Fálkinn - 22.06.1951, Blaðsíða 6

6
FÁLKINN
3
HVAR ER EVA?
Framhaldssaga eftir H. COURTHS-MAHLER.
CRDRÁTTUR.
Foreldrar Evu ern dánir. Máðir
henna,r dó i hálfgerðu volæði
skömmu eftir að Eva fæddist.
Faðir hennar, se mhafði verið að
reyna að kóma, undir sig fótun-
unum sem tónlistarmaður í Am-
erílcu, hafði allt í einu hætt að
lála til sín liegra og var talinn
dáinn. Iiulœl hjón tóku Evu að
sér og fliittust til Sviss með hana,
þar sem hún ólst upp. Við lát
stjúpforeldra, sinna varð Eva
eignalaus einstæðingur, því að
œttingjar stjúpmóður hennar sner
ust gegn henni og og höfðu af
henni allan arf. Nú er Eva kom-
in i aðra borg í atvinnuleit.
Henni vegnar illa. Hún hefir selt
eða, veðsett allar eigur sinar og
verið sagt upp húsnæði. Ban-
hungruð gengur hún fram lijá
matvöruverslun, en þar fœr luin
aðsvif, er hún sér allar kræsing-
arnar í glugganum. Ungur maður
kemur henni til hjálpar, gefur
henni mat og lánar henni pen-
inga,. Ungi maðurinn er verkfrð-
igurinn Ib Oldentoft, og hann
œtlar að opinbera trúlofun sína
nœsta dag hálfnauðugur.
Henni fannst það ómögulegt. Hún
gat ekki setið heima og beðið eftir
honum og systur hans aðeins til
þess að þiggja nýjar velgerðir af
þeim.
Engan mann vildi liún síður
standa í þakklætisskuld við en hann.
Hún vissi ekki hvers vegna. Hún
vissi aðeins, að liún mundi aldrei
þora að horfa í augu honum —
jjessi djúphugulu, vorkunnlátu augu.
Bifreiðin nam staðar. Bifreiðar-
stjórinn fór út og opnaði dyrnar
fyrir henni.
„Jæja ungfrú, líður yður betur
núna?“ spurði hann góðlátlega.
Ilún kinkaði kolli til samþykkis.
„Eg þakka yður kærlega fyrir. Þér
hjálpuðuð mér iíka. Guð launi yður
það. Eg get það ekki!“
„Það var nú litið sem ég gerði.
Verkfræðingurinn sá fyrir þvi öllu.
Það er hann, sem þér eig'ið að
þakka.“
„Já, ég mun aldrei gleyma því,
sem hann gerði fyrir mig!“
Hún kinkaði kolli til hans og
gekk inn í húsið. Bifreiðarstjórinn
liorfði brosandi á eftir henni.
„Þetta var i rauninni allra lag-
legasta stúlka. Það sá ég eiginlega
ekki fyrst, meðan hún var föl og
tekin í framan. Úh! Það hlýtur að
vera hræðilegt að svelta,“ sagði hann
og sneri bifreiðinni við.
Eva gekk upp stigann, upp á
fimmtu hæð og hringdi dyrabjöll-
unni lijá frú Möller. Frú Möller opn-
aði dyrnar og horfði undrandi á
hana.
„Hvað, eruð það þér, ungfrú
Malte? Eg var búin að segja yður,
að ég get ekki veitt yður húsaskjól.
Það er ekkert rúm fyrir yður.“
„Nei, ég er heldur ekki komin
til að læiðast þess, frú Möller. Eg
er aðeins komin til þess að sækja
það, sem ég á, og greiða skuld
mína.“
„Já, cn hafið þér nóg til þess?“ .
„Já, ég hefi fengið lánaða pen-
inga. Eg skulda yður 53 franka. Get-
ið þér gefið til baka?“
Frú Möller starði með uppglennt-
um augum á hinn stóra peninga-
seðih
„Ja, það cr svei mér heppilegt,
að ég á eftir að greiða húsaleiguna
sjálf, því að annars hefði ég ekki
getað gefið yður til baka úr svona
stórum seðli. Hver hefir eiginlega
lánað yður svona mikla peninga?“
„Þér jjekkið viðkomandi mann-
eskju alls ekki, frú Jlöller. Viljið
þér gera svo vel að láta mig hafa
dótið mitt og gefa mér til baka. Eg
verð að hafa hraðann á, ef ég á að
útvega mér gistingu, áður en komið
er svartamyrkur.“
Frú Möller horfði á hana mjög
tortryggnislega.
„Þér hafið vonandi ekki tekið
neitt, sem þér ekki áttuð, barnið
mitt. Reynið ekki að fá mig til að
trúa því, að einhver hafi lánað yður
svona mikla peninga."
Eva stokkroðnaði. Hún brosti bit-
urt.
„Það hefði sannarlcga ekki verið
neitt undur þótt ég hefði gert það!
En verið ])ér bara rólegar. Það er
ennþá til fólk, sem vill hjálpa for-
eldralausri og vinasnauðri stúlku
eins og mér þó að slikt sé ákaflega
sjaldgæft cftir svip yðar að dæma.
Viljið þér gera svo vel að láta mig
liafa dótið mitt!“
Frú Möller sótti handtösku og fiðlu
kassa út i krók i íbúðarkytrunni og
setti það fyrir framan Evu. Siðan
sótti luin peninga til þess að gefa
til baka. Þá kom hún auga á bréf,
sem komið hafði um daginn og var
stílað til Evu Malte.
„Vel á minnst! Þessu hafði ég
næstum því gleymt. Það kom bréf
til yðar og ég tók við þvi, þar sem
ég gerði ráð fyrir þvi, að þér mund-
uð koma hingað aftur.“
Að svo mæltu rétti liún Evu pen-
ingana og bréfið. Eva leit undrandi
á blátt umslagið, sem bar firma-
merki.
„Veitingahús Schrö4ers“, stóð þar.
Eva kipptist við. Hún hafði fyrir
nokkrum dögum snúið sér þangað'
í neyð sinni út af auglýsingu. Stofn-
unina vantaði stúlku til þess að
leika á fiðlu til þess að skemmta
g'estunum ásamt píanóleikara. Ilún
hafði sótt um þessa stöðu með trega
í huga. Hún vildi ógjarna koma fram
sem fiðluleikari á veitingahúsi, en
hún hafði ekki ráð á því að setja
markið hærra. Þegar hún fór þang-
að til þess að sýna sig, var þegar
búið að ráða i stöðuna. En eigandi
veitingahússins hafði séð eftir fljót-
færni sinni, þegar hann átti kost á
svo yndislegri stúlku, sem Eva var,
og þess vegna hafði hann skrifað
nafn hennar og heimilisfang lijá
sér.
Það væri ekki ómögulegt, að hann
þyrfti á henni að halda seinna,
hafði hann sagt.
Eva fékk ákafan hjartslátt. Hana
grunaði að nú væri þetta tækifæri
komið. Atvinna þýddi ekki aðeins
það fyrir liana, að hún væri nú fær
um að sjá sér farborða, heldur gæti
luin lika greitt Oldentoft verkfræð-
ingi peningana aftur. Og það skipti
einna mestu máli, fannst lienni.
En hún opnaði ekki bréfið. Hún
vildi ekki að forvitin augu livíldu á
sér, meðan hús læsi það. Hún stakk
því i vasann ásamt peningunum, tók
handtöskuna og fiðlukassann og fór
burt eftir að hafa kastað lauslegri
kveðju á frú Möller, sem horfði for-
vitnislega á eftir henni. Á tröppun-
um fyrir utan las Eva bréfið i Ijós-
glætunni. Hún titraði af geðshrær-
ingu.
„Heiðraða ungfrú!
Þar sem stúlka sú, er ég réð lil
þess að leika á fiðlu í veitingahúsi
mínu, er veik og getur ekki tekið
við stöðunni, leyfi ég mér að senda
yður fvrirspurn um það, hvort þér
séuð ennþá falar til starfsins. Ef
svo or, þá vinsamlega talið við mig
kl. 9 í fyrramálið. Eins og þér vit-
ið eru greiddir 100 frankar á mán-
uði fyrir starfið auk fæðis, en her-
bergi fylgir að sjálfsögðu ekki. Vinnu
tíminn er frá kl. 2 e h. til 12 á mið-
nætti með hléi milli G og 7.
Þér ættuð að hringja til fnín strax
og þér fáið þetta bréf, þvi að annars
kynni ég að vera búinn að ráða
aðra.
Virðingarfyllst
Max Schröder.“
Evu varð funheitt í kinnum. Hér
gat hún fengið stöðu, atvinnu, mögu-
leika á því að standast baráttuna
fyrir tilverunni. Frelsun frá neyð
og örvilnun.
„Og nú get ég greitt velgerðar-
manni minum það, sem ég skulda
honum“, hugsaði liún og stundi af
létti. Ilún tók töskuna og fiðlukass-
ann aftur upp og gekk hröðum skref
um frá húsinu. Hún gekk rakleitt
til gistihúss eins óbrotins og lát-
lauss, sem hún hafði nokkrum sinn-
um veitt athygli. Þar ætlaði lnin að
bciðast gistingar um nóttina.
Henni var lcomið fyrir i litlu,
snotru herbergi. Hún hringdi strax
til herra Schröders og tilkynnti
honum, að hún vildi taka stöðitna
með þeim kjörum, er greind voru i
bréfinu. Loksins gat hún gengið ró-
leg til svefns. En samt fór hún ekki
að hátta, fyrr en hún hafði skrifað
Ib Oldentoft verkfræðingi bréf.
„Ileiðraði herra Oldentoft!
Velgerðir yðar við mig hafa lcitt
mig til frekari heppni. Þegar ég
kom þangað sem ég hafði leigt, beið
mín bréf, þar sem mér var boðin
staða. Fyrir hádegi á morgun mun
ég byrja að vinna. Mér er þetta mik-
ið gleðiefni, og bráðlega mun ég
geta borgað yður peningana, sem
þér lánuðuð mér. Ef ég get fcngið
fyrirframgeiðslu, þá fáið þér þá
strax á morgun Annars bið ég yður
að hafa biðlund, þangað til ég fæ
fyrstu útborgunina. Eg er yður eigi
að síður þakklát fyrir, að þér rétt-
uð mér hjálparhönd, þegar ég var
í sárustu neyð. Eins og málum horf-
ir nú, þá er engin ástæða til þess
fyrir yður o gsystur yðar að heim-
sækja mig og gera yður þannig ó-
næði og erfiðlika. Eg flyt yður svo
innilegar þakkir og vona, að guð
launi yður að verðleikum. Fyrir-
gefið, að ég hefi gert yður svona
mikið ónæði.
Yðar þakklát
Eva Malte.
Ilún flýtti sér að fara með bréfið
i póslkassa, e síðan kom luin sér
i værð, dauðþreytt eftir hina marg-
vislegu atburði dagsins. Hún sofn-
aði þó að vísu ekki strax. Ilvað eft-
ir annað stóð mynd Ib Oldentofts
henni fyrir hugskotssjónum. Hún
fann, að vingjarnleg augu hans og
skilningsgóð hvíldu á henni, og hún
heyrði liinn fagra liljóm raddar hans.
En hvað luin hlaut að vera ham-
ingjusöm stúlka, sem hann ætlaði
að opinbera trúlofun sína með dag-
inn eftir! En hvað lnin hlaut að
elska hann! Hún snökti. Aldrei
mundi lífið veita lienni slika ham-
ingju. Hún mátti þakka sínum sæla
fyrir að fá vinnu i veitingahúsi
Schröders og fá 100 franka á mán-
uði auk fæðis. Hún gæti fengið sér
leigt herbergi og keypt eithvað af
tfötum fyrir peningana.
Mynd Ib Oldentofts livarf, en í
þess stað sá liún sjálfa sig i veit-
ingahúsinu með fiðluna sína við
hliðina á pianóleikaranum. llún sá
pallinn, sem fiðluleikaranum var
ætlaður. Hún hafði tekið sérstak-
lega eftir honuin, þegar hún lagði
inn umsókn sína. Salurinn var
allstór með marmaraborðum á við
og dreif og reyrstóhim við hvert
borð. Við inngangsdyrnar var borð
með kökum, konfekti og fleira góð-
gæti. Bak við borðið var op fram
i eldhúsið, en þaðan voru réttir
heitir drykkir. Nokkrar ungar stúlk-
ur í svörtum kjólum, með hvíta
kappa og svuntur afgreiddu gestina.
Þarna yrði nú starfsvettvangur
hennar í framtíðinni. Á þessum palli
mundi hún standa frá kl. 2 til kl. G
og frá kl. 7 til kl. 12 og leika á
fiðluna sína. En sú heppni að faðir
hcnnar hafði skilið henni eftir þetta
hljóðfæri og hún læra að leika á það.
Hana hafði að visu áður dreymt
aðra og stærri drauma. Hún liafði
þráð að geta einhvern tima komið
fram á hljómleikum og leikið fyrir
andlegar sinnaða áheyrendur. En þó
hafði þessi þrá hennar alltaf verið
kviðablandin. Henni fannst, að það
hlyti að vera kveljandi að vita af
ótal augum hvíla á sér, meðan hún
spilaði. Það hafði jafnvel glatt liana
þegar stjúpforeldrar hennar höfðu
sagt lienni, að það mundi ahlrei
koma til þess. Það væri betra fyrir
liana að lijálpa þeim við verslun-
arstörfin og bókhaldið. En alltaf
varð þráin kvíðanum yfirsterkari,
])egar lnin var komin ein upp í her-
bergið sitt og lét bogann dansa efir
strengjunum og lúlka allar leyndar
og ljósar óskir liear ok vonir. Þá
óskaði lnin sér, að hún ætti eftir
að standa fyrir framan áheyrenda-
hóp, sem kynni að meta góða tón-
list.
Kennari hennar hafði sagt, að
hún byggi yfir óvenjulegum hæfi-
lcikum og tónlistargáfum og liún
gæti þess vegna gert sér vonir um
að koma fram á opinberum liljóm-
leikum. En hún hafði aldrei tekið
þau orð mjög alvarlega og látið sér
nægja að leika fyrir stjúpforeldra
sína og nánustu vini fjölskyldunnar.
Henni liefði þótt vænt um það, er
þetta óbrotna alþýðufólk hafði orð-