Fálkinn - 22.06.1951, Blaðsíða 13

FÁLKINN
13
— Já, ég liugsa það. Rödd lians varð
nú aftur kaldranaleg.
Allt í einu dokaði hún við, meðan hún
var að binda um sárið. Henni fannst hún
vera. viss um það líka. Hún mundi nú
greinilega, livað hafði komið fyrir hana
sjálfa. Hún hafði horft inn í skammbyssu-
hlaup í herberginu við iiliðina. En hvað
hafði Jason haft þangað að vilja? Hafði
hann villst, eins og lmn? Hafði hann farið
dyravillt — haldið að það væru dyrnar á
lclefa hennar? Hvað liafði hann ætlað að
gera til klefa hennar um miðja nótt?
— Þetta er ekki alvarlegt. Þú getur vel
farið núna, sagði liún kuldalega.
— Það er einmitt það, sem ég ekki get
eins og á stendur. Hefir þú nokkuð á móti
því, að ég reyki einn vindling?
Hún horfði hvasst á lignn vegna þessar-
ar frekju.
— Já, það hefi ég svo sannarlega. Til
hvers ætlastu eiginlega af mér?
Hann virtist hugsa sig vel um áður en
hann svaraði.
— Þú gætir kannske komið hingað og
kysst mig, — eða kannske viltu heldur fá
þér hlund.
Nú v'ar hún örugg um, að liann gerði
óspart grin að henni. Hafði hann aðeins
lcomið til þess — og það á þessum tima
nætur?
— Eg kýs vist áreiðanlega lieldur að
leggja mig, en ég á erfitt með að skilja,
hvernig það á að vera hægt, meðan þú ert
liér inni — og með ljósið kveikt í þokka-
bót.
— Eg skal slökkva ljósið, ef það er það,
sem ónáðar þig, svaraði hann hægt. Og
svo bætti hann við, þegar hún reiddi
höndina á loft: — En blessuð berðu mig
ekki. Einu sinni á dag er nóg. Hann brosti
góðlátlega.
— Nú liringi ég hjöllunni, sagði hún.
— Já, gerðu það, Það er ágætishugmynd.
Hringdu og láttu kasta mér út úr klefa þín-
um! Á morgun hefir samferðafólkið þá
nóg til að tala um. Það mun sannfæra alla
— hann lagði áherslu á síðasta orðið —
Um, að ég hefi ekki átt annað erindi yfir
þennan hluta skipsins en að hitta þig.
Hún horfði forvitnislega á hann. — Það
virðist sem þú viljir helst, að ég geri ein-
mitt það.
Hann horfði á hana á móti og brosti
dauft. — Var ég ekki einmitt að segja þér,
að það vær einmitt það, sem ég vildi?
—- Þú vilt með öðrum orðum að fólk
haldi, að þú hafir farið á fund við mig i
klefa mínum?
— Eigum við ekki fremur að segja á-
kveðin persána en fólk? spurði hann.
Hún var alltof rugluð til þess að reiðast.
— Eg skil ekki við hvað þú átt! Og svo
bætti hún við: — Þér er þá alveg sama
um mannorð mitt?
Hann svaraði henni ekki strax. Loks
drap hann í vindlingnum og stóð á fætur.
— Þú mátt reiða þig á, að mér stendur
ekki á sama um það. Mér þykir það leitt,
ef ég hefi á einhvern hátt stofnað því í
hættu. En þó að ég hafi gert það, þá veit
ég, að þú harmar það ekki, fyrst það var
fyrir mig. Svo þakka ég þér kærlega fyrir,
að þú hatst um liantdlegginn á mér. Góða
nótt!
Ilann hneigði sig og fór út úr klefanum.
Hún sat grafkyrr og starði á dvrnar. Hún
skildi ekki hegðun hans. Hún vissi eklci,
livað liann hafði verið að tala um. Það var
allt svo fjarstæðukennt — en hún gat samt
ekki slitið sig frá því. Hún óskaði þess, að
hún hefði aldrei stigið fæti sínum um borð
í þetta skip. Hún minntist þess, livernig
það hefði verið, þegar hún gekk niður
bryggjuna í Englandi og um borð í skipið
í fyrsta skipti. Það hefði verið eins og ein-
hver aðvaraði hana — eins og skipið vissi
eiltlivað. En hvað vissi það? Ilvað vissi
hún?
Ekkert! Ekki annað en það að hún elsk-
aði Jason og mundi gera, hvað sem liann
gerði á hluta liennar. Hann móðgaði hana,
hegðaði sér kynlega gagnvart henni og tal-
aði í gátum, en samt elskaði hún hann.
Ilún skammaðist sín fyrir það og fannst
hún vera auðmýkt og óhamingjusöm. Hún
gróf andlitið niður í koddann og grét.
SNEMMMA næsta morgun komu þau til
Kingston. Hún sá Jason ekki. Henni var
sagt að Jason hefði snætt morgunverð fyrir
allar aldir og væri farinn í land. Sir John
heimtaði að fá að hjálpa henni gegnum
tollskoðunina, og síðan ók hann henni, frú
Heatlison og Sonju upp á Myrtle Bank Hotel
í stórum Limousine, sem beið hans á hafn-
arbakkanum.
Janet fannst, að fyrsta ökuferðin um
li'inar heitu og troðnu götur Kingston
mundi verða ógleymanleg. Það var eins og
hitinn stigi í hylgjum upp af götum og
gangstéttum, og þar sem hún var óvön hon-
um, var sem hún lamaðist algjörlega. Þau
óku niður King Street, þar sem flestar
verslanirnar eru að frátöldum tveimur stór-
um vöruhúsum. Gangstéttirnar voru fullar
af ferðamönnum, innfæddum, sem annað
hvort voru í innkaupaerindum eða að
hjóða varning til sölu, og litlum tötralegum
börnum, sem réttu fram grannar hendurn-
ar og báðu vegfarendur um peninga. Allt
var á iði, bæði á gangstéttum og á götun-
um, þar sem bifreiðar þrengdu sér milli
hestvagna og múldýrakerra. Hið sterka
sólskin og dökk andlitin gáfu Janet þá hug-
mynd, að þetta væri litauðgasti staðurinn,
sem hún hefði séð á ævi sinni. Það var eitt-
hvað annað í London!
— Fallegur staður finnst ykkur ekki?
spurði Sir John.
— Það er dásamlegt, hvíslaði Sonja.
Hún sat við gluggann og horfði út. Janet
sá, að hún var rauð í kinnum og augu
Iiennar glóðu. Það var eins og hún liefði
vaknað til lifs á ný. Var það rétt, sem
móðir hennar hefði sagt? Yrði þessi um-
hverfisbreyting til þess að marka tímamót
í lífi hennar? Mundi hún hjálpa lienni til
þess að gleyma?
Janet tók eftir að Sir John liorfði lika
á hana. Það var einkennilegur svipur i
augum hans. Hann var í senn dálitið hæðn-
islegur og samúðarkenndur. Janet mundi,
að liann hafði líka um sárt að hinda frá
því í stríðinu. Gat það hugsast, að samúð-
arböndin, sem tengdu þau saman, yrðu að
einhverju meira og varanlegra?
En hún fékk ekki tóm til að hugsa nán-
ar um þetta. Þau voru lcomin úr umferð-
inni í Ilarhour Street upp í skuggsæl trjá-
göng, sem lágu upp að Myrlle Bank Hotel.
Henni fannst allt i einu gusta þægilega
um sig. Það var eins og að koma i vin i
eyðimörk. Það var eins og notalegur, sval-
andi lilær léki um „veröndina“ undir hin-
um stóru bogum gistihússins og blöðin á
pálmatrjánum í garðinum blöktu i golunni.
Anddyrið hafði líka hressandi blæ. Það
var „hátt til lofts og vitt til veggja“. Við
afgreiðsluborð gistihússins var mikil ös.
Innfæddir þjónar í hvítum fötum báru gest-
um svalandi drykki að borðum, sem voru
á víð og dreif um salinn. Sérstök póstaf-
greiðsla var þarna og nokkrar verslanir.
Janet kvaddi samferðafólkið og var vísað
upp í herbergi sitt. Það var búið þægileg-
um húsgögnum og útsýn var yfir kókos-
pálmana og sundlaugina, og í fjarska sást
út yfir liöfnina. Henni fannst þetta fallegt
og nýstárlegt — — en hve miklu fallegra
og nýstárlégra liefði það ekki verið, ef
Jason liefði verið þarna með henni!
Ilún hafði annars ákveðið um morgun-
inn að hugsa ekki meira um hann. Ilún
hélt, að hún hefði grátið úr sér alla ást til
lians um nóttinai. En hvers vegna hafði
hann komið inn i klefann liennar? Og
livers vegna hafði verið skotið á hann? I
fyrstu liafði hún haldið að hann hefði far-
ið klefavillt, en um það var hún ekki viss
lengur. Henni fannst, að það lilyti að liggja
eitthvað meira á hak við komu hans um-
rædda nótt.
Hún sá ýmsa liótelgesti, sem gengu að
og frá sundlauginni. Skyrtur karlmannanna
voru langtum líflegri og litskrúðugri en
kjólar kvennanna. Hún var óvön því að
sjá karlmenn klædda í annað en venjuleg,
lilt áberandi föt, og þessi fjölbrevtni í lit-
um og þessir sterku litir voru þvi nýstár-
legri fyrir hana. Konurnar voru þarna hin-
ar íhaldssömu í klæðaburði, jafnvel hvað
snerti sóldragtirnar. Átti hún að taka sól-
dragt upp úr töskunni og slást í liópinn
með unga og kála fólkinu við sundlaug-
ina? Ilún horfði á blágrænt vatnið í laug-
inni. Það virtist vera notalega svalt og
seiðandi. En hún var komin hingað í við-
skiptaerindum. Hún var komin til að selja
eign sína, hirða peningana og halda svo
heim aftur eins fljótt og liægt væri. Nú var
í vændum mikill sölutími hjá Madame Cec-
ile — einkum hjá tískudeildinni. Það var
ekki einasta að Janet þyrfti að vera kom-
in heim fyrir þann tíma, lieldur þyrfti liún
að hafa hattasýnisliornin til. Héin gat því
ekki látið eftir sér að vera þarna lengi - -
og þó. Hafði hitabeltið kannske þegar sleg-
ið liana töfrum? Henni fannst hún alls ekki
vera í kaupsýsluskapi þessa stundina, Hún
var ung, og þarna lá veröldin full af lífs-
gleði við fætur henni.
Hún hlyti að hafa tíma til þess að buslá
dálítið i lauginni, áður en hún færi á fund
herra Jebersons? Ifún ojmaði eina tösk-
una, tók upp baðföt og liélt niður að sund-
lauginni.
SUNDLAUGIN var lögð hvítum flísum og
vatnið var svo blátært að hægt var að telja
á sér tærnar ofan i því, Borð og stólar með
marglitum sólhlífum til varnar gegn sterkju
sólskinsins voru þarna á víð og dreif öðru
megin laugarinnar. Við sitl livorn enda voru