Fálkinn - 22.06.1951, Blaðsíða 11

FÁLKINN
11
VITIÐ ÞÉR . . .?
aff mikiff skýrsluefni fiurf til aff
gera sem mátulegast simtœki?
Amerísk talsímaverksmiðja lét gera
mælingar á yfir 4000 andlitum til að
ganga úr skugga um hvernig hent-
ugast væri að hafa símtækið í lag-
inu, þannig að það hentaði sem
flestum. Hér sést stúlka með mæli-
tækið.
aö ýessi vél er jafn harffleikin við
flutninginn ðar eis og bíll mundi
vera i stórgrýeisurff?
Vélin cr sem sé notuð til að kom-
ast að raun um hvaða umbúðir séu
haldbestar. Þegar hjólið er látið
snúast rekast kassarnir, sem innan
i því eru liver á annan og ýmislegt
hart, og kastast til og frá. Líka er
kannað hve vel umhúðirnar þoli
hita og kulda.
aff fólk í A'uslurlöndiim liræöist
þessa skepnu eins og draug?
Þetta er að visu ekki óeðlilegt,
því að kvikindið er býsna ljótt,
ekki síst augun. Þetta er hálfapa-
tegund, skrokkurinn ekki nema 15
cm. langur, Draugaapi nefnist dýrið
og er einkum á ferli á nóttinni.
Giórir þá í augun á honum. Apinn
er mesti stökkmeistari og þeytist
margar lengdir sinar. milli trjgrein-
anna.
HANN HEFIR MEÐGENGIÐ.
Frh. af bls. 9.
og eitthvað sléttist út, — eins
og andlitið á manni, sem er að
skilja við.
Fólkið starði á hann. — Sjáið
þið, nú hlær hann? Já, sem ég
er lifandi maður, — hann hlær
þetta anndýr —. Heyrið þið,
nú talar hann við sjálfan sig.
Morðinginn sat álútur og reri
fram á gráðið. Hann sat eins og
liann væri með eitthvað í fang-
inu, sem hann væri að rugga:
Ella mín!
— 'Þögn! sagði dómarinn. En
morðinginn heyrði það ekki.
— Hann, maðurinn, var þá
kærasti Tlieu? hvíslaði hann. Svo
stóð hann upp, teygði báða
handleggi út í loftið eins og
hann ætlaði að faðma eitthvað
og hrópaði í fögnuði og angist
— Þú varst saklaus, — það var
frá Theu, sem liann koml Hann
liafði ekki verið hjá þér? Svo
rak liann upp angistaróp og
var leiddur út úr salnum.
Fólkið fyrir utan var óða-
mála. — Það var hræðilegt að
sjá hann. — Engin refsing er of
ströng fyrir slik óargadýr. —
Þei, víkið þið til hliðar, -— hún
móðir hans kemur þarna. Fólk-
ið þjappaði sér saman báðum
megin o gstarði á fölu konuna,
sem systir hinnar drepnu leiddi.
Sagði hann eklcert?
— Neitaði ekki heldur?
— Þekktir þú konuna?
— Við gengum tl prestsins
sama árið. •— Hann og Ella
voru trúlofuð þegar þau gengu
til prestsins. ,
— Héll hún sig líka með morð
ingjanum þá?
— Þá vissi enginn að hann
ætti eftir að verða morðingi.
Þau voru trúlofuð.
— Hm — þetta liggur í eðli
sumra manna. — Hneigðin lilýt-
ur að liggja í ættinni.
— Já það er ættin og um-
hverfið.
Það vakti mikla
heift meðai konim-
únista, að aðal-
bækistöð þeirra í
Diisseldorf var
tekin af Bretum.
Hér sést hvar ver-
ið er að bera rcit-
ur þeirra úr hús-
inu, sem nefnist
„Ernst Thálmann
Haus“. Á húshlið-
inni sjást auglýs-
ingar með orðun-
um: „Við berjumst
fyrir friði. Þess
vegna er lagt hald
á hús okkar. —
Hermenn og lög-
regla, látið húsið
okkar laust.“ Og
svo er samkvæmt
Rússasið stórmynd
af Max Reimann
og á 'hana prentað:
„SnertiS ekki Max
Reimann!“

fRNST-THAlWAMN-Hi

TÖFR AS V ANURINN.
Frh. af bls. 10.
halarófu betur fyrir sér og attur
hló hún innilega, þegar hún sá
vanrdæðasvipinn á föngunum. Hún
gaf skipun um að snúa vágninum
við og lét aka hægt til bórgarinnar
aftur. Á leiðinni leit hún aldrei af
halarófunni.
Þegar konungurinn fregnaði að
dóttir sín hefði i raun og veru
hlegið, varð hann himinlifandi af
gleði, og lét kalla Pétur og hið
skringilega fylgdarlið hans fyrir sig
í höllina. Þegar liann leit flokkinn,
hló liann þangað til tárin streymdu
niður kinnar hans.
„Kæri vinur minn,“ sagði hann
við Pétur, ,„veistu hverju ég hét
þeirri manneskju, sem kæmi dóttur
minni til að hlæja?“
„Nei, það vcit ég ekki,“ svaraði
Pétur.
„Þá skal ég segja þér það,“ sagði
konungurinn. „Eitt þúsund gullkrón-
ur eða skika lands. Hvort viltu
heldur?“
Pétur valdi landsskikann. Því
næst snerti hann unga pitinn, stúlk-
una, sótarann, trúðinn, borgarstjór-
ann og borgarstjórafrúna með litla
sprotanum sinum og þau urðu öll
frjáls á nýjan leik og hlupu strax
lieim til sin eins og eldur brynni
að baki j>eim. Hlaup þeirra gáfu
tilefni til endurvaktrar liláturbylgju.
Þá fann kóngsdóttirin hvöt hjá sér
til þess að klappa svaninum og
dást að fjaðraskrauti hans. Svanur-
inn gargaði.
„Svanur, haltu fast!“ hrópaði Pét-
ur, og þannig vann liann kógsdóttur-
ina sér fyrir eiginkonu. En svanurinn
lióf sig til flugs og hvarf út við blá-
TÍSKUMYNDIR
Nýr jakki með skemmtilegum
línum. — Þetta er ein af nýj-
ustu uppátækjum JacquesFath’s.
Jakkinn er % síður úr svörlu
ullarefni oy er vel fallinn lil
að vera notaður í vorkulduniim.
A A
Jacques Griffe hefir verið sér-
lega heppinn með þennan lwít-
köflótta lwöldkjól. Blússan er
síð og barmarnir þannig sniðn-
ir að þá má bæði hneppa og
hnýta. Ermarnar eru Ingar leð-
urblökuermar og pilsið plíserað.
an sjóndeildarliringinn. Pétur fékk
nú heilt hertogadæmi að gjöf og varð
harla voldugur maður. Hann gleymdi
ekki litlu konunni gömlu, sem verið
hafði frumkvöðullinn að allri hans
velgengni, heldur skipaði hann hana
yfiráðskonu hjá sér og hinni kon-
ungbornu konu sinni í hinum skraut-
lega kastala þeirra.