Fálkinn - 22.06.1951, Side 12

12
FÁLKINN
Framhaldssaga eftir Jennifer Ames. 12
JANET
TAMAN
Afarspennandi ástarsaga, viðburðaríh oc iularfull.
svo eftir öllu saman, að hún hefði getaö
kropið á kné og heðið liann fyrirgefningaií.
Hann greip hönd hennar, áður en hún
lét iiana siga eftir höggið.
— Allt í lagi, sagði hann og var livass á
svipinn. Það er aðeins eitt svar við þessu.
’Það er aldrei nema um eitt svar að ræða,
þegar ung stúlka slær mann utan undir.
Annað livort slær liann liana aftur eða hann
kyssir liana — og vafalaust er það það,
sem þú hefir verið að slæða eftir.
Hún fann að hann tók liana í faðm sér
og kyssti hana ákaft. Kyssti hana heldur
óþyrmilega og óblitt, svo að liún varð
aum í vörunum. Þegar hann loksins sleppti
henni, starði hún um stund orðlaus á hann.
— Hvernig gastu þqtta? livislaði liún
og varir hennar skulfu.
Hvernig gat ég? endurtók liann. — Hvern-
ig gat ég gert nokkuð annað? Þetta vild-
irðu. Og þótt þú hefðir ekki viljað það,
hvernig átti samt að láta skipsdaður enda
öðruvísi ?
Hann hrosti, en það var þvingað bros. —
Fyrirgefðu mér. Þú liefir komist að raun
um dýrseðlið í mér, Janet, — dýrseðlið,
sem finnst hjá öllum, eins og þú þekkir
vafalaust.
— Þú heldur kannske að ég liafi lent
í ástabralli áður? Er það þess vegna ....
Hann greip fram í fyrir henni. — Það
getur vel verið, að þú hafir ekki lent i því
áður, en þú ættir að minnsta kosti að liafa
gert það. Þú lítur nógu vel út til þess að
liafa getað lent í slíku — jafnvel skips-
daðri.
— Svo að það liefir þá eekki verið þér
meira virði en þetla! Skipsdaður! Rödd
hennar var nöpur.
Hvers annars gaslu vænst mlli okkar?
Hana dauðlangaði til að fá frekari skýr-
ingu á þessu frá honum, en sjálfsvirðing
liennar varnaði lienni þess-
— Jæja, þetta er víst rétt hjá þér, Jason-
Þetta hefir ekki verið annað en skipsdað-
ur. Og á morgun förum við í land og höld-
um hvort í sina áttina. Vertu sæll!
Ilún snerist á hæli og hjóst til að fara
en liann greip hönd hennar, og nú var rödd
hans breytt. — Við sjáumst aftur — við
komumst ekki lijá því.
— Það vona ég nú samt, að við getum.
Ilún hafði fengið nóg — meira en nóg.
— Ágætt! Ilann sleppti hendi hennar,
og hún gelck yfir þilfarið, niður káetustig-
ann og inn í klefa sinn. Henni fannst hún
ganga í einhvers konar draumi. Hún óskaði
þess, að hún gæti gengið beint út i liafið
og horfið í kaldan faðm þess i stað þess
að fara inn í klefann.
En hún hafði bæði of mikið og of lítið
hugrekki til þess, svo að hún fór beint til
klefa sins.
Þegar liún staðnæmdist i klefadyrum
sínum, hevrði liún raddir inni i klefa nr.
11. Þar virtist ríkja hinn mesti æsingur.
En henni stóð á sama um það. Hún hafði
enga löngun til að fara að hlera eftir því,
hvað væri á seyði. Hún lokaði dyrunum á
klefa sinn og gekk inn fyrir.
7. KAFLI.
HÚN mun hafa sofnað fljótt út frá hug-
leiðingum sínum, en hún svaf létt, þvi að
hún glaðvaknaði, þegar dyrnar á klefa
hennar voru opnaðar hljóðlega og þeim
lokað aftur. Hún þóttist örugg um að ein-
hver væri inni í klefanum hjá henni, en
gat ekki greint það í myrkrinu. Hún reis
upp við dogg í rúminu og hafði ákafan
lijartslátt, en hún var of skelkuð til þess
að geta hrópað.
Sá, sem hafði opnað dyrnar og lokað
þeim, hlaut að standa við þær og halla sér
upp að þeim. Hann eða hún hreifði sig
greinilega ekki og virtist varla draga and-
annj. Þögnin varð óbærileg, og loks varð
hún að gera eitthvað, ef taugarnar áttu
ekki að bila.
— Hver er þar? Hver stendur þarna?
Rödd hennar var liás eins og í kráku.
— Hrópaðu ekki í guðanna bænum! Eg
ætla að kveikja Ijós, sagði karlmannsrödd.
Hún þekkti röddina, en hún liefði ekki
trúað sínum eigin eyrum, ef Ijós hefði ekki
verið kveikt allt í einu. Hrópið kafnaði í
hálsi hennar og hún starði fram fyrir sig
mállaus af undrun.
Jason stóð þar með höndina á kveikjar-
anum. Hann var fölur, sá hún á auga-
bragði En hún sá ekki fyrr en dálitlu
seinna, að það var rauður blettur á ermi
hans, sem fór stækkandi. Það, sem varð
efst í huga hennar i fyrstu, var það, að
hann stóð inni í klefa liennar um miðja
nótt!
— Hvernig dirfist þú að koma hingað
inn? hvíslaði hún. Hvernig dirfist þú?
— Heldur þú, að ég hafi komið hingað
inn af ásettu ráði? Já, auðvitað heldur þú
það. Þú ert svo rómantísk í hugsunarhætti.
Munnur hans afskræmdist dálítið.
— Rómantísk í hugsunarhætti! Hún
hreytti hví næstum því út úr sér. — Það
er ekkert rómantískt við það fyrir unga
stúlku, að karlmaður ráðist inn í klefa
hennar um miðja nótt.
— Nei, en það er ekki svo óvanalegt. '
Geðjast þér ekki að því?
Hún fann það, þótt liún væri reið, að
Jason var að draga dár að henni.
— Nei, mér geðjast ekki að því, og ég
yrði þér mjög þakklát, ef þú vildir fara
hið bráðasta. Hún vonaði, að rödd sín
hljómaði kaldliæðnislega.
— Það er nú einmitt það eina, sem ég
get ekki gert eins og á stendur, þótt þér
væri mikill greiði gerður með því, sagði
liann.
Hún settist betur upp í rúminu, og andlit
hennar var eldrautt af reiði. — Átt þú við
að þú viljir ekki fara?
IJún sá að liann beit á jaxlinn, og og þá
var það, að hún tók eftir dökka blettinum
á ermi hans, sem fór stækkandi. -— Hefir
þú nokkuð á móti því, að ég tylli mér
niður?
— Hvað er þetta á erminni þinni? spurði
hún.
Hann horfði kæruleysislega á það. —■ Eg
liugsa, að það sé hlóð.
— Blóð ? •— — IJún teygði sig eftir sloppn
um, sem var við fótagaflinn og smeygði
sér í hann í snatri. — Jason, livað hefir
komið fyrir, hefir þú særst? Rödd hennar
titraði. Hún var gripin ofsalegum kvíða
og hræðslu út af honum.
Eg veit ekki annað en að kúlan hafi lent
þarna. Þetla getur ekki verið mikið sár,
en kúlan hefir greinilega hitt á æð, því að
það blæðir heiftarlega.
— Hefir verið skotið á þig?
— Það er víst erfitt að fá skotsár án þess
að verða fyrir skoti, Janet mín kær, sagði
hann.
Ennþá fannst henni hann vera að hæð-
ast að sér. En nú lét hún það eklci á sig
fá. Nú komst það eitt í liuga liennar, að
Jason var særður.
— Farðu úr jakkanum og leyfðu mér að
lita á sárið, sagði hún.
Ilann hikaði. — Það er víst best.
Hún hafði tekið þátt í námskeiði í hjálp
í viðlögum og hjúkrun í skólum, og eftir
10 mínútur hafði hún lireinsað sárið og
bundið um það. Það var eins og óvinátta
þeirra breyttist í vináttu á þessum stutta
tíma.
— En hvernig atvikaðist þetta? spurði
Janet. — Hvers vegna kallaðir þú ekki?
Eg heyrði ekkert skot!
— Það heyrði ég nú satt að segja ekki
heldur. Mig grunaði varla nokkurn skap-
aðan hlut, fyrr en ég varð fyrir skotinu.
Það hlýtur að hafa verið hljóðdeyfari á
hyssunni.
— En hvers vegna hrópaðirðu ekki?
— Af því að ég vildi síst af öllu, að allir
kæmist í uppnám.
— Veistu hver það var, sem skaut á þig?