Fálkinn - 12.06.1953, Blaðsíða 6

6
FÁLKINN
Framhaldssaga eftir Harton Estes-t
Úr dagbók lífsins
__________________ 8. _____________________
Þessir tveir fríðu „unglingar“ voru
á hundasýningu í Salle Wagram í
París og er annar 4 ára, en hin 1 /2
árs. Eigandi þeirra er með á mynd-
inni.
Franski gamanleikarinn Fernandel,
sem komst á allra varir fyrir leik
sinn í kvikmyndinni „Don Camillo“,
er um þessar mundir að leika í mynd,
sem á að heita „Þjóðfélagsóvinur nr.
1“. Leikur hann þar á móti Zsa Zsa
Gabor. Þau sjást á myndinni með dá-
lítið einkennileg gleraugu.
Japanski krónprinsinn í Englandi.
Akihito ríkiserfingi Japans, sem nú
er 19 ára, kom til Englands nýlega
með „Queen Elizabeth“ frá New York.
Hér sést hann á skipsfjöl í Southamp-
ton ásamt einum af yfirmönnum
skipsins.
„Seklirðu húsið?“
„Nei, livers vegna hefði ég átt að
gera það? Einhvers staðar verð ég að
búa. Efri liæðin gefur líka góðar
leigutekjur. Bf mér hyðist gott kaup-
tilboð, veit ég ekki livað ég gerði. En
fólkið ui>pi á lofti er prýðisfólk og
það verða aldrei neinir árekstrar milli
okkar. Þess vegna er ég ánægð með
þetta eins og það er.“
Hún kunni að gæta hagsmuna sinna.
Enginn gat traðkað á rétti Brownie.
Átján ára gömul hafði hún byrjað að
vinna á lögfræðiskrifsto'fu, og eftir
tali hennar að dæma, þá stjórnaði
liún orðið fyrirtækinu.
„Ertu ennþá hjá sama fyrirtæk-
inu?“ spurði hann. Hún svaraði, að
það væri engin ástæða til að skipta
um. Hún hefði góðar tekjur og líkaði
starfið vel.
Hún sagði, að einu fréttirnar úr
borginni væru þær, að Rodney og
Marcella væru nýkomin úr brúð-
kaupsferð.
„Eg sá það í 'blöðunum. Það er
háJfur mánuður síðan þau komu úr
ferðalaginu og þau ætla að dveljast
úti við vatnið á næstunni, eftir því
sem blaðið segir.“
Stjúpfaðir hans væri þá einn heima.
Honum þótti það engu verra. Þeir
mundu drekka glas af vini saman —
aðeins eitt, ])ví að Will gamli var
strangur hófsemdarmaður. Síðan
mundi hann heimsækja Fliss. Stund-
in' nálgaðist óðum.
Hann skildi tæplega, hvernig hann
hefði getað verið jafn heillaður af
Brownie og raunin var. Hún var ekk-
ert falleg og röddin var eins og sag-
arsarg. En hún var góð til þess að
stytta honum stundir á leiðinlegri
lestarferð — eða hvar sem var.
Þau kvöddust á stöðinni og héldu
hvort i sína áttina.
Sama gamla borgin. Klukkan var
átta á föstudagskvöldi og ekkert var
■um að vera. Klukkan níu skriði ung-
viðið úr híðinu og fyllti gangstéttirn-
ar. Allt eins og áður var. Honum fór
hrátt að finnast, að hann hefði aldrei
farið burtu. Hann sameinaðist löngu
liðinni fortíð. Matbarinn, bensiílstöð-
in. kvikmyndahúsið, járnvöruverslun-
in, kaffistofan, grænmetisverslunin,
viðtækjaverslunin, gistihúsið, bank-
inn hans stjúpföður hans, gimsteina-
verslunin, ritfangaverslunin, lyfja-
búðin og svo sýningargluggarnir i
einni deihlarversluninni, borginni sem
stjúpfaðir hans haifði keypt fyrir 10
árum og fengið Orrin Cawley til að
stjórna.
Fyrr eða síðar kæmi áreiðanlcga
að því, að stjúpfaðir hans vildi láta
hann byrja að vinna i versluninni
eða bankanum. En ekki alveg strax.
Iiann treysti því, að hann fengi að
hvíla sig vel fyrst.
Þegar hann kom á gatnamótin, þar
sem vegir skildu heim til Cranburn
fólksins og upp hæðina heim til hans,
datt honum í hug að koma við hjá
Fliss. En löngunin var ekki nógu
sterk. Hann vildi fá sér glas af víni
til hressingar áður og heitt bað og
hreina skyrtu.
ÞEGAR hann horfði heim að reisu-
legu húsinu varð hann dálítið undr-
andi. Enginn heima? Gat það verið?
Vinnukonurnar hlutu þó að vera
heima — eða að minnsta kosti ein-
hver, sem gæti hleypt honum inn.
Hann hringdi dyrabjöllunni og beið.
Hann hringdi aftur og aftur, en hon-
um til sárrar gremju ansaði enginn.
Það var ljós i kofanum niður frá,
svo að hann brá sér þangað og stytti
sér leið milli trjánna.
„Lovat?" sagði tiann. „Það er ég,
Guy. Hvar er fólkið?“
Lovat hrópaði nafnið hans af undr-
un. Þeir tókust í liendur og skjötluðu
hvor annan með þvd, að þeir héldu
sér vel.
„Þetta eru fátæklegar móttökur fyr-
ir þig,“ sagði Lovat. „Hvers vegna
léstu ekki vita, að þú værir að koma.
Þau eru öll úti við vatnið. Fliss líka.
Eg hitti hana á bókasafninu. IJún
sagðist mundu fara með þeim.“
„En þjónustufólkið?" spurði Guy.
„Fór það lika? Húsið er harðlæst."
„Það er sennilega á bió. Sestu nið-
ur, Guy. Ertu búinn að borða?“
Guy kvað já við þvi, en kvaðst
mundu geta þegið drykk, ef hann væri
til við hendina. Lovat var fljótur til
að ná í tvö glös og hálfflösku af góðu
víni.
„Ef þú vilt vera hérna í nótt, þá
er þér það velkomið.“
„Þakka þér fyrir," sagði Guy.
„Þeir röbbuðu saman góða stund,
en svo sagði Lovat allt í einu: „Eg
er viss um, að Danford-hjónin mundu
aka þér út eftir í kvöld, ef þú bæðir
þau. Hvers vegna ekki að athuga þann
möguleika?"
„Ágæt tillaga," sagði Guy. „En
samt ekki í kvöld. Á morgun litist mér
betur á það. Eg kann ágætlega við
mig hérna. Þetta er snotrasta hús,
sem þú hefir.“
„Já, þetta var ágætis íbúð fyrir ein-
hleypan mann. Þarna var allt til alls
og staðurinn kyrrlátur og úr alfara-
leið. Hann furðaði sig á því, live létt
Lovat tók giftingu Marcellu og Rod-
neys. Þegar þau flyttust til gamla
mannsins í september, yrði aðeins
steinsnar á milli, þeirra. Eina bótin
var sú, að þetta var skikkanlegt fólk,
sem ekki kastar steinum.
Einlivern veginn varð hann von-
svikinn, er hann hitti ekki Fliss og
íjölskylduna. En hann mundi hitta
þau daginn eftir. Nú langaði hann
helst til að drekka sig fullan og fara
svo að sofa og liggja i rúminu i tutt-
ugu klukkutíma. Hann hlakkaði til að
vakna. Eiginlega finnst engum hann
vera kominn heim, fyrr en hann vakn-
ar fyrsta morguninn.
En hann tók eftir því, að Iiovat
hafði sömu drykkjusiði og Will gamli.
Eitt glas. Og það er ekki hægt að
lialda áfram að drekka vín frá öðrum,
ef gestgjafinn fylgir ekki með í
drykkjunni.
„Þú værir ekki til með að koma út
og skemmta þér með mér?“
„Því miður gæti ég það ekki, þótt ég
vildi,“ sagði Lovat. „Eg er hræddur
um, að það mundi kosta mig stöðuna.“
JAPAN í PARÍS. — Yumi Hara heit-
ir japönsk dansmær, sem er ný komin
til París með dansflokk frá Kóreu,
og sýnir þar japanska og kóreanska
dansa við mikla hrifningu. Hér sést
hún í hinum fallega japanska búningi,
sem hún gengur í á götunni.
HUNDARNIR VORU MEÐ. — Stúlk-
an með hundinn hérna á myndinni
tók nýlega þátt í tískusýningu í París,
en á þeirri sýningu var eigi aðeins
dæmt um klæðaburð kvennanna held-
ur líka skepnuna, sem þær höfðu í
för með sér. Flestar höfðu þær hund,
en nokkrar páfagauk og fáeinar
veiðifálka.
„Erlu farinn að kenna aftur?“
„Eg byrja i haust. Hvað ætlar þú
að taka þér fyrir liendur? Vinna í
versluninni? Rod ætlar í bankann,
En það verður ekki fyrr en i septem-
ber.
„Það er nógu fljótt," sagði Guy.
„Ætlarðu að ganga í það heilaga
undir eins?“
„Hvernig ætti ég að vita það?“
sagði Guy. „Eg er nýkominn.“
I^að var hugsanlegt, að stjúpfaðir
lians vildi láta hann fara að vinna
fyrir Fliss undir eins, ef hann kvænt-
ist henni. Það var annað með IJod.
Hann átti peninga sjálfur.
„Eg er að hugsa um að líta inn til
Dawford-hjónanna,“ sagði Guy.
LÆKNISHJÓNIN hlupu upp um háls-
inn á honum. Læknirinn vildi ólmur
aka honum út að vatni undir eins.
Guy hefði ekki komist undan þvi, ef
frúin hefði ekki bjargað honum með
því að segja: „Láttu liann ráða, Ernie.