði á hak
við morð Kolniks. Reyndar hafði hann al-
drei verið í vafa um það — með þeirri
þekkingu, sem hann hafði á rás viðburð-
anna.
— Stúlkan horfði forvitnislega á hann,
og hann gat getið sér til hvaða spurningu
hún hafði á vörunum. En hann langaði
ekki neitt til að svara þeirri spurningu
einmitt nú, svo að hann varð fyrri til.
— Og hvað nú, ungfrú Kolnik?
— Nefnið ekki þetta nafn, gerið þér svo
vel! Það er búið með það. Kallið mig hara
Clara Lafare. Þér megið enda kalla mig
Clare — og ekkert annað.
— Ágætt! Eg hefi lagt mín spil á borðið.
Þér verðið að reyna að smeygja yður út úr
þessu eins fljótt og þér getið, sjálfrar yðar
vegna. Þér munuð skilja þetta þegar þér
sjáið hvað blöðin skrifa í dag. Og ég get
eins vel sagt yður það undir eins, að ég
stal yður af Mayfair-sjúkrahúsinu í dag.
Þér höfðuð verið lögð inn þangað.
Augu liennar urðu full af aðdáun. Þarna
var maður, sem hún gat átt samvinnu við
án þess að brjóta í bág við ættarvenjuna.
— Þér eruð snillingur! Yður hefir þótt
áríðandi að ná í mig!
Mig langaði til að fá vilneskju um ýmis-
legt, sem aðeins þér gátuð sagt mér. Eins
og ég sagði áðan, þá erum við bæði að elt-
ast við sama manninn. Hvern getið þér
sakað — nema hann — með því að segja
mér alla söguna? Joe Kolnik. Slim og
Bradley eru livort sem er ekki lengur i lif-
enda tölu.
Hvað er það þá, sem þér viljið helst vita?
— Fyrst og fremst hvað það var, sem þér
höfðuð tekið að yður að gera í „Hálfmán-
anum í gærlcvöldi?
Dyrnar opnuðust og inn kom Mason
læknir ásamt ungri, rjóðri stúlku í hjúkr-
unarkvennabúningi.
XIV. ' Leigða húsið.
„Haukurinn* hafði staðið upp af stóln-
um, og Clare leit fram til dyranna.
— Sjúklingurinn yðar er kominn til
sjálfs sín, læknir. Þetta gengur allt sam-
kvæmt áætlun, sagði hann. — Þetta er
Mason, læknirinn liugsar um yður, ung-
frú Trent.
Hann liafði kallað liana nafninu, sem
honum datt fyrst í hug, og hún leit þannig
til hans að liann sá að hún skildi, að hún
ætti að ganga undir nafninu ungfrú Trent
meðan hún hefði noklcuð saman vað lækn-
inn að sælda.
En þegar hann nefndi nafnið Mason, tók
hann eftir að hjúkrunarkonan leit hæðnis-
glotti til læltnisins. Og læknirinn virtist
verða hálfvegis viðutan. Það varð eins og
allir færu hjá sér. Læknirinn var talsvert
skjálfraddaður þegar hann fór að rúminu
og sagði:
— Ungfrú Norton ætlar að vera hjá vð-
ur í nótt, ungfrú Trent.
„Haukurinn reyndi að íhuga hjúkrunar-
konuna án þess að hún tæki eftir. Ilún virt-
ist alls ekki vera glöð yfir þessu starfi.
Enn lélc hæðnisglott um munninn á lienni,
þarna sem hún stóð bak við lækninn, sem
laut niður að sjúklingnum.
— Þetta virðist allt á góðum vegi, herra
Gate, sagði læknirinn. — Dálítið að borða
núna, og nægan svefn í nótt, og þá verður
stúlkan bráðhress i fyrramálið.
— Eruð þér soltin, ungfrú Trent, spurði
„Haukurinn“.
— Elcki skyldi ég amast við að fá dá-
lítinn bita núna, svaraði hún. — Það er
líka ýmislegt annað, sem mig langaði lil
að biðja ungfrú Norton að gera fyrir mig.
— Það er þá hest að þið fáið að vera ein-
ar dálitla stund, sagði læknirinn. — Við
förum niður á meðan, herra Gate.
Meðan þeir gengu niður stigann sagði
Mason frá því, að ungfrú Trent væri mjög
hrausthyggð. Hún mætti gjarnan fara á
fætur á morgun, ef hún aðeins færi var-
lega með sig.
Lækirinn bauð „Hauknum“ sæti í dag-
stofunni en sjálfur hvarf hann út um dyr,
sem væntanlega liafa legið út i eldhúsið.
Dagstofan var með ágætum húsgögnum,
en frekar þungt loft var þar inni. í einu
horninu lýsti lampi yfir smáborði, sem
síminn stóð á.
Nú hringdi bjalla einliversstaðar i hús-
inu og að vörmu spori kom læknirinn
inn.
Hann fór til dyranna og lauk um fyrir
negrastrák, sem kom með körfu, sem breitt
var yfir.
— Við báðum um dálítið af mat handa
ungfrú Trent, sagði læknirinn. — Ungfrú
Norton lcemur bráðum niður og fer með
hann upp til hennar. En viljið þér biðja
ungfrú Norton að koma inn til mín áður
en hún fer upp með matinn?
— Það skal ég gera.
Nú livarf læknirinn aftur, og aftur varð
alveg hljótt í húsinu. „Haukurinn“ hugsaði
margt. Læknirinn virtist vera móðgaður,
af einliverri ástæðu. Nærvara ungfrú Nor-
ton var einskonar gáta. Húsið virtist vera
frernur einmanalegt. Þarna var ekkert hús-
hald, svo að fá varð mat utan frá. Lækn-
irimí virtist ekki liafa neina aðra sjúlcl-
inga. Sarge lilaut að fara að koma aftur
úr þessu. Hann þekkti læknirinn og gat
víst gefið margskonar uppjýsingar um
liann.
Nú var ekkert um að villast. Ungfrú
Norton fitjaði fyrirlitlega upp á trýnið þeg-
ar hann nefndi nafn læknisins.
Þegar hún liafði lokað dyrunum eftir
sér spratt Haukurinn upp og hljóp upp
á loft lil Clare. Hún sat uppi i rúminu, ,með
lcodda við hakið.
— Fleiri spurningar, lierra Gate?
— Nei, ungfrú Norton kemur með mat-
inn á liverri stundu.
Hún virtist híða eftir þvi að hann segði
meira, en liann stóð þarna þegjandi og
horfði á hana. Hún fór hjá sér við þetta
og lagði aftur augun.
— Glápið þér ekki svona á mig, maður,
hrópaði hún.
Hann þagði áfram og hún opnaði aug-
un aftur.
— Jæja, það verður engu tauti komið
við yður. Kannske eigið þér líka kröfu á
að vita það. En þér megið ekki standa
svona og gera mig hrædda!
Hann gelck úl að dyrunum og hlustaði.
Ungfrú Norton var hvergi nálæg ennþá.
Clare talnði hreimlausum rómi.
— Joe fékk skipun frá einhverjum.
Bradley átti að koma með jólasvein með
sér eftir miðnættið. Joe sagði mér og Slim
að stytta honum stundir. Svo átti Bradley
að laka við honum, þegar hann væri orð-
inn hæfilega fullur. Joe átti að slökkva
Ijósið þegar Brady gæfi merki.
Hún tók málhvild til þess að draga and-
ann.
— En demanturinn?
— Hann var .... ég verð víst að kalla
það aukagetu. Hann var svo fallegur. Brady
vildi fá hann. Hann ætlaði að horga mér
hundrað dollara fyrir liann.
— Svo að það var þá rétt sem ég hélt.
Það var þessvega, sem ég tók hjann af yður.
En sögðuð þér Joe nokkuð frá því, sem
okkur fór á milli, áður en þér fóruð?
— Nei, ég sagði ekki öðrum en Brady
og Slim af þvi. Hefði ég sagt Joe frá þvi
mundi hann hafa sleppt sér.