Fálkinn - 25.08.1950, Blaðsíða 4

4
FÁLKINN
BRYSSEL er meSal fegurstu borga
Evrópu, ein af dýrustu borgum Ev-
rópu (ef ekki sú allra dýrasta), borg
sem ferðalangurinn getur fundið allt
hugsanlegt í — nema náðhús — þess
konar útréttingar ólíta víst Bryss-
elbúar að hinn frægi sprænandi
drengur, Mannekan Pis, geti annast
fyrir hönd allra borgarbúa, því að
hann sprænir allan sólarliringinn.
Eg kom til Bryssel á hundköldu
kvöldi í aprílmánuði, skalf af kulda
þegar ég kom út úr hlýjum járn-
brautarvagninum, og á móti mér tók
demba af svo hörðu hagléli, að ég
óslfaði mér að vera kominn heim
í hlýjuna á Norðurlöndum. Svo náði
ég i vagn og bað bílstjórann að aka
á gistihúsið mitt, sem reyndist vera
nokkur hundruð metrum ofar i göt-
unni. Að skilnaði krafði hann mig
um fé, sem svaraði til 5 króna í
norskum peningum og tilkynnti súr
á svipinn að aukaskildingurinn sem
hann fékk væri í minnsta lagi: hann
þóttist eiga heimtingu ó 10 frönkum
lægst eða n. kr. 1.50. Þá fór ég undir
eins að sjá að verðlagið í Bryssel
svaraðj til þess sem af var látið.
Daginn eftir fór ég út úr lierberg-
inu mínu, sem var fremur sóða-
legt en kostaði þó 17—18 krónur,
en var það ódýrasta sem gistihúsið
hafði að bjóða, — og fór á stjá til
þess að snuðra um „konungskrepp-
una“ svokölluðu.
Það fyrsta sem ég rak augun í
var að borgin hafði falið sig undir
alla vega litum flöggum. Þau hengu
og dingluðu eins og þvottur á snúru
milli liúsanna og byrgðu jafnvel út-
sýnið til skýjanna. Mér varð brátt
ljóst að flöggin voru konungskrepp-
unni algjörlega óviðkomandi, en
voru liins vegar viðbúnaður undir
alþjóðakaupstefnuna, sem átti að
opna eftir nokkra daga. Yfirleitt var
erfitt að sjá áhrif konungskrepp-
unnar á yfirborðinu, og ferðamað-
ur sem ekki hefði vitað að hún
var staðreynd, hefði vel getað farið
svo heim, að hann hefði ekki tekið
Leopold III. ferðast mikið. Hér sést fjölskijldan talca á móti homim (t. v.) á flugvelUnum. Næst er kona
hans, prinsessan af Réthy, sem áður hét Mary-Lilly Beels, þá Boudoin erfðaprins og prins Albert. Fyr-
ir framan erfðaprinsinn stendur Alexander, sonur konungsins og seinni konu hans.
Deilan um Leopold
Grein þá sem hér fer á eftir skrifaði norski blaðamað-
urinn J. Nyhamar í vor sem leið. Þá er enn óleikinn
síðasti þáttur deilunnar um Leopold. Hann komst til valda
en svo sterk var andúðin gegn honum að hann varð að
flýja land aftur og fela syni sínum völdin. Hefði hann
ekki gert það væri Belgía lýðveldi í dag.
eftir neinu óeðlilegu í stjórnmála-
lífinu. Á yfirborðinu virtist Bryssel
friðsamleg. Andstæðurnar sem mað-
ur veit að eru þar og sem skiptu
borgarbúum i tvo nokkurn veginn
jafnstóra flokka við þjóðaðratkvæð-
ið um Leopold, ber enginn utan á
sér. Svo kaupir maður nokkur dag-
blöð til að finna konungskreppuna
þar, og finnur hana loks undir ó-
verulegum fyrirsögnum. Þegar mað-
ur fer að lesa sér maður þó fljótt
að það er ekkert að marka smæð-
ina á fyrirsögninni. Því að lesmál-
ið er kryddað stækustu stóryrðum
,sem tungan á, meiðyrðin ekkert
spöruð og persónulegar skammir
eins og silkihúfur ofan á öllu sam-
an, eins og verst í kosningahríð
Iieima, en allt miklu neyðarlegra,
eða á maður að segja skrilslegra. Og
haldi maður á blaði getur maður átt
á hættu að verða viðriðinn deiluna
sjálfur. Eg steig inn í sporvagn með
eintak af „Le Peuple“ —• aðaland-
stöðublað Leopolds konungs — i
vasanum, og var nú orðinn svo
vanur verðlaginu að ég var ekkert
hissa ó þvi að sporvagnsgjaldið var
40 aurar. Snyrtilegur, roskinn mað-
ur, sem heyrði af samtali mínu við
vagnstjórann að ég var útlendingur,
tók varlega í ermina mína og fór
að tala við mig á sæmilegri ensku
og sagðist vita að það væri ekki mér
að kenna að ég hefði lent i því óláni
að kaupa „Le Peuple“ — sá sem
ekk þekkir til kaupir vitanlega
fyrsta blaðið sem að honum er rétt.
En liann ætlaði að fræða mig á
þvi, að „Le Peuple“ væri alls ekki
gott blað. „La Libre Belge“ væri best,
— „haldið yður að því. Bon jour,
Monsieur!“ Glaður yfir því að hafa
komist í svo að segja persónuleg
kynni við konungsdeiluna lét ég nú
málgagn kristilega flokksins, „La
Libre Belge“ vera utan á í vasan-
um og uppgötvaði fljótt að mér
var gefið óhýrt auga er ég skömmu
síðar kom inn á veitingastað til að
fá mér kaffi. Með þessu liefði ég
fengið vottorð um, að blaðið sem
maður er með í vasanum er eins
konar yfirlýsing um hverrar skoð-
unar maður sé í konungsdeilunni.
Síðar, eftir að ég hafði verið í
Bryssel í nokkra daga, uppgötvaði
ég að sundrungin í þessu máli er
afar mikil, þó að henni sé leynt í
daglegri umgengni undir venjulegum
kurteisishjúp. En það var bara þetta,
að í Belgíu hefir verið stælt og rif-
ist um þetta mál alla tíð siðan Belg-
ar fengu frelsi sitt aftur, en eftir
allan gauraganginn kringum þjóð-
aratkvæðisgreiðsluna 12. mars er
fólk dólítið dasað. Allflestir kjós-
endur — og fleiri — hafa sína á-
kveðnu skoðun á málinu og finnst
nú tími til kominn að hætta öllu
ofstæki. Þess vegna hittast kunningj-
ar sem ekki eru sömu skoðunar í
málinu, á kaffihúsum sínum, taka