Fálkinn - 11.07.1947, Blaðsíða 13

F Á L K I N N
13
KROSSGÁTA NR. 640
IArétt skýving:
1. Lands, 5. skip, 10. hvarf, 12.
meiðsli, 13. rödd, 14. málæði, 16.
væli, 18. kona, 20. dans, 22. glæpur,
24. á handlegg 25. poka 26 sendiboði
28. verslunarmál, 29. frumefni, 30.
vatn, 31. láð, 33. félag, 34. fóður,
36. kútter, 38. heystæði, 39. vökvi,
40. vin, 42. gráða, 45. pensil, 48.
keyr, 50. flanar, 52. slá, 53. (lósent,
54. baknag, 56. kenning, 57. ættingi,
58. fóður, 59. hestur, 61. söngvari,
63. fugl, 64. byggði, 66. áhald, 67.
hljóð, 68. tvö, 70. dilkur, 71. matar-
ilátinu, 72. sjávardýr.
Lóðrétt skýring:
1. Heimskautadýr, 2. veiða, 3.
veiðarfæri, 4. titill, 6. er, (fornt)
7. hlé, 8. dygg, 9. verslunarbók,
11. mann, 13. elskar, 14. tón-
tegund, 15. upplirópun, 17. hól, 19.
mann, 20. þrep, 21. stöðuvatn, 23.
ofviðri, 25. svif, 27. greinir, 30.
skreyta, 32. kvenna, 34. ])vaga, 35.
konungur, 37. hvíldi, 41. smásíld, 43.
framkvæmt, 44. hljóð, 45. hreysi,
46. atviksorð, 47. vöruskemma, 49.
söngíélag, 51. klippt, 52. skemmtun,
53. yrki, 55. gláp, 58. gengi, 60.
gin, 62. aðgæsla, 63. kona, 65.
þræll 67. þramm, 69. ósamstæðir,
70. bókstafur.
LAUSN Á KR0SSG. NR. 639
Lárétt, ráðning:
1. Hreppur, 5. takmark, 10. rún,
12. óra, 13. hal, 14. árs, 16. ára,
18, geig, 20. krægt, 22. stef, 24.
úið, 25. sin, 26. rak, 28. apl,
29. an, 30. sósa, 31. álar, 33. N.U.,
34. patt, 36. afar, 38. fat, 39. múg,
40. fíl, 42. raka, 45. kinn, 48. Mi,
50. nart, 52. háði, 53. .B.A., 54. una,
56. Kaj, 57. áma, 58. man, 59. runa,
61. látna, 63. turn, 64. stó, 66. ina,
67. gan, 68. lin, 70. sæl, 71. gáfaðra,
72. ódrengi.
Lóðrétt, ráðning:
1. Hafgúan, 2. Prag, 3. púl, 4. un,
6. A. O., 7. krá, 8. Mars, 9. kraftur,
11. fræ, 13, hið, 14. árna, 15. skrá,
17. ata, 19. ein, 20. Kist, 21. tala,
23. enn, 25. sót, 27. kaf, 30. satan,
32. Rafni, 34. par, 35. hún, 37.
Rín, 41. ömurleg, 43, Kak, 44. Aral, ans, 58. mun, 60. Athi, 62. T.N.T.,
45. káma, 46. iða, 47. mannapi, 49. 63. tale, 65. óið, 67. gær, 69. Nr.
ínu, 51. tjái, 52. liána, 53. bar, 55. 70. S. 1).
kui’teislega fyrir húsbónda sínum og gesli
lians; svo fór hann án frekari fonnála að
bera koffort inn i liúsi'ö og hjálpaöi bifreiÖa-
stjórinn honum til þess.
Hann hefir veriÖ fljótur aö ná í far-
angtu inn, sagöi Mulberg, og mátti heyra á
röddinni aö hánn furðaði sig á því. Annars
gengur seutjneö afgreiöslu á þesskonar, hér
lieima iijá okkue. .. .
— Eg gerði allar ráðstafanir lil þess i
síma, sagði Karter og brosti. Vegna sím-
talsins og dálítils . vikaskildings vai ð far-
angurinn minn sá fyrsti, sem kom út úr
lestinni, og liann stóð tilbúinh til afbend-
ar þegar þjónninn minn kom að bonum. En
gerið þér svo vel og lítið inn fyrir, herra
Mulberg!
Mulberg hristi böfuðið. Hann var sannar-
lega forviða á þessum ókunna manni, sem
hann tiafði séð í fyrsta sinn i dag. Hann
hafði gert sér rétta liugmynd um liann
strax. Sveinn Karter var maður, sem vissi
hvað hann gerði og hvað liann vildi. Maður,
sem vafalaust ekki var heppilegl að óving-
ast við.
Þeir gengu saman inn i tiúsið.
Þarna voru húsgögn í öllum stofum,
smekkleg og vönduð. Það var auðséð að
Iíarter var ánægður, og það var eins og
málaflutningsmaðurinn stækkaði við öll lofs-
yrðin. í vistlegri skrifstofunni stóð svarli
þjónninn með glös og flöskur. Hann setti
það frá sér á borðið og hellti í glösin.
— Við liöfðum þelta með okkur, sagði
Karter brosandi þegar liann sá hve forviða
málaflutningsmaðurinn varð.
— Skál, og þakka yður fyrir hjálpina. —•
— Eg ætla ekki að telja yður á að verða
tijá mér i kvöld, því að ég hefi í ýmsu að
snúast, liélt Karter áfram. En mér jiætti
vænl um að sjá yður á morgun.
Mulberg átti bágt með að dylja, að hon-
um kom þessi snögglega kveðja nokkuð á
óvart, en undir eins og hann hafði drukkið
út úr glasinu sínu kvaddi liann.
Karter fylgdi honum út.
Það var orðið aldimmt úti. Sólin gengin
lil viðar og dimm ský á lofti.
Það var nærri þvi eins fljótt að dimma
liérna og i Afriku, sagði Ivarter.
Já, á þessum tíma árs, og þegar at-
skýjað er, þá dimmir fljótt, sagði Mulberg,
meðan liann var að fara inn í bifreiðina.
Hann kveikti á ljósunum, fyrst einu sinni,
en af þvi að þau depluðu, eins og eitthvað
væri að, reyndi hann aftur.
Það er víst eitthvað að ljósunum, byrj-
aði hann, en svo lók hann sig á og sagði á-
nægður:
Nei, nú ei allt í lagi, nú lýsa þau vcl.
Hrej’fillinn fór í gang og vagninn fór hægl
af stað.
Karter gekk samhliða vagninum meðan
hann ók varlega fram trjágöngin upp að
þjóðveginum. Hann opnaði ldiðið fvrir gesli
sínum, og Mulberg ók á burt.
Karten stóð um stund hugsandi og horfði
á eftir lionum, en svo sneri liann við og
gekk í hægðum sínum heim að húsinu.
Allt í einu nam hann staðar. Hann rétti úr
sér, eins og hann væri að hlusta.
Hann hafði lieyrt annarlegt liljóð hjá sér,
og svo sá liann dimmum skugga bregða fyr
ii’ og færast nær sér. . . .
Hver er. . . .
Hann féklc ekki sagt meira. Hann fann
allt í einu sáran sviða í báðum augunum og
í sama bili heyrði tiann daufan smell frá
skammbyssu með hljóðdeyfi, Sem skotið var
á liann úr.
Hann stundi við og datt á vegarbi únina. .
II. Kapítuli.
Sveinn Karter lá þarna meðvitundarlaus
og lireyfði livorki legg né lið, en veikt og
hljóðlegt fótatak hvarf brátt inn í myrkrið.
Augnabliki siðar lieyrðist ómurinn al'
æstum röddum rjúfa þögnina. Gtampar frá
vasaljósunum sáust á víð og dreif en söfn-
nðusl allir þar, sem Karter lá.
Samo, svarli þjónninn gamli, v'ar sá sem
fyrstur kom a'ð. í fyrstu var eins og tiann
tamaðist af undrun er hann sá lnishónda
sinn meðvitundarlausan, svo laut hann ni'ður
að honum og þuklaði liann allan. Hann rak
upp angistaróp er liann sá blóðið drepa
gegnum fötin, skammt frá hjartanu.
Ilann lá ekki nema nokkrar sekúndur á
hnjánum, svo stóð hann upp og stefndi vasa-
ljósinu á mann, sem kominn var lil tians
og sló'ð náfölur og starði á særða manninn.
Hver eru'ð þér? spurði hann klaufa-
tega á bjagaðri dönsku.
Eg er ráðsmaður hérna — ég hciti
Möller, svaraði lnnn fljótt. Eg var úti að
fá niér frískt loft og lieyrði þá daufan hvell,
tíkastan skothvelli, og þegar ég hevrði stunu
á eftir flýtti ég mér að ganga á hljóðið.
Símið á lækni og sjúkrabifreið, en fljótt
skipaði gamli svertinginn.
Ilinn maðurinn liorfði forviða á tiann sem
snöggvast, eins og hann væri í vafa um hvort
liann ætti að hlýða skipuninni eða ekki, en
svo afréð bann samt að gera það og hljóp
sem fætur toguðu inn i liúsið.
Samo laut niður að liúsbónda sínum og
tók hann i fang sér. Hægt og stillt har tiann
hann í áttina lil hússins.
Nú voru fleiri komnir að. Fleiri og fleiri
vasaljósum var beint að mölinni, sem liann
gekk á. Það var hemilisfólkið á bænum,
sem hafði komist á snoðir um hvað um var
að vera.
Samo var tæplega kominn inn í húsið og
hafði lagt Karter meðvitundarlausan á breið-
an divan, þegar ráðsmaðurinn kom lil hans
aftur.
Mulbei’g læknir á sjúkraliúsinu fyrir
handan, er hérna fyrir utan, livíslaði hann.
- Hve er það? spurði tiinn og horfði tor-
tryggnislega á liann.
- Hann liefir stórt sjúkraliús hérna fvrir