Fálkinn - 22.06.1951, Page 8

8
F Á L K I N N
IIVERNIG gerði hann þaS?
— 'Þeir segja aS liann hafi
kyrkt hana.
— Ó! Engin hegning er of
þung á aSra eins ófreskju!
Spurningar og svör í einni
IiringiSu og fólkiS olnhogaSi
sig áfram aS dyrunum á dóm-
þingssalnum. — Hefir hann
hann meSgengiS? — Segir hann
ekkert? — Þei, þarna kemur
hún móSir hans! FólkiS gaut
augunum hvert til annars. —
SjáSu hve föl hún er!
— Sá sem hefir fætt af sér
annaS eins úrþvætti hefir sann-
arlega ástæSu til aS vera fölur.
— ÞaS er eins og hver sjái
sjálfan sig.
— Nei, ég gæti ómögulega
hugsaS mér slíkt um drenginn
minn.
— EitthvaS af þessum ósköp-
um hlýtur aS liafa gengiS í arf.
— Já, þetta er bæSi arfur —
og svo umhverfiS.
— Hver er unga telpan, sem
er meS móSur lians?
— ÞaS er systir konunnar.
— Hún sýnist vera svo hrædd.
— Veit engin hvernig þetta
atvikaSist?
— AfbrýSþ Hann lcom aS
konunni þar sem hún var meS
öSrum manni. Hitti dólginn i
stignum þegar liann kom heim
úr herþjónustunni.
Nú voru dyrnar opnaSar og
fólkiS ruddist inn.
Hann hafSi veriS svo litiS
meS öSrum mönnum, og aldrei
gert sér grein fyrir hvernig daga
þeir ættu heima hjá sér, fyrr
en þarna í bröggunum. Hann
sat þar kvöl'd eftir kvöld og
hlustaSi á beiskjublandiS raus-
iS í þeim. Hann reyndi aS láta
eins og hann skildi og fylgdist
meS. Til þess aS verSa ekki ut-
angátta. En liann skildi meS
sjálfum sér aS hann átti allt
aSra og betri daga meS henni
Ellu sinni, en þeir átlu hjá
unnustum sínum og eiginkon-
um.
Og þaS fór aS renna upp
fyrir honum, aS Ella hlyti aS
vera eitthvaS alveg sérstök.
Kannske hafSi hann ekki met-
iS hana eins og skyldi, áSur.
Hann hafSi kannske taliS þaS
of sjálfsagt hvernig liún var?
Og hann komst á þá skoSun, aS
hann hefSi líldega gert henni
rangt til. En þetta hefSi eigin-
lega ekki veriS neinn liægSar-
leikur. Þau höfSu veriS sam
síSan þau gengu til prestsins.
Og alltaf síSan höfSu þau veriS
sammála um, aS halda saman
í meSlæti og mótlæti.
Hvorki liann eSa hún höfSu
nokkurn tíma IiugsaS sér nokk-
urn möguleika á, aS þau gætu
gifst nokkrum öSrum. Hann
fyrir sitt leyti hafSi stundum
litiS hýru auga til annarra
kvenna, og þegar svo bar undir
aS liann hafSi dansaS viS þær,
gat þaS komiS fyrir aS endur-
minningin um þaS vaknaSi i
lionum og hann minntist und-
urmjúkra likama, sem eggjuSu
hann. En þetta voru ekki ann-
aS en draumar og rugl, sem
hann tók ekkert marlc á. Þess
háttar órar áttu heima í rökkri
og næturkyrrS.. Undir eins og
hann var útsofinn og hugsun
hans var orSin skýr, stóS Ella
alltaf heim. Hann var sihugs-
andi út af þvi aö vera aS heiman
lengur. Og loksins þegar hann fékk
heimfararleyfi fór hann gang-
andi til þess aS spara sér járn-
brautarfariS. Hann öslaSi áfram
í snjóslabbinu og var aS hugsa
um hve glöS Ella mundi veröa,
og hann fann meS sjálfum sér
aS hann vildi henni svo vel.
HefSi hann veriS ríkur skyldi
liann hafa fært lienni stáss og
skart. En liann var ekki ríkur.
Eigi aS sSur skyldi hnn láta
sér takast aS gera Ellu lífiS á-
nægjulegt. Og ef friSurinn kæmi
Ingeborg Refling Hagen:
Kann hefir meðgengið.
Svona getur farið, þegar sterkar tilfinningar fá að ráða.

þar Ijóslifandi, öi’Ugg og hlíð.
Hún var allt dagsins barn og
þaS var birta kringum hana,
sem hún veitti inn i sál hans.
Já reyndar nóttina lika, en nótt
Ellu var annars konar nótt, hlý,
örugg og glöð.
Þau höfSu leikiS sér saman
og lesið saman. ÞaS var hvergi
neinn launkofi í sál þeirra. Allt
milli þeirra var ljós og friður.
Ella og liann voru einhvern veg-
iinn á miðri jörðinni, miðdep-
ill lífsins og tilgangs lífsins.
Þarna voru þau, og dálitill
hringur lcringum þau. Út fyrir
þann liring höfðu þau aldrei
þráð að komast.
En nú liafði hann veriS dreg-
inn út fyrir liringinn meS valdi.
Innan um piltana í bragganum
fannst honum sem hann væri
í öðrum heimi. Hann gat ekki
gert sér grein fyrir hvort hans
heimur væri sá rétti og eðlilegi
eða hvort þeirra heimur væri
sá rétti og eSlilegi eða hvort
þeirra heimur væri ranghverfa.
En þeir voru svo nfargir. Hann
sat þarna og var einn og af-
skekktur.
Hann hafði reynt aS komast
aS því hvort nokkrir væru
þarna, sem hugsuðu líkt og sjálf
ur hann. AS þeir hræddust hlát-
urinn og óttuðust að lenda ut-
angátta. En það voru víst engir
nema hann sem þannig var á-
statt um. Allir hinir hengu sam-
an í einni klessu. Ilann langaði
bráðum, þá ætlaði hann að
byggja hús lianda þeim. Hver
veit nema þau gætu eignast kú
lka — — —. Og einhver ráð
varð hann að hafa með silki-
klútinn, sem hún hafði óskað
sér.
NEI, liann hafði víst ekki kunn-
að að meta hana fyrr. Hann
var svo glaður þarna sem hann
þrammaði heim á leið og raul-
aði fyrir munni sér. Þetta var
nærri þvi eins og liann væri
á leið að biðja sér stúlku. Hann
göslaði krapið án þess að finna
til kuldans og svíðingsgolunnar,
og var lieitur af tilhugsuninni
um stúlkuna, sem liann mundi
hitta bráðum.
LoftiS var hressandi og kalt.
Hann sveið í nefið. Kuldinn
beit í eyi’un á honum. LoftiS
gerði gönguna svo Iétta, svo að
hann langaði til að syngja.
Hann gekk í takt við sönglið:
Ella, Ella, la, lala------
Ella, uæna — tra-la-la----------
Hann hafði í rauninni aldrei
beðið sér stúlku. Allt hafði vei’-
ið svo auðvelt og sjálfsagt milli
hans og Ellu. En maður hafði
ekki nema gott af að reyna alla
hluti í þessari veröld, og þetta
var svo gaman.
Ha, ha-ha, en hvað hún yrði
glöð þegar hann kæmi. Þarna
var kotið. Þi’na svar liún inni.
Kotið var eins og dálítil dökk-
leit vagga þarna í öllum snjón-
um. Og stormurinn lék um það
svo að hvein í lionum: Hj.u, hu,
hiu! En hann gei’Si það víst í
bestu meiningu. Hann var bara
svo liarðleikinn að eðlisfari.
Hann niðaði þai’na og söng
vögguvísu fyrir Ellu, sem lá
þarna og dreynxdi um manninn
sinn, sem var i hei’þjónustunni.
Ha, ha, liana grunaði ekki að
hann var þarna á næstu grös-
um. Hann ætlaði að læðaðst inn,
beygja sig yfir rúnxið og hvísla
nafnið liennar. Hann sá í anda
livernig hún galopnaði augun,
en lokaði þeim aftxxr, af því að
hún var handviss unx að þetta
væri draumur. Góður draumur,
sem hún vildi njóta sem lengst,
seixi allra lengst. Hann hljóp
við fót uixi götuna.
En í sanxa bili og hann beygði
fyrir bæjax’lioi’nið bar nokkuð
við. Ókunnur maður kom út á
dyrapallinn. Hallaði hurðinni
varlega á eftir sér og hljóp svo
fram vai-pann. Þegar hann kom
auga á manninn liljóp liann sem
fætur toguðu skenxmstu leið
niður á þjóðveginn.
Heimkomna manninum kom
þetta svo mjög á óvart að hann
liafði ekki hugsun á að stöðva
strokunxanninn. Þegar hann lolcs
áttaði sig og liljóp á eftir hon-
um var það oi’ðið of seint. Dólg-
urinn var kominn út á veg og
ekki viðlit að hafa liendur í
hári hans.
Það var að moi’gni sem þetta
gei’Sist.
Hann sveið fyrir brjósti og
lijartað hamaSist. Allar sóðasög-
ui-nar úr bragganum voru allt
í einu orðnar að veruleika. Og
Ella stóð þai-na innan um strálc- t
ana og hló! Allt það, sem þeir
höfðu sagt um kvenfólkið hafði
honum þótt lieimskulegt og ljótt
en hann lxafði afsakaS þá með
því að þeir vissu ekki betur.
— Það er ekki einu sinni
stelpa til, sem er trú, höfðu þeir
sagt. — Ekki eiu einasta!
Hann sneri við og gekk
snauður heim að bænunx. En nú
var enginn söngur i fótatakinu.
Og hugur hans var kolsvartur
— eintómt myrkur. Hann stóð
lengi við dyrapallinn og hoi’fði
á farið eftir ókunna fótinn. Það
lá þarna og glotti framan liann
og hló ruddalilátri.
Hann liratt upp hurðinni og
valt sér inn í stofuna. Ella sat
við borðið og var að drekka
morgunkaffi meS ókunnugum
kvenmanni. En hún spratt upp
undir eins og liún sá hann og
Iirópaði nafnið hans meS sigui’-
gleði:
— Árni, ert það þú sjálfur?
Er það sem mér sýnist?
Orðin úr bragganum hljóm-