Fálkinn - 28.03.1947, Blaðsíða 6

(5
F Á L K I N N
R. L. STEVENSON: OULIÆYJAN MYNDAFRAMHALDSSAGA
46. Eg sagöi þeim nú frá því,
sem ég hciföi oröiö vís í eplatunn-
nnni. Livesey, Trelawny og Smollett
hlýddu mcð athygii á, og þeir hrós-
uðii mér fyri árvekni mína. Að lok-
am drukku þeir skál mína, og
kváðu mig vera bjargvœtt feröar-
innar. Kapteinn Smoltett fékk nú
afsökun fyrir vantrausti því, er
hann haföi á skipshöf'ninni í ferð-
arbyrjun.
'iS. John Silver, sem var meÖ í
bátnum, stóö alla leiðina við hlið-
ina á stýrimanninum og lóðsaði
bátinn inn með slíku öryggi, aö aug-
sýnilegt var, að þetta voru honum
kunnar slóðir. Þegar viö konuim að
lendingarstaðnum, blasti eyjan við
sjónum, og kjarrvaxinn skógurinn
á ströndinni og kyrrðin, sem aðcins
hjá uppreisn í bráðina væri aö gefa
þeim landgönguleyfi. Sú leið var
lika farin. Kapteinn Smollett gekk
út á þ.ilfar og ávarpaði skipverja
þakksamlegum oröum. „Þiö megið
47. Við töldum nú 7 menn, sem
við gátum treyst af allri skipshöfn-
inni, 26 mönnum, og meðal þeirra
var skipsdrengurinn Jim Hawkins -
nefnilega ég. Málin horfðu því ó-
vænlega, og loksins varð samkomu-
lag um það, að ég skyldi verða
njósnari þeirra og ganga meðal skip-
verjanna, án þess að látast vita
nokkuð um, hvað til stœði. Þeir
mundu ekki fara að amast viö mér,
saklausum piltinum. - Næsta morgun
var rofin af fuglasöng öðru hverju,
höfðu engin ófriðvænleg áhrif á mig.
¥9. Ekki var staldrað lengi við
i þessari för, heldur róið til skips
aftur liið bráðasta. Þegar um borð
var komið, .fótru skipsverjar að
stinga saman nefjum og skeggrœða
í smáhópum með mjög lævislegum
svip. Augsýnilega var eilthvað i
róa í land í kvöld og hvíla ykkur
þar eftir vel unnin störf, ef þið vilj-
ið. Hálftima fyrir sólarlag verður
skotið úr fallbyssu hér um borð, og
þá eigið þið að róa til skips aftur.“
hafði vindinn lægt. Skipið var lagsl
viö festar, og bárurnar gjálfruðu
letilega við skipshliðarnar. Bátum
var skotið út, og ráðgert að fara
kynnisför til strandar. Hitinn var
óbærilegur, og máttleysi sótti á
alla. Jafnvel Anderson bátsmaöur
var svo mqgnþrota og viðntan, að
hann nennti ekki að hreyfa andmæl-
um, þegar ég stökk út í bátinn og
vildi fara með, því að auðvitað var
mér ekki ætlað að fara i förina.
aðsigi. Kapteinn Smolletl skaut á
leynifundi með okkur þremur, og
sagðist lita svo á, að ekki tjóaöi
að ganga beint framan að skip-
verjnm og biðja þá að lxœtla þessu
leynimakki, eða þá gefa þeim valds-
mannlegar fyrirskipanir um að
ganga til vinnu sinnar.
50. Eina ráðið til þess að komast
51. Boðið var þegið og 13 menn
fóru i- bátana með Silver i broddi
fylkingar. 6 af hans mönnum urðu
eftir um borð. - Eg fékk þá fífldjörfu
hugmynd, að stökkva út í minnsta
Blaðamannafundir
í Hvíta húsinu.
Sumir spáðu því að blaðamanna-
fundirnir í Hvíta liúsinu í Washing-
ton mundu leggjast niður eftir að
Roosevelt féll frá. En Truman for-
seti hefir farið að dæmi fyrirrenn-
ara síns i þessu efni, þó að tæp-
lega þyki hann jafn opinskár í
viðræðum og Roosevelt var. Hins-
vegar þykir Truman nákvæmari og
stundvísari. Roosevelt lét blaða-
ínennina alltaf bíða eftir sér i
hálftíma og stundum lengur, en
Truman kemur á tilsettum tíma.
Hann svarar stutt, oft ekki nema
já og nei, en fer aldrei undan í
flæmingi.
Um 650 fréttamenn liafa tækifæri
til að sækja þessa fundi, en venju-
lega mæta ekki nema um 130 -
þar af dálítið af kvenfólki. Taia
„hinna útvöldu“ er nokluið liá, því
að blöðin verða að hafa einn eða
fleiri menn til vara.
Til þess að fá'aðgang að fund-
unum verður blaðamaðurinn fyrst
að fá samþykki nefndar einnar,
sem skipuð er bæði blaðamönnum
og embættismönnum. Síðar sendir
hann umsókn til skrifstofu Hvita
hússins, sem sendi umsóknina áfram
til „Federal Bureau of Investigation“
Ef þessi stofnun samþykkir mann-
inn er honum afhentur aðgöngu-
miði, einskonar vegabréf með ljós-
mynd og fingraförum viðkomandi.
Erlendir blaðamenn verða að ganga
gegnum samskonar „hreinsunareld"
og að auki liafa meðmæli sendiherra
þjóðar sinnar. En hafi þeir fengið
aðgang á annað borð njóta þeir
sömu réttinda og amerískir blaða-
menn. Þeir geta meira að segja lagt
beinar spurningar fyrir forsetann,
en samkvæmt samkomulagi er þeir
hafa gert sín á milli, nota þeir sér
ekki þennan rétt heldur láta inn-
lendu blaðamennina spyrja.
Áður en fundirnir hefjast safnast
blaðamennirnir saman í stórum sal
fyrir framan skrifstofu fosetans. -
Þegar bann er tilbúinn til að taka á
Framhald á bls. 10.
bátinn, um leið og lwnn ýlti frá
skipshliðinni, en tók strax eftir að
Silver gaf mér illt auga, þ.ví að
hann vildi ekki hafa mig með. Bátun
um var kappróið til standar, og
lilli kuggurinn sem ég var í, náöi
fyrstur landi.
52. Eg stökk í land og sveiflaöi
mér léttilega inn i skóg. Eg lét, sem
ég hugsaði aðeins um að njóta góð-
viðrisins og leika mér. Þessvegna
gegndi ég ekki, þegar Silver kallaði
á mig, heldur brá á leik og hljóp
frá hópnum. En það sá ég á svip
Silvers, aö hann brá litum, þegar
ég gerðist svona glensfullur og stakk
þá af.
53. Eg hægði ekki á ferðinni, fyrr
en skógarþykknið varð þröskuldur
á vegi mínum. Eg gekk að hávöxnu
tré og fór að skyggnasl um. Þá sá
ég að skógurinn fór gisnandi og
rétt hjá mér var gróðri vaxið mýr-
lendi. Mœöiblásturinn i mér vakti
vaðfuglana, sem spígsporuðu háfætt-
ir á mýrarflákunum, og ég horfði
á flug þeirra meðan ég kastaði mæð-
inni. En ekki hafði ég slaldrað
lengi, Þegar til eyrna mér barst
mannamál. Skyldu kumpánar Silvers
vera á næstu grösum?