Fálkinn - 12.06.1953, Blaðsíða 9

FÁLKINN
9
FULLKOMIHN
GLÆPUR
ÞAÐ VAR seinnipartur dagsins, og ég
sat á lögregluvarðstofunni og lét hug-
ann reika um hvaða gagn ég gerði
blaðinu og komst loks að raun um, að
ég' gerði álíka gagn og óprentuð síða
í blaðinu.
Þá skeði það, Perkins, frá blaðinu
„Glope press“, stökk á fætur þegar
síminn tók að hringja og byrjaði að
hripa eittlivað á minnisblað sem var
á borði varðstjórans og sagði „komdu,
ég er með bílinn minn fyrir utan, blað-
ið borgar allan kostnaðinn." Eg kink-
aði kolli og við liéldum að bílnum,
uðum við sígaunana, sögðum þeim
frá landinu okkar í norðri, sem eins
og sígaunarnir barðist fyrir frelsi
siriu. Þá sögðum við frá steininum,
sem var geymdur milli trjánna, og við
vorum komnir til þess að fá með okk-
ur. Einn sígaunanna sagði þá „Það
er maður úr nágrenninu hérna við
hliðina á okkur, honum getið þið ekki
treyst." Við biðum, og þegar hann
var loksins farinn, náðum við í stein-
inn, og með hjálp sígaunanna komum
við honum upp í bílinn. Við ókum nú
norður, í áttina til Skotlands, bráð-
um mundi steinninn vera kominn
heim. Á leiðinni keyptum við dagblað.
Þar stóð meðal annars: „Steinninn:
1000 punda verðlaun“. Eg var stoltur,
aldrei áður hafði ég verið svo mikils
virði. En samt var ég hál'fliræddur,
þvá að ómögulegt var að gislta á, livað
heiðarlegir menn gátu gert fyrir 1000
pund.
Um klukkan hálf tvö næsta dag ók-
um við yfir landamærin, nokkrum
kílómetrum innan landamæra Skot-
lands námum við staðar og héldum
stundina hátíðlega nieð whisky, sem
við höfðum geymt til þessa tækifæris.
Sama kvöldið fórum við með steininn
til verksmiðju einnar, þar sem hann
var settur i kassa og geymdur. Nú var
okkar verki lokið, og aðrir áttu að
taka við.
Tíminn leið, og enginn kom upp um
okkur þrátt fyrir vcrðlaunin, en netið
var .samt að dragast saman um okkur.
Scotland Yard átti erfitt með að finna
okkur, en með aðstoð lögreglunnar í
Glasgow, sem varð að gera skyldu
sína, tókst þeim að firina okkur á 3
mánuðum. Þeir komu einn góðan
veðurdag og yfirheyrðu okkur, en án
árangurs, og létu okkur fara. Nú þurft-
um við að flýta okkur með það, sem
við ætluðum að gera áður en þeir
tækju okkur alveg. Við fórum með
steininn til bestu steinhöggA'ara lands-
ins og létum gera við liann. Svo fór-
um við með hann í bil til Arbroatli
dómkirkjunnar og settum hann við
háaltarið.
’Bg sá steininn aldrei aftur. ATir-
völdin fundu hann og fluttu hann um
nótt tii baka til Englands. Allir Skotár
ar mótmæltu. /
En mér verður ógleymanleg sú
stund, er við settum steininn að al-
tarinu og heyrðum rödd Skotlands
tala eins skýrt og fyrir mörg liundruð
árum síðan: „Við berjumst livorki
fyrir frægð, auðæfum né lieiðri, en
aðeins fyrir frelsi, sem enginn góður
maður afhendir lifandi.“
Perkins stýrði, hann tók krappa
beygju og svo lá leiðin rakleitt til
staðarins á minnisblaðinu.
„Heldur þú að þetta verði ekki
spennandi?“ sagði hann um leið og
hann sleppti annarri hendinni af stýr-
inu og fór að hneppa flibbahnappin-
um. „Uss þegiðu nú einu sinni og
hafðu augun á veginum og staurun-
um,“ sagði ég óafvitandi, því hugur
minn var i órafjarlægð.
„Tíu á móti einum að þetta verður
forsíðugrein, ég hefi grun um það,“
heyrði ég hann segja. Perkins var
alltaf i þessum ham þegar eitthvað
æsandi var í vændum.
„Hugsaðu bara um að hafa hemil
á bilnum og ])á er mikið fengið, og ég
Qiugsa að ég hefði tekið veðmálinu, og
unnið, en ég átti ekki grænan túskild-
ing til þess að taka því, mánaðarkaup
mitt var minna en brauðsneið á lé-
legasta kaffibar og ég var upp fyrir
haus í skuldum.“
„Hvað er að? þú hlustar ekki á mig,“
sagði Perkins um le'ið og við þurftum
að hægja á ferðinni fyrir aftan stræt-
isvagn sem lét sem hann ætti bróður-
partinn af götunni, gangstéttina á
milli. „Eg spurði þig 'hvort þú héldir
að það mundi vera „Hinn fullkomni
glæpur“, því ég hefi aldrei komist í
kast við einn af j)eim.“
„Auðvitað ekki, þú hefir lesið of
marga reyfara, hvers vegna breytir
þú ekki til og lest brandara í staðinn,
þeir eru menntandi og lijálpa þér auk
þess til í starfinu." Hann leit óhýru
auga til mín, og gerði það ekki til,
kannske léti hann mig i friði, í augna-
blik, að minnsta kosti vonaði ég að
svo gæti orðið.
í allt kvöld hafði ég verið með hug-
ann hjá Francie, stúlkunni minni, og
var reyndar enn, ég varð að reyna
að finna eitthvað til þess að segja
henni í kvöld, meðan gullið glóði og
flóði var hún elskuleg, en þegar það
hvarf þá hvarf hún einnig, þrátt fyrir
allt var hún ágætis stelpa, og ég gat
ekki sagt skilið við hana og nú var
annað hvort að duga eða drepast, og
kaus ég fyrra erfiðið. Perkins leit til
mín og sagði: „Eg les líka brandara
og hvað er við það að athuga?"
Haltu því áfram, margir hafa komist
í ritstjórastöðuna með því. Hann sagði
ekki orð í næstu fimm mínútur, sama
gerði ég, ég bara sat og hugsaði um
eitthvað til úrræða en ekkert skeði
sem leitt gat til þess að Fraricie yrði
aftur elskuleg við mig.
Yið staðnæandumst fyrir framan
brúnmálaða byggingu, i hverfi sem
vafi lék á um hvort talist gæti þrifa-
legt, við vorum rétt á eftir lögreglu-
bilnum og með hálfum huga steig ég
út úr bílnum og hagaði mér eins og
blaðasnáp sæmdi. Við þurftum ekki
að fara mjög langt til að vita hvað
skeð hafði, og hver gerði það. Við
almenningssímann stóð horaður og
sköllóttur náungi, snöktandi, um-
kringdur af fólki sem virtist ekki vera
að tala móðurmál sitt, en það gerði
hann allavega og ekki var hægt að
•stöðva orðaflauminn fyrr en hann
var búinn að koma auga á Kozlewski
lögreglumann sem var rétt á undan
okkur.
„Eg gerði það ég drap liana svona.“
Hann sveiflaði höndunum út í loftið
og kreppti þær um ímyndaðan háls,
skjálfandi eins og hrísla. Perkins
greip í handlegg minn og sagði:
„Hann hlýtur að hafa kyrkt hana.“
Og þarna lýsti Perkins sér sem gáf-
uðum manni sæmdi, að liafa fundið
það út, fannst mér. Kosíewski þekkti
mig frá fornu fari og kinkaði kolli
til mín eins og það ætti að tákna að
ég stafaði nú nafnið sitt rétt, einu
sinni. Siðan snéri hann sér að hópn-
um og hrópaði: „Snautið i burtu héð-
an.“ Hann hélt erinþá í hinn skjálf-
andi mann og sagði: „Talaðu nú ró-
lega svo að hægt sé að skilja þig, og
fyrir alla muni byrjaðu á byrjuninni.“
Við Perkins tókum upp minnis-
blokkina, og hann hóf máls:
„Eg kom heim frá vinnu nú i kvöld,
litlu fyrr en venjulega þó var orðið
framorðið, ég gekk upp stigann áleið-
is að ibúðinni okkar og er ég var
hálfnaður upp stigann sá ég mann sem
var rétt að koma út úr dyrunuin á
íbúðinni. í fyrstu 'hélt ég að hann
'hefði verið að selja konunni minni
eitthvað skran, svo ég hugsaði ekki
meir um það, en er ég kom inn fyrir
þá varð konan mín undrandi og var
rétt i þessu að fjarlægja flösku og
tvö glös af borðinu og þar að auki
var hún mjög léttklædd, aðeins i
þunnum slopp, opinn alveg að fram-
an og ekkert fata þar fyrir innan.“
Þarna varð hann að stansa til þess
að ná stjórn á sér, veslingurinn, en
svo hé(t hann áfram: „Eg spurði
hana liver gesturinn hefði verið og
hvað skeð hefði en hún aðeins yppti
öxlum og nuddraði eitthvað um að
ég gæti fært henni næga peninga til
þess að liún gæti lifað sómasamlega
og fengið sér það sem hún þarfnaðist,
svo hún hefði fundið leið til þess að
fá peninga. Eftir þetta vissi ég varla
hvað ég sagði eða gerði, ég greip mn
háls hennar og kreisti þar til hún var
helblá i framan og féll á gólfið, ég
stóð sem steini lostinn og starði á
'hana en loks gat ég hreyft mig og
komist að símanum og hringt til
ykkar.“
Þegar iiann liafði lokið frásögninni
lagðist hann upp að veggnum til þess
að jafna sig. I forstofunni var reykj-
arsvæla og iðandi skvaldrandi fólk.
Iíoslewski benti til lioldugrar konu
i hópnum og spurði: „númer hvað er
íbúðin hans?“
„Tvö,“ sagði sú diolduga og benli
upp. Kozlewski þreif i náungann og
svo héldum við upp á loft, hann vissi
að aðrir myndu athuga íbúðina nánar
svo hann leit lauslega í kring um 'sig
og síðan leit hann á hinn líflausa
likama á gólfinu. Herbergið var ekki
hreinlegt en þó ekki óvenjulega
óhreint.
„Allt í lagi,“ sagði Kozlewski, „við
skulum koma niður aftur svo ég geti
Framhald á bls. 10.
LJÓNIN SEM „SVARAMENN“. Þessi prestur hlýtur að hafa meira en lítið hugrekki, því óneitanlega þarf tölu-
vert hugrekki til þess að fara inn í ljónabúr — minsta kosti ef ljón eru í því — og í þessu falli voru þau
það. Hann er að gefa saman í heilagt hjónaband Alferdo Beautour og sirkusstúlkuna Yolanda Wadia Prin,
þau starfa bæði í fjölleikahúsi í franska smábænum Brou við Chartres.