Fálkinn - 28.03.1947, Blaðsíða 12

12
F Á L K I N N
DREXELL DRAKE:
13
»HAUKURINN«
Haukurinn liafði liætt að skrifa og sneri
sér að útvarpstækinu.
— Líkin voru i nærklæðunum einum; allt
sem hægt hefði verið að þekkja þau á hafði
verið tekið hurt, hélt frásögnin áfram. En
yngra líkið hefir eigi að síður þekkst, og
er það alkunnur bófi. — Það er talið lík-
legt að menn þessir hafi verið drepnir í hófa-
bandaganum á Manhattan fyrir tveimur
nóttum. Og svo, herrar mínir og frúr —
Jordans mentól-hálstöflur. .. .
Sarge lokaði útvarpstækinu.
— Jæja, þeir eru þá komnir í líkhúsið,
húsbóndi.
— Já, og þá finnst mér að þér ættuð að
reyna að leita frekari frétta.
Sarge fór í frakkann og gekk til dyra.
— Það er eins gott að þér hafið þetta með
yður, sagði Haukurinn.
-— Hversvegna?
— Clare veitir máske ekki af einhverri
aukahjúkrun.
Sarge hrosti. — Þér hafið hugsun á öllu,
húsbóndi, sagði hann og tók við seðlabúnti.
XVII. Breytt Andlitsfall.
Haukurinn sat við hádegisverðinn i stóra
matsalnum i Copley Vendome. Úlnliðsúrið
lians sýndi kortér yfir tvö. Það mundi hest
að biða hérna þangað til Sarge kæmi.
— Óskið þér nokkurs fleira, lierra Win-
gate?
-— Þakka yður fyrir, Playton, gefið þér
mér annan bolla af kaffi. Og svo vindil og
miðdegisblað.
Þjónninn kom með það sem um var heð-
ið og tók við góðum drykkjuskildingi. Það
voru ekki margir af fastagestum hótelsins,
sem voru jafn örlátir á þjórfé og Wingate
var.
Miðdegisblaðinu varð einnig tiðrætt um
tiifeliið Sadie Olsen. Stúlkan var þó ekki
nefnd með nafni, og engin skýring var gefin
á því hversvega iiún Jiefði fleygt sér út um
gluggann. Með fyrirspurnum simleiðis hafði
fengist staðfesting á þvi, að Sanderson lækn-
ir væri ekki lieima en dveldi i Florída, og
að hús hans hefði staðið autt.
Fremur lítið var sagt frá líkfundinum við
Schwerdtmannsbæinn. Það var orðið svo al-
gegnt að lik fyndust af bófum, sem orðið
höfðu að bíla í grasið fyrir keppinautunum.
Annað líkið hafði þekkst. Maðurinn hét Ant-
on „Busty“ Pandova og var í bófaflokki
Kolniks. Höfuðkúpan var brotin.
— Það hefir skeð þegar liann datt á gólf-
ið, liugsaði Haukurinn með sér.
Hann fletti blaðinu en fann auðsjáanlega
ekkert, sem vakti forvitni hans, þangað tii
hann kom á öftustu síðuna. Þar stóð eitllivað
sem kom honum til að glenna upp augun.
Hann braut saman blaðið, stakk því undir
handlegginn og gekk liröðum skrefum gegn-
um matsalinn og fram í anddyrið. I sama
bili kom Sarge inn um vindudyrnar og flýtti
^sér til hans. Hann var að springa af frétt-
um.
— Bíðið þér þangað til við komum upp
til mín, sagði Haukurinn, ýtti lionum inn
í lyftuna og ók upp á 9. hæð.
Þeir fóru inn í stofuna og Haukurinn
breiddi úr blaðinu á borðið.
— Þekkið þér þetta andlit? spurði liann.
Sarge horfði lengi á myndina.
— Það hefði ég nú haldið, sagði hann svo.
Það var maðurinn, sem þeir Haukurinn
höfðu séð í Hálfmánanum. Robert L. Sneed
senator stóð undir myndinni og svo látandi
greinarstúfur fylgdi:
Ungfrú Elenaor Sneed hefir tilkynnt lög-
reglunni, að faðir liennar, Robert L. Sneed
öldungadeildarmaður hafði verið horfinn
siðan á þriðjudagskvöld. Ilann fór frá
heimili sinu í 77. götu eftir miðdegisverð
og hefir ekki látið heyra frá sér síðan.
Þegar það kom 'á daginn, að hann hafði
heldur ekki komið á heimili sitt í Albany,
íor stúlkan að verða hrædd og sneri sér til
lögreglunnar. Sneed kom frá Washington
á sunnudaginn var, í viðskiptaerindum hing-
að. Hann hafði ætlað sér að hverfa aftur til
Washington á föstudag.
— Það er ómögulegt að villasl á þessum
andlitum, sagði Haukurinn.
— Nei, þetla er hann. Ef þér sæjuð lík-
ið i líkhúsinu þá munduð þér ekki þekkja
það af myndinni.
Ilvernig stendur á því?
— Það hefir verið gert eitthvað við and-
litið á likinu. Og það hefir verið gert eftir
að líkið var flutt inn. Varðmaðurinn gat
ekki gefið neina skýringu á því. Hann taldi
að einhver hefði farið óvarlega með ein-
liverja etandi vökva, sem hefði skvettst á
andlitið. Það er að heita má brunnið.
— Þér álítið að þetta sé gert af ásetningi?
Vitanlega. Einhver, sem er illa við að
líkið þekkist, hlýtur að hafa gert þetta. Og
það er ómögulegt að þekkja það á andlitinu,
að minnsta kosti. Jafnvel ungfrú Sneed gæti
það ekki. Og liún fær varla tækifæri til að
sjá það heldur.
— Hversvegna ekki?
— Mér var sagl að skipun hefði verið
gcfin um að líkið yrði grafið undir eins
á morgun, ef það þekktist ekki.
— Þá lield ég að tími sé kominn til að
við höfumst eitthvað að, Sarge!
Haukurinn gekk að skrifborðinu og tók
upp öskju; í henni var einskonar þykkur,
hvítur pappir. í London var þessi pappírs-
tegund algeng í sumum blöðum og bönkum,
því að allar tilkynningar Hauksins voru
skrifaðar á þennan pappír. Síðustu mánuð-
ina höfðu líka ýms blöð og bankar í New
York fengið svona blöð. Og þau höfðu átt
sinn þátt í að auka virðingu fyrir Haukn-
um meðal bófanna í New York.
Úr skúffu í skrifborðinu tók liann öskju
með fjölmörgum prentstöfum. Hann var
stundarfjörðung að setja tilkynninguna, og
svo prentaði liann nokkur eintök af henni
i dálítilli handpressu. Það var eins og þetta
væri vélritað. En aldrei liafði neinum tekist
að finna hvaða ritvélategund hefði verið
notuð.
Sarge stóð við gluggann og liorfði yfir
horgina. Asinn og eirðarleysið, sem verið
hafði yfir lionum um morguninn, var horf-
ið. Nú var kominn skriður á málin, og það
líkaði honum vel, því að liann óskaði einskis
fremur en að hafa eitthvað fyrir stafni.
Eftir að Sarge var kominn aftur til New
York hafði hann hitt marga af fyrrverandi
samstarfsmönnum sínum, sem lijálpuðu
honum af heilum hug. Það var látið heila
svo að hann starfaði fyrir njósnaskrifstofu.
Ilann hafði aldrei orð á því sjálfur, en hins-
vegar hafði hann heldur aldrei gert sér far
um að leiðrétta þann misskilning.
Haukurinn hafði loksins lokið við „prent-
vcrk“ sitt og fór nú til Sarge með stórt
umslag.
— Viljið þér fara með þetta til Gitv
News Bureau, sagði hann. — Svo ætla ég
að heimsækja. ungfrú Sneed á meðan.
— Hvað skyldi hafa orðið til þess að
þeim Ballard og Sneed lenti saman? sagði
Sarge.
— Þegar við verðum þess vísari þá
verðum við einnig vísari um allt hitt, svar-
aði Haukurinn.
XVIII. Gráar ökklahlífar.
Sneed senator átli heima í hárri múr-
steinsbyggingu í 77. götu og liurðirnar
voru úr þykkri eik. Haukurinn þrýsti á
dyrahnappinn, og stóð og beið góða stund,
áður en hurðinni var lokið varlega upp.
Mögur kona með hvasst nef og í hátíðleg-
um, svörtum kjól stóð innan við dyrnar.
— Mætti ég fá að tala við ungfrú Sneed?
IJvaða ungfrú Sneed?
— Ungfrú Eleanor Sneed.
—- Hvern má ég kynna?
„Haukurinn“ afréð að komasl hjá spurn-
ingunni. — Eiginlega hafði ég ætlað mér
að lala við Sneed senator, en undir þessum
kringumstæðum liélt ég að ungfrú Ele-
anor Sneed.......
Augnablik, sagði slúlkan og skellli
hurðinni aftur fyrir nefinu á honum.
Hann beið þarna og fór að virða húsið
betur fyrir sér. Fyrir gluggunum á neðstu
hæð voru rammbyggilegar járngrindur.
Það leið og beið þangað til kvenmaðurinn
kom aftur, og á meðan voru gluggatjöld-
in dregin niður fyrir innan járngriridar-
vörðu gluggana, eins og fólkið inni væri
hrætl við að hann gægðist inn.
Loks kom stúlkan og lauk upp. — Gerið
þér svo vel, sagði hún. — Þér getið farið
þarna inn. Hún benti á stórar dyr til vinstri
i anddyrinu.
„Haukurinn“ kom inn í stóra stofu, en
litið var þar af húsgögnum. Eftir að glugga-