Fálkinn - 11.07.1947, Blaðsíða 12

12
F Á L Ií I N N
Kathleen O’Bey:
Framhaldssaga. — 2.
Augu blinda mannsins
— Sjálfur er ég að ininnsta kosti nijög
hrifinn af staðnum, liann er alveg eftir
minum smekk, hrosandi, vistlegur og vel
i sveit settur. ... og mikið af trjám og
blómum. Staður eftir mínu höfði, sem ég
hefði gaman af að eiga heima á, ef ég
væri ekki bundinn í háða skó í borginni,
en ég er nú líka. . . . nú, það getið þér ekki
vitað.. en ég er grasafræðingur. Ja, vitan-
lega ekki nema sjálfmenntaður, en grasa-
fræðin er mitt yndi.... og' það er kanske
þessvegna, sem mér finnst staðurinn svo
dásamlegur.
— Mér keinur eflaust til með að falla vel
þar, svaraði Karter vingjarnlega.
Mulberg knikaði kolli.
— Eg' liugsa það. Eins og áður sagt, ég
leitaði mjög lengi, þagað til ég fann stað,
sem komst í námunda við það, sem ég
hafði hugsað mér, og svo harst þessi stað-
ur upp í hendurnar á mér, eins og af til-
viljun.
— Svo-o?
Það var enginn vandi að sjá, að Sveinn
Karter var með hugann annarsstaðar, en til
jiess að vera kurteis liafði hann mannað
sig upp í að segja þetta litla spurnarorð.
Mulberg virtist ekki taka neitt eftir þessu;
hann hélt ósleitilega áfram máli sínu, eins
og maður, sem hefir vndi af að hlusta á
sjálfan sig tala.
Þér vitið vist — jú, að bróðir minn
er læknir, og spottakorn frá borginni, miðja
vegu milli Hörsholm og Sjælsö, hefir hann
stórt einka-sjúkraliús fvrir sjúklinga sína.
— Ó, já, það er rétt. Eg hefi heyrt talað
um það.
Og skammt frá sjúkrahúsinu hans fann
hann fyrirmyndar búgarð, sem var til sölu,
og scin hann benti mér á. Eg fór þangað
undireins og varð undireins hrifinn af feg-
urðinni, og keypti hann lianda yður.
Sveinn Karter hafði verið hugsi, við og
við leit hann aftur, eins og liann væri að
líta eftir hvort enginn elti þá. En nú sneri
hann sér að málaflutningsmanninum.
— Það var ágætl, sagði liann. Eg þekki
vilanlega ekki staðina, sem þér nefnduð,
en úr því að þér teljið þetla góðan stað
þá verð ég vafalaust ánægður með hann.
Hve lengi verðum við á leiðinni þangað?
— I bifreið er maður lítið meira en
hálftíma eða í liæsta lagi þrjá stundarfjórð-
unga, svaraði hann eftir nokkra stund —
og ég áleit það vera hæfilega langt frá borg-
inni. Er það ekki rétt?
-— Alveg rétt. Einmitt eins og ég liefði
sjálfur kosið. Og hvað jörðina sjálfa snertir,
og áhöfnina. .
— Jörðin er í ábúð og með fullum rekstri.
Eins og sakir standa er þar sami bústjórinn
og var þar, þegar ég keypti jörðina, en það
er hægt að segja lionum upp fyrirvaralaust
livenær, sem þess er óskað. Honum voru
sett þau skilyrði fyrir að liann yrði áfram,
og honum er ljóst, að ráðstöfunin er ekki
nema til bráðabirgða. . . .
Karter svaraði ekki og Mulberg leii for-
viða á hann.
— Mér finnst einhvernveginn á mér, að
þér takið alls ekki eftir því, sem ég er að
segja, sagði liann og virtist móðgaður.
Karter hrökk við, sneri sér að honuin
og brosti alúðlega:
— Þér liafið rétt fyrir yður, ég var að
liugsa. Eg var að dáðst að umhverfinu
hérna, sagði liann hægt. Sundið hérna er
með því fallegasta sem ég liefi séð. Hvað
voruð þér annars að segja?
Málaflutningsmaðurinn endurtók hina
löngu skýrslu sina, o,g Karter kinkaði kolli
ánægjulega.
— Þetta er girnilegt, sagði liann svo. Nær
landið niður að sjónum?
— Garðurinn, eða réttara sagt aldingarð-
urinn, gerir það.
— Það líkar mér vel.
— Jörðin liggur yfirleitl alveg' dásam-
lega við. Eg vil gjarnan leyfa mér að
leggja áherslu á, að ég er hreykinn vfir
að hafa getað útvegað yður hana, og ég
er þakldátur bróður mínum fvrir að liafa
vakið athygli mína á henni í tæka tíð.
Annars vænti ég að bróður mnum leyfist
að kynnast yður, liann er — þó að ég segi
sjálfur frá — verulega viðkunnanlegur
maður, og duglegur læknir er hann líka.
— Mér er ánægja að því að heimsækja
hann við fyrsta hentugleika, svaraði Karl-
er, en þrátt fyrir þann vinsamlega tón, sem
orðin voru sögð i, var það auðheyrl að
Karter talaði ekki af neinum alhug.
Bifreiðin þversneri til vinstri og stefndi
inn í landið.
- Eftir kortér erum við komnir þang-
að, sagði Mulberg.
Fjarlægðirnar eru litlar, svaraði Kart-
er. — Eg meina þegar maður miðar við
afríkanskan mælikvarða.
— Vitanlega, vitanlega. . . . það er nú
eitthvað annað. Það er eflaust fallegt líka,
þarna syðra, en samt vilduð þér ekki vera
þar áfram.
Mér féll vel við Afríku, sagði Karter
eftir augnabliks þögn. Enda hefi ég átt
heima þar alla mína ævi....
— Svo-o?
— Já, ég er fæddur þar syðra, og eftir
að faðir minn dó, þegar ég var tæplega
fimm ára gamall, tók fjárhaldsmaður minn
mig til sín, og svo varð ég þar.
Hjá „Demantakonginum“, sem kall-
aður var? tók Mulberg fram í.
Alveg rétt — hann var kallaður
„Demantakongurinn“, og að vissu leyti bar
hann það nafn með rentu.
— Líf lians var ekki ósvipað ævintýri?
— Nei, hann fór að heiman tuttugu og
þriggja ára gamall, og tíu árum síðar
fann hann eina auðugustu námuna þar
syðra.... nú já, þér þekkið víst þá sögu
eins vel og ég, sagði hann svo.
Já, hann skrifaði mér ýmislegt, sagði
Mulberg.
— Ef ég man rétl þá voruð þér eitl-
hvað skyldur honum, var ekki svo? spurði
Karter.
- Jú, skvldir vorum við, en ekki náið.
Eg veit ekki hvort lieldur við vorum þre-
menningar eða fjórmenningar, en eitthvað
nálægt því var það, en vegna þessa skyld-
leika var alltaf samband milli okkar, og
Iiann lét mig alltaf annast um sín málefni,
ef eitthvað var sem þurfti að sinna hérna.
Vitanlega var aldrei um mikilsverð mál að
ræða.
— Nei, ég þvkist vita það.
— Við fengum bréf frá yður, herra
Ivarter, þegar liann dó, hélt Mulberg á-
farm eftir örstutta þögn. Eru ekki bráðum
fimm mánuðir síðan. . . . ?
— Nákvæínlega tiltekið: — fjórir og
hálfur mánuður á morgup.
Rétt, og við fengum erfðaskrá hans
en það vitið þér sjálfur. Ilann þverbeygði
og ók gegnum hlið mcð tvöföldum járn-
grindum.
— Þá erum.við komnir, sagði hann. Finnst
yður ekki fallegt liér?
Sveinn Karter virtist nú fyrst vera farinn
að atliuga kringum sig. Hann reis upp i sæt-
inu og svipaðist um með áhuga.
— Jú, það er fallegt, svaraði liann.
Einmitt éins og ég hefði óskað mér sjálfur.
Húsið er í skjóli af skóginum, og aldingarð-
urinn gamall og í góðri rækt. . og hafið
jiarna niðurfrá.. .. jú, þella er allt ljóm-
andi fallegt, sérstaklega þegar kvöjdsólin
speglast i lygnu hafinu.
Bifreiðin hafði numið staðar með rykk við
aðaldyrnar, og mennirnir tveir flýttu sér út.
— Hér er enginn til að taka á móti yður,
sagði Mulberg hlæjandi. Eg hefi látið berast
að þér viljið ekki láta ónáða yður í kvöld.
Hér er ekki einu sinni neinn þjónandi andi. .
— Hann kemur þarna, svaraði Karter rór
lega. — Eg liefi svertingja, þjón minn, með
mér frá Afríku, liann yfirgefur mig aldrei.
Mulberg liorfði forviða á liann.
— Hann liefi ég ekki séð! Hvar er hann?
— Þarna, svaraði Kartei- hægt. Hann benti
á bifreið, sem var að aka trjágöngin heim að
húsinu — og í þessum svifum nam liann
staðar bak við bifreið málaflutningsmanns-
ins.
— Það var viljandi sem ég gekk svo liægt
á járnbrautarstöðinni, svo að liann fengi
ráðrúm til að ná í farangurinn okkar, sagði
Karter. Og hann hefir elt okkur síðan.
Hár og þrekinn svertingi, nokkuð við
aldur og með hátíðlegum alvörusvip, steig út
úr nýkomna vagninum. Hann hneigði sig